บทนำ

บทนำ

“เราเลิกกันเถอะค่ะชิน! มิ้มทนความเย็นชาของคุณไม่ไหวแล้ว!” เป็นอีกครั้งแล้ว ที่ภาพของใครบางคนที่กำลังถูกคนรักบอกเลิกตกอยู่ในสายตาของเธอ และมันก็เป็นอีกครั้งที่ ‘เธอ’ ทำได้แค่เฝ้ามองดูภาพตรงหน้าอยู่ห่างๆ ผ่านรั้วบ้านเหมือนกับทุกครั้งที่เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ต่างจากเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับใครเลย

“ตลอดเวลาที่ผ่านมิ้มพยายามแล้วนะคะ แต่ไม่ว่ามิ้มจะทำดีสักแค่ไหน มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี เพราะอะไรคุณรู้ไหมคะ!” เมื่อคนตรงหน้าเลือกที่จะเงียบอยู่ หญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นต่อไปอีกครั้ง

“เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน มันก็ไม่มีเลยสักวันที่มิ้มจะเข้าไปแทนที่ผู้หญิงคนนั้นของคุณได้! เราเลิกกันเถอะค่ะ!” คำกล่าวนี้เองที่มันส่งผลต่อใจคนสองคนให้จมดิ่งย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง อดีตที่เคยเต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะ ก่อนที่ภาพทั้งหมดนั้นจะหายลับไปกับตา ด้วยฝีมือของคนสองคนที่รวมหันกันทรยศหักหลังกันด้วยการกระทำที่ยากต่อการให้อภัย!

“ผมขอโทษครับ” สำหรับดรัณภพแล้ว.. คงไม่มีประโยคไหนที่เขาจะสามารถมอบให้กับคนตรงหน้า ได้มากเท่ากับคำๆ นี้อีกแล้ว

สองปีที่คบหาดูใจกันมา ลักขณาเป็นคนรักที่ดีและเหมือนว่าจะทนอยู่กับเขาได้นานกว่าคนอื่นๆ เธอไม่งี่เง่า เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่ก็เหมือนจะกลายเป็นเขาเสียเอง ที่ทำให้วันนี้ทุกอย่างต้องจบลง เป็นเขาเอง…ที่เลือกที่จะฝังเจ็บใจอยู่กับอดีตของตัวเอง จนบางครั้งก็หลงลืมไปเสียสนิท ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นมันคงไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอดีต หรือแม้แต่ใครบางคน คนที่เขาไม่มีวันลืม!

ม่านฟ้า หรือสรรพนามที่เพื่อนๆ ชอบเรียกกันสั้นๆ ว่า ‘คุณหนูฟ้า’ รักแรกและรักเดียวของเขา ผู้หญิงที่มีรอยยิ้มอบอุ่นราวกับแสงแรกของวัน เขามีโอกาสได้รู้จักกับอีกฝ่ายในวันรับน้องตอนขึ้น ม หนึ่ง และนั่นเองที่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนมันได้เริ่มต้นขึ้น ก่อนที่มันจะค่อยๆ ผลิดอกออกผล กลายมาเป็นความรักในอีกหนึ่งปีให้หลัง

มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามาแทรกกลาง นั่นเองเขาถึงได้รู้ ว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งไหนแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นความรัก หรือแม้แต่เวลาที่คบหาดูใจกันมา

กว่าจะรู้ตัวว่ามีมือที่สามเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขากับคนรัก อีกฝ่ายก็เดินมาสารภาพถึงเรื่องบางอย่างพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่คุ้นหน้ากันดี คนที่ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่ามันจะกล้าหักหลังกันได้ลง

“ฟ้าขอโทษ แต่ฟ้ากับรุต เราสองคนรักกัน ชินอย่าโกรธพวกเราเลยนะ เราพยายามแล้ว แต่ว่า… ฟ้าผิดเอง…” นั่นคือคำสารภาพที่มันทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยิน ก่อนที่ทุกๆ อย่างจะยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อได้เห็นภาพของคนสองคนจับมือกันต่อหน้าต่อตา

ราวกับจะย้ำให้ได้เข้าใจ ว่าทั้งสองรักกันมากแค่ไหน และคนที่ควรจะถอยไปให้ไกลคงไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเขาเองที่ต้องปล่อยมือ

โชคดีที่วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย เขาจึงไม่ต้องตอบคำถามของใครต่อใครให้มากความว่าทำไมความสัมพันธ์ของเขากับสองคนนั้นต้องจบลงถาวร มีเพียงเพื่อนในกลุ่มไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ และแน่นอนว่าไม่มีใครเห็นด้วยเลยสักคนกับการกระทำของคนทั้งสอง โดยเฉพาะนิรุตติ์ที่ไม่น่าทำกับคนที่ตัวเองเรียกว่าเพื่อนสนิทได้ลง หากแต่แทนที่จะโทษใคร เขากลับโทษตัวเอง

ถ้าเพียงแต่เขาดีพอ คนที่เธอเลือกในวันนั้นก็คงจะเป็นเขา ถ้าเพียงแต่เขาไม่วุ่นอยู่กับการตั้งใจอ่านหนังสือสอบ จนเปิดช่องว่างให้เพื่อนสนิทอย่างนิรุตติ์ ได้ย่างกายเข้ามาสร้างความชิดใกล้กับคนรักของตัวเองจนเรื่องทั้งหมดบานปลาย ทุกอย่างคงไม่ต้องจบลงแบบนี้

และแม้ว่าวันเวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้ว

หากแต่ความรู้สึกที่เขามีต่อม่านฟ้านั้น กับยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เหมือนเดิมในที่นี้ของเขา…คือความห่วงใยและเข็ดหราบ!

ส่งที่เกิดขึ้นทำให้ตลอดหลายปีมานี้ แม้จะมีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่กลับไม่มีเลยสักคนที่ทำให้เขารู้สึกอยากที่จะรักและอยากใช้ชีวิตที่เหลือด้วยเลยสักคน นั่นเป็นเพราะว่าเขากลัว!

กลัวที่จะรัก และเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนในรูปแบบความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ‘ความรัก’

แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าวันนี้...เขาจะต้องถูกบอกเลิกอีกครั้ง!