บทที่ 3 อุ้งมือเถื่อน

คีรติพยายามดิ้นรนขัดขืนให้เป็นอิสระ แต่พยายามแล้วก็ไม่อาจต้านทานแรงกอดรัดของชายหนุ่มบึกบึนได้ ร่างเล็กหยุดดิ้นแหงนเงยมองสบตาคมที่กำลังจ้องมองตนเองอยู่ในตอนนี้ ก่อนจะหลบตาไปทางอื่นด้วยความเขินอายสายตาคู่นั้น

“ปะ...ปล่อยคีเถอะคุณชล”

“เธอรังเกียจฉันเหรอ” ถามเสียงพร่าลมหายใจรดใบหน้าสวย

“ปะ...ปล๊าวววว...” ตอบเสียงสูงสั่นพร่า

“ฮึฮึ แบบนี้แหละใครๆ ก็กลัวฉัน รังเกียจก็บอกมาเถอะ คนอัปลักษณ์อย่างฉันมันคู่ควรกับคำนี้ที่สุดในตอนนี้”

แสยะยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือที่รัดร่างเล็ก แต่กลับทำตรงกันข้ามคืนรัดแน่นกว่าเดิม

“ไม่นะคะ คีไม่ได้รังเกียจคุณชลเลย”

รีบร้องปฏิเสธกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด จะบอกได้ยังไงว่าตัวเธอนั้นแอบรักชายคนนี้มานานแล้ว แอบรักตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวของชลธีจากปากของพี่ชายก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุ พอได้รู้ว่าจะได้เจอตัวของบุรุษหนุ่มตัวจริงเธอตื่นเต้นมาก พอมาเจอตอนนี้ยิ่งทำให้อะไรในใจชัดเจน หัวใจดวงเล็กเต้นแรง ตลอดเวลาในวัยเรียนไม่เคยสนใจผู้ชายอื่นเลย ด้วยเพราะใจของเธอแอบมีชลธีมาตั้งแต่เรียนมัธยมตอนปลายแล้ว

“พิสูจน์สิ”

เอ่ยเสียงเรียบ ไม่รู้อะไรทำให้ชลธีต้องพูดแบบนี้ออกมา รู้แต่ว่าเขาต้องการคนตัวเล็กในอ้อมกอดเหลือเกิน เพียงแค่กอดรัดร่างกายก็ร้อนราวกับเหล็กกล้ามิมีผิด ยิ่งเธอดิ้นขยับกายก็ยิ่งทำให้เลือดในกายสูบฉีดไปทั่วเรือนกายใหญ่โต

“พะ...พิสูจน์ยังไงคะ” แหงนมองใบหน้าหล่อที่มีแผลเป็นกลางหน้าอย่างไร้เดียงสา

“เดี๋ยวก็รู้...อืม!”

สูดลมหายใจเอากลิ่นหอมจากเรือนกายเล็กเข้าเต็มปอด มันสดชื่นราวกับดอกมะลิ ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กใช้น้ำหอมอะไร หรือนี้เป็นกลิ่นประจำตัวของเธอกันแน่

“ดะ...ดึกมากแล้วคุณชลปล่อยคีเถอะค่ะ”

พยายามดันตัวเองออกจากชายหนุ่ม แต่ก็เหมือนพยายามเสียแรงเปล่า

“เธอใช้น้ำหอมอะไร”

เขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอแม้แต่น้อย ตอนนี้สนใจแต่ความต้องการ ความปรารถนาที่มีต่อคีรติเท่านั้น

“ไม่ได้ใช้ค่ะ คีแพ้น้ำหอม”

เธอตอบเสียงสั่นเมื่อใบหน้าชายหนุ่มโน้มลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนตัวโต

“ทำไมตัวเธอหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นดอกมะลิเลย”

“พอดีคีทำครีมอาบน้ำเองค่ะ คีชอบดอกมะลิเลยลองเอามาผสมในครีมอาบน้ำ เลยทำให้มีกลิ่นมะลิอ่อนๆ ค่ะ” ตอบอย่างเขินๆ ก็เขานั้นใกล้เธอเหลือเกิน

“อืม! ฉันชอบนะ พร้อมพิสูจน์รึยัง”

ถามเสียงแหบพร่า มือใหญ่คลายอ้อมกอดให้หลวม ลูบไล้เรียวแขนเล็กไปมาอย่างต้องการ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสเนื้อตัวนุ่มนิ่มของผู้หญิง หากวันนี้จะสัมผัสแทรกลึกในกายเล็กของคีรติจะเป็นไรไป เมื่อเธอบอกเองไม่ได้รังเกียจตน

ชลธีเชื่อตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ได้รังเกียจหรือกลัวใบหน้าที่มีแผลของตน แต่ไม่รู้อะไรทำให้เขาดึงดันอยากสัมผัสอยากแนบชิดร่างเล็กนี้ แถมตอนนี้คงเปลี่ยนใจไม่ทันเสียแล้วเมื่อแก่นกายร้อนปวดหนึบทรมานเหลือเกิน

“อ่า! เธอต้องรีบพิสูจน์เดี๋ยวนี้เลย”

ว้ายยยยยยย

ตกใจเอามือเกี่ยวคอคนตัวโตไว้ เมื่ออยู่ๆ เรียวขาก็ถูกดึงรั้งขึ้นไปเกี่ยวเอวเขาไว้อย่างบังคับ

“คุณชลจะทำอะไรคีคะ เดี๋ยวก็ล้มคลุกทรายหรอกคะ”

ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับตน ก็ตอนนี้กระโปรงตัวสวยถลกขึ้นมาถึงขาอ่อนแล้ว มันเปิดขาขาวนวลให้เขาได้เห็นอย่างปิดไว้ไม่ได้

“ก็พิสูจน์ไงล่ะ”

“ทำไมต้อง...อะ! อื้อ!”

เสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อปากหนาอุ่นร้อนจาบจ้วงลงมาบดขยี้ บดเบียดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กในขณะที่สาวเจ้ากำลังพูดโต้ตอบเขา

คีรติพยายามถดถอยเรียวลิ้นหนีการรุกรานของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเขาเอามือทั้งสองข้างมาดุนดันใบหน้าเธอให้รองรับความหยาบคายนี้

เธอยืนขาสั่นหมดเรี่ยวแรง ชลธีรู้ว่าเธอยังใหม่และสดเกินกว่าจะรุนแรงด้วยได้ จึงเปลี่ยนจากจูบเอาแต่ใจมาเป็นอ่อนโยน ผละออกมาโอบอุ้มร่างเล็กให้นอนราบไปกับพื้นทราย

มือใหญ่เลื้อยไปตามสะโพกเล็ก สอดแทรกเข้าไปใต้กระโปรงตัวยาวที่ถลกขึ้นมาถึงขาอ่อนของสาวเจ้า มือใหญ่ขย้ำบีบเรียวขานั้นอย่างต้องการ

“อะ! ยะ...อย่าทำแบบนั้นนะคุณชล”

เธอพยายามผลักดันใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังก้มลงมาซุกไซ้ลำคอตน แถมเคราสากนั้นก็ถูไถตามคอจนทำให้เจ็บแสบไปหมดตอนนี้

“เธอรังเกียจหน้าฉัน...”

ถามเสียงแข็งบีบคางเล็กอย่างไม่พอใจ การกระทำทุกอย่างหยุดลงอัตโนมัติ

“อือ! คะ...คีเจ็บ!....”

“สำออย!”

พร้อมกับเพิ่มแรงบีบให้แรงกว่าเดิม แล้วก็ต้องสั่นวูบเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยอาบคลอด้วยน้ำตา