หวานใจนายกำนัน

ฉันคือน้ำหวาน ลูกสาวคนสวยของพ่อพายุแม่น้ำค้าง ใช้ชีวิตครองตัวเป็นโสดมาตั้งนมนาน ด้วยความที่ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีสามี จะเรียกง่าย ๆ ว่าไม่อยากมีผัวนั่นแหละ

อยากเป็นโสด อยากใช้ชีวิตอยากกินอยากเที่ยว อยากทำอะไรตามใจของตัวเอง ไม่ต้องมามีเรื่องผัวเมียให้ปวดหัว

ฉันเห็นพี่น้ำฝนร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ตอนที่รู้ว่าสามีนอกใจ ฉันก็ไม่อยากมีผัวแล้วค่ะ พี่ฝนมูฟออนทำใจเสียใจอยู่ไม่นาน ก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยดามใจ สุดท้ายก็ได้คบหาและแต่งงานกัน

พี่สาวของฉันโชคดีที่ความรักครั้งใหม่ ชีวิตคู่เป็นไปในทางที่ดี มีสามีที่น่ารัก มีลูกที่เลี้ยงง่าย ครอบครัวดูจะมีความสุขมาก พี่คิมหันต์เป็นผู้นำครอบครัวที่ดีมาก ส่วนน้องชายของเขาที่ชื่อเหมันต์ ก็มาขายขนมจีบฉันนะแต่ว่าฉันไม่สน ก็คนมันสวยไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ ฉันไม่อยากมีผัว เอาง่าย ๆ ว่าไม่อยากมีนั่นแหละ ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายมาขายขนมจีบฉันมากมายก็ช่าง แต่ฉันก็ไม่ชายตาแลเลยแม้แต่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นคนไทยคนจีนคนแขกฝรั่งมังค่า ต่างชาติอะไรก็ไม่สน

ความโสดมันช่างหวานหอม ไม่ต้องมีใครมางอนไม่ต้องง้อใคร หรือไม่ต้องงอนใครด้วย ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมันโคตรจะมีความสุข

ฉันอายุ 28 ทำงานอยู่ที่บริษัทของพ่อ ใช้ชีวิตมีความสุขด้วยมาจนกระทั่ง....จนกระทั่ง...จนกระทั่ง...(เออ แล้วกรูจะพูด2-3รอบทำไม?)

วันเฮงซวยก็มาถึง...วันที่เหมือนโดนกระชากผมแล้วเหวี่ยงจากความสุขความโสดลงมากองกับพื้น ความสุขที่วาดฝันไว้พังทลายลงทันที เมื่อผู้เป็นบิดาของฉันเอื้อนเอ่ยคำพูดที่แสนจะไม่ลื่นหูนั้นออกมา

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว"

พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...????

"พะ...พ่อว่าไงนะ" ฉันเอ่ยเสียงดังเกือบจะเป็นตะคอกด้วยซ้ำด้วยความตกใจ ไปสัญญากับเพื่อนไว้ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันจะต้องทำตามคำสัญญานั้นด้วย

"พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน"

ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร ฉันจำได้มันเคี้ยวตุ้ยตุ้ย ฉันเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยง หนำซ้ำมันยังฉีกปลาร้าเป็นตัวเข้าปากตามด้วยแมงป่องสีดำทอด

อี๋ ไอ้อ้วนดำ ไอ้ขี้เหร่ จะให้แต่งงานด้วย ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับมันเด็ดขาด คนอะไรนอกจากจะขี้เหร่ แล้วยังซกมกสกปรกอีก ฉันไม่ยอม ไม่มีทางที่คนสวยอย่างฉันจะยอม

"ไม่นะคะ! หัวเด็ดตีนขาด น้ำหวานก็จะไม่มีวันแต่งกับไอ้เหมราชเด็ดขาด" ฉันเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังท้าทายอำนาจของพ่อกับแม่ตอนนี้ "พ่อก็รู้ว่าหนูเกลียดมันพ่อจะให้หนูแต่งงานกับมันทำไม?"

เรื่องราวในอดีตผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว พ่อกลับมารื้อฟื้นให้ฉันจำมันได้ ฉันอยากจะบ้าตาย อุตส่าห์ต่างคนต่างอยู่และหายจากชีวิตของกันและกันไปตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนเวลาที่พ่อกับแม่ไปเที่ยวหา ฉันก็ต้องติดสอยห้อยตามไปทุกครั้งแต่พอฉันโตขึ้นฉันก็เลือกที่จะปฏิเสธและไม่ไปกับพวกท่าน

เหตุผลน่ะเหรอ...ฉันไม่อยากเจอหน้าไอ้อ้วนดำไอ้ขี้เหร่ ไอ้คนซกมกสกปรกที่ชอบกินแมลงประหลาด ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนมันจะตามไปแกล้งฉันทุกที

"พ่อก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าลูกจะต้องไม่ยอม" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ตามแบบฉบับของท่าน สีหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนไม่ได้เป็นกังวลอะไรทั้งสิ้น แต่คนที่ดิ้นกลับเป็นฉันเอง

ฉันอยู่ไม่สุขเลยตอนนี้ ถ้าได้แต่งงานกับไอ้บ้านั่นคงเหมือนตกนรก 990 ชั้นเป็นแน่ ลองคิดดูสิคนสวย ๆ อย่างฉัน ต้องไปแต่งงานกับไอ้หม้อนึ่งข้าว ไม่อยากจะคิดเลย ว่ามันจะน่าอับอายแค่ไหน

"ถ้าจะให้พี่ฝนไปแต่งงานแทนก็ทำไม่ได้นะ พี่คิมหันต์เอาตาย เพราะฉะนั้น น้ำหวานจะต้องเป็นคนที่ได้แต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก" แม่เอ่ยเสริม ฉันอยากจะกรี๊ด ที่มันวันโลกาวินาศ อะไรของฉันเนี่ยเป็นวันที่โคตรจะเฮงสวยที่สุด

แม่ง! พี่ฝนก็ชิงแต่งงานมีผัวไปก่อน คนที่ซวยเป็นฉันเลย ทำไมไม่ทวงสัญญากันตั้งแต่พี่ฝนยังไม่มีผัว ฉันจะได้รอดพ้นชะตากรรมนี้ ได้แต่โอดครวญในใจ