5เรื่องบังเอิญมันก็อาจจะมีอยู่จริง

"คุณลองทานขนมดูสิครับ ขนมอร่อยมากๆเลย" ชายหน้าตาดีพูดกับผู้หญิงเบาะข้างๆส่วนฉันนั่งอยู่กับไอ้อ้วน มันยิ้มและชวนฉันพูดนะ แต่ฉันไม่อยากคุย แค่นั้นจบ...

แม้ว่าจะนั่งกันคนละเบาะ แต่เนื้อพุงปลิ้นและย้อยมันก็มาเบียดฉันอยู่ดี ฉันก็ตัวเล็กๆโดนเนื้อไอ้บ้านั่นดันมาจนติดกับหน้าต่าง ฉันก็แทบจะกระอักเลือดออกมาตาย

ทำไมไอ้บ้านี่ไม่ได้ไปนั่งกับผู้หญิงคนนั้นส่วนผู้ชายคนนั้นมานั่งกับฉันแทน เฮ้อ?นี่แหละนะเขาเรียกว่าคนมีกรรม ทำอะไรก็เป็นอุปสรรคไปหมด

"อร่อยจังค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ ฉันเบ้ปากเล็กน้อย มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าตอแหล เป่าปากมอง ชิ ฉันเคยเรียนการแสดงมา แยกออกว่าจริงใจกับตอแลเป็นยังไง

"ทานขนมกับผมไหมครับ" ไอ้ตือเอ่ยกับฉัน

"ฉันมีขนมแล้วค่ะ"

"ผมชื่อเหมนะครับ" ไอ้อ้วนแนะนำตัวปากก็กินไม่หยุด พูดแต่ล่ะทีขนมปังในปากแทบจะกระเด็นใส่หน้าฉัน

ไอ้บ้า! ได้แต่สบถในใจ

"หะ...เหมเหรอ?" ฉันมองอย่างพิจารณา ไอ้เหมคนนี้ มันจะใช่เหมราชแห่งโคกควายแดงหรือเปล่านะ

"เอ่อไม่ทราบว่าคุณเป็นคนโคก็กระบือแดงหรือเปล่าคะ?"

"ผม..." ยังไม่ทันได้ตอบฉันรถก็เบรคกะทันหันจนฉันหน้าแทบคะมำ

"ขับรถเชี่ยอะไรวะเนี่ย" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดแล้วเอาหูฟังมาใส่ เปิดเพลงแล้วหลับตาลงแล้วผล็อยหลับไป

หลับๆตื่นแล้วก็หลับต่อ หลังจากใช้เวลานั่งรถอยู่หลายชั่วโมงรถก็มาถึงที่หมาย ฉันเดินตามหลังคนชื่อเหมไปอย่างงงๆ พอลงจากรถเด็กรถก็เอาข้าวของออกมาจากใต้ท้องรถให้

ฉันลากกระเป๋ามาที่เก้าอี้ ส่วนผู้ชายสองคนบนรถเขาเดินไปที่รถอีกคัน ฉันนั่งงงมองซ้ายมองขวา จะไปยังไงต่อล่ะทีนี้

"จะไปไหนครับ"

"ไปโคกกระบือแดงค่ะ"

"คุณต้องไปนั่งรถคันนั้นต่ออีก4ต่อครับ"

"ห้ะ อีก4ต่อ"

"ใช่ครับ รีบไปขึ้น เลยเวลารถออกมา10นาทีแล้วนะครับ"

"ค่ะๆ" ฉันรีบคว้ากระเป๋าวิ่งไปที่รถ ขึ้นรถทันหวุดหวิดเลย และที่สำคัญไอ้ผู้ชายสองคนที่เห็นบนรถทัวร์ก็อยู่ด้วย

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฉันก็ลงรถ เริ่มฉลาดขึ้นมาบ้าง ฉันก็ถามผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็มีคนที่จะไปหมู่บ้านที่ฉันต้องการไปด้วยอยู่ประมาณ 4-5 คน

ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา เมื่อรู้ว่ายังมีคนที่จะไปโคกระบือแดงเหมือนฉันอยู่ อย่างน้อยถ้าฉันตามติดพวกเขาไป ฉันก็จะไม่ตกรถหรือว่าหลงทางแน่นอน

พอลงจากคันนี้เราก็เปลี่ยนไปอีกคันเปลี่ยนไป 2 รอบ 3 รอบ จนกระทั่งถึงคันสุดท้าย ขับจากถนนลาดยางเปลี่ยนเป็นถนนคอนกรีต พอสุดถนนคอนกรีตก็เป็นถนนลูกรังสีแดง

โอ้มายก๊อด นี่มันยังมีถนนแบบนี้ในประเทศไทยด้วยเหรอ เกิดมาไม่เคยเห็น ก็อย่างว่าแหละ ฉันเกิดอยู่ในกรุงเทพฯ ก็คงจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ ส่วนบ้านของคุณตาสุนทรถนนทุกอย่างเจริญหมดแล้ว ส่วนที่นี่ทำไมมันถึงได้เป็นสภาพแบบนี้

ฉันคิดอะไรได้ไม่เท่าไหร่ เสียงรถตกหลุมดังโครมคราม ชาวบ้านทุกคนต่างหาที่ยึดเหนี่ยว ส่วนฉันสิมือใหม่คว้าไม่ได้ก็ล้มกลิ้งลงกับพื้นเลย

ฉันอยากจะบ้าตาย ไอ้หลุมนรก รถกระแทกไม่หยุด ฉันเจ็บร้าวไปทั้งตัว ผู้ชายที่เจอกันบนรถทัวร์ รีบคว้าตัวฉันขึ้นให้นั่งอยู่กับที่นั่ง จับมือของฉันให้จับราว

เอาจริงๆถนนแบบนี้ถ้าปวดท้องคลอดลูกคงไม่ถึงโรงพยาบาลแล้ว คลอดมันกลางทางนี่แหละ

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามฉัน"

"ปะเปล่าค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ฉันยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าและแววตาที่เป็นมิตรในขณะที่เขายิ้มตอบเช่นกัน

ฉันยึดเกาะเอาไว้แน่น รถก็เด้งไม่ยอมหยุดเล่นเอาฉันแทบหลังหัก ให้ตายสิ กว่าจะถึงโคกกระบือแดง ฉันคงขี้หักใน หรือไม่ก็เอวหักพิการก่อนได้คุยธุระเป็นแน่

พอรถไปจอดทุกคนก็ลงแล้วยืนรอรถเข้าหมู่บ้านอีก อะไรมันจะทุรกันดารขนาดนั้น เห็นแล้วอยากกรอกตามองบนอีกสักพันรอบ

เฮ้อ! ผมเผ้ารุงรังหนำซ้ำยังโดนฝุ่นดินสีแดงเกาะเต็มหัว สภาพฉันตอนนี้ย่ำแย่สุดๆ เมื่อก่อนฉันมากับพ่อก็มัวแต่หลับไม่เคยได้สนใจทางมา หรือว่าความบ้านนอกความทุรกันดารเลย

"ป้าคะ มันไม่มีรถเข้าหมู่บ้านแล้วหรอคะ?"

"ไม่มีจ้า เราต้องให้คนในหมู่บ้านมารับ"

"เฮ้อ จะบ้านนอกไปไหนเนี่ย" ฉันได้แต่บ่นอุบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผ่านไปไม่นานนัก รถจักรยานยนต์หน้าตาประหลาดก็ขับมาจอด ทุกคนรีบขึ้นรถอย่างรู้งาน แต่ไม่มีใครถามฉันสักคนว่าจะไปด้วยไหมให้ตายสิ

"แล้วหนูจะมีรถไปไหมคะ"

"พอดีมันเต็มแล้ว รอขึ้นรถไปกับสามคนนั้นอีกรอบแล้วกัน เดี๋ยวเขาจะวนมารับอีกรอบ แล้วค่อยจ่ายค่าโดยสารให้คนขับคนละ 40 บาท"

ใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนร่วมทางอีก 3 คนไม่รู้ว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นนะคะผู้ชายกับผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถทัวร์ ก็ไปที่เดียวกันกับฉัน

แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะเรื่องบังเอิญมันก็อาจจะมีอยู่จริง ถึงแม้ว่าพี่คิมหันต์จะพูดบ่อยๆเรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริงเพราะการที่เขาได้เจอกับพี่ฝนมันเป็นเรื่องที่เขากระทำให้มันเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น แต่ที่จริงพี่เขาอยู่ในแผนการทุกอย่าง