ตอนที่3

1ปีที่แล้ว...

ชายหนุ่มนั่งมองรูปหญิงสาวที่แอบบันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์โดยที่ไม่บอกให้ใครรู้แม้แต่เพื่อนสนิทของตัวเอง เขาแอบชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอและเขาตัดสินใจว่าจะไปบอกเธอตรงๆ

"ไอ้เมฆ"

"ว่า?" สองเพื่อนซี้คุยกันโดยไม่มองหน้ากันเป็นเรื่องปกติของทั้งคู่ไปแล้ว

"มึงหันมาฟังกูก่อน"

"ทำไมมึงก็พูดมาสิ" เมฆาทำเป็นโวยวายแต่ก็ยอมหันหน้ามาคุยกับเพื่อน วันนี้เตชินมานอนที่ห้องของเขาเพราะบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก

"มึงจำน้องพัชได้มั้ย" 

"คนที่น่ารักที่เจอวันรับน้อง?" เมฆาถามกลับให้แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

"อืม น้องที่ได้ทุนปีนี้น่ะ"

"จำได้สิวะ" เขาจะลืมได้ยังไงในเมื่อเขาชอบเธอและกำลังจะไปสารภาพกับเธอเร็วๆนี้

"กูกับน้องเขาแอบคบกันอยู่"

"ห๊ะ?! แล้วน้ำค้างล่ะ?" เมฆาถามอย่างตกใจไม่คิดว่าจะได้ยินจากเพื่อน

"กูกับน้ำค้างตกลงกันว่าจะมีอะไรกันหลังแต่งงาน แต่มึงก็เข้าใจความต้องการของผู้ชายใช่มั้ยวะ"

"แล้วยังไง?" เมฆาเริ่มไม่สบอารมณ์

"กูก็เลยเก็บน้องเขาเอาไว้"

"แล้วมึงได้บอกน้องเขาเรื่องน้ำค้างหรือเปล่า"

"บอกสิ แต่พัชก็ยอมตกลงจะอยู่ที่ของตัวเองไม่ไปยุ่งวุ่นวาย" เตชินบอกเพื่อนทุกอย่างเขาไม่อยากโกหกเพื่อนสนิทของตัวเอง เมฆาได้ยินก็สีหน้าสลดลงไม่คิดว่าจะมาได้ยินเรื่องแบบนี้

"มึงโอเคมั้ยวะไอ้เมฆ มึงยังชอบน้องเขาอยู่หรือเปล่า"

"บ้า! อะไรก็ไม่ได้ชอบน้องเขาสักหน่อย" เมื่อเพื่อนมาสารภาพแบบนี้ใครจะกล้าบอกว่ายังชอบอยู่ล่ะ

"ค่อยโล่งใจหน่อยกูคิดว่ามึงยังชอบน้องเขาอยู่"

"แล้วมึงไปคุยกับน้องเขาตอนไหน?" เมฆาถามด้วยความอยากรู้และสงสัยเพราะเขาอยู่กับเตชินทุกวันที่มีเรียนแต่ไม่เคยเห็นเพื่อนไปคุยกับหญิงสาวแม้แต่ครั้งเดียวถึงจะเรียนตึกเดียวกันก็เถอะ

"ก็ตั้งแต่วันรับน้องนั่นแหละ กูไปส่งน้องเขาที่หอแล้วก็เลยแลกไลน์ไว้คุยกัน"

"??" เมฆาทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

"ทีแรกกูก็ไม่คิดจะอะไรนะมึงแต่อยู่ๆน้องเขามาบอกว่าชอบกูแล้วกูก็เห็นว่ามันไม่ผิดที่กูจะเก็บน้องเขาไว้"

"มึงผิด!" เมฆาตอบเสียงดังฟังชัด

"แต่น้องเขาก็ยินยอมนะเว้ย กูไม่ได้บังคับเสียหน่อย" เขาไม่ได้บังคับก็จริงแต่แค่ใช้ความอ่อนโยนเข้าล่อให้เธอตายใจ 

"มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะไอ้เต แต่มึงไม่สงสารน้องเขาเหรอวะ"

"ก็สงสารแต่กูก็ทนจนถึงวันแต่งงานไม่ได้หรอกนะเว้ยทีมึงยังพาผู้หญิงมาห้องแทบไม่ซ้ำหน้า"

"มึงก็เลยเก็บน้องเขาเอาไว้จะได้ไม่ต้องพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบกูมาที่ห้อง" เมฆาเอ่ยประชดประชันเพื่อน

"ไอ้เมฆ"

"ช่างเถอะๆ แล้วมึงจะไม่เสียใจทีหลังเหรอวะ"

"เสียใจทำไม?" เตชินขมวดคิ้วถาม

"แล้วมึงไม่ได้รักน้องเขาหรือไงถึงได้เก็บน้องเขาไว้" เมฆาถามด้วยความอยากรู้ให้ตัวเองเจ็บปวดใจเล่นๆ

"ก็ชอบนะ แต่คงไม่ได้รัก" เมฆาได้ยินแล้วรู้สึกหน้าชากับคำตอบของเพื่อน

"แล้วถ้าน้ำค้างรู้เรื่องนี้ล่ะ" 

"ไม่รู้หรอกกูไม่พูด มึงไม่พูด พัชไม่บอกใครจะรู้ได้ไง" เตชินเอ่ยออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน

"แต่ยังไงสักวันความลับก็ต้องแตก" 

"แค่ปีเดียวเราก็จบแล้ว พอเรียนจบกูกับน้ำค้างก็จะแต่งงานกัน กูคงไม่ยุ่งกับพัชอีกแล้วแหละ" 

"ยังดีที่มึงยังคิดได้นะ" เมฆาอยากปรบมือให้กับความคิดเห็นแก่ตัวของเพื่อน

"นี่มึงหลอกด่ากูเหรอไอ้เพื่อนเวร กูอุตส่ามาบอกมึงนะเนี่ย" 

"มึงไม่ต้องบอกให้กูรู้ก็ได้นะ" เพราะได้ฟังจากปากของเพื่อนก็ยิ่งเจ็บ

"เรื่องนี้มีแค่กูกับมึงแล้วก็พัชที่รู้ มึงห้ามบอกใครนะ"

"กูรู้แล้ว กูจะไปบอกใครทำไมล่ะ" เมฆาไม่ใช่คนปากโป้งเขาไม่บอกใครให้เธอเสียหายหรอก แค่นี้เขาก็รู้สึกแย่พอแล้ว

"ลืมบอกไป กูให้พัชย้ายมาอยู่หอเดียวกับมึงแล้วนะกูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเทียวไปเทียวมาบ่อยๆ" เมฆาได้ยินที่เพื่อนพูดก็ตาโตเป็นนกฮูกเขามีโอกาสได้อยู่หอเดียวกับเธอแท้ๆแต่ไม่มีโอกาสได้สารภาพกับเธอ

"ว่างๆมึงก็ชวนพัชไปเที่ยวบ้างแล้วกันรายนั้นก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่" ทุกคนรู้ว่าถ้าเป็นเด็กทุนจะไม่ค่อยมีคนชอบหรืออยากสนิทด้วยเพราะส่วนใหญ่ทุกคนที่นี่มาจากบ้านที่มีฐานะกันทั้งนั้น 

"อืมๆ มึงไปได้แล้วกูจะได้นอน" เมฆาเอ่ยไล่เพื่อนเพื่อให้ตัวเองได้อยู่เงียบๆคนเดียว เขาใช้เวลาทำใจกับเรื่องที่ได้ยินจากเพื่อนนานถึง3วันกว่าจะทำใจได้แต่เขาคงตัดใจเรื่องของเธอไม่ได้จริงๆ