บทที่ 6 (3)

ให้พูดถึงเรื่องของผู้หญิง ทาเคชิไม่ได้เย็นชา แต่เขาเลือกที่จะไปต่อสำหรับคนที่จบแค่เพียงชั่วคราว ทุกวันนี้โลกเปิดกว้างมากยิ่งขึ้น สำหรับผู้ชายแบบเขาก็ต้องมีบ้างเรื่องแบบนี้ ถ้ารู้จักเลือกกิน แน่นอนว่าจะไม่เกิดปัญหาขึ้นมาทีหลัง แขกสาวสวยที่รอไปต่อกับเขาและยอมจ่ายเงินครึ่งแสนก็มีมาแล้ว แต่ทาเคชิก็ปฏิเสธ เพียงเพราะพวกเธอเหล่านั้น ไม่ได้ทำให้เขาสนใจ มันไม่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นหรืออยากร่วมเตียงกับพวกหล่อนเหล่านั้น

“นี่นายนะ” เสียงหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเอ่ยขึ้น ทำให้ทาเคชิ หันมองไปทางเธอ “ถามหน่อยสิ มาทำงานแบบนี้มีแฟนไหม?”

“ไม่มีครับ” เขาตอบพร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปเปิดเหล้าที่ถือมา ให้แก่แขกสาว “ดื่มแบบไหนครับ”

“ได้หมด แต่ฉันไม่อยากดื่ม” เธอเอนหลังพิงโซฟาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย มองเพื่อนสาวที่มาด้วยกัน ด้วยสายตาเฉยชา ทาเคชิไม่ได้กล่าวอะไรออกไป เขาเทเหล้าผสมโซดาวางลงตรงหน้าให้เธอ

วันนี้เขามาทำงานด้วยความเบื่อหน่าย ทาเคชิคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันแล้วทำให้เขาเผลอยิ้มเพียงลำพัง ถ้าวันนี้เขาไม่ได้เจอกับเธออีกครั้ง จิตใจของเขาคงปกติสุข ไม่ว่อกแว่กในเวลาทำงานแบบนี้ แต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคิดถึงผู้ชายที่อยู่กับเธอวันนั้น ทั้งสองเป็นอะไรกัน มีความสัมพันธ์แบบไหน มันยังเป็นคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ

“นี่นายจะไม่พูดหรือคุยกับฉันเลยหรือไง เอาแต่ทำหน้านิ่ง”

“เอาแบบนี้ดีไหมครับ อยากรู้อะไรลองถามมาสักอย่างสิครับ” ทาเคชิ ให้หญิงสาวเป็นคนตั้งคำถาม ดีกว่าที่เขาต้องคอยถามเธอ แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าสวยของหญิงสาวข้างกาย

“นายชอบเซ็กแบบไหน”

“แบบที่มีความสุข” ทาเคชิยกแก้วดริ้งขึ้นมากระดกลงคอ จ้องมองตาของหญิงสาวข้างกาย ดวงตาของเธอดูมีมนต์ขลังลึกลับ อยากที่จะอ่านใจได้ เขาเจอผู้หญิงมาเยอะแต่ไม่เคยเจอใครที่อ่านใจยากแบบนี้มาก่อน

“ไม่มีความสุขแล้วจะมีทำไมจริงไหม??”

“ครับ”

“ไม่สนุกเลย เฮ้ยยยย แกล้งนายไม่สำเร็จ แต่เอาเถอะ อย่าน้อยก็ดีกว่าไม่มีเพื่อนคุย..” หญิงสาวยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นดื่ม เหมือนคนกระหายหิว สายตาก็เอาแต่จ้องมอง เพื่อนของตนเองที่กำลังนัวเนียอยู่กับชายหนุ่มข้างกาย

ทาเคชิไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเติมแอลกอฮอล์ลงไปในแก้วให้เธออีกครั้ง ค่ำคืนนี้ เขารู้สึกว่ามันช่างเป็นค่ำคืนที่ยาวนานกว่าวันไหนๆ ถึงแม้จะเป็นอีกวันที่ทำงานไม่ต่างจากวันอื่น แต่ใจของเขากลับไม่อยากทำงานเลยแม้แต่น้อย

“เราออกไปตอนนี้ได้ไหม ฉันไม่ยากรอให้เสียเวลาแล้ว” เสียงแหบพร่าของหญิงสาวอีกคนที่พูดกับลัคกี้ ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ

“ผมออกไปในเวลางานไม่ได้ครับ รออีกไม่กี่ชั่วโมงได้ไหมครับ ถึงยังไงเราก็ได้อยู่ด้วยกันอยู่แล้วนะครับ” เขาตอบประชิดริมใบหู ยิ่งทำให้ร่างอวบอัดสั่นสะท้านเข้าไปใหญ่ ภาพตรงหน้าทำให้ทาเคชิอยากลุกหนีออกไปเสียตอนนี้

ถึงต่อให้พบเจออยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็กระดากตาของตัวเองที่ต้องมาเห็นการร่วมรักที่โจ่งแจ้ง ลัคกี้มองตาของเพื่อนร่วมงานแค่เพียงน้อยนิด ก่อนที่เขาจะยกร่างของหญิงสาวขึ้นมานั่งบนหน้าตัก ทาเคชิเหมือนรู้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นในเวลาต่อจากนี้

“ขึ้นไปสูดอากาศด้านบนหน่อยไหมครับ” เขาเอ่ยคำชวนให้หญิงสาวอีกคนที่เป็นแขกของตัวเอง ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอแหงนมองใบหน้าหล่อเหลา นั้นแล้วมิวายที่ต้องหันไปมองเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้ กำลังจูบดูดดื่มกับชายหนุ่มอีกคน

“โอเค”

ทาเคชิเดินนำขึ้นมายังดาดฟ้าของบาร์ ที่ถูกจัดเอาไว้ เป็นที่นั่งพักผ่อน น้อยคนนักที่จะรู้จักที่แห่งนี้ เพราะส่วนใหญ่ลูกค้าจะอยู่แต่ด้านใน พูดคุยกับเด็กหนุ่มที่ตัวเองเลือก แขกส่วนใหญ่กลัวเสียเวลาที่จะได้ผู้ชายมาอยู่ข้างกายให้นานที่สุด

“ไม่เป็นห่วงเพื่อนหรือครับ”

“มีอะไรให้เป็นห่วงค่ะ เพื่อนฉันออกจะชอบ ก็นะ อย่าหาว่าเผาเพื่อนเลย แต่ก่อนมันไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่พอรู้ว่าตัวเองจะหมดอิสระแล้ว ก็รีบทำสิ่งที่อยากทำเต็มไปหมด บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ ทั้งที่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้น แล้วยังมาเสียเงินอีก”

“ความสุขของคนเราไม่เหมือนกันครับ นี่อาจจะเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ แค่คิดว่าหลังจากนี้ชีวิตอาจไม่ได้รับความสุขอย่างเช่นวันนี้ ก็เลยยอมแลกทุกอย่างกับความสุขในตอนนี้”

“นั้นสินะ แต่ก็ช่างเถอะ แล้วอีกนานไหมจะลงไปที่ห้องได้??”

“สามสิบนาทีน่าจะพอครับ”

“สามสิบนาทีเลยเหรอ” หญิงสาวถามเสียงสูง เธอทำสีหน้าเหลอหลา ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ผมพูด “ปกติเขาต้องทำกันนานขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอพูดเหมือนเด็กสาวเริ่มมีความรักแววตาที่นิ่งลึก ตอนนี้ดูเหมือนเด็กสาวแรกแย้มที่อยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่ไม่ควร

“ปกตินานกว่านี่ครับ” ทาเคชิ นึกสนุกจึงพูดแย่เธอเข้า ดวงตาเรียวเบิกกว้างหันมองมาทางเขาด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พูด

“ให้ตายสิ!! ฉันไม่เคยเจอนานแบบนี้เลยนะ!!”