Chapter6 – พี่ชาย

Chapter6 – พี่ชาย

พี่คินพาฉันขับรถออกมาจากร้าน โดยที่ข้างหลังมีรถของพี่ฮาร์ทขับตามมา

" พี่ไม่มาเจอแค่ไม่กี่วัน มีหนุ่มมาตามรับส่งนะ " แล้วจู่ๆ พี่ชายฉันก็พูดขึ้น

" แฮ่ๆ " ฉันสะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มแหยให้พี่ชายไปแต่ไม่ได้พูดแก้ตัวอะไร

" มันเป็นคนยังไง "

" เวลาพึ่งจะรู้จักพี่เขาเองค่ะ " ฉันเองก็ตอบไม่ได้หรอกว่าเขาเป็นคนยังไง นี่พึ่งรู้จักกันเอง แต่ก็แปลกนะ ที่พึ่งรู้จักกัน แต่ฉันไว้ใจพี่ฮาร์ทมากเลย

" แต่มันจีบเราใช่ไหม " พี่คินยังคงถามจี้ต่อ ซึ่งแต่ล่ะคำถามก็ตรงไปตรงมาตามนิสัยของเขา

" พี่คินรู้ด้วย?? " ฉันหันไปมองหน้าพี่คินแล้วทำตาโต นี่พึ่งเห็นพี่ฮาร์ท เขาก็ดูออกแล้ว ฉันแนะนำว่าพี่ฮาร์ทเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเอง

" เหอะ มีแต่หมาเท่านั้นแหละที่มองไม่ออก มันมารับส่งขนาดนั้น ใช่รุ่นพี่ธรรมดาที่ไหนกันเวลา " พี่คินทำหน้าเอือมๆ แล้วก็พูดต่อ

" พูดไม่เพราะ จะ... " ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วก็กำลังจะพูดว่า จะฟ้องแม่..

เพียงแต่ว่า ฉันลืมตัวไป..

" วันเสาร์กลับไปนอนบ้านหรือป่าว " เหมือนพี่คินจะรู้ว่าฉันจะพูดอะไร เขาจึงถามเรื่องกลับบ้านแทน

" พี่คินจะกลับบ้านไหม " ฉันไม่ตอบ แต่หันไปถามพี่ชายแทน เพราะตั้งแต่มาอยู่หอ ฉันก็จะกลับบ้านอาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่พอเปิดเทอมแล้วพี่ชายฉันก็ไปอยู่ที่ไซต์งานเป็นส่วนใหญ่ ฉันจึงยังไม่ได้กลับบ้านมา 2 อาทิตย์แล้ว

" ถ้าเรากลับ พี่ก็กลับ "

" งั้นเดี๋ยวเค้าลางานก่อน เดี๋ยวบอกอีกทีนะ " ฉันทำท่าคิดเล็กน้อย เพราะต้องลางานกับพี่ดาวก่อน แต่ถ้าวันที่ฉันจะลานั้นมีคนลาเยอะเหมือนกันก็คงจะไม่ลา เพราะฉันเห็นวันนี้ที่พนักงานลาเยอะแล้วทุกเหนื่อยกันแค่ไหน

" อื้ม " พี่คินพยักหน้ารับแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

จากนั้นพี่คินก็พาฉันมาที่ร้านอาหารแถวๆ หลังมหาลัย ซึ่งร้านนี้เป็นร้านกลางๆ ที่เรากินกันปกติอยู่แล้ว

ฉันหันไปมองพี่ฮาร์ทก็ไม่เห็นท่าทางไม่ชอบใจแต่อย่างใดที่พี่ชายฉันพามาร้านแบบนี้ ไม่รู้สิ ฉันแค่กังวลไปเอง เพราะเห็นว่าเขาท่าทางจะเป็นคนรวย ร้านอาหารเขาเข้าก็น่าจะระดับภัตตาคารขึ้นไป แต่กลายเป็นว่าฉันกังวลไปเอง

" เวลาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ " พอสั่งอาหารเสร็จ ฉันก็เอ่ยบอกทั้งสองคน

" อื้ม " พี่คินพยักหน้ารับแล้วฉันก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

Past Heart

พอเวลาเดินไปแล้ว พี่ชายของเธอก็หันมาจ้องผมนิ่ง ซึ่งผมก็จ้องเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว

ในตอนแรกที่ผมเห็นน้องวิ่งเข้าไปกอดกับผู้ชายตรงหน้า ใจผมกระตุกวูบ แต่พอคิดว่าเมื่อเช้าไอ้พร้อมบอกว่าเวลายังโสด ผมจึงไม่ได้แสดงอาการอะไรที่เสียมารยาทต่อคนตรงหน้าไป แล้วพอเวลาแนะนำว่าเป็นพี่ชาย ผมก็แค่รู้สึกโล่งใจเท่านั้น

" จริงจังกับน้องฉันหรือป่าว หรือแค่เล่นๆ " จ้องกันอยู่นาน ในที่สุดพี่ชายของเวลาก็เปิดปากพูดกับผม

" ผมไม่ใช่คนใจโลเล " ผมตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ทุกคนเองก็คงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาจีบเวลา ทั้งๆ ที่พึ่งจะรู้จักกัน ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ตอนที่ผมเห็นน้องครั้งแรก ตอนนั้นน้องกำลังเอียงคอจ้องมาที่พวกผมอย่างสงสัยในตอนที่พวกผมกำลังแนะนำตัวในฐานะพี่ว๊าก ท่าทางน่ารักนั้นทำให้ใจผมกระตุก จนน้องหันมาสบตากับผมแล้วก้มหน้างุด ท่าทางเหมือนลูกแมวน้อยนั้นทำให้ผมหลุดยิ้ม และรู้สึกชอบเธอขึ้นมา จนได้ไปเจอที่ร้านกาแฟนั่นแหละ ผมจึงตัดสินใจจะตามจีบเธอ

" ดูแล้วนายน่าจะเป็นคนมีฐานะ บอกไว้ก่อนนะ ว่าครอบครัวพวกฉันเป็นคนธรรมดา " พี่ชายของเวลาพูดขึ้น ทำให้ผมหยุดคิดถึงวันแรกที่เจอเวลา

" นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนี่ครับ ถ้าผมรักใคร ครอบครัวผมก็รักด้วย " ผมก็เข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อ บ้านผมรวยก็จริง แต่ใช่ว่าจะดูถูกคน ผมมั่นใจว่าถ้าผมรักใคร พ่อแม่ก็รักด้วยแน่นอน แต่ผมก็เข้าใจพี่ชายของเวลา เพราะดูแล้วสองพี่น้องน่าจะรักกันมาก เขาคงเป็นห่วงเวลา

" ถ้านายมั่นใจอย่างนั้นฉันก็วางใจ " พอได้ยินคำตอบของผม พี่เวคิณก็ทำหน้าโล่งใจ จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนเวลากลับมานั่งที่โต๊ะ

ท่าทางแบบนี้คือเปิดโอกาสให้ผมจีบน้องได้เต็มที่ใช่ไหมนะ??

" เวลาาาา " เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ฉันที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้น

พอเห็นว่าเป็นพรีม และลลิ เพื่อนสนิททั้งสองที่เดินมาก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ รู้สึกเหมือนต้นไม้ได้รับน้ำหลังจากที่ห่อเหี่ยวมานาน

ถามว่าทำไมฉันถึงรู้สึกอย่างนั้นน่ะเหรอ ก็เพราะว่าตั้งแต่ฉันเดินเข้าในตึกคณะก็มีสายตาแปลกๆ มองมาตลอดทาง จนฉันทำตัวไม่ถูก จะพูดคุยกับใครก็ไม่มีเพื่อนคนอื่น ฉันเลยได้แต่นั่งก้มหน้าเล่นเกมส์ไปนี่แหละ

" ปิดเงียบ ไม่บอกกันเลยนะ " พอนั่งลงแล้ว ลลิก็จิกตามองฉันแล้วพูดขึ้น

" บอกอะไรเหรอ " ส่วนฉันก็งงสิ ฉันไปปิดอะไรเพื่อนกัน

" ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ บอกพรีมมานะ ว่าคนที่ตามจีบเวลาคือพี่ฮาร์ทจริงๆ เหรอ " เป็นพรีมที่นั่งลงข้างฉันพูดขึ้น แล้วหันมาจ้องหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ

" รู้ได้ยังไง พี่พร้อมบอกพรีมเหรอ " ฉันตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำถามของเพื่อน แล้วก็รีบถามกลับ

" เหอะ ใครบ้างตอนนี้ที่ไม่รู้ " พรีมกรอกตามองบนแล้วพูดขึ้นอย่างเอือมๆ

จากนั้นลลิก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน บนหน้าจอขึ้นรูปฉันที่ยืนอยู่หน้ามหาลัย แล้วก็มีรถมาจอดรับ รูปนี้ถูกโพสต์ลงที่หน้าเพจก็อตซิปของมหาลัย

ซึ่งมันก็คือเมื่อวานนี้ ที่พี่ฮาร์ทมาจอดรถรับฉันไปส่งที่ร้าน

แล้วก็ยังมีรูปที่พี่ฮาร์ทนั่งอยู่ในร้านของพี่ดาว และรูปที่ฉันใส่ชุดพนักงานยืนอยู่หน้าเค้าเตอร์อีก

" ยะ อย่าบอกนะ ว่าที่วันนี้คนมองมาที่ฉันแปลกๆ คือเรื่ิองนี้ " ฉันมองรูปแล้วก็ตาโตทันที จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้คนมองมาที่ฉันแบบแปลกๆ แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะเมื่อคืน หลังจากที่กินข้าวแล้ว ฉันกับพี่ชายก็แยกกับพี่ฮาร์ท พี่คินไปส่งฉันถึงห้องแล้วก็กลับ ส่วนฉัน หลังจากอาบน้ำเสร็จก็หัวลงหมอน หลับเป็นตาย ไม่ได้มีเวลาดูข่าวสารอะไรหรอก

" ก็ใช่น่ะสิ "

" อึก " ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อได้รับคำตอบจากเพื่อนทั้งสองที่พูดขึ้นพร้อมกัน

" แกก็พูดให้เวลาคิดมาก " ลลิเห็นหน้าฉันแล้วก็ยิ้มขำ จากนั้นก็หันไปว่าพรีม

" แกก็ไม่ต่างจากฉันหรอก " ส่วนพรีมก็สวนกลับทันควัน