บทที่ 7 (3)

ปิ๊ด ปิ๊ด

เสียงบีบแตรรถยนต์ดังขึ้นเมื่อร่างบางที่สวมใส่ชุดนักเรียนปรากฏตัวขึ้น ก่อนที่กระจกรถจะถูกเลื่อนลง ทาเคชิส่งสายตามองไปที่ลูกตาลที่เดินมากับเพื่อน ทันทีที่หญิงสาวมองเห็นรถยนต์ที่คุ้นตา สองเท้าก็รีบก้าวเดินตรงมาหาเขาในทันที

“สวัสดีค่ะ พี่มาได้ไงคะ” ลูกตาลยกมือไว้พร้อมเอ่ยถามขึ้น เธอมองเข้าไปด้านในรถด้วยความสงสัย ว่ามีน้องชายของเขานั่งร่วมอยู่ด้วยหรือเปล่า

“ว่างไหมครับ?”

“ค่ะ” ลูกตาลตอบด้วยความเร็วเหนือแสง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอมีนัดกับสายไหมเอาไว้ก่อนแล้ว ถ้าขืนเบี้ยวนัดเพื่อน สองหูคงชาไปอีกหลายวัน “คือหนูมีไปร้านหนังสือกับเพื่อนค่ะ”

“พี่ไปได้ด้วยได้ไหมครับ” ทาเคชิส่งยิ้มเล็กน้อย สีหน้าของเขากำลังรอคำตอบ และใครจะรู้ว่าสายตาของเขากดดันเธอมากเพียงใด ยิ่งมองไปทางเพื่อนที่ยืนรออยู่ ลูกตาลก็ลำบากใจยิ่งนัก

“จะดีเหรอคะ”

“ดีครับ ขึ้นรถมาเลย ที่นี่จอดนานไม่ได้นะครับ” เขาพูดกดดันเธออีกครั้ง ลูกตาลรีบดึงเพื่อนให้ขึ้นมานั่งบนรถในทันทีโดยไม่ได้อธิบายอะไรให้สายไหมฟัง

“นี่สายไหมค่ะ เพื่อนสนิทของหนู ไหมนี่พี่เคชิ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าพี่เขาจะไปร้านหนังสือกับเราด้วย” ลูกตาลยิ้มแห้งส่งให้เพื่อนสนิท ก่อนที่จะได้รับคำตอบกลับมาเป็นการพยักหน้าของสายไหม ท่าทีของเธอดูจะไม่พอใจอยู่มาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากเอ่ยคำทักทายทาเคชิเพียงเท่านั้น

ชายหนุ่มขับรถมาตามพิกัดที่เด็กสาวบอก ซึ่งร้านหนังสือตั้งอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก ถ้านั่งรถเมล์คงนั่งเพียงหนึ่งป้าย เดินเข้าซอยมาเล็กน้อยก็เจอร้านที่ตั้งอยู่ประมาณร้านที่สามของซอย

“นี่แก แฟนแกเหรอ โคตรหล่อเลย” สายไหมกระซิบถามเมื่อเดินเข้ามาในร้าน โดยมีชายหนุ่มที่อยู่ในบทสนทนาเดินตามหลังมาห่างๆ

“เปล่า เจอกันโดยบังเอิญนะ เอาไว้กลับห้องเดี๋ยวฉันพูดให้แกฟัง” ลูกตาลกระซิบเสียงเบาส่งคืนไปให้สายไหม ก่อนที่ทั้งสองจะเดินแยกย้ายกันไป หาสิ่งที่ตัวเองชอบ

“ขนมอร่อยไหม” ทาเคชิถามขึ้น เมื่อเขาเดินเข้ามาหยุดยืนที่ข้างๆ เธอ

“อร่อยมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ลูกตาลส่งยิ้มไปให้เขาอีกครั้ง “วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ”

“ไปครับ แต่อยากเจอหน้าใครบางคนก่อนไปทำงานครับ” สิ้นเสียงของทาเคชิ ลูกตาลก็เอาแต่เงียบ เธอเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาก้มอ่านหนังสือในมือ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นอาการเขินอายของเด็กสาว

“คนเมื่อเช้าน้องพี่เหรอคะ”

“ครับ ตะวันลืมรายงานที่จะส่งครู เลยเอามาให้” ทาเคชิขยับเข้าไปใกล้เธอมากอีกหน่อย จนไหล่ของทั้งสองคนชนกันบางเบา หนังสือที่อยู่ในมือของลูกตาลหล่นหลงไปกองอยู่ที่พื้น เจ้าตัวรีบก้มลงไปเก็บ ณ เวลาเดียวกัน เขาก็ได้ก้มลงไปเก็บหนังสือให้กับเธอเช่นเดียวกัน

เพียงวินาทีนั้น มือของเขาสัมผัสเข้ากับมือเล็กๆ ที่กำลังหยิบหนังสือขึ้นมาเช่นเดียวกัน ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของทั้งสองคนเริ่มเต้นเร็วขึ้นกว่าจังหวะปกติ สายตาสองคู่สบประสานกัน…..

“นี่แค่เริ่มต้น ยังหน้าแดงขนาดนี้ น่ารักจังนะ” ทาเคชิเอ่ยคำหยอกล้อส่งให้เด็กสาวที่สองข้างแก้มเริ่มแดงฉานเพราะความเขินอาย เธอรีบดึงมือกลับก่อนที่จะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบหันหลัง เอามือสองข้างจับกุมแก้มของตัวเองเอาไว้

“เลิกล้อหนูได้แล้วค่ะ” เธอพูดเสียงเบาออกปนตำหนิชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังของตนเอง หนังสือนิยายรักถูกยื่นส่งมาตรงหน้าให้เธออีกครั้ง

“ก็น่ารักจริงๆ นะครับ”

ลูกตาลรีบรับหนังสือเล่มดังกล่าวเอามาไว้ในมือก่อนยกมันขึ้นปิดใบหน้าของตัวเอง วันนั้นที่เจอกัน ก็ไม่เห็นจะมีอาการเขินอายแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้หัวใจของเธอเต้นแรงกว่าครั้งนั้น ไม่เพียงแต่ไม่กล้าสบตาเขา ตอนนี้เธออยากหายตัวไปจากตรงนี้เสียด้วยซ้ำ

“เป็นอะไรครับ พี่พูดความจริงนะ ไม่ต้องอายหรอกครับ” ทาเคชิพูดต่อคล้ายกำลังแกล้งเธอ “เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเย็นค่อยกลับหอนะครับ”

“เปย์อีกแล้วเหรอคะ” ลูกตาลลดหนังสือลง ก่อนหันมองไปทางทาเคชิ เธอไม่ค่อยชอบใจมากเท่าไรที่ชายหนุ่มชอบทุ่มเงินกับเรื่องต่างๆ ให้เธอ ใช่ว่าบ้านของเธอจะไม่มีอันจะกิน จะให้เขาจ่ายทุกอย่างเด็กสาวก็ดูลำบากใจเป็นอย่างมาก “เย็นนี้หนูจะเลี้ยงข้าวเองค่ะ ที่หนูติดพี่เอาไว้ไงคะ”

“ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม” ทาเคชิโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าสวยมากขึ้นเรื่อยๆ ลูกตาลที่ยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เธอหลับตาปี๋ยกหนังสือขึ้นมากลั้นเอาไว้มองเห็นเพียงดวงตาที่หลับสนิท แต่เมื่อเธอเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดวงตากลมโตจึงค่อยๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง

แล้วเธอก็สบสายตากับเขาอีกครั้งในระยะประชิด!!