บทที่ 2 เกาะพราวแสงจันทร์

เกาะส่วนตัวเล็กๆ ในทะเลตอนใต้ของประเทศ เป็นเกาะส่วนตัวที่มีเนื้อที่กว้างประมาณหกกิโลเมตรความยาวรอบเกาะราวสิบสองกว่ากิโลเมตร โดยด้านหน้าเกาะนั้นเป็นเวิ้งอ่าวสวยงามมีท่าเรือที่สามารถจอดเรือได้ ชายหาดสวยที่มีทรายละเอียด ขาวสะอาดและชายฝั่งเหมาะแก่การเล่นน้ำและพักผ่อน

เกาะพราวแสงจันทร์เป็นเกาะส่วนตัวและค่อนข้างเงียบสงบถึงแม้จะมีรีสอร์ตสำหรับนักท่องเที่ยวแต่ที่นี่จะเปิดให้เฉพาะแขกระดับวีไอพีที่ต้องการความเป็นส่วนตัว และผู้ที่มาพักต้องเป็นคนที่รักธรรมชาติและสันโดษด้วย และไม่ใช่ทุกคนจะสามารถใช้เงินเพื่อเข้ามาพักได้ เพราะเจ้าของเกาะจะต้องขออนุญาตผู้เข้ามาพักในการตรวจสอบประวัติและจุดประสงค์ของการมาพักที่นี่อย่างเข้มงวด ถ้าผู้มาพักตกลงยินยอมและเจ้าของตกลงก็อันเป็นว่าเข้ามาพักผ่อนที่เกาะแห่งนี้ได้ และแม้ว่าการเข้ามาเที่ยวพักผ่อนที่เกาะพราวแสงจันทร์จะดูยุ่งยากและเจ้าของเกาะจะดูเหมือนว่าเรื่องมากสักเท่าใด ก็ยังมีคนที่ต้องการเข้ามาสัมผัสและชมความงดงามของน้ำทะเลสีมรกต ชายหาดขาวสะอาด และพักผ่อนเพลินเพลินไปกับการชมเกาะที่มีความสวยงามไม่แพ้ที่ใดๆ ในโลก ผู้คนเหล่านั้นก็ยินดีที่จะทำตามกฎที่ตั้งขึ้นของที่นี่อย่างไม่อิดออด และก็มีนักท่องเที่ยวมาพักไม่ขาดสายและที่สำคัญที่เกาะแห่งนี้จะรับนักท่องเที่ยวให้เข้าพักแค่ช่วงปีใหม่ถึงเดือนเมษายนเท่านั้น หลังจากนั้นทางเกาะจะปิดรับนักท่องเที่ยวทันที

ครอบครัวหิรัญวารินทร์ เจ้าของเกาะพราวแสงจันทร์โดยมีหัวหน้าครอบครัวคือ นิคลอส (มาร์ติเนซ คาร์เตอร์)หิรัญวารินทร์ นายใหญ่เลือดผสมไทย สแปนิช-อเมริกัน แม้จะมีเชื้อสายต่างชาติและหน้าตาก็ไม่มีส่วนไหนเหมือนคนไทยเลยสักนิดนั้น แต่นายใหญ่แห่งเกาะพราวแสงจันทร์ก็เลือกที่จะใช้นามสกุลของมารดาและอยู่ที่เมืองไทยกับภรรยาที่รักยิ่งนั่นคือนายหญิงวาริน สาวงามผู้เป็นดั่งดวงใจมากกว่าจะไปใช้ชีวิตหรูหราสุขสบายกับครอบครัวฝ่ายบิดาซึ่งเป็นถึงมหาเศรษฐีติดอันดับโลก อย่างตระกูล มาร์ติเนซ คาร์เตอร์

นายใหญ่นิคลอส และนายหญิงวาริน มีบุตรชายทั้งหมดสามคน และไม่รู้ว่าเรื่องบังเอิญหรือชะตาลิขิตลูกชายทั้งสามคนจะเกิดในช่วงฤดูกาลสามฤดู ลูกชายคนโตคือ เหมันต์ นายหัวหนุ่มวัย 36 ปี ที่ตอนนี้เป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดการบริหารงานทุกอย่างในเกาะพราวแสงจันทร์ เนื่องจากเขาเกิดในฤดูหนาวที่ตอนนั้นเกาะพราวแสงจันทร์เกิดภาวะอากาศหนาวเย็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งๆ ที่ในแถบจังหวัดภาคใต้ของไทยแทบจะไม่มีฤดูหนาวเลยก็ว่าได้ แต่คราวที่เหมันต์เกิดนั้นก็เกิดสภาวะที่หนาวมากจนน่าอัศจรรย์ใจ เขาจึงได้ชื่อว่าเหมันต์ หรือนายหัวมาร์ค

บุตรชายคนที่สองคือ คิม หรือคิมหันต์ หิรัญวารินทร์ มาร์ติเนซ คาร์เตอร์ ชายหนุ่มวัย 29 ปี เจ้าชายแสนสำราญและเร่าร้อนดั่งอากาศอันร้อนแรงของเดือนเมษยน เขาเป็นนักรักผู้เร่าร้อนและเนื้อหอม ซึ่งตอนนี้บริหารงานของวาริน กรุ๊ปด้านการแปรรูปอาหารเพื่อการส่งออกของครอบครัวและตอนนี้ก็กำลังเรียนรู้และดูงานด้านการบริหารอยู่อเมริกากับผู้เป็นปู่ซึ่งเขายินยอมที่จะใช้นามสกุล มาร์ติเนซ คาร์เตอร์ ของผู้เป็นปู่แทนผู้เป็นบิดา เพื่อเป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างผู้เป็นบิดากับผู้เป็นปู่ เพราะเนื่องด้วยในอดีตนายใหญ่นิคลอสเคยถูกทอดทิ้งไร้การเหลียวแลจาก ตระกูลมาร์ติเนซคาร์เตอร์ แต่สุดท้ายนายใหญ่ก็ยอมให้บุตรชายคนกลางใช้นามสกุลของตระกูล มาร์ติเนซ คาร์เตอร์และคิมหันต์เองก็ยินดี

ส่วนน้องเล็กคนสุดท้องคือ วัตสัน หรือ วสันต์ ชายหนุ่มวัย 27 ปีผู้มีความสดใสร่าเริง ประดุจฝนแรกฤดู เขาเป็นคนที่ยิ้มหัวง่ายและขี้เล่นนอกจากนี้ยังเป็นขวัญใจบรรดาคนงานและพนักงานทั้งที่บริษัทแปรรูปและส่งออกวารินกรุ๊ป และที่ รีสอร์ตพราวแสงจันทร์อีกด้วยเพียงแต่ตอนนี้ชายหนุ่มไปเรียนต่อที่อเมริกาและวสันต์เองก็ชอบที่จะทำงานแบบอิสระและชอบช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ ดังนั้นทางบ้านจึงไม่แปลกใจที่วสันต์จะเป็นหนึ่งในทีมหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ของหน่วยงานอาสาสมัครอิสระที่เข้าไปช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสในประเทศด้วยพัฒนาในแอฟริกาและกำลังจะจัดตั้งมูลนิธิช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสในประเทศโลกที่สาม

แต่ไม่ว่าอย่างไรทั้งสามหนุ่มก็ยังคงความโสดอยู่จนทำให้ทั้งนายใหญ่และนายหญิงกลัวว่าจะไม่ได้อุ้มหลานพยามหว่านล้อมและหาเหตุผลมาให้ทั้งสามหนุ่มมีครอบครัวเสียที โดยเฉพาะนายหัวมาร์คที่ตอนนี้อายุก็ปาเข้าไปสามสิบหกปีแล้วยังไม่คิดแต่งงานมีครอบครัว ทำให้ผู้เป็นบิดามารดาได้แต่หวังว่าจะมีหญิงสาวคนใดมาทลายกำแพงน้ำแข็งและจูงมือบุตรชายของนางเข้าประตูวิวาห์เสียที

ร่างสูงใหญ่ของบุตรชายที่นางเพิ่งคิดถึงเมื่อครู่ เดินขึ้นเรือนมาพร้อมกับโยนหมวกใบโปรดให้เจ้า คอบร้า สุนัขพันธุ์ไทยหลังอานขนสีน้ำตาลแดงเข้มที่มันจะมาคอยรับนายหัวของมันเสมอๆ

โฮ่งๆๆ เจ้าสี่ขาเห่าอย่างขอความดีความชอบที่เอาหมวกไปเก็บไว้ที่แขวนหมวกอย่างเรียบร้อย เจ้าคอบร้าเคล้าเคลียเจ้านายหนุ่มอย่างยินดีเมื่อเขานำช็อกโกแลตเนยถั่วของโปรดยื่นให้ และมันก็รีบคาบไปกินที่มุมประจำของมัน