3"อืม ขอให้สนุกแล้วกันเดี๋ยวจะให้ลูกน้องขับรถให้"

หลังจากที่นอนคิดไม่ตกมาทั้งคืน ฉันเลยตัดสินใจไม่ไปทำงานที่บริษัท ฉันไลน์บอกพ่อกับแม่ว่าจะขอไม่ทำงานสัก1อาทิตย์ เป็นการบอกนัย ๆ ว่าต่อต้าน แต่รู้ไหมคำตอบที่ได้กลับคืนมามันคืออะไร

"ไม่เป็นไรจ้ะลูก ยังไงก็จะแต่งงานอยู่แล้ว พักยาวๆเลยแล้วกัน เรื่องบริษัทไม่ต้องห่วง พ่อกับแม่มีพี่สาวพี่เขยลูกช่วยดูแลอยู่แล้วจ้ะ"

ฉันจะต่อต้านเรื่องแต่งงานอีกรอบ แต่แม่ของฉันก็ไม่แคร์ ท่านส่งตอบกลับมาทำให้ฉันแทบสะอึก แต่ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้ไปทำงาน ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนคืนนี้ที่ไนท์คลับ

เฮ้อ! นอนบนที่นอนไม่อาบน้ำไม่กินสักวันดูสิ เบื่อหลายๆอย่าง ในหัวคิดวนไปถึงไอ้อ้วนที่ฉันลืมมันมาเป็นสิบปี แต่ภาพมันกลับเด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำ

"ไอ้บ้าเอ้ย!" ฉันสบถออกมา ตั้งแต่ฉันจำมันได้ มันก็เข้ามาก่อกวนในหัวสมองของฉัน ไม่ว่าจะเป็นยามหลับหรือยามตื่น มันเป็นเรื่องบ้าจริงๆ

ฉันนอนอืดอยู่บนที่นอน ไม่สนใจพวกแม่บ้านที่เคาะประตูเรียกให้ไปทานข้าว ไม่มีอารมณ์ที่จะทานรู้สึกเซ็งไปหมด

"คุณหนูคะ ออกมาทานอาหารเถอะค่ะ คุณหนูไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เช้าแล้วนะคะถ้าไม่ทานอีกจะปวดท้องเอานะ"

"เฮ้อป้าเขียวคะ หวานไม่หิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ คุณหนูเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ทานจะแย่เอานะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ป้าเขียวเงียบไปสักพักก็กลับมา

"ป้าเขียวเอาอาหารมาให้แล้ว" ป้ายังคงดื้อดึงที่จะเอาอาหารมาให้ฉันทานให้ได้

"หวานยังไม่อยากกินนิ่คะ"

"หิวก็ต้องทานค่ะป้าจะเข้าไปแล้วนะคะ" ว่าจบประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหญิงสูงวัยที่ถือถาดอาหารเข้ามา

ฉันพ่นลมหายใจแล้วกรอกตามองบนวนไป นอกจากพ่อกับแม่ที่ชอบบังคับแล้ว ก็จะมีป้าเขียวนี่แหละที่ชอบบังคับฉันอีกคน

ฉันชอบปวดท้องเป็นโรคกระเพาะบ่อยๆ แต่ก็ไม่ชอบทานอาหารตรงเวลา จนป้าเขียวต้องมาบังคับฉันบ่อยๆ

เวลาที่ไปทำงานคนที่บังคับฉันก็คือพ่อกับแม่ ส่วนเครื่องดื่มเหล้าเรื่องอะไรฉันไม่เกี่ยง แต่ถ้าเรื่องกินข้าวฉันยอมแพ้ บางทีฉันก็ไม่หิวนะฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่า ยิ่งแอลกอฮอล์เข้าร่างกายมันก็ยิ่งรู้สึกดี

"ป้าเขียวคะ"

"รีบทานดีกว่าค่ะ จะได้มีแรงคิดอะไรอีกหลายๆอย่าง ป้ารู้แล้วว่าตอนนี้คุณหนูโดนคุณพ่อกับคุณแม่บังคับให้แต่งงานกับลูกชายผู้ใหญ่บ้านที่ชื่ออะไรนะ...ป้าเองก็จำไม่ได้"

"เขาชื่อผู้ใหญ่ถึกค่ะ ส่วนลูกชายของเขาชื่อเหมราช หวานเองก็ไม่เข้าใจคุณพ่อกับคุณแม่หรอกค่ะ แค่สัญญาปากเปล่าทำไมไม่ยกเลิกให้มันจบๆไป" ฉันว่าแล้วรีบดึงถาดอาหารมาใกล้ตัว วันนี้มีข้าวต้มหมูโรยกระเทียมเจียวหอมๆ

ฉันหยิบช้อนแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก พอได้มีอะไรตกถึงท้องก็รู้สึกดีขึ้นมา ถึงแม้จะเครียดมากแต่พอมีอะไรเข้าปากก็รู้สึกดี ถึงแม้จะไม่หิวก็เถอะ

"ท่านก็คงมีเหตุผลของท่านนั่นแหละ ว่าแต่คุณหนูจะทำยังไงต่อไปคะ?"

"หวานว่าหวานจะไปหาไอ้เหมราชกับพ่อมันที่อีสานค่ะ หวานจะไปพูดกับไอ้ผู้ชายคนนั้นให้มันยกเลิกงานแต่ง ให้มันไม่อยากแต่งกับหวานถ้าเราสองคนพูดให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจ มันก็จะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้นค่ะ"

"แล้วจะไปวันไหนล่ะคะ คุณพ่อคุณแม่หรือยังว่าจะไป"

"หวานว่าจะไปวันมะรืนค่ะ วันนี้หวานจะไปดื่มที่ไนท์คลับกับเพื่อนก่อน ส่วนเรื่องบอกคุณพ่อคุณแม่ บอกไม่บอกท่านก็คงไม่ขัดหรอกค่ะ ท่านยินดีจะยกน้ำหวานให้กับไอ้บ้านนอกนั่นขนาดนี้ ท่านคงจะยินดีด้วยซ้ำที่หวานไปได้" ฉันพูดตัดพ้อแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

"โตแล้วจะไปไหนมาไหนก็บอกท่านท่านจะได้ไม่เป็นกังวล ถ้าคุณหนูไม่กล้าบอกเดี๋ยวป้าจะเป็นคนบอกเอง" ฉันไม่เอ่ยคำพูดใดออกมาได้แต่นั่งทานข้าวต้มอย่างเงียบๆ

ฉันลุกอยู่ในห้องของตัวเองทั้งวัน หยิบนู่นจับนี่ใส่กระเป๋าเดินทาง ถ้าไปกลับคงเป็นไปไม่ได้แน่ ฉันคิดว่าฉันต้องได้ไปค้างอยู่ที่นั่นสักวันสองวัน พูดให้ไอ้บ้านั่นเข้าใจ

พอจัดกระเป๋าเสร็จฉันก็อาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสเซ็กซี่ขยี้ใจ แต่งหน้าแต่งตาแล้วส่องกระจกหมุนไปมา วันนี้ฉันสวยสวยกว่าทุกวันที่ผ่านมา

พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็รีบลงมาจากบ้านพ่อแม่ก็กำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

"จะไปเที่ยวไหน" พ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม

"จะไปดื่มกับเพื่อนค่ะ ถ้าแต่งงานไปแล้วก็คงจะไม่ได้ดื่มกับเพื่อนอีกนานเลย หวานคงจะต้องไปอยู่บ้านไอ้บ้านนอกนั่น กว่าจะได้มากรุงเทพฯคงอีกนาน"

"อืม ขอให้สนุกแล้วกันเดี๋ยวจะให้ลูกน้องขับรถให้"