ตอนที่2

ปัจจุบัน

ตลอด1ปีที่ผ่านมาก พัชชายอมเป็นผู้หญิงของเตขินโดยตั้งแต่วันรับน้องครั้งนั้นเธอก็ได้เจอเขาบ่อยขึ้น จนในที่สุดเธอก็เป็นคนสารภาพว่าชอบเขา เตชินเองไม่ได้รังเกียจแต่เขามีคนที่รักอยู่แล้วจึงยื่นข้อเสนอให้เธอไปทีแรกพัชชาไม่ยอมแต่เพราะเขาใช้ความอ่อนโยนมาหลอกล่อเธอก็ต้องแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจนถึงทุกวันนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครล่วงรู้ยกเว้น...เมฆาเพื่อนที่สนิทที่สุดเพียงคนเดียวของเตชิน

"จะไปแล้วเหรอคะพี่เต" เสียงหวานเอ่ยถามคนรักเมื่อเขาลุกจากเตียงกำลังแต่งตัวเตรียมกลับบ้าน

"อืม วันนี้มีนัดกินข้าวกับครอบครัวน่ะ"

"งั้นเหรอคะ" ร่างบางยิ้มบางๆให้เขา เธอเจ็บนะใครว่าไม่เจ็บรักคนที่ไม่ได้รัก แต่ทำไงได้ก็เธอรักเขา

"พี่โอนเงินให้แล้วนะถ้าไม่พอก็บอก" 

"ไม่ต้องโอนให้พัชแล้วก็ได้ค่ะแค่พี่มาหาพัชทุกวันก็พอ" หญิงสาวพยายามออดอ้อนแต่ก็ไม่ได้ผล ทุกครั้งที่เขามาหาเธอพอเสร็จเขาก็จะโอนเงินให้เธอเป็นค่าตอบแทน ทุกวันนี้เธอได้ย้ายมาอยู่หอที่ดีขึ้นก็เพราะเขา 

"คงมาหาทุกวันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่หายไปก็พอ" 

"พี่จะหายไปไหนได้ยังไงก็ที่นี่มีลูกแมวตัวน้อยรออยู่นี่นา" คนตัวโตก้มลงฟัดแก้มนุ่มๆของเธอก่อนจะแต่งตัวให้เรียบร้อย

"บายๆนะคะ"

"อืม พี่ไปนะ" เมื่อสิ้นเสียงของเขาประตูหน้าห้องถูกปิดลง ห้องกว้างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง พัชชานั่งกอดเข่าอยู่คนเดียวในห้องมองสภาพเตียงที่เพิ่งผ่านสงครามสวาทของเขากับเธอและซากถุงยางอนามัยที่ถูกถอดทิ้งไว้ข้างเตียงอย่างเศร้าๆ ต่อให้ยอมพลีกายแค่ไหนก็ไม่ได้เป็นคนในใจของเขา

ร่างบางตัดสินใจออกจากห้องเพื่อมาสูดอากาศ เธอตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่มีนี่แหละนี่เหตุผลที่เธอตัดสินใจเก็บกระเป๋ามาเรียนต่อในกรุงเทพเพราะพ่อแม่ของเธอทิ้งไปตั้งแต่เด็กๆเธอจึงถูกเลี้ยงโดยป้าแท้ๆของตนเองแต่เธอจะไม่มีโอกาสได้เรียนต่อถ้ายังอยู่ที่นั่น

"ทำหน้าบอกบุญไม่รับเลยนะ"

"พี่เมฆ มาทำอะไรคะ" เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของคนที่เธอรักและเขาเป็นคนเดียวที่รับรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเตชิน

"พี่แค่เบื่อๆไอ้เตไม่อยู่ไม่มีเพื่อนไปกินเหล้า"

"แย่เลยนะคะ" ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่แย่เธอเองก็เหมือนกัน เพราะเตชินไม่อยู่เธอเลยต้องออกมาอะไรทำแก้เหงาคนเดียว

"ไม่แย่ขนาดนั้นสักหน่อย"

"งั้นเหรอคะ"

"ทำหน้าเศร้าได้ทุกวันนะเราเนี่ย"

"หน้าเศร้าอะไรคะพัชไม่ได้ทำหน้าเศร้าสักหน่อย" ร่างบางพูดคุยกับเมฆาได้อย่างกับคนสนิทกันเพราะเธอเจอเขาบ่อยเนื่องจากอยู่หอเดียวกันและอีกอย่างเขามักจะมาคุยกับเธอเวลาที่เธอไม่สบายใจ เธอไม่เคยคุยกับเตชินนอกจากเวลาที่เขามาหาเพราะเขามักจะย้ำอยู่เสมอว่าห้ามให้ใครรู้สถานะของเธอกับเขา

"หน้าเป็นตูดแบบนี้เหรอไม่เศร้า

"พี่เมฆว่าพัชเหรอคะ"

"ไม่ได้ว่าสักหน่อยแค่เปรียบเปรย" ร่างบางทำหน้างอนๆใส่เขา เธอมองเขาเป็นเพื่อนพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือเวลาที่เธอมีปัญหาถึงภายนอกเขาจะดูน่ากลัวก็เถอะ

"ไม่คุยกับพี่แล้วดีกว่า"

"ล้อเล่นเฉยๆ เดี๋ยวเลี้ยงไอติมก็ได้"

"พูดแล้วนะคะ" ทั้งสองคนคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ต้องกลัวสายตาใครจะมองว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกันไม่เหมือนตอนที่เธอคุยกับเตชินต้องหลบๆซ่อนๆ

"ไปสิ พี่พูดจริง" ชายหนุ่มเดินกอดคอหญิงสาวไปเลี้ยงตามที่ตกลงกันไว้ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็ยังชอบเธอไม่เคยเปลี่ยนถึงจะรู้ว่าเธอยอมตกลงเป็นคนในความลับของเพื่อนสนิทก็ตาม

"สั่งเลยสิ" 

"ได้ค่ะจะสั่งเยอะๆเลย" ร่างบางนั่งดูเมนูก่อนสายตาจะพลันเห็นคนที่ออกจากห้องของเธอไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

"พี่เต"

"หืม?" เมฆาหันมองตามระดับสายตาของเธอก็เจอกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังเดินจับมือกับแฟนสาว

"เขาบอกพัชว่ามีนัดกินข้าวกับครอบครัว แต่คุณน้ำค้างก็เป็นคนในครอบครัวใช่มั้ยคะ" เสียงหวานเอ่ยอย่างลอยๆพร้อมกับสายตาที่ยังมองอีกคนไม่เลิก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแต่พอเห็นแบบนี้หัวใจของเธอก็เจ็บไม่น้อยแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกก็ตาม

"พัช" เมฆาเรียกเธอเบาๆพร้อมกับมองเธอด้วยความเห็นใจ

"แหะๆ สั่งกันเถอะค่ะ" พัชชากลับมาแสร้งทำเป็นร่าเริงทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนว่าเธอไม่ได้เห็นเขา

"กินเสร็จแล้วไปดูหนังกับพี่นะ พี่ได้ตั๋วมาพอดีแต่ไม่มีเพื่อนดู"

"ได้ค่ะ" ร่างบางตอบตกลงเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาเที่ยวกับเขา เมฆาลอบมองเธออย่างสงสารเขาอยากช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความสัมพันธ์บ้าๆของเพื่อนสนิทแต่เธอไม่ได้รักเขาและเธอก็เป็นฝ่ายตกลงกับสถานะแบบนี้เอง