ฟาโรห์ & ชะเอม 6 - กลืนน้ำลายตัวเอง

บ่ายโมง

เพราะมัวแต่คิดมากเรื่องรุ่นพี่ฟาโรห์จนเกือบเสียเวลา จนลืมไปว่าคอนโดนี้อยู่ค่อนข้างลึกและเข้าออกลำบาก ทำให้ฉันต้องออกจากตึกมาและเสียเวลาไปกับการรอคอยรถวินมอเตอร์ไซด์อยู่เกือบๆ หนึ่งชั่วโมงเต็ม ต้องทนแดดร้อนยังไม่พอ แถมยังจะต้องมากลัวว่าจะไปไม่ทันอีก

วันบ้าอะไรของฉันเนี่ย

แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังมองหาวินมอเตอร์ไซด์อย่างใจจดใจจ่อ อยู่ ๆ รถยนต์คันหรูก็มาจอดเทียบฟุตบาท บังสายตาของฉันที่กำลังมองรถอยู่

“ไปเรียนบ่ายอ่อ ไปด้วยกันไหม” ทันทีที่กระจกรถทางด้านฝั่งคนนั่งลดลง ก็เผยให้เห็นใบหน้าของต้นเสียงเมื่อครู่ เฮอะ.... พี่ฟาโรห์ สรุปนี้ฉันหนีเขาไม่พ้นเลยจริงๆ

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่รบกวนจะดีกว่า”

“แต่มันอีกครึ่งชั่วโมงเองนะ ถ้าเข้าสายโดนอาจารย์เช็กขาดเวลาเรียนไม่พอไม่รู้นะ มาเหอะน่า กว่าวินจะมาถึง ขืนยืนรออยู่แบบนี้ มีหวังได้ไปสายแน่ รีบขึ้นมาสิ เดี๋ยวไปส่งถึงคณะเลย”

“จะทำยังไงมันก็เรื่องฉัน พี่เกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ นั่นไงวินมาพอดี ไม่ไปหรอกค่ะ ขอบคุณ” ฉันเอ่ยอย่างไม่สนใจ ใช่ .... เรื่องอะไรจะต้องรับข้อเสนอจากเขาด้วย คนแบบพี่ฟาโรห์จะหวังดีจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ไว้ใจได้ที่ไหนกัน...

แต่ชีวิตของชะเอมมันไม่เคยง่ายอยู่แล้ว ในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวขาลงไปโบกวิน จู่ ๆ ก็มาป้าที่ไหนไม่รู้มาเดินมาตัดหน้าฉันเอาดื้อ ๆ

“ป้าต้องรีบไปธุระ ป้าไปก่อนนะ”

“อ้าว ป้า”

ป้าแกหันมามองแรงใส่ฉันทำนองว่าเป็นเด็กต้องเสียสละให้คนแก่ แต่อะไรวะ ทั้งที่ฉันก็ต้องรีบไปเรียนเหมือนกัน อยู่ ๆ โดนป้าแย่งวินคันเดียวที่มีอยู่ไปหน้าตาเฉย แถมพี่ฟาโรห์ก็ทำท่าเหมือนหัวเราะเยาะฉันอีก

“ตอนบ่าย ๆ แถวนี้ไม่ค่อยมีวินนักหรอก นาน ๆ ถึงจะมาสักคัน มันร้อน”

“....”

“ไปกับพี่เหอะน่า ถ้าเราไม่ไป ก็คงต้องรอรถอีกเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะไปถึงเพื่อนๆ ก็คงจะเรียนกันไปครึ่งคาบแล้ว เสียเวลาไปฟรีๆ เลยนะ”

ฉันหันไปมองรถวินที่มีป้าอ้วน ๆ นั่งออกไป ความหวังของฉันสูญสลายหายไปจนหมดสิ้น ก่อนจะหันมามองหน้าพี่ฟาโรห์ที่ยักคิ้วให้ อย่างคนไม่มีทางให้เลือกมากนัก

อย่าบอกนะ...ว่า ฉันต้องติดรถตานี่ไปจริง ๆ แต่เอาวะฉันไม่มีทางเลือกอื่นนี่นา

“เออ ไปก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนว่าเอมไม่ได้เต็มใจไปกับพี่เลยสักนิด”

“เออมาเถอะรีบขึ้นมา เดี๋ยวรถติด”

“ค่า...”

สุดท้ายก็เป็นฉันที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง แต่ฉันไม่มีทางเลือกไง เพราะถ้าไม่มากับเขาก็ต้องรอรถอีกนาน อีกอย่างหากไปไม่ทันอาจารย์เช็กชื่อก็ต้องโดนหักคะแนนอีกต่างหาก

ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็มาถึงที่คณะได้ทันเวลาและปลอดภัย ทีแรกฉันก็กะว่าจะขอบคุณพี่เขาที่อาสามาส่งถึงหน้าคณะ แต่พอพี่เขาเอ่ยปากทวงบุญคุณขึ้นมาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับต้องหันไปมองค้อนใส่เขาทันที

“นี่เราไม่ได้เรียนเรื่องมารยาทบ้างเหรอ ถึงไม่รู้ว่าเวลาคนอื่นให้ช่วยเหลือต้องทำยังไง”

“ค่า... ขอบคุณนะคะ แต่ทีหลังไม่ต้อง” ปกติแล้วฉันก็ไม่ใช่คนไม่มีมารยาทนะ แต่กับพี่เขาคนที่ขโมยจูบแรกของฉันไปขอยกเว้น

“นอกจากจะปากหวานแล้วยังปากดีอีกเหรอ?”

เขาพูดแต่ฉันไม่เข้าใจ ปากหวานอะไรของพี่แก ในเมื่อฉันจำไม่ได้ว่าเคยพูดดีกับพี่ฟาโรห์ตอนไหน

“ปากหวานอะไร”

“หมายถึงรสชาติน่ะ แค่จูบครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าหวานมาก...” สีหน้าเจือความเจ้าเล่ห์มองสบตามาที่ ทั้งที่ฉันเกือบจะลืมเรื่องจูบบ้า ๆ นั้นได้แล้วเชียว จะพูดขึ้นมาให้คิดอีกทำไมกัน...

“คนนิสัยไม่ดี กล้ามาฉวยโอกาสขโมยจูบแรกของเอม ทั้งที่เอมไม่ได้เต็มใจด้วยสักนิด”

“จูบแรกจริงดิ มิน่าตอนโดนจูบ เราตัวสั่นเป็นลูกนกเลย”

“พะ พี่ฟาโรห์!” ฉันแหวใส่เขาสุดเสียง

“คร้าบบ เอาน่าเสมอกันแล้วไงกับสิ่งที่เราแกล้งพี่ งั้นรีบไปเรียนเถอะ เดี๋ยวก็ได้เช็กชื่อไม่ทันจริง ๆ หรอก ไป ไปเรียนได้แล้ว”

ยัง มีหน้ามาไล่ฉันอีก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเปิดประเด็นเรื่องจูบมาก่อนแท้ ๆ

จิ๊ ฉันส่งเสียงจิจ๊ะไม่พอใจก่อนจะเปิดประตูรถออกไป

“บาย ไว้เจอกันใหม่นะครับที่รัก” เขาพูดล้อพลางยักคิ้วหลิ่วตาใส่ฉัน ฉันได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความโมโห แต่เลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย ก่อนจะรีบก้าวขาลงมาจากรถยนต์คันหรูทันทีแล้วรีบเดินจ้ำเท้าเดินหนี ถ้าขืนยังอยู่ต่อนานกว่านี้ ฉันคงจะได้ประสาทกินกว่าเดิม

ทว่าเพราะมัวแต่รีบเดินเข้าไปในอาคารเรียนโดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าแนทก็เพิ่งมาถึงมหาวิทยาลัยในเวลาไล่ ๆ หัน

“ชะเอม เมื่อกี้มึงมากับพี่ฟาโรห์งั้นเหรอ?” แนทกอดอกมองฉันที่เพิ่งเดินมาถึงตึกคณะ

“เออ แต่แค่บังเอิญนะ พอดีพี่เขาผ่านมาเจอตอนที่กูกำลังรอวินอยู่ กูรีบมาก เขาก็เลยให้ฉันติดรถมาด้วย”

“แค่นั้น?”

“เออ แค่นั้น และไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น” ความจริงฉันไม่อยากตอบคำถามเรื่องพี่ฟาโรห์เท่าไหร่ เพราะรู้ว่าแนทคลั่งพี่ฟาโรห์เอามาก ๆ เอาแค่วันที่พี่ฟาโรห์จูบฉัน แนทก็ดูไม่พอใจฉันอยู่บ้างนิด ๆ แต่หัวเราะกลบเกลื่อนเหมือนไม่แคร์