Chapter8 - กลั่นแกล้ง

Chapter8 - กลั่นแกล้ง

" วันนี้ไม่มีว๊าก " แต่เหมือนไอ้นี่มันจะห่างหายตีนผมไปนาน มันยังคงทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่ผมหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ผมไม่ปกติ

" ปล่อย " ผมเอ่ยบอกมันเสียงนิ่ง

ป๊าบ

" ปล่อยมันไป " เป็นไอ้พร้อมที่ยกมือขึ้นแล้วตบลงที่หัวไอ้จากัวร์ จนมันยอมปล่อยผมแล้วหันไปโวยวายใส่ไอ้พร้อมแทน

ผมไม่ได้สนใจสงครามปัญญาอ่อนของพวกมัน แต่เดินตรงไปที่ห้องประชุมเชียร์ของเด็กปีหนึ่งทันที

ห้องเชียร์คณะบริหารธุรกิจ

" พี่ฮาร์ท " ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในหอประชุม ไอ้เซน ประธานรุ่นปี 2 ก็ทักผมเสียก่อน

" เป็นไงบ้าง " ผมหันไปถามมันถึงการรับน้อง เพราะผมไม่ค่อยได้คุยกับน้องมันเลย เนื่องจากไอ้เซนมันจะประสานงานกับควีนโดยตรง ไม่ได้มายุ่งกับพวกผมที่เป็นพี่ว๊าก เวลานัดแนะเรื่องลงว๊าก ก็จะเป็นควีนที่มาแจ้งพวกผม

" ผมก็พึ่งมาถึงครับ อาจารย์เรียกพบพอดี เลยมาช้า " ไอ้เซนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ

" อื้ม " ผมพยักหน้ารับเพราะเข้าใจมัน ตอนผมอยู่ปีสอง ผมก็เป็นประธานรุ่นเหมือนกัน

จากนั้นผมห็หันไปเปิดประตูเข้ามาในห้องเชียร์ ซึ่งตอนนี้น้องๆ กำลังร้องเพลงมาร์ชคณะกันอยู่

ผมเดินมาหยุดที่ข้างๆ เวที ส่วนไอ้เซนที่เดินตามหลังผมมาก็เดินไปคุยกับเพื่อนที่ยืนคุมน้องๆ อยู่รอบๆ

ผมกวาดสายตามองหาเวลาแล้วก็ต้องขมวดคิ้วสงสัย เพราะมองยังไงก็ไม่เจอเวลาเลย

" หายไปไหน "

" อะไรนะพี่ " ไอ้เซนที่มายืนข้างผมตอนไหนไม่รู้ถามขึ้นเมื่อได้ยินผมพึมพำกับตัวเอง

" น้องมาครบหรือเปล่า " ผมไม่ตอบ แต่หันไปถามมันแทน

" วันนี้ให้คนเช็คแล้วครบนะครับ มีแค่คนที่ลา " ไอ้เซนตอบแล้วยื่นกระดาษในมือมันมาให้ผม

ผมรับกระดาษมาอ่านแล้วไล่สายตาหาชื่อของเวลา

แล้วผมก็ยิ่งขมวดคิ้วสงสัยกว่าเดิม เพราะชื่อเวลา ขึ้นเช็คมาเข้าร่วมกิจกรรมวันนี้ แต่ผมไม่เห็นเธอเลย

ผมยื่นกระดาษคืนให้ไอ้เซนแล้วยืนนิ่ง เผื่อว่าเวลาจะไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วสายตาผมก็หันไปเห็น พรีม น้องสาวของไอ้พร้อมที่กำลังร้องเพลงอยู่ด้วยสายตาลุกลี้ลุกรน พอมีรุ่นพี่เดินผ่าน พรีมก็ยกมือขึ้นเพื่อถามอะไรซักอย่าง

ผมเห็นสีหน้าของพรีมแล้วก็รู้สึกสงสัย และรู้สึกว่ามันไม่ปกติ ที่เวลาจะไปเข้าห้องน้ำคนเดียวโดยไม่มีพรีมไปด้วย ไอ้พร้อมบอกกับผมว่าเวลามีเพื่อนสนิทแค่พรีมและคนที่ชื่อลลิ

" พรีม " ผมก้าวขาเดินไปหาพรีมที่พอพูดกับรุ่นพี่คนนั้นจบก็ทำหน้าไม่พอใจ ส่วนรุ่นพี่คนนั้นก็เดินไปก่อนที่ผมจะมาถึง

" พี่ฮาร์ท!! " พอพรีมหันมาเห็นผมก็ทำหน้าดีใจ

" เวลาไปไหน " ผมถามขึ้นในสิ่งที่ตัวเองสงสัยทันที

" โดนรุ่นพี่เรียกออกไปพบค่ะ แต่นานแล้ว นี่พรีมจะขอออกไปดูรุ่นพี่ก็ไม่อนุญาต " พรีมตอบแล้วทำหน้าไม่พอใจอีกครั้ง

คำตอบของพรีมทำให้ผมหันไปมองหน้าไอ้เซนที่เดินตามหลังมาทันที

" ใครเรียกออกไป " ซึ่งไอ้เซนมันคงรู้ว่าไม่ปกติ จึงหันไปถามพรีมถึงคนที่เรียกเวลาออกไป

" พี่ตาลค่ะ " พอได้คำตอบจากพรีมก็จ้องหน้าไอ้เซนนิ่ง แล้วมันก็หันหน้าไปมองรอบๆ เพื่อหาคนที่พรีมพูดถึง จนไปหยุดที่คนกลุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะวางของใกล้ๆ เวที ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนที่พึ่งคุยกับพรีมไปเมื่อครู่นี้

ผมก้าวขาเดินไปหาคนกลุ่มนั้นทันที เพราะผมรู้จักตาล ที่เป็นน้องรหัสของไอ้อาเทอร์

" พะ พี่ฮาร์ท " พอผมเดินมาใกล้ถึงแล้ว ทั้งกลุ่มของตาลก็หันมามอง จากนั้นสีหน้าของแต่ล่ะคนก็ซีดขึ้นมาทันที

" ตาลเรียกรุ่นน้องออกไปเหรอ " เป็นไอ้เซนที่ถามขึ้น

" เอ่อ "

" เวลาอยู่ไหน " ผมเห็นท่าทีของแต่ล่ะคนที่อ้ำๆ อึ้งๆ ก็รู้สึกรำคาญ จึงถามถึงเวลาทันที

" คะ คือ "

" ฉันถามว่าเวลาอยู่ที่ไหน " ผมถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าเดิม

" ตาล " ไอ้เซนก็จ้องหน้าเพื่อนตัวเองนิ่ง

" ละ หลังตึกค่ะ " พอถูกทั้งผมและไอ้เซนคาดคั้น พวกเธอก็ยอมเปิดปากพูด

" ไปทำอะไรหลังตึก " พอได้ยินคำตอบ ไอ้เซนก็ถามขึ้นต่อ แต่ผมไม่รอฟังคำตอบหรอก รีบก้าวขาออกมาจากตรงนั้นแล้ววิ่งไปที่ด้านหลังตึกคณะทันที

" อ้าว ไอ้ฮาร์ท "

" เดี๋ยว มึงจะไปไหน "

ระหว่างทางก็เจอกับเพื่อนของผมที่สวนทางมา แต่ผมไม่อารมณ์จะหยุดตอบคำถาม เพราะใจผมตอนนี้มันไปอยู่ที่หลังตึกคณะแล้ว ได้ยินเสียงเพื่อนผมร้องตามมาและเรียกไอ้เซนด้วย แต่ผมไม่ได้สนใจ

ผมวิ่งลัดเลาะมาทางด้านหลังตึก แล้วก็เจอผู้หญิง 2 คนที่นั่งหัวเราะคิกคักกันอยู่ พอทั้งสองหันมาเห็นผม ก็หน้าซีดขึ้นมาทันที ผมเดินตรงไปหาทั้งสองคนนั้นเพื่อถามหาเวลา เพราะสองคนนี้คือปีสอง ที่เป็นกลุ่มเพื่อนของตาล หนึ่งในนี้คือคนที่ไอ้อาเทอร์บอกว่าแอบชอบผมด้วย แต่ผมไม่สนใจ

แล้วพอผมเดินมาใกล้ก็ไม่ต้องถามแล้วว่าเวลาอยู่ไหน

ผมเห็นเวลาที่ยืนอยู่กลางแดดตอนบ่ายหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์แล้วก็กำหมัดแน่น

" เวลา " ผมร้องเรียกชื่อน้องเสียงแผ่ว

พอเวลาหันหน้ามามองผมด้วยสีหน้าซีดๆ ผมก็ก้าวขาไปหาเธอทันที

" อ้าว แล้วของเวลาล่ะ " พรีมถามเพื่อนที่มาแจกสมุดลายเซ็นอย่างงงๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีสมุดฉันมาด้วย มีแต่ของพรีมที่เพื่อนยื่นมาให้

ฉันเองก็หันไปมองเพื่อนเหมือนกัน

" เราไม่เห็น เวลาได้ส่งหรือเปล่า " แอล เพื่อนผู้ชายที่เป็นประธานรุ่นของปีหนึ่งเองก็ทำหน้างงแล้วหันมาถามฉัน