ตอนที่6

เมฆาชวนพัชชาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาที่รีสอร์ทของบ้านตนเองโดยทริปนี้มีเตชินไปด้วยตามที่ตกลงกันไว้ ทั้งสามคนนัดเจอกันที่หน้าหอพักของเมฆาและพัชชาในช่วงเช้าของวันเสาร์ก่อนเปิดเทอมใหม่

"เตรียมของมาครบแล้วใช่มั้ยพัช"

"ค่ะพี่เมฆ" พัชชายิ้มแย้มเพราะจะได้ไปเที่ยวกับเขาและคนที่รัก อีกแค่1สัปดาห์ก็จะเปิดเทอมใหม่แล้วเธอกับเขาอาจจะได้เจอกันน้อยลงเธอจึงอยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาของเธอกับเตชินให้มากๆ ช่วงเวลาปิดเทอมที่ผ่านมาเขามาหาเธอแค่ไม่กี่ครั้งแต่ก็ยังคงโอนเงินมาให้เธอใช้อยู่บ่อยๆถึงเธอจะบอกว่าไม่ต้องให้แล้วก็ตาม

"ไอ้เตทำไมช้าจัง เดี๋ยวพี่โทรถามมันก่อน" 

"กูมาแล้วๆ โทษทีกูไปรับน้ำค้างที่บ้านเลยช้า" เตชินแบกกระเป๋าของตัวเองกับของแฟนเดินมาหาทั้งคู่ที่หน้าหอพักโดยมีนันจารีเดินยิ้มมาแต่ไกล

"น้ำค้างไปด้วยเหรอวะ" เมฆากระซิบถามเพื่อนเบาๆ

"อืม เธอบอกอยากไปด้วยน่ะ" 

"เฮ้อออ มึงนี่นะก็บอกว่าพัชจะไปไงแล้วทำไมถึงพาน้ำค้างไปด้วย"

"ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยพัชก็อยู่ส่วนพัชไปคงไม่มายุ่งกับน้ำค้างหรอก" เตชินเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อนเพราะเขารู้จักคนของเขาดี ร่างบางยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นเธอคิดว่าทริปนี้จะไปกัน3คนแต่ทำไมถึงกลายเป็น4ไปได้แล้วเธอจะไปอยู่ส่วนไหนของทริปนี้กันล่ะ

"น้องพัชพี่ดีใจจังที่น้องพัชไปด้วย ทีแรกพี่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในทริปนี้สะแล้ว" นันจารีเดินมาหาพัชชาอย่างอารมณ์ดี เธอได้ยินเตชินคุยกับเมฆาเรื่องไปเที่ยวจึงขอตามมาด้วยซึ่งเตชินก็ไม่ปฏิเสธ

"ค่ะ พัชก็ดีใจที่พี่น้ำค้างมาด้วย" พัชชาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกจะขอปฏิเสธการไปเที่ยวตอนนี้ก็คงไม่ทันเสียแล้ว

"พี่ก็ไม่เคยไปบ้านของเมฆหรอกนะแต่เตบอกว่าตอนเช้าอากาศดีมากๆ ตื่นเต้นจัง" นันจารีทำหน้าตื่นเต้นอยู่คนเดียวผิดกับพัชชาที่ได้ยินบางๆ

"ไปกันเลยมั้ยเดี๋ยวสายแล้วรถติด" เมฆาพูดพร้อมกับยกกระเป๋าของตัวเองและของพัชชาไปที่รถ

"ทำไมมึงไม่นั่งเครื่องไปวะไอ้เมฆ" เตชินเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย

"นั่งเครื่องไปแล้วจะเรียกว่าไปทริปเที่ยวเหรอวะ มันต้องขับรถกินลมไปสิถึงจะสนุก" 

"งั้นมึงขับแล้วกัน ไกลขนาดนั้นกูหลับก่อน" เตชินกับเมฆาก่อนจะยกกระเป๋าของแฟนกับของตัวเองไปไว้หลังรถ

"คนละครึ่งทางไอ้เพื่อนรัก" สองเพื่อนซี้เถียงกันเป็นเด็กๆก่อนจะพากันขึ้นรถ สองสาวที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ก็ขึ้นรถตาม พัชชานั่งเหม่อมองนอกรถแทบจะตลอดเวลาเพราะทุกคนบนรถดูสนิทกันเหลือเกินเธอเหมือนคนนอกไม่มีผิดเลย เธอไม่น่ามาด้วยเลย

"น้องพัชไม่สนุกเหรอคะ"

"เปล่าค่ะ พัชแค่รู้สึกมึนหัวน่ะค่ะ" พัชชาแกล้งโป้ปลดหาข้ออ้าง เธอได้นั่งด้านหลังกับนันจารีซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนอยากจะกระโดดออกนอกรถเสียตอนนี้

"ไหวหรือเปล่าพัช" เป็นเมฆาที่ถาม เขาลอบมองเธอผ่านกระจกมองหลังเพราะเป็นห่วง

"ไหวค่ะ"

"พี่พอมียาในกระเป๋า กินยาแล้วนอนพักผ่อนนะจ๊ะ" นันจารีหยิบยาแก้มึนหัวส่งให้เธอพร้อมกับขวดน้ำ พัชชาจำเป็นต้องกินยาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่การกินยาก็อาจจะดีกว่าเพราะมันทำให้เธอหลับ 

"ขอบคุณนะคะพี่น้ำค้าง" ร่างบางมองหญิงสาวคนข้างๆอย่างรู้สึกผิด เธอทำผิดกับคนอย่างนันจารีได้ยังไงเธอรู้สึกบาปขึ้นมาทันที

"นอนพักเถอะนะ เดี๋ยวถึงที่พักรถแล้วพี่ปลุกนะ" นันจารีช่วยขยับให้พัชชาได้นอนสบาย หญิงสาวหลับตาลงเผื่อว่าตื่นมาทุกอย่างจะดีขึ้น

"มองทางสิไอ้เมฆ" เตชินสะกิดเพื่อนที่มัวแต่มองกระจกมองหลังจนไม่ได้มองถนนตรงหน้า

"โทษทีๆ" เมฆาลอบมองคนที่อยู่ด้านหลังตลอดอย่างเป็นห่วง เขาไม่คิดว่าทริปนี้นันจารีจะมาด้วยเขาจึงไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของพัชชาแต่จะกลับลำตอนนี้ก็คงไม่ทันเลยต้องลุยเดินหน้าต่อไปให้จบทริปนี้ ทั้งสามคนนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตลอดทางส่วนที่หลับตอนนี้คอพับด้วยฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปทำให้ไม่รู้เรื่องที่ทั้งสามคนคุยกันแต่มันก็ดีแล้วที่กาฝากอย่างเธอไม่รู้เรื่อง