บทที่ 5

หญิงสาวปรือตาตื่นงงๆ เหลียวมองสภาพไม่คุ้นตา ... ไม่ใช่ห้องพักพนักงานเวลาดื่มกับแขกจนเมาในค็อกเทลเลาจน์กฤต และไม่ใช่ห้องในคอนโดตัวเองเช่นกัน

เสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอของคนข้างกายเรียกสติที่หลับใหลให้หวนคืน ห้องแขกนั่นเอง หนุ่มรูปหล่อร่ำรวย ผู้เสนอให้อยู่กับเขา

เธอไม่ชอบ และไม่คิดชินกับวิถีชีวิตที่ต้องให้ผู้ชายเลี้ยงอย่างนี้ แต่ทำอย่างไรได้ ทางเลือกในชีวิตคนเราต่างกัน แม้จะเรียนกศน.จนจบหลักสูตรมัธยมศึกษาปีที่หก ต่อด้วยมหาวิทยาลัยเปิดอีกสี่ปี ถ้าทำงานบริษัทปรกติก็ไม่พอค่าดูแลแม่ในเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์อยู่ดี

สโรชายิ้มหยันตัวเอง ... สมควรแล้วกับสิ่งที่ได้รับ ตนนั่นแหละเป็นคนวางชีวิตไว้ในอุ้งมือปีศาจ โดยใช้ความสวยเป็นเดิมพัน ทิ้งความสาวกับศักดิ์ศรีแลกการจ่ายภาระหนี้สินและความสุขสบายของครอบครัว

โดยไม่รู้เลยว่าก่อแผลใจ จนลุกลามกลายเป็นอาการทางจิตของผู้เป็นแม่ ค่ารักษานั้นสูง จนดูเหมือนค่าตัวเธอเท่าไรก็ไม่พอ สโรชาทิ้งท่านไปไม่ได้ แม้ไม่ได้ดูแลเองก็ขอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ เธอจึงเป็นเด็กเสี่ยราคาสูงให้คนมือหนักผูกปิ่นโต

... ผู้ชายสำหรับสโรชาคือบ่อเงินทอง ... ยามหลง ต้องรีบสูบ ยามทิ้งก็ตัดฉับ อย่าเหลือเยื่อใย โชคดีเธอสวย สะอาด กริยา การศึกษาดี ผู้ชายจึงเลี้ยงคราวละเป็นปีๆ คนสุดท้ายที่อยู่ด้วยก็เมื่อปีครึ่ง ก่อนเขาจะต้องแต่งงานแบบคลุมถุงชน

สโรชารับบริการทางกามารมณ์ แต่ไม่รับเป็นชู้ เธอจึงเลือกเฉพาะคนโสด ... นี่เป็นศีลธรรมเล็กๆ ที่เธอยึดไว้ในใจ

การได้มาอยู่ค็อกเทลเลาจน์กฤตเพราะเขาเป็นคนรู้จักกับผู้ชายคนก่อน กฤตไม่บังคับ เขาเปิดค็อกเทลเลาจน์ มีสาวนั่งเป็นเพื่อนดื่ม ถ้าใครอยากจะขายก็ตามแต่ตกลงกันเอง

ร้านกฤตเปิดเมมเบอร์แพง แขกเลือกเฉพาะวีไอพี รายได้จึงดีตามมาด้วย แต่ต้องแลกกับอาการเสี่ยงตับพังเพราะดื่มเหล้ากับลูกค้าและเวลาทำงานเป็นกลางคืน

สโรชาสวย ช่างเอาใจ จึงเป็นเบอร์หนึ่งค็อกเทลเลาจน์ได้ไม่ยาก กฤตตั้งค่าตัวเธอโก่งไว้สูงๆ หวังไม่ให้ใครมาอ็อฟไปง่ายๆ เพิ่งมีเซอร์เกนี่แหละที่ยอมจ่ายเป็นเลขถึงหกหลัก

หญิงสาวก้าวจากเตียง ควานหาเสื้อผ้าตนที่กระจัดกระจาย บราเซียเจอแล้ว ชุดแซกอยู่ข้างโต๊ะโคมไฟ แล้วบีกินี่ล่ะ ... ดวงตาคมหวานกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะพบลูกไม้ชั้นในสีดำแพลมออกมาจากหลังคนนอนเตียง

เซอร์เกยังหลับ สโรชาใช้ชุดแซกพาดแขนบดบังกาย ขึ้นไปบนเตียงค่อยๆ ดึงชั้นในออก ระวังไม่ให้เขาตื่น คนตัวโตน้ำหนักเยอะ ทับอาภรณ์ชิ้นน้อยจนแทบไม่ขยับ

สโรชาจำต้องวางเสื้อผ้าทั้งหมดลง เพ่งสายตา พุ่งความสนใจไปที่หลังเขาอย่างเดียว เธอมุ่งมั่นกับภารกิจมากไปนิดจนลืมสังเกตอะไรบางอย่าง

“ได้ซะที” สโรชาโล่งใจ ขืนให้เดินโป๊ท่อนล่างลงไปข้างนอกก็แย่สิ

“โอ๊ะ ... โอ วิวดีเสียด้วย” เจ้าของห้องตื่นแล้ว ทักด้วยสายตาและเสียงกรุ้มกริ่ม

“มีรูมเซอร์วิสอาหารเช้าบนเตียงด้วยเหรอครับ”

... เธอถึงค่อยมาพิจารณาร่างตน ทั้งเนื้อตัว ไม่มีอะไรปกปิดเลยนอกจากชั้นในลูกไม้น้อย

เซอร์เกยื่นมือรวบคนผิวนุ่มนิ่มเข้าไว้ในอ้อมกอด จุมพิตรับอรุณอ่อนหวาน เขาปฏิบัติต่อคู่นอนดีทุกครั้ง ... ทำไมต้องทำเรื่องร้ายกาจให้พวกเธอกันเล่า ในเมื่อต่างคนต่างสุขและเปรมปรีกับรสสวาท ทุกคนได้ ไม่มีใครเสีย

“คุณไม่ต้องไปไหนหรือคะวันนี้”

สมองสโรชาคิดแผนการแล้วว่าจะไปไหน กลับจากที่นี่เธอจะขับรถไปหาแม่ ใช้เวลาวันหยุดทั้งหมดกับท่าน

“มีธุระนิดหน่อย คุณไปด้วยไหม” เขายังตื้อ มือป่ายปะไปทั่วแผ่นหลังเนียน

“บอกแล้วไงคะว่าขอคิดดูก่อน”

“งั้นให้เกียรติกินมื้อเช้ากับผมได้ไหม”

สโรชาชอบดวงตาสีน้ำเงินที่มองมา ... สวย ลึกลับ และเต็มไปด้วยความปรารถนา เธอไม่ตอบแต่เบี่ยงกายลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้ากระจัดกระจายแต่งตัว โดยไม่แสดงท่าทีขัดเขิน

... รู้ว่าเขามอง เธอเต็มใจ เพราะคิดว่าร่างกายนี้เป็นสินค้า ผู้ซื้ออย่างเขามีสิทธิ์พิจารณา ชื่นชมความงาม