ตอนที่2

6เดือนก่อนงานแต่ง...

เพลียะ! เสียงฝ่ามือของผู้เป็นแม่กระทบที่แก้มของลูกชายอย่างแรงจนเกิดรอยแดง

"เลิกไปสะกับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้านั้นน่ะ" คุณหญิงอำพาเอ่ยเสียงดังเมื่อรู้ว่าลูกชายกำลังคบกับผู้หญิงที่เธอไม่ได้หาให้มานานถึง3ปีโดยที่ไม่คิดจะบอกเธอสักคำ

"ไม่! แม่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามผม" คชาเถียงกลับอย่างไม่ยอมเขาไม่มีเหตุผลที่ต้องเลิกกับเธอ

"สิทธิ์ความเป็นแม่แกไง ฉันอยากให้แกได้ดีนะตาครามเลิกกับนังนั้นสะ"

"ผมไม่เลิก" 

"ฉันบอกให้เลิก! แกต้องรับตำแหน่งผู้บริหารแทนพ่อของแกจะคบคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่ได้" คชาแอบคบกับชนิกาโดยไม่บอกครอบครัวเพราะถ้าบอกไปก็จะเป็นแบบนี้ไง แต่สุดท้ายแม่ของเขาก็รู้เพราะเขาพลาดเองที่ตัดสินใจบอกแม่ถ้าเขาไม่บอกแล้วหนีไปกับเธอคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้

"ความรักกับงานมันไม่เกี่ยวกันสักนิด" 

"เกี่ยวสิ แกต้องแต่งงานกับคนที่ฉันหาให้คนที่เหมาะสมกับแก" สองแม่ลูกยังคงทะเลาะกันเสียงดัง แต่หารู้มั้ยว่ามีอีกคนที่กำลังร้องไห้กับสิ่งที่ได้ยิน ชนิกาโทรมาหาเขาเหมือนทุกวันเธอรู้ว่าเขาคงไม่ตั้งใจให้เธอได้ยินเรื่องแบบนี้แต่มือของเขาคงไปโดนโทรศัพท์ทำให้เธอได้ยินบทสนทนาของคนรักกับแม่ของเขาจนหมด 

"ฮึกๆ พี่คราม" ร่างบางปิดโทรศัพท์ไม่อาจฟังต่อได้อีกแล้ว เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขากับแม่ต้องทะเลาะกัน

"ชมขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ฮึกๆ" เธอรักเขาแต่ความรักมันกินไม่ได้สักหน่อยเขาควรไปเจอคนที่เหมาะสมแบบที่แม่ของเขาบอกไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับเธอ

'ถ้าชมเรียนจบแล้วเราแต่งงานกันนะ' เสียงของคนที่รักดังก้องอยู่ในหู เธอเหลืออีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้วเขาเป็นรุ่นพี่เธอเมื่อเขาเรียนจบเขาต้องไปสืบทอดธุรกิจของครอบครัวต่อแต่เธอสิถึงเรียนจบแล้วก็คงต้องอยู่เป็นคนรับใช้ต่อไป

"เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้แล้วใช่มั้ยพี่คราม ฮึก" มองแหวนที่นิ้วนางข้างขวาเป็นแหวนที่เขาซื้อให้เธอในวันครบรอบ2ปี

'สวมแหวนนี่ไว้ก่อนนะวันแต่งงานจริงๆพี่หาแหวนที่สวยกว่านี้มาให้' ทั้งภาพและเสียงที่เขาเคยทำเคยพูดกับเธอมันดังทับอยู่ในหัวเธอไม่สามารถเอามันออกไปได้เลย

ตืดดดด~ เสียงโทรศัพท์สั่นบทที่นอนมือเล็กปาดน้ำตาออกอย่างไวพยายามปรับโทนเสียงให้ปกติที่สุด

"พี่คราม ทำไมวันนี้โทรมาดึกจังเลย" เสียงหวานสดใสราวกับไม่ได้ผ่านการร้องไห้ เธอต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องที่ได้ยินมา

'ชมโทรมาหาพี่ก่อนหน้าได้ยินอะไรหรือเปล่า' คชาเช็คโทรศัพท์ตัวเองก็เห็นเบอร์ของคนรักโทรมาแถมเขายังกดรับอีกด้วยความไม่รู้ตัวเพราะโทรศัพท์มันอยู่ในกระเป๋ากางเกง

"ไม่นี่คะชมโทรไปพอพี่รับก็ไม่พูดอะไรชมรอสักพักก็ตัดสายทิ้ง" เธอโกหกเขาได้อย่างแนบเนียน

'งั้นเหรอ' เขาค่อยโล่งใจที่เธอไม่ได้ยินอะไร

"ดึกแล้วพี่ยังไม่นอนอีกเหรอ ทำวิจัยเสร็จหรือยังคะ" ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่อง 

'ใกล้แล้วแหละ พี่อยากได้ยินเสียงของชมก่อนนอนน่ะ' 

"ได้ยินแล้วก็ไปนอนได้แล้วค่ะคุณแฟน" เสียงสดใสของเธอทำให้เขากับมายิ้มได้อีกครั้ง

'พี่จะไปนอนแล้วนะ ชมก็นอนได้แล้ว' 

"รับทราบค่ะ ฝันดีนะคะ"

'ฝันดีค่ะ ฝันเห็นพี่ด้วยนะ' เสียงอบอุ่มตอบกลับเธอ ชนิกาได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา มือกำโทรศัพท์ไว้แน่นเมื่อเขาวางสายไปแล้ว 

"พี่คราม ฮืออออ" ทำไมความรักของเธอต้องมีอุปสรรคด้วยนะ ทำไมไม่ราบรื่นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง