บทที่ 2 แผลซาตาน

สองวันแล้วที่มาอยู่บนเกาะเพียงประทาน คีรติ คุ้มบุญ หรือคี วัย 23 ปี หญิงสาวออกมาเดินเล่นหน้าหาด แถมค่ำคืนนี้ดวงดาวเต็มท้องฟ้า จนต้องนั่งชมดาวที่ชายหาด

“สวยจังเลยดาวจ๋า...อยู่ที่นี่สงบดีจัง”

เธอนั่งมองดาวพูดคุยกับดาวบนฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นิ้วเล็กก็วาดขีดเขียนทรายเล่นไปมาอย่างมีความสุข

อีกมุมมืดถัดไปจากที่เธอนั่งกำลังมีชายหนุ่มแข็งแรงนั่งดื่มเหล้าราวกับว่ามันไม่เมา ใช่ สำหรับชลธีแล้วเหล้าก็เป็นเหมือนน้ำเปล่าดีๆ นั่นเอง

“ผมคิดถึงคุณอร...”

ยกขวดเหล้าขึ้นดื่มจนหมดขวด ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่แล้วสายตาคมดุจพญาเหยี่ยวก็ไปสะดุดกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงชายหาด ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน เท้าใหญ่ก้าวเดินยาวๆ ไปหาคนตัวเล็ก

“เธอเป็นใคร”

ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงถามอย่างเอาเรื่อง ก็เกาะนี้เป็นของเขา ใครจะไปจะมาเขาต้องรับรู้ แต่เธอคนนี้เป็นใครกัน

ร่างบางสะดุ้งเฮือก เอี้ยวหน้ามามองเจ้าของเสียงข้างหลังอย่างหวาดกลัว เธอแหงนเงยมองใบหน้าที่มีแผลเป็นนั้นก็รู้ทันทีว่าบุรุษคนนี้เป็นใคร

คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นสวมรองเท้าปัดทรายที่เปรอะเปื้อนกระโปรงยาวของตนออก ก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีเจ้าของเกาะ

“สวัสดีค่ะคุณชลธี ดิฉันเป็นน้องสาวของพี่หมอกค่ะ”

เอ่ยแนะนำตัวด้วยความยิ้มแย้ม แม้ว่าอีกฝ่ายจะหน้าตึงให้ก็ตาม รู้มาจากพี่ชายแล้วว่าชายหนุ่มเป็นคนเก็บตัว ตลอดเวลาสองวันที่มาอยู่นี่เลยไม่เคยเจอ แต่ก็พอจะรู้ว่าเขามีแผลเป็นอยู่บนใบหน้า

ไม่คิดว่าจะมาเจอเลยตั้งตัวไม่ถูกตั้งรับไม่ทันเลย ก็เรื่องราวของชลธีที่พี่ชายได้เล่าให้ฟังนั้นน่าขยาดแค่ไหน ไม่อยากเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ แต่พอมาเจอแบบนี้ทำไมเขาหน้าสงสารจัง แววตาที่ดูเศร้าหมอง ใบหน้าหล่อที่มีแผลเป็นนั้นก็หาได้น่ากลัวไม่สำหรับเธอ

สำหรับคีรติแล้วมันทำให้ดูเซ็กซี่ดูแข็งแรง อยากสัมผัสมากกว่าจะวิ่งหนี แถมร่างสูงใหญ่ที่ก็ดูบึกบึน มัดกล้ามที่ซุกซ่อนภายใต้เสื้อผ้านั้นคงไม่แพ้ดารานายแบบแน่เลย คิดแล้วก็ต้องบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ใบหน้านวลเนียนซับสีเลือดขึ้นถนัดตา แสงเดือนสาดส่องกระทบใบหน้ามนให้ดูผุดผ่อง จนทำให้เจ้าของเกาะที่ไม่ได้เจอผู้หญิงมานานต้องสะดุดลมหายใจตัวเองกับความสวยของคนตรงหน้า

ชลธียกมือขึ้นลูบไล้เคราตัวเอง กับแผลเป็นไปมาอย่างใช้ความคิด และมันก็จริง เขาลืมได้ไงว่าน้องสาวของหมอกคทาจะมาพักด้วย แสดงว่าเธอคนนี้สินะน้องสาวของหมอกคทา ทำไมไม่เคยรู้เลยว่าหมอนั่นมีน้องสาวสวยหวานขนาดนี้

“หมอกไม่เห็นบอกเลยว่าน้องสาวมาถึงแล้ว”

จริงๆ ตั้งแต่วันนั้นที่หมอกขออนุญาตหมอก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย สายตาคมจ้องมองร่างเล็กเพรียวระหงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างสนใจ ‘ให้ตายสิ! ไม่เคยรู้สึกร้อนรุ่มแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ววะ! ’ พึมพำกับตัวเองก่อนจะหยักยิ้มให้คนตัวเล็กที่ยิ้มให้ตนอยู่ก่อนแล้ว

“อ้อ พี่หมอกบอกว่าไม่อยากให้คีรบกวนคุณชลธีค่ะ”

“ยังไง?”

ทำไมถึงอยากได้ยินเสียงไพเราะของเธอตลอดนะ ทำไมฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นในน้ำเสียงนั้นแปลกๆ ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก

“คีพูดได้เหรอคะ”

สาวเจ้าถามย้ำ กลัวว่าถ้าพูดไปอีกฝ่ายจะโกรธเอา

“พูดได้สิ ฉันไม่ได้ปิดปากเธอสักหน่อย ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ”

ถามอย่างสนใจคนตัวเล็ก ตลอดสองปีที่ผ่านมาไม่ค่อยอยากพูดคุยกับใคร หรือถ้าพูดก็พูดไม่เกินสองประโยค แต่ทำไมกับเธอคนนี้ถึงทำให้ต้องอยากพูดด้วยไม่หยุดกันนะ

“ดิฉันชื่อคีรติ หรือเรียกว่าคีก็ได้ค่ะคุณชลธี”

“อืม! เรียกฉันว่าชลก็ได้ พี่เธอเรียกแบบไหนก็เรียกแบบนั้นแหละ ว่าแต่จะพูดได้รึยัง” เอ่ยเสียงเนิบนาบ

“คือพี่หมอกบอกว่าคุณชลชอบเก็บตัว ไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายด้วย แถมยังอารมณ์ร้าย เป็นบุคคลไม่น่าเข้าใกล้ที่สุดในบ้านค่ะ คีเลยต้องหลบตลอดสองวันที่ผ่านมา เพราะกลัวว่าจะเจอคุณชลค่ะ แต่ตอนนี้หลบไม่ทันแล้วค่ะ” พูดจบก็หลบตาคนตัวโต ด้วยกลัวว่าเขาจะโกรธเอา

“ฮึฮึ ฉันคงเหมือนซาตานร้ายสินะ แถมหน้าตายังอัปลักษณ์” ตอบเสียงเย็น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับบ้าน

“ไม่นะคะ คุณไม่ได้อัปลักษณ์เลย”

คีรติวิ่งไปดักทางบุรุษหนุ่มไว้ พร้อมกับจ้องใบหน้านั้น

“เหรอ! อย่าพูดอะไรที่ตรงข้ามกับความคิดเธอเลย ใครๆ เขาก็กลัวฉันทั้งนั้นแหละ หลบไป!”

ผลักร่างเล็กออกไปให้พ้นทางตน แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างน้อยนั้นแค่ขยับเพียงเล็กน้อยก็กลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเช่นเคย

“จริงๆ นะคะ คุณชลไม่ได้อัปลักษณ์เลย อะ! ว้าย!”

เป็นต้องร้องอกมาก่อนจะพูดจบประโยค เมื่อร่างเล็กถูกฉุดรั้งเข้าไปปะทะอกแกร่งนั้นของชายตรงหน้า

“ปะ...ปล่อยคีนะคะคุณชล”

พยายามดิ้นรนให้ตัวเองเป็นอิสระจากพันธนาการแข็งแรงนี้

“ฮึฮึ เห็นไหมเธอรังเกียจความอัปลักษณ์ของฉัน”

ยิ่งร่างเล็กดิ้นรนขัดขืนมากเท่าไหร่ ชลธีก็รังเกียจแผลบนใบหน้าตัวเองมากขึ้นเท่านั้น เมื่อตอนนี้เขาคิดว่าคนตัวเล็กดิ้นหนีด้วยความรังเกียจตน