ตอนที่ 2 สิ่งที่รบกวนจิตใจ

เสียงทรงอำนาจทำให้คนงานที่มีเรื่องกันอยู่ต่างก็หยุดชะงัก ทุกคนในไร่แห่งนี้รู้นิสัยของภูชิตเป็นอย่างดีว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริงมากแค่ไหน ยิ่งเห็นสายตาดุ ๆ ของเจ้านายก็ยิ่งทำให้ทุกคนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง โดยเฉพาะคนงานสองคนที่เพิ่งวิวาทกัน

“ว่าไง อยากทะเลาะกันอีกไหม ถ้าอยากก็ไสหัวไปจากไร่นี้ซะ”

“เอ่อ ไม่แล้วครับนาย พวกผมไม่ทะเลาะกันแล้ว”

“ใช่ครับ นายอย่าไล่พวกผมออกเถอะนะครับ”

ทุกคนต่างรู้ดีว่างานสมัยนี้หายาก ถึงแม้จะเป็นงานไร่สวนแต่ผลตอบแทนและสวัสดิการที่นี่นับว่าดีกว่าไร่อื่น ๆ ขืนออกไปมีหวังอดตายกันแน่นอน

“ถ้างั้นก็อย่ากูเห็นอีก แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว”

“ครับนาย”

หลังจากที่คนงานต่างพากันแยกย้ายไปทำงานของตน ร่างสูงของภูชิตก็ขับรถไปยังห้องทำงานก่อนที่จะเตรียมเอกสารด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แม้จะอายุสามสิบกว่าแล้วแต่ในตอนนี้เขาสนใจเพียงเรื่องงาน ส่วนเรื่องผู้หญิงไม่ว่าจะทั้งจริงจังหรือซื้อกินเขาก็ไม่สนใจ

เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าตัวเองใช้ชีวิตยังไง แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขาก็ไม่มีความสนใจในเรื่องบนเตียงเลย ไม่เชิงว่าตายด้านแต่ในใจของเขาเหมือนรู้สึกผิดกับอะไรบางอย่าง พอคิดจะปลดปล่อยแต่จู่ ๆ เงาสะท้อนของผู้หญิงคนหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ทำให้เขาไม่สามารถนอนกับผู้หญิงคนไหนได้เลย

“นายครับ ผลผลิตรอบนี้มากกว่าปีก่อนเป็นเท่าตัวเลย แบบนี้คนงานคงเหนื่อยแย่ นายจะให้รับคนเพิ่มหรือเพิ่มโบนัสดีครับ แล้วก็พื้นที่ที่นายจะให้คนลงสวนทุเรียนเพิ่ม ตอนนี้ไถที่เรียบร้อยแล้วครับนาย” ไกร ลูกน้องคนสนิทของภูชิตเอ่ยขึ้นทำให้คนฟังพยักหน้ารับรู้

“งั้นลองเพิ่มโบนัสไปก่อน ถ้าทำไม่ไหวเราค่อยประกาศรับคนเพิ่ม อ้อ นายไกร นายอยู่กับฉันมากี่ปีแล้วนะ” เขาถามชายหนุ่มที่มีอายุมากกว่าเขาอยู่สามสี่ปี

“ประมาณสิบปีแล้วครับนาย”

“อยู่มานานแล้วนี่ ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มมาทำไร่ต่อจากพ่อเลย” ภูชิตเลิกคิ้ว แบบนี้ก็แสดงว่าคนสนิทของเขาอาจจะรู้เรื่องที่ผ่านมาไม่น้อย

“ประมาณนั้นครับ”

“ก่อนที่ฉันเกิดอุบัติเหตุมันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

คำถามที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาไกรถึงกับเหงื่อตกทันที เพราะทุกคนในไร่นี้ถูกสั่งห้ามไม่ให้พูดถึงเรื่องในอดีตของภูชิต บางคนที่เผลอหลุดปากถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นถูกนายหญิงของที่นี่ไล่ออกยกชุดมาแล้ว

“มะ ไม่มีนะครับ” ไกรตอบด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย ก่อนหน้านั้นภูชิตเคยถามแต่เขาก็บอกไปอย่างที่คุณหญิงบอก ไม่คิดว่าวันนี้อยู่ดี ๆ ชายหนุ่มจะมาถามอีกครั้ง

“แน่ใจนะ บอกตามตรงฉันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงชอบกล เมื่อคืนจู่ ๆ ก็ฝันถึงผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ในความฝันฉันรู้สึกเจ็บตรงหัวใจแบบไม่มีเหตุผล พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเธอคือใคร”

“ครับนาย” คำพูดของภูชิตทำให้คนฟังอดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ แต่เขาไม่กล้าบอกความจริงออกไปเพราะคำสั่งของนายหญิงของไร่ถือเป็นคำประกาศิต

“ไม่มีหรือไม่บอกก็แล้วแต่เถอะ แต่ฉันจะบอกนายอีกครั้งนะไกร ฉันไม่ชอบคนโกหก ถ้าเห็นฉันเป็นเจ้านายก็อย่าทรยศฉัน”

“ครับนาย” เจอคำพูดแบบนี้ไปไกรก็ได้แต่ตกปากรับคำไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาอยากจะพูดใจจะขาดแต่ก็ไม่กล้าพอ

ภูชิตพ่นลมหายใจออกมาก่อนที่เขาจะเดินออกไปตรวจงานต่าง ๆ ในไร่ ที่แห่งนี้เป็นมรดกตกทอดมานานหลายชั่วอายุคน เดิมทีไร่แห่งนี้พ่อของเขาเป็นผู้บุกเบิก ก่อนหน้านี้ปู่และทวดของเขาก็เป็นชาวสวนแต่ทำเพียงไร่ผลไม้เล็ก ๆ ที่เก็บไว้กินเองในครอบครัว ไม่ได้ส่งออกแบบนี้ หลังจากที่พ่อของเขาขยับขยายที่ดินจนไร่มีอาณาเขตยิ่งใหญ่และเป็นที่รู้จักของใครต่อใครไปทั้งจังหวัดจึงได้ตั้งชื่อไร่แห่งนี้ตามชื่อของเขา

เมื่อถึงเวลาเที่ยงภูชิตก็ขับรถกระบะกลับมายังบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่กลางไร่ พอเห็นแม่ของเขานั่งอยู่คนเดียวที่โซฟาชายหนุ่มก็เดินเข้าไปทักทาย

“วันนี้แม่ไม่ไปไหนเหรอครับ” เขาถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติเธอมักจะยุ่งกับสมาคมต่าง ๆ ทุกวัน

“บ่าย ๆ แม่จะออกไปหาภริยาท่านผู้ว่าจ้ะ หนูสโรชาก็ไปด้วยนะภู ลูกสนใจไปกับแม่หรือเปล่า”

“ไม่ดีกว่าครับ ผมมีเอกสารต้องจัดการอีกเยอะเลย” เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“พูดแบบนี้ทุกครั้งเลย อย่าลืมสิว่าตอนนี้ภูเป็นคู่หมั้นของหนูสโรชาแล้วนะ ไม่ไปมาหาสู่กันใช้ได้ที่ไหน”

“แม่ครับ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหมั้นหมายกับผู้หญิงคนนี้ตอนไหน ตั้งแต่ที่ผมหายป่วยผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่ผู้หญิงคนไหนเลย แน่ใจเหรอครับว่าผมหมั้นกับเธอเพราะความรักจริง ๆ”

“ภู แม่ไม่ชอบที่ลูกพูดแบบนี้ ถ้าหนูสโรชามาได้ยินคงเสียใจแน่ อีกอย่างภูไม่เชื่อแม่งั้นเหรอ เมื่อก่อนภูกับหนูสโรชารักกันมาก ภูเลยมาขอให้แม่ไปสู่ขอให้ แม่ล่ะสงสารหนูสโรชาจริง ๆ มีคนรักก็ไม่ใส่ใจ”

“โถ่ แม่ครับ ผมพยายามแล้วแต่ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ถ้ารักกันทำไมผมถึงไม่มีความรู้สึกอะไรหลงเหลืออยู่เลยล่ะ ช่างเถอะครับ ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ส่วนเรื่องแต่งงานก็อย่างที่ผมเคยบอก ตราบใดที่ผมยังไม่แน่ใจว่ารักผู้หญิงคนนี้ผมก็จะไม่มีวันแต่งครับ”

“ภู แม่ไม่ยอมนะ ลูกก็อายุมากขึ้นทุกวันจะให้แม่รออีกนานแค่ไหนกัน แม่อยากมีหลาน อยากให้ภูแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาสักที หนูสโรชาดีแสนดีขนาดนี้ แถมครอบครัวก็มีหน้ามีตาในจังหวัด มีใครบ้างจะไม่รู้จักครอบครัวของหนูสโรชา ภูผัดผ่อนมาสามปีแล้วนะ แม่ว่ามันนานเกินไปแล้ว”

ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกมาเพราะเหมือนจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว

พอเห็นใบหน้าเรียบตึงของลูกชายมณีรัตน์ก็ชะงักไปในทันที อยู่ ๆ ภาพเมื่อสามปีก่อนก็เข้ามาในความทรงจำของเธอ

ตอนนั้นเธอกับภูชิตทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง สาเหตุก็มาจากผู้หญิงต่ำช้าคนหนึ่งที่ทำให้เธอกับลูกต้องมีปากมีเสียงกันไม่เว้นวัน เธอไม่มีวันรับผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นมาเป็นสะใภ้จึงพยายามขัดขวาง จนในที่สุดเธอก็สามารถกำจัดผู้หญิงคนนั้นให้ออกไปจากชีวิตของลูกชายได้ แต่เรื่องราวกลับไม่จบลงเพียงเท่านั้น

ลูกชายของเธอรีบขับรถออกไปตามผู้หญิงคนนั้นจนประสบอุบัติเหตุร้ายแรง ในตอนนั้นเธอคิดว่าภูชิตจะไม่รอดเสียแล้ว แต่ปาฏิหาริย์ก็ทำให้เขารอดชีวิตจนได้ ทว่าความทรงจำของเขากลับหายไป นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายของเธอที่เขาจำเธอซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดได้เพียงคนเดียว แต่จำผู้หญิงคนนั้นไม่ได้

“ภูไม่พอใจแม่เหรอลูก” มณีรัตน์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ตลอดสามปีที่ผ่านมาลูกชายของเธอเชื่อฟังเธอทุกอย่าง แต่ช่วงหลัง ๆ มานี้เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มีท่าทีบึ้งตึงอยู่บ่อยครั้ง

“ผมคงรู้สึกเหนื่อย เอาเป็นว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะครับ ผมยังไม่พร้อมจะคุย ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” สิ้นคำพูดร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองที่มีห้องทำงานแยกอีกส่วน

ในบางครั้งเขาก็หอบเอกสารมาตรวจที่บ้าน จากที่อารมณ์ดีในตอนแรกเขากลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ในบางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนี้ แต่คำพูดของแม่ของเขาทำให้เขารู้สึกไม่พอใจจริง ๆ

“สงสัยเป็นเมนส์แน่เลยไอ้ภู” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่

อีกด้านของเมืองหลวง

ร่างเล็กของเพียงฟ้าหรือชื่อที่ใคร ๆ รู้จักคือพลอยขวัญเดินเข้ามาในห้องทำงานของบอสอย่างพงศ์เทพ เธอก้มหน้าลงเพื่อทักทายเขาเล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายถึงได้เรียกเธอมาคุยเป็นการส่วนตัวอย่างนี้

“นั่งก่อนสิครับคุณพลอย”

“ค่ะบอส”เธอพยักหน้าแล้วนั่งลงตามคำสั่งของเจ้าของห้อง

“พรุ่งนี้ผมอยากให้คุณพลอยเดินทางไปต่างจังหวัดกับผมครับ แต่ไม่ได้ค้างคืนนะ ผมจะไปคุยกับลูกค้าคนสำคัญในโพรเจกต์ที่ได้รับมอบหมายมา งานครั้งนี้ค่อนข้างใหญ่ ผมเชื่อมือคุณพลอยเลยตัดสินใจจะให้คุณมาเป็นคนดูแลโพรเจกต์นี้”

สิ้นคำพูดของเจ้านายหนุ่มใบหน้าหวานก็แสดงความดีใจออกมา

“จริงเหรอคะบอส” เธอทำงานที่นี่มาได้เกือบสองปีแล้ว ที่ผ่านมาเธอตั้งใจทำงานอย่างหนักเพราะไม่ต้องการให้ใครมาพูดลับหลังว่าเธอเข้ามาทำงานที่นี่เพราะเส้นสาย จริงอยู่ที่เธอได้มาสมัครงานบริษัทนี้เพราะคำเชิญชวนจากรุ่นพี่ที่รู้จัก แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามขั้นตอนและเงื่อนไขของบริษัท เธอไม่ได้ใช้เส้นสายแต่อย่างใด

“จริงสิครับ ผมมั่นใจว่าผมมองคนไม่ผิด”

“ขอบคุณค่ะ พลอยสัญญาว่าจะตั้งใจทำงานให้ออกมาดีที่สุด ให้สมกับโอกาสที่บอสมอบให้นะคะ” หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“ดีครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้คุณพลอยไม่มีปัญหาอะไรนะครับ เราจะเดินทางเช้าหน่อย กลับประมาณค่ำ ๆ คุณสะดวกไหมครับ”

“ได้ค่ะบอส” ในเมื่อโอกาสเข้ามาขนาดนี้เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร หลังจากที่พูดคุยกับเจ้านายเสร็จเพียงฟ้าก็เดินออกจากห้องทำงานของพงศ์เทพด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีตลอดทั้งวัน