บทที่ 7 (2)

“แกเป็นอะไร เห็นก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือแล้วยิ้มอยู่คนเดียวนานแล้วนะ” สายไหมทักเพื่อนขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกตาล มีท่าทีเปลี่ยนไปหลังจากที่เดินออกไปจากห้องสมุดแล้วกลับมาพร้อมถุงขนมใบใหญ่ในมือ “หรือแกแอบฉันไปมีแฟน ถึงได้ยิ้มไม่ยอมหุบแบบนี้”

“ไม่ใช่สักหน่อยแก..” เมื่อลูกตาลเจอคำถาม เธอรีบตอบปัดในทันที ก็แค่คนคุยที่พึ่งเจอกันเมื่อไม่นาน เธอไม่กล้าคิดอะไรเกินกว่านี้ หลังจากกันวันนั้น ลูกตาลและทาเคชิ ก็ได้พูดคุยกันผ่านทางไลน์อยู่ทุกวัน เด็กสาวมีความรู้สึกดีไม่น้อย ที่ได้คุยกับทาเคชิ

“แล้วแกจะเขินอะไรขนาดนี่ฉันแค่ถาม”

“ขอโทษนะ เราขอถามได้ไหม??” เพื่อนชายของต้นน้ำถามขึ้น “ลูกตาลมีแฟนหรือยัง??” เขาถามด้วยแววตาเป็นประกาย

“อย่าบอกนะว่านาย ชอบลูกตาล??” สายไหมถามผู้ชายตรงหน้า ที่นั่งอยู่ในกลุ่มสี่คน ต้นน้ำก็จ้องมองไปทางเพื่อนของเขาเช่นเดียวกัน ทุกสายตาต่างจ้องและรอคำตอบ

“เปล่า แค่สงสัย??”

“เราชอบผู้หญิง สายไหมเป็นแฟนเรา” ลูกตาลตอบออกไป ทำให้ทุกคนในโต๊ะเงียบไป สายไหมที่ถูกเอาไปเป็นไม้กันหมา ส่งสายตาดุมาให้เพื่อนสนิท แต่ลูกตาลกลับเอามือทั้งสองข้างกอดแขนของเธอ ตามมาด้วยใบหน้าที่แนบลงมาด้วยความรัก “ที่จริงเรื่องนี่เราไม่อยากให้ใครรู้นะ ปิดเป็นความลับให้เราหน่อยนะ”

“ดะ ได้สิ เหะๆๆ” เพื่อนชายร่วมชั้นหัวเราะขึ้นเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการตกใจของตัวเอง ต่างจากต้นน้ำที่มีสีหน้านิ่งเรียบ เขาเบนสายตาจากหญิงที่แอบรัก กลับมาสนใจ หนังสือที่กางเอาไว้ตรงหน้า แต่อักษรในกระดาษ เขากลับไม่ได้อ่านสักบรรทัด

“รู้แล้วต้องเก็บให้เงียบเลยนะ” สายไหมร่วมเล่นละครด้วย พร้อมเอามือโอบไปที่ไหล่ของลูกตาล เป็นการเน้นย้ำสถานะของทั้งสองคน

“เย็นนี้ไม่ไปสนามแล้วนะ จะกลับบ้านเลย” ต้นน้ำเอ่ยขึ้นกับเพื่อนชายที่นั่งข้างๆ

“อ้าวทำไมวะ ก็นัดกันแล้ว”

“มีธุระต้องไปทำ” ต้นน้ำตอบตัดคำถามที่จะตามมาของเพื่อน

“เอ่อๆ ก็ได้”

“เรามีอย่างอื่นต้องไปทำนะ เอาไว้ ครั้งหน้าค่อยมาทำงานพร้อมกันอีกนะ” ต้นน้ำเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าเป้สีดำ แล้วเดินออกจากโต๊ะไป เมื่อเพื่อนของเขาไม่อยู่แล้ว ชายคนนี้ก็รีบตามหลังของเพื่อนไปเช่นเดียวกัน จึงทำให้ทั้งโต๊ะเหลือสายไหมและลูกตาลกันสองคน

“อี๋…” สายไหมลากเสียงยาวพร้อมกับดีดตัวออกห่างลูกตาล เธอยกสองมือลูบไปบนแขนของตัวเอง ที่ตอนนี้ขนอ่อนทั่วร่างกับกำลังลุกตั้ง

“ทำเป็นรังเกียจในใจก็หวั่นไหวชิมิ” ลูกตาลเอ่ยล้อเพื่อนขึ้นมา

“นี่แกพูดแบบนั้นได้ไง แกก็รู้ว่าความลับไม่มีในโลก ถ้าไอ้หมอนั้นเอาเรื่องของเราไปพูดต่อ คราวนี้คงได้เป็นข่าวดังทั่วโรงเรียนแน่ๆ” เธอพูดโอดครวญออกมา เมื่อนึกถึงคนที่แอบชอบ ถ้าข่าวดังออกไปความคิดที่จะสารภาพรักกับชายหนุ่มที่หมายปองคงต้องดับสลายหายไปในชั่วพริบตาเดียวแน่นอน

“ไม่เห็นเป็นไรเลย มีข่าวคบกัน เรตติ้งแกยิ่งสูงขึ้นไปอีกเชื่อฉันเพื่อนรัก” มิวายที่ลูกตาลจะเอ่ยคำล้อเล่นต่อ มือเล็กพลางตบเข้าที่บ่าของสายไหมเสียงหัวเราะดังออกมาเล็กน้อย เพื่อไม่ให้รบกวนเพื่อนร่วมห้องสมุดที่กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่

“ฉันงอนแกแล้ว” สายไหมพูดพร้อมเก็บของลงกระเป๋า ก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งให้ลูกตาลนั่งอยู่เพียงลำพัง เด็กสาวรีบเก็บของใส่กระเป๋า แล้วรีบเร่งฝีเท้าออกวิ่งตามสามไหมไปเช่นเดียวกัน

“ฉันขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ เอาไว้ฉันเลี้ยงชาบูดีไหม” ลูกตาลที่เดินประชิดหลังของเพื่อนเอ่ยขึ้น สองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตามติดสายไหมไม่ยอมห่าง “ห้าครั้ง ฉันเลี้ยงชาบูห้าครั้ง นะ นะ เลิกงอนฉันเถอะ”

“สัญญาแล้วนะ เลี้ยงชาบูฉันห้าครั้ง” เธอรีบหันหน้ามาตอบตกลงในทันที นานๆ ที่จะได้ลูกตาลมาเลี้ยงของอร่อย แก้มสองข้างยิ้มจนแทบแตกด้วยความดีใจ “ฉันแค่ล้อแกเล่นเอง แต่รับปากแล้วห้ามคืนคำนะ!!”

“ยัยไหม แกเจ้าเล่ห์ม๊ากกกกก” เธอลากเสียงยาวก่อนทั้งสองจะวิ่งไล่จับกันไปมากลับไปที่ห้องเรียน

เสียงกล่าวคำขอบคุณของนักเรียนทุกคนในห้องดังขึ้น หลังจากอาจารย์วิชาวิทยาศาสตร์กล่าวจบ เมื่อหมดคาบเพราะเสียงกริ๊งเตือนของโรงเรียนดังก้องไปทั้งบริเวณ เด็กนักเรียนต่างดีใจกันยกใหญ่ เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน

“นี่ก่อนกลับหอแวะร้านขายหนังสือไหม”

“เอาสิ ฉันก็อยากไปดูนิยายออกใหม่เหมือนกัน” ลูกตาลตอบตกลงในทันที เธอลุกขึ้นยืน เมื่อเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเสร็จ “แกว่าทุกคนมองเราแปลกๆ ไหม”

“ก็จะไม่ให้แปลกยังไง ก็แกเล่นบอกตานั้นว่าเราเป็นแฟนกัน ฉันบอกแกแล้วความลับไม่มีในโลก”

“ก็ไม่คิดว่าเขาจะไม่รักษาความลับนี่นา”

“ช่างเถอะ แค่แกกับฉันรู้กันก็พอแล้ว” สายไหมพูดออกมาอย่างไม่สนใจมากนัก ต่อให้เธอมานั่งกลุ้มใจมันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะความจริงมันเป็นเช่นไร เธอและลูกตาลรู้ดีที่สุด