บทที่1

อดีตแฟนสาวของดรัณภพกลับไปนานแล้ว หากแต่ร่างสูงใหญ่กลับยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน จวนจนกระทั่งสายตาเจ้ากรรม เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า ถึงได้เอ่ยทักทายขึ้น

“พีช!” คนถูกเรียกที่ตอนแรกตั้งใจจะเดินหนีเข้าไปในบ้านทันทีที่สายตาดุดันคมเข้มเงยขึ้นมาสบตากันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นว่าเขาเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาหา

“สวัสดีค่ะพี่ชิน” พิณรวียกมือขึ้นไหว้พี่ชายข้างบ้านพร้อมด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างหนัก ต่างจากอีกคนที่ไม่ได้รู้สึกกังวลเลยสักนิดที่จะส่งยิ้มอบอุ่น กลับไปให้น้องสาวข้างบ้านที่รู้จักมานานหลายสิบปี

“เพิ่งเลิกงานเหรอเรา” เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวพยักหน้ารับกลับไปให้ ก่อนที่เธอจะลอบมองเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด

เมื่อก่อนเธอกับเขาเคยสนิทกันมาก ชนิดที่ว่าเธอสามารถวิ่งเข้าออกบ้านของเขาได้อย่างอิสระเท่าที่ใจอยาก จนกระทั่งเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เรื่องบางอย่าง ที่มันทำให้ความสนิทที่เคยมีค่อยๆ ถอยห่าง จนเธอกับเขาแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปอย่างช้าๆ

หากไม่เป็นเพราะพี่ชายต่างมารดาของเธอ แอบลักลอบคบหากับพี่ฟ้า อดีตคนรักของเขา เธอก็คงไม่ต้องถูกมองด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้น แน่นอนว่าเกือบสองปีเห็นจะได้ กว่าดรัณภพจะเข้าใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอ นั่นเองเขาถึงได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้งกลับกลายเป็นเธอที่ไม่กล้าเข้าใกล้เขามากเกินความจำเป็น

ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดต่อสิ่งที่พี่ชายของตัวเองทำ

แต่เป็นเพราะช่วงเวลาเหล่านั้น ข้างกายของเขามีใครต่อใครผ่านเข้ามามากมาย นั่นเลยทำให้เธอได้แต่เฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆ มาตลอดหลายปี จนกระทั่งวันนี้ วันที่ข้างกายของเขากลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง มันจะผิดมากไหม หากเธออยากจะกลับเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง

ในฐานะอะไรก็ได้…

“พี่ชินทานข้าวรึยังคะ พอดีว่าพีชซื้อกับข้าวมาเยอะเลย ถ้าพี่ชินไม่รังเกียจ…”

“ไม่รังเกียจหรอก ส่งมาสิเดี๋ยวพี่จัดจานรอ ส่วนพีชก็รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วมาหาพี่ที่บ้าน” เธอยิ้มรับก่อนจะส่งข้าวเย็นให้เขาผ่านกำแพงบ้าน ซึ่งอีกฝ่ายก็รับมันไว้ ก่อนจะลอบมอบน้องสาวของอดีตเพื่อนรักที่ค่อยๆ วิ่งหายเข้าไปในบ้านท่ามกลางความรู้สึกเอ็นดู

ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขาตัดสินใจคบหาดูใจกับใครสักคน พิณรวีมักจะพาตัวเองหายออกไปจากชีวิตของเขาเสมอ ก่อนที่เธอจะกลับมาอีกครั้งในวันที่เขาต้องการใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน เช่นเดียวกับค่ำคืนนี้ คืนที่เขาไม่มีใคร

บางครั้งเขาก็รู้สึกผิด…ที่เผลอลงความโกรธใส่คนที่เอ็นดูไม่ต่างอะไรกับน้องสาวแท้ๆ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องพวกนั้นเลย

เกือบสองปีเห็นจะได้ ที่ถูกเขาแสดงท่าทีห่างเหินใส่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเกลียดกันให้ได้เห็นเลยสักครั้งทั้งๆ ที่ควรจะเป็นเช่นนั้น เธอยังอยู่ที่เดิมเสมอเวลาที่เขาต้องการใครสักคน

แม้ว่าในอดีตเขาจะเคยทำเลวทรามต่ำช้าจนไม่น่าให้อภัยกับเธอเอาไว้สักแค่ไหนพิณรวีก็มักจะยังอยู่ที่เดิมเสมอ ไม่เคยไปไหน!

พิณรวีใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าทุกวัน ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากบ้านเพื่อมุ่งหน้ามาทานข้าวเย็นพร้อมกับดรัณภพ แน่นอนว่าทุกย่างก้าวนั้นเต็มไปด้วยความกดดันพอสมควร เพราะนี่นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ ที่เธอได้มีโอกาสเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกครั้ง และเหมือนสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปจากเดิมจะหนีไม่พ้นร่างสูงใหญ่ที่ยืนรอกันอยู่ ถัดไปไม่ไกลนั้นปรากฏร่างอ้วนป้อมที่แสนคุ้นตา

“โรมิโอ! ไม่เจอตั้งนาน ทำไมอ้วนกลมแบบนี้ล่ะหึ!” ภาพของหญิงสาวที่ถลาเข้าไปอุ้มแมวสุดที่รักเข้ามากอด

โดยที่ภาพนั้นสร้างรอยยิ้มแก่คนมองได้ในทันทีที่เห็น เหมือนว่าแมวของเขาเองก็คงคิดถึงเธอมาก มันถึงได้ออดอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำกับใครคนไหนมาก่อน แม้แต่อดีตคนรักที่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ก็ยังไม่เคยได้รับการต้อนรับที่น่าหมั่นไส้เช่นนี้

“มันคงคิดถึงพีชมาก ถ้าวันไหนพีชว่างๆ ก็แวะมาเล่นกับมันได้นะ เดี๋ยวพี่ทิ้งกุญแจสำรองเอาไว้ให้” หัวใจคนฟังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่ในนาทีต่อมาจะเธอจะพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ