สาวใช้ของนางรออยู่หน้าค่าย

ศึกครั้งนี้จบลงเร็วที่สุดตั้งแต่ทหารแคว้นเว่ยบุกเข้ามา เพราะฝูเหิงตัดศีรษะของรองแม่ทัพแคว้นเว่ยลงได้ ทำให้กองทัพแคว้นเว่ยจำต้องล่าถอยออกไป

ฝูเหิงกับตงหยาง เมื่อเห็นกองทัพแคว้นเว่ยหนีกลับไปที่ค่ายของพวกมันแล้ว สองพี่น้องก็สั่งถอยทัพ แล้วรีบควบม้ากลับไปที่ค่ายของตนทันที

“นางยังอยู่หรือไม่” สิ่งแรกที่เขามาถึงค่ายฝูเหิงก็ร้องถามทหารหน้ากระโจมทันที

“อยู่ขอรับ” ฝูเหิงกระโดดลงจากหลังม้า

เมื่อก้มลงมองสภาพของตนเองที่ทั้งเนื้อตัวมีแต่คราบเลือด เขาก็หันหลังเปลี่ยนทิศทางไปที่ริมแม่น้ำ เพื่อชำระร่างกายเสียก่อน เพราะเขาไม่อยากให้เจินเหยานางเห็นเขาในสภาพนี้

แต่เมื่อไปถึงที่ริมแม่น้ำก็พบว่าพี่ชายของตนกำลังล้างตัวอยู่เช่นกัน

“ท่านก็มาล้างตัวด้วยหรือ” เขาเอ่ยถามพี่ชายอย่างสงสัย

“เรื่องของข้า” ตงหยางเมื่อดมกลิ่นคาวเลือดที่ร่างกายพบว่าจางลงแล้วก็ขึ้นจากน้ำทันที โดยไม่สนใจน้องชายอีก

ฝูเหิงก็เร่งมือขัดถูตัว ก่อนที่จะขึ้นจากน้ำ แล้วกลับไปที่กระโจม

ภายในกระโจมฝูเหิงเดินมาหยุดข้างเตียงแล้วมองเจินเหยาที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา เขาเดินไปหยุดที่ปลายเท้าของนาง แล้วเลิกผ้าห่มออก เพื่อดูฝ่าเท้า

เจินเหยาหดขาทันที เมื่อโดนความเย็นที่ปลายเท้า ฝูเหิงยึดข้อเท้าของนางไว้ ก่อนที่จะหยิบเชิงเทียนมาส่องดู

เขาหยิบตลับยามาทาให้นางอีกครั้งก่อนจะห่มผ้ากลับให้นางตามเดิม คิ้วที่ขมวดแน่นของเจินเหยาคลายออกมาปราศจากการถูกรบกวนแล้ว

ฝูเหิงเดินมานั่งลงข้างตัวนางแล้วจ้องมองอย่างลึกซึ้ง นางช่างบอบบางไม่ต่างกับตอนเล็กสักนิด เช่นนี้เขาจะทรมานนางได้อย่างไร

เจินเหยารับรู้ถึงความอบอุ่นที่แผ่นหลังของนาง ก่อนที่นางจะเขยิบตัวเขาหาความอบอุ่นนั้น อากาศทางเหนือช่างเลวร้าย แม้ผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ นางก็ยังรู้สึกหนาวไม่หาย

ฝูเหิงตัวแข็งทื่อ เมื่อร่างนุ่มนิ่มของเจินเหยาเบียดอยู่ที่ตัวของเขา แม้จะเขยิบถอยหนีแล้ว แต่นางก็ยังเขยิบตามเขามา

“เจ้าจะกล่าวโทษข้าไม่ได้เล่า เจ้าเต้าหู้น้อย” เขาจิ้มไปที่แก้มของนางอย่างที่เขาชอบทำเมื่อตอนที่นางเป็นเด็ก

ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างเจินเหยา แล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด

“ท่านรองแม่ทัพ สาวใช้ของนางรออยู่หน้าค่ายขอรับ จะให้พาเข้ามาหรือไม่” ฝูเหิงกำลังสูดดมเส้นผมนางอย่างสุขใจแต่โดนขัดจังหวะเสียได้

“ไม่ต้อง ปล่อยให้นางรอไป แล้วก็ไม่ต้องรบกวนข้าอีก” เขาเอ่ยตอบเสียงเบา แต่พอที่คนด้านนอกจะได้ยิน

เพราะกลัวว่าจะรบกวนนางจนนางตื่นขึ้นมาเสียก่อน

เมื่อเห็นว่าเจินเหยานางขยับตัว ฝูเหิงก็ลูบแผ่นหลังของนาง เพื่อกล่อมให้นางหลับต่อ เนื้อตัวที่นุ่มนิ่ม เพียงแค่ลูบแผ่นหลังของนาง ใจของเขาก็สั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

ฝูเหิงบรรจงหอมไปที่แก้มนวลของเจินเหยาอย่างแผ่วเบา แต่ไรหนวดที่ยังไม่ได้โกนของเขาก็ทำให้เจินเหยานางพลิกตัวหนีอย่างนึกรำคาญ

ฝูเหิงกอดเจินเหยาจากด้านหลังแน่น แล้วสูดดมซอกคอของนาง กลิ่นกายของนางช่างทำให้บุรุษหลงมัวเมาจนถอนตัวไม่ขึ้น

“อื้อออ” เจินเหยาส่งเสียงออกมาอย่างรำคาญที่ถูกก่อกวน

ฝูเหิงจำต้องกอดนางไว้ เพราะกลัวว่านางตื่นขึ้นมาในตอนนี้เขาจะไม่ได้มีโอกาสเช่นนี้อีก

เจินเหยานางไม่รู้ว่านอนไปนานเพียงใด แต่เมื่อตื่นขึ้นมา ด้านนอกก็สว่างเสียแล้ว นางเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ก่อนจะลงจากเตียงทันที

“ซี๊ดด” เจินเหยานางสูดปาก เพราะความเจ็บปวดที่ฝ่าเท้า นางลืมเรื่องบาดแผลจนไม่ระวังตัว

“แม่นางตื่นแล้วใช่หรือไม่ขอรับ” เสียงทหารด้านนอกร้องถามเข้ามา เมื่อได้ยินเจินเหยานางตอบรับ เขาก็ยกอ่างน้ำ พร้อมทั้งอาหารเข้ามาให้นาง

“หากท่านกินเสร็จแล้ว รองแม่ทัพจะไปส่งขอรับ” เหมือนเขาจะรู้ว่าเจินเหยานางจะพูดเรื่องอะไร จึงรีบเอ่ยสิ่งที่ฝูเหิงสั่งเขาไว้เสียก่อน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“มะ ไม่เป็นไรขอรับ เป็นหน้าที่ของข้าน้อย” ทหารที่ได้ยินเสียงหวานใสของเจินเหยา เขาก็เอ่ยตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะรีบขอตัวออกไป

เมื่ออยู่ด้านนอกเขายังลูบหน้าอกที่เต้นสะท้านเพื่อให้มันเต้นเบาลง จนสหายที่อยู่หน้ากระโจมอดถามไม่ได้ว่า “ด้านในเกิดอันใดขึ้น”

“ไม่มีอันใด” เขาจะกล้าพูดออกมาได้อย่างไร คนที่อยู่ด้านในเป็นถึงสตรีของท่านรองแม่ทัพ