ตอนที่4

ปัจจุบัน

มือเล็กสะกิดไหล่เขายิกๆอยู่นานเพราะคนข้างๆเธอนั่งเหม่อลอยทั้งๆที่หนังจบไปตั้งนานแล้ว

"พี่เมฆ"

"ห๊ะ?" เมฆาสะดุ้งก่อนจะหันไปหาคนข้างๆเขานั่งคิดเรื่องเมื่อ1ปีที่แล้วจนลืมทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว

"นั่งเหม่ออะไรคะหนังจบตั้งนานแล้วนะ"

"พี่แค่คิดอะไรนิดหน่อย" 

"ไม่หน่อยแล้วมั้งคะ ไปกันเถอะค่ะ" พัชชาลุกขึ้นก่อนจะส่งมือให้เขาจับแล้วดึงเขาลุกจากเก้าอี้ 

"พี่หิว หาไรกินกันก่อนกลับเนอะ" เขาแค่อยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานกว่านี้

"ได้สิคะ ช่วงนี้ปิดเทอมอยู่พอดี" เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยน ช่วงปิดเทอมนักศึกษาส่วนใหญ่มักจะกลับบ้านของตัวเองแต่เธอไม่มีที่ให้กลับเพราะป้าของเธอตัดขาดกับเธอไปแล้ว

"แล้วไม่ไปไหนเหรอปิดเทอมทั้งที"

"ไม่รู้จะไปไหนค่ะ เที่ยวคนเดียวเหงาจะตาย" เธอไม่มีเพื่อนนี่นา ขนาดทำงานกลุ่มยังไม่มีใครรับเธอเข้าทำงานด้วยเลย เมฆาอยากจะเอ่ยปากชวนเธอไปเที่ยวแต่เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อยการชวนเธอไปเที่ยวสองต่อสองอาจทำให้คนอื่นมองเธอไม่ดีได้

"แล้วพี่เมฆไม่กลับบ้านเหรอคะ"

"ไม่ล่ะ พี่ไม่ชอบกลับบ้านน่ะ" บ้านของเมฆาเปิดรีสอร์ทอยู่แถบภาคเหนือ แต่เขาตัดสินใจมาเรียนที่กรุงเทพก็เพราะไม่อยากกลับบ้านทุกวันแม่ของเขาชอบนัดลูกสาวของเพื่อนมากินที่บ้านตลอดจนเขาอึดอัด

"พี่ยังดีที่มีบ้านให้กลับนะคะ กลับไปหาคุณแม่ท่านสักหน่อยไม่ดีกว่าเหรอคะ" เธออิจฉาคนที่บ้านให้กลับมีพ่อแม่ให้เจอหน้า แต่เธอไม่มีทั้งสองอย่าง

"แล้วบ้านพัชล่ะ" เมฆาถามด้วยความอยากรู้เขาอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ

"ไม่มีหรอกค่ะ ตั้งแต่ได้ทุนมาเรียนที่นี่ป้าก็ตัดหางพัชแล้ว" ร่างบางเอ่ยอย่างยิ้มๆเหมือนไม่ใช่เรื่องที่หน้าเศร้า

"แล้วพ่อแม่ล่ะ พี่ถามได้ใช่มั้ย" เมฆาพลั้งปากถามด้วยความอยากรู้แต่กลัวเธอจะหาว่าสอดรู้มากเกินไป

"ถามได้สิคะ พัชไม่มีอะไรปิดบังหรอกค่ะ พ่อแม่พัชทิ้งพัชให้อยู่กับป้าตั้งแต่เด็กๆน่ะค่ะ" พัชชาไม่อยากปิดบังเขาเพราะเป็นเพื่อนสนิทของคนที่เธอรักและเขาก็เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆของเธอ เรื่องครอบครัวของเธอแม้แต่เตชินก็ยังไม่เคยถามเลยสักครั้งแต่เขากลับอยากรู้เธอก็ยินดีจะเล่าให้ฟัง

"แล้วถ้าเรียนจบจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ" 

"ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ อีก2ปีข้างหน้าก็ยังไม่รู้เลยค่ะ" ร่างบางเอ่ยอย่างยิ้มๆอีกครั้ง เปิดเทอมปีนี้พวกเขาก็จะเรียนจบกันแล้วและเธอก็คงต้องไปจากเตชินตามที่ตกลงกันไว้เพราะเขาจะแต่งงานกับคนรัก ส่วนเรื่องหอที่อยู่เธอคงจะคืนเขาเพราพมันไม่ใช่ห้องของเธอตั้งแต่แรก

"ถ้าไม่มีที่ไปมาอยู่หอพี่ก็ได้" เมฆาเอ่ยออกไปอย่างลืมตัว

"คะ?" 

"คือ..พี่ทำสัญญาซื้อหอไว้ตั้งแต่ปี1น่ะ ถ้าพัชไม่มีที่ไปก็มาอยู่ห้องพี่แทนก็ได้"

"ไม่เอาหรอกค่ะ พัชไม่มีเงินเช่าห้องหรอกค่ะพัชคงกลับไปอยู่หอเดิม" พัชชาขอปฏิเสธเพราะค่าห้องรายเดือนที่เตชินจ่ายให้เธอเป็นหมื่นๆเธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายกันล่ะ เธอก็คงกลับไปอยู่หอเดิมที่ราคาไม่กี่พันดีกว่า

"พี่ไม่คิดค่าห้องก็ได้ อยู่จนกว่าจะเรียนจบก็ได้" 

"ไม่เอาค่ะพัชเกรงใจ พัชไม่เป็นไรหรอกค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้เขาเธอรู้สึกขอบคุณที่เขาดีกับเธอมาตลอดไม่เคยมีใครใจดีกับเธอแบบนี้เลย 

"เอาไว้พัชตัดสินใจก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาบอกพี่" เขาอยากช่วยเหลือเธอเท่าที่จะทำได้ แค่ยกห้องของเขาให้เธอแค่นี้ทำไมจะไม่ได้ล่ะ 

"ขอบคุณนะคะ" พัชชายิ้มให้เขาอีกครั้งพลางคิดในใจว่าผู้หญิงคนไหนได้เมฆาไปเป็นแฟนคงโชคดีไม่น้อย 

"ไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้ว" เมฆาถือโอกาสจูงมือเธอเข้าร้านอาหารร้านโปรดของตัวเอง ร่างบางรู้สึกไม่เหงาเมื่อมีเขาอยู่ด้วยแต่จะให้เธอพึ่งเขาไปตลอดแบบนี้คงไม่ได้ สักวันเธอก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง

"ก่อนเปิดเทอมเราไปเที่ยวกันมั้ย"

"ที่ไหนคะ?"

"รีสอร์ทบ้านพี่เป็นไง เปลี่ยนบรรยากาศบ้างพี่ก็จะได้กลับไปหาแม่ด้วยดีมั้ย" 

"ไปกัน2คนเหรอคะ" 

"เห็นไอ้เตมันก็พูดๆอยู่นะว่าอยากไป พัชไปมั้ยล่ะ" 

"ก็ได้ค่ะ" เมื่อได้ยินว่าเตชินจะไปมีหรือที่เธอจะปฏิเสธ ชายหนุ่มนั่งมองเธออย่างยิ้มๆแต่ในใจแอบเจ็บปวดเขาก็อยากไปกับเธอแค่สองคนนะแต่คงไม่ได้หรอก