ตอนที่1

งานรับน้องมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ปี1ทุกคนรวมตัวอยู่ที่หอประชุมเพื่อทำการรับน้องจากพวกรุ่นพี่ในคณะ พัชชาก็คือหนึ่งในคนจำนวนมากที่ต้องเข้าพิธีรับน้องของมหาวิทยาลัยเพราะเธอเป็นนักเรียนทุนหากเธอไม่เข้ากิจกรรมเธอมีสิทธิ์ที่จะถูกถอนทุนออกถึงจะไม่อยากร่วมก็ตาม

"น้องๆนั่งให้เป็นระเบียบด้วยครับ!" เสียงรุ่นพี่ตะโกนเสียงดังทำให้นักศึกษาทุกคนพากันทำตามเพราะไม่อยากมีปัญหา

"อุ๊ย! ขอโทษนะ" ร่างบางถูกชนจนกระเด็นแต่เธอก็ยังเอ่ยปากขอโทษทั้งๆที่ไม่ได้ผิด

"ยืนเกะกะอยู่ได้นังเด็กทุน" เอ่ยว่าพร้อมกับมองอย่างเหยียดหยาม นักศึกษาทุนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ถือเป็นที่รู้จักในเรื่องของความจน หญิงสาวยืนหน้าชาเมื่อโดนอีกฝ่ายดูถูกเธออาจจะไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆเหมือนที่ทุกคนบอกก็ได้ เพราะเธอเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เรียนดีแต่ไม่มีทุนมหาวิทยาลัยแห่งนี้จึงมอบทุนให้เธอจนจบปริญญาตรี เธอเห็นว่ามันคือโอกาสก็เลยคว้าเอาไว้

"ไปต่อข้างหลังเลยไป"

"ค่ะ" พัชชาเดินคอตกไปต่อแถวหลังสุดเพราะเธอถูกไล่มาตั้งแต่แถวหน้า เธอเองก็สงสัยว่าไม่เคยบอกใครว่าเป็นเด็กทุนแต่พอทุกคนแค่เห็นป้ายชื่อของเธอก็รู้แล้วว่าเธอคือเด็กทุนของปีนี้

"ไอ้เตมึงว่าน้องคนนั้นน่ารักมั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยคุยกับเพื่อนพร้อมกับสงสัญญาให้เพื่อนเห็นคนที่ตัวเองกำลังมองอยู่

"น้องที่ได้ทุนปีนี้น่ะเหรอ"

"มึงรู้ได้ไงวะ?" 

"ชื่อน้องติดป้ายบอร์ดหน้าคณะขนาดนั้นใครไม่รู้ก็แปลกแล้ว" เตชินเอ่ยบอกกับเพื่อนพร้อมกับส่ายหัวให้เขาความไม่สนใจอะไรของเพื่อนสนิท

"ทำไมกูไม่รู้วะ"

"ก็ถ้ามึงเลิกจีบสาวแล้วเอาเวลาไปสนใจงานของคณะมึงก็จะรู้จะไอ้เมฆ"

"งานคณะไอ้พวกประธานก็ทำไปดิวะ กูมาร่วมรับน้องก็ดีตายห่าล่ะ" เมฆาคือคนที่ไม่ค่อยชอบกิจกรรมที่ต้องเจอคนเยอะๆเพราะเขาเป็นพวกที่มองว่ากิจกรรมเหล่านี้มันไร้สาระไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับการใช้ชีวิตเลยสักนิด

"แต่กูเป็นประธานรุ่นแล้วมึงก็เป็นเพื่อนสนิทกูเพราะฉะนั้นมึงต้องอยู่"

"เอาความเป็นเพื่อนมาอ้างอีกล่ะ มึงจะตัดเพื่อนกับกูเลยมั้ยล่ะ"

"แล้วใครจะไปแดกเหล้ากับมึงไอ้เมฆ" 

"จริงว่ะ โอเคเพื่อนรักเสร็จงานนี้เราไปกินเหล้ากันต่อเถอะนะ" เมฆากอดคอเพื่อนสนิทของตัวเองแต่สายตากลับเพ็งเล็งผู้หญิงที่ตนหมายปองเอาไว้ เขาเป็นพวกไม่ค่อยสนใจเรื่องฐานะสักเท่าไหร่ถ้าถูกใจก็คือถูกใจ

"วันๆมึงจะกินแต่เหล้าเหรอวะ แบบนี้ไงถึงหาแฟนจริงๆจังๆไม่ได้สักที"

"อย่ามาอวดนักเลยไอ้พวกคนมีแฟน เหม็นคนมีความรักโว๊ยยย" เมฆาเป็นคนที่รู้ทุกอย่างของเตชินเพราะทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน

"ก็รีบๆหาสิวะ"

"ไม่เอา อยู่เป็นโสดแบบหล่อๆแบบนี้ดีกว่า"

"เรื่องของมึงล่ะกัน แล้วเรื่องน้องเด็กทุนคนนั้นสรุปมึงชอบ" 

"ก็น่ารักดีแต่คงไม่จีบหรอกว่ะ ไม่ใช่ทางเท่าไหร่" เมฆาเอ่ยออกแต่สายตาก็ยังไม่เลิกจับจ้องที่เธอ ที่เขาบอกไม่จีบก็เพระไม่กล้ากลัวเธอจะมีแฟนอยู่แล้ว 

ช่วงเวลารับน้องจบลงในตอนเกือบค่ำมืด พัชชาเดินคอตกอยู่คนเดียวเพราะเธอหาเพื่อนไม่ได้สักคน จะเข้ากลุ่มไหนก็มีแต่คนเมินเธอกันหมด 

"น้องเดินคนเดียวแบบนี้มันอันตรายนะครับ" เสียงทุ้มแสนอบอุ่นแสดงถึงความเป็นห่วงเธอของใครบางคนดังขึ้น

"คะ?"

"จะไปไหนครับ?" เตชินผู้เป็นประธานคณะที่กำลังขับรถจะกลับบ้านเห็นหญิงสาวที่คาดว่าเป็นรุ่นน้องในคณะของตัวเองจึงจอดรถถามด้วยความเป็นห่วง

"จะกลับหอค่ะ"

"แล้วทำไมเดินคนเดียวมืดๆแบบนี้มันอันตรายนะครับ"

"หนูไม่มีรถน่ะค่ะ" เสียงหวานตอบไปตามความจริงเธอไม่มีพาหนะในการขับขี่จึงต้องอาศัยเดินเท้ากลับหอด้านหลังมหาวิทยาลัยที่เช่าเอาไว้ 

"ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง" 

"ไม่เป็นไรค่ะ หอหนูอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง ขอบคุณนะคะ" คนขี้เกรงใจตอบปฏิเสธ เธอจำเขาได้เพราะเขาคือรุ่นดีาปี3ที่มาร่วมกิจกรรมกับเธอวันนี้แถมยังเป็นประธานคณะอีกด้วยและที่สำคัญเธอรู้สึกชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

"มาเถอะพี่ไปส่ง ทางผ่านพี่พอดี" 

"ขอบคุณมากนะคะ" เมื่อโดนตื้อมากๆทำให้เธอต้องตกลงขึ้นรถของเขาไป และนี่คือการพูดคุยกันครั้งแรกของเขากับเธอและมันทำให้เตชินตัดสินใจเก็บเธอเอาไว้อย่างลับๆ