บทที่ 6

“ทั้งๆ ที่ฉันกำลังจะตายนะเหรอพ่อ”

“อะไรนะ” คำพูดของภาณุทำให้อาทิตย์ตกใจเป็นอย่างมาก ชมเดือนที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เองก็ด้วย คงมีแต่นิลยาที่ตามความเจ้าเล่ห์ของภาณุทัน ถ้าเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้คงถูกเจ้าหนี้ตามทวงหนี้มาอีกตามเคย

“ฉันกำลังจะถูกเขาฆ่าพ่อ เขาให้เวลาฉันแค่สามวันต้องหาเงินไปคืนให้หมด รู้แบบนี้แล้วพ่อยังจะไม่ช่วยฉันอีกเหรอ”

“ถ้าให้ณุไปแล้วเราจะไปอยู่กันที่ไหน” เมื่อรู้ว่าลูกชายคนเดียวกำลังจะตาย อาทิตย์ก็เริ่มใจอ่อนบ้าง แต่ก็ยังคงห่วงคนอื่นๆ อยู่

“ฉันสัญญาว่าจะหาเงินไปไถ่คืนนะพ่อนะ ขอโฉนดให้ฉันเถอะ” ภาณุพยายามทำทุกทางเพื่อให้ได้โฉนดมาอยู่ในมือ ทั้งขอร้องทั้งข่มขู่มาครบก็คงไม่ผิด เพราะบ้านหลังนี้เป็นของพ่อ เขามีสิทธิ์มากกว่าคนอาศัยคนอื่นๆ

“สัญญาแบบนี้มากี่รอบแล้วพี่ณุ รอบก่อนก็รถของฉัน เงินฉัน โทรทัศน์เมื่ออาทิตย์ก่อนอีกละ” นั่งฟังมานานนิลยาก็ชักจะเหลืออด จึงพูดแทรกขึ้น ชมเดือนจึงรีบปรามลูกสาวที่เสียมารยาทพูดแทรก

“ฝ้าย! อย่าพูดขัดสิลูก”

“ใช่...ลูกนอกไส้อย่างแกอย่าเสือกได้ไหม พ่อลูกเขาจะคุยกัน” ภาณุได้ทีแขวะนิลยาเข้าให้อีก โดยไม่เกรงใจชมเดือนที่นั่งอยู่ด้วยเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้คนฟังเดือดปุดๆ พูดตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าเช่นกัน

“งั้นก็ช่วยคืนหนี้ลูกนอกไส้อย่างฉันมาด้วยสิ เอามาตอนนี้เลย”

“อีนังฝ้าย!” ภาณุหมายจะเข้าไปทำร้ายนิลยา แต่ทว่าอาทิตย์นั้นกลับรีบลุกเข้ามายืนขวางคนทั้งคู่เอาไว้เสียก่อน

“หยุดนะณุ อย่ามาระรานทำร้ายคนที่บ้านนี้”

“พ่อปกป้องลูกนอกไส้อย่างอีฝ้ายเหรอ”

“กลับไปซะณุ ก่อนที่พ่อจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้” อาทิตย์เลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามแรกของภาณุ

“นี่พ่อไล่ฉันต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง” ภาณุของขึ้น เพราะเห็นพ่อเข้าข้างคนอื่นมากกว่าลูกแท้ๆ อย่างตัวเอง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อเป็นแบบนี้

“ทำไมจะไม่ได้ อีกอย่างน้าเดือนกับหนูฝ้ายก็ไม่ใช่คนอื่น”

“พ่อ!”

“ณุโตจนป่านนี้แล้วยังสร้างเนื้อสร้างตัวไม่ได้ หาแต่เรื่องเข้าบ้านไม่ได้หยุดหย่อน เลิกเถอะการพนันขันต่อ มันไม่มีดีอะไรสักอย่าง ถือว่าพ่อขอ” อาทิตย์เอ่ยขอลูกชายคนเดียว นั่นเพราะตั้งแต่โตมา ภาณุไม่เคยทำอะไรให้คนเป็นพ่ออย่างตนภาคภูมิใจเลย

เรื่องเรียนก็ไม่เอาไหน เรียนไม่จบ ไม่ทำงานทำการ คบเพื่อนแต่ละคนก็นักเลงหัวไม้ก็ไม่ก็ในวงเหล้าวงพนันทั้งนั้น อนาคตคงได้อยู่ในคุกในตะรางแน่

“ไม่...คอยดูเถอะ พ่อจะต้องทุกข์ถ้ารู้ว่าฉันต้องตาย ทั้งๆ ที่พ่อช่วยได้แต่พ่อกลับไม่คิดจะช่วย” เอ่ยจบภาณุก็กระฟัดกระเฟียดออกไปจากบ้าน โดยมีผู้เป็นพ่อตะโกนตามหลังมา

“ณุ...ณุ” อาทิตย์ถึงกับหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง เพราะหนักใจเรื่องภาณุมาหลายปี

“พี่คม” มืออบอุ่นของชมเดือนวางลงมาบนมือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของอาทิตย์ โดยขณะนั้นนิลยานั่งมองแม่และอาทิตย์ เธอมองเห็นความรักและความหวังดีของคนทั้งคู่ที่มีให้กันได้เสมอๆ

“ไม่เป็นไร พี่ชินแล้วละ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

เพราะความโกรธ ทำให้ภาณุขับรถด้วยความเร็วสุดเท่าที่รถเก๋งคันเก่าๆ คันหนึ่งจะทำได้ แต่เหมือนมันจะไม่สาแก่ใจ จึงเร่งความเร็วขึ้นไปอีก ส่งให้เสียงท่อที่ทำมาเป็นพิเศษดังสนั่นหวั่นไหว จนสร้างความรำคาญให้คนอื่นไปทั่ว

แม้ระยะเวลาใช้หนี้ทั้งที่คาสิโนและทางบ่อนของเสี่ยโสภณจะงวดเข้ามาทุกนาที แต่ภาณุกับวันชัยกลับดื่มเหล้าไม่เลิกรา เพราะคอทองแดงด้วยกันทั้งคู่ คำว่าเมานานๆ จึงจะเกิดขึ้นสักครั้ง

“กูละเกลียดจริงๆ”

“ใคร...แม่เลี้ยงกับน้องสาวมึงนะเหรอ”

“เออนะสิ เกลียดฉิบหาย” แม้จะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวมาหลายสิบปี แต่ภาณุก็ไม่เคยคิดจะรักชมเดือนเหมือนแม่แท้ๆ ส่วนนิลยานั้นก็ไม่ต้องพูดถึง ยิ่งนิลยาเรียนดี เป็นคนดีของครอบครัวมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่ชอบใจ

“เอานะ อย่าไปมีเรื่องกับผู้หญิงเลย”

“ถือว่าเป็นผู้หญิงนี่แหละ กูถึงไม่ยอมทำอะไร ไม่งั้นตบปากแตกไปนานแล้ว” เอ่ยจบภาณุก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแบบรวดเดียวหมด

ส่วนวันชัยนั้นเหมือนจะนึกอะไรดีๆ ออก ถึงกับดีดนิ้วออกมา แววตาเป็นประกายอย่างมีความหวังที่จะรอดจากคำว่าลูกหนี้

“จริงสิ น้องมึงเป็นผู้หญิง”

“มึงคิดอะไรออกไอ้วัน”

“เอาน้องมึงไปขายให้คุณราเชนหรือไม่ก็เสี่ยโสภณเป็นไง”

“ไอ้เหี้ย คิดได้ยังไงวะ” คำพูดของวันชัยถึงกับทำให้คนฟังอย่างภาณุหันขวับมามองด้วยสีหน้าบึ้งตึง ส่วนคนพูดก็หน้าซีดเผือด เพราะกลัวพูดไม่เข้าหูแล้วถูกภาณุเตะเข้า แต่มากกว่าถูกเตะคือกลัวอดกินเหล้า

“กูขอโทษ ถ้าพูดอะไรขัดหูมึงไป”

“ขอโทษทำไม มึงออกจะมีความคิดดีเลิศขนาดนี้” ภาณุยิ้มกริ่มออกมา ทำไมเขาถึงไม่คิดเรื่องนี้มาก่อน เขานี่มันโง่จริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัวแบบนี้มีหรือที่เขาไม่ชอบ เพราะไม่ได้รักอะไรนิลยาอยู่แล้ว ขายได้ก็ดีจะได้ใช้หนี้พนันที่พัวพันตัวเขาอยู่ตอนนี้ให้หมดๆ ไป

“อะไรนะ” คนฟังอึ้งเพราะไม่คิดว่าผลมันจะออกมาดีแบบนี้

“กูชอบความคิดมึง”

“จริงสิ”

“เออ...จริง” เอ่ยจบภาณุก็หยิบแก้วเหล้าของตัวเองไปชนกับแก้วเหล้าของวันชัย จากนั้นก็ยกขึ้นดื่ม

“แล้วมึงเลือกยัง ว่าจะขายให้ใคร”

“เสี่ยสิวะ น่าจะได้เงินดีกว่าทางคุณราเชน เพราะคุณราเชนรวยและคงมีผู้หญิงสวยๆ ผ่านมาให้เลือกนับไม่ถ้วน ผิดกับไอ้เสี่ยอ้วนตัณหากลับนั่น นานๆ มันคงได้เจอของดี สด ซิงอย่างนังฝ้าย” ภาณุยิ้มเหี้ยมออกมา ส่วนวันชัยก็พลอยเออออตามไปด้วย

จากนั้นสมองชั่วๆ ของภาณุก็กำลังคิดวางแผนเพื่อจะเอาตัวนิลยาไปให้เสี่ยโสภณเพื่อขัดหนี้ รับรองถ้าเสี่ยโสภณเห็นนิลยาต้องพออกพอใจมากแน่ๆ เผลอๆ จะให้เงินอีกก้อนมาใช้ ส่วนหนี้ที่ติดอยู่กับคาสิโนค่อยคิดหาทางแก้วิธีอื่น ตอนนี้ต้องเอาตัวรอดจากทางเสี่ยโสภณให้ได้ก่อน เพราะเวลามันกระชั้นชิดมากจนขยับตัวไม่ได้อีก

“แล้วเราจะไปเอาตัวน้องสาวมึงมาได้ยังไง” วันชัยเอ่ยถาม นั่นเพราะยังคิดแผนการดีๆ ไม่ได้ว่าจะเอาตัวนิลยามาได้ยังไง โดยที่ครอบครัวเธอจะไม่สงสัยจนออกตามหา

“จะยากอะไรวะ ก็ไปฉุดมันมาดื้อๆ นี่แหละ”

“ขืนทำแบบนั้น พ่อกับแม่มึงก็ผิดสังเกตกันพอดี ถ้าเรื่องถึงตำรวจเราก็แย่สิ”

“แต่กูมีวิธี” ภาณุยิ้มกริ่มออกมา จากนั้นก็ดื่มเหล้าด้วยความสบายอกสบายใจ ส่วนวันชัยพอเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้กังวลก็ตัดความกังวลของตัวเองทิ้งไปเช่นเดียวกัน