ตอนที่ 1 อดีตที่อยากลืม

ร่างอรชรนอนดิ้นไปมาก่อนที่คิ้วสวยจะขมวดเข้าหากันเมื่อความในความทรงจำที่เธอพยายามลืมเลือนได้แล่นเข้าสู่สมองของเธออีกครั้ง ภาพเหล่านั้นทำให้ดวงหน้าหวานมีหยาดน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

‘ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้กับเพียงด้วย ฮึก ทำไมกันคะ’

‘ในเมื่อพี่นอกใจเพียง ไม่คิดจริงจังกับเพียงอีกแล้ว เรื่องของเราก็ให้มันจบลงเถอะ เพียงจะไปจากที่นี่ ไม่อยู่กับพี่อีก คนใจร้าย เราเลิกกันเถอะ!’ คำพูดที่เอ่ยออกไปอย่างเจ็บปวดดังขึ้นมาในโสตประสาทของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนที่เสียงฟ้าผ่าจะดังเปรี้ยงจนทำให้ร่างเล็กสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

เธอเผยสีหน้าตกใจออกมาอย่างชัดเจนก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองไปมา

เพียงฟ้าหรือที่ใคร ๆ ในตอนนี้ต่างก็เรียกเธอว่าพลอยขวัญ ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตจึงทำให้หญิงสาวเปลี่ยนชื่อและนามสกุลใหม่ เธอไม่อยากให้ใครรู้จักเธอในชื่อเพียงฟ้าอีกเพราะเพียงฟ้าคนนั้นได้ตายจากไปพร้อมกับหัวใจของเธอไปแล้ว แต่มาในวันนี้อยู่ ๆ เธอก็กลับนึกถึงใครบางคนที่ติดอยู่ในความทรงจำของเธอ ความทรงจำที่เธออยากจะลืม

“คูมแม่” เสียงเด็กหญิงวัยสองขวบเศษที่พูดยังไม่เป็นประโยคเอ่ยเรียกคนเป็นแม่ออกมาด้วยสีหน้างงงวย

“คุณแม่ขอโทษนะคะที่ทำให้หนูตื่น”

“ฝนตก น้องกลัว” เด็กน้อยขยับเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมยกมือขึ้นกอดลำคอของคนเป็นแม่เอาไว้แน่น แม้จะชื่อเพียงฝนแต่เด็กหญิงก็ไม่ชอบเสียงฟ้าร้องดัง ๆ แบบนี้

“ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณแม่อยู่ตรงนี้แล้ว” เพียงฟ้าพูดขณะโอบกอดร่างเล็กของลูกสาวเอาไว้ ก่อนจะลูบแผ่นหลังปลอบเด็กหญิงไปมา จนในที่สุดเด็กหญิงก็หลับไปอีกครั้ง

แววตาเศร้าสร้อยก้มลงมองใบหน้าของลูกสาว ที่ผ่านมาการเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเพียงฟ้าเลย แต่เธอก็ไม่เคยนึกโทษลูกสาวตัวน้อยที่เกิดมาบนโลกใบนี้ เธอโทษตัวเองต่างหากที่โง่เง่าให้กับคำว่ารัก ทุ่มเทให้เขาจนหมดทั้งตัวและหัวใจ แต่ท้ายที่สุดกลับเป็นเธอเองที่เจ็บปวด

อดีตที่เธออยากลืมคือเรื่องราวของเธอกับผู้ชายคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอ ผู้ชายที่นอกใจเธอไปมีอะไรกับหญิงอื่น เธอรับไม่ได้จึงหนีเขามาโดยไม่รู้เลยว่าตอนนั้นตัวเองกำลังตั้งท้องอ่อน ๆ อยู่

เพียงฟ้าเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ตายหมดแล้ว เธอเติบโตมาได้เพราะป้าที่เลี้ยงดูมา ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูเธอดีอะไรมากมายแต่เธอก็ยังสำนึกยังบุญคุณของผู้เป็นป้าเสมอ เธอได้พบกับภูชิตในรั้วมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ของเธอ ทั้งสองคบหากันมานานเกือบสองปี ถึงแม้เขาจะเรียนจบไปก่อนแต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังคงเหมือนเดิมจนกระทั่งวันที่เธอเรียนจบ เพราะคำว่ารักเธอจึงตัดสินใจไปอยู่กับชายหนุ่มที่ไร่ของเขา

ตลอดเวลาที่คบหากันเพียงฟ้ารู้แค่ว่าแฟนหนุ่มเหลือญาติเพียงคนเดียวก็คือแม่ของเขา เธอพยายามทำตัวให้ดีที่สุดเพื่อที่จะเข้ากับแม่ของเขาให้ได้ แต่แล้วเธอก็คิดผิด ต่อหน้าภูชิตแม่ของเขาทำดีกับเธอปกติ แต่ลับหลังก็พูดจาจิกกัดเธอเพราะไม่ชอบที่เธอย้ายไปอยู่กับเขา

ถึงแม้จะเจออุปสรรคมากมายแต่เพียงฟ้าก็อดทนมาโดยตลอด เธอไม่สนใจสิ่งรอบข้างและสนใจแค่คนรักของเธอเพียงเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของระหว่างเขากับผู้หญิงอีกคนที่นอนอยู่ด้วยกันบนเตียง ซึ่งภาพนั้นก็ยังคงติดตาของเธอมาจนถึงทุกวันนี้

“อย่าได้พบเจอกันอีกเลยนะคะ เพียงจะลืมว่าเคยรักพี่ จะลืมมันไปให้หมด” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง ตลอดเวลาเกือบสามปีเธอเก็บซ่อนเขาเอาไว้ให้ลึกสุดหัวใจ แต่ก็ยังไม่วายคิดถึงเขาอยู่ดี

หมอกหนาปกคลุมจนแทนมองไม่เห็นเส้นทางที่ชายหนุ่มกำลังก้าวไป ภูชิตสับสนไม่น้อยว่าเขากำลังเดินหาอะไรอยู่ อะไรบางอย่างที่สำคัญกับเขา เหมือนกับว่าเขากำลังลืมสิ่งนั้นไป แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ชายหนุ่มก้าวขาเดินต่อไปไม่ยอมหยุด จนกระทั่งเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ตรงหน้า แม้จะไม่เห็นหน้าของเธอแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังสะอื้นไห้เพราะเขาอยู่

“เธอเป็นใคร เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป แต่ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่ยอมตอบ

เธอเลือกที่จะเดินหนีเขาไปทำให้ภูชิตรีบก้าวขาตามเธอไปทันที แต่ต่อให้เขาวิ่งก็ไม่อาจตามเธอทันอยู่ดี

ในชั่ววินาทีอยู่ ๆ ภูชิตก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบขาดใจ มือหนายกขึ้นมากุมหัวใจของตัวเอง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ราวกับกำลังสูญเสียบางอย่างในชีวิตไป บางอย่างที่สำคัญกับเขามาก ๆ

พรึ่บ!

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ห้องแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าในตอนนี้เขายังอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เขาแสดงสีหน้าวิตกกังวลกับความฝันอันเลือนรางเมื่อกี้เพราะหลายครั้งแล้วที่เขาฝันแบบนี้ จนเขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงที่ร้องไห้ในความฝันคือใครกัน

“มันก็แค่ความฝันน่ะ เลิกคิดมากได้แล้วไอ้ชิต” เขาบอกกับตัวเองก่อนจะเดินลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ

ภูชิตเป็นทายาทคนเดียวของท่านภูบดินทร์และคุณนายมณีรัตน์ เนื่องจากบิดาของเขาเสียชีวิตไปได้หลายปี ที่ผ่านมาชายหนุ่มจึงรับช่วงดูแลไร่ต่อ แต่ก็ดันเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน ทำให้ภูชิตต้องรักษาตัวอยู่นาน แถมเขายังสูญเสียความจำบางช่วงไปอีกด้วย ถึงแม้หมอจะบอกว่ามีสิทธิ์หาย แต่ผ่านมาเกือบสามปีแล้วเขาก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะหายได้เลย แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังคิดว่าตัวเองโชคดีที่ร่างกายกลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม ช่วงแรกเขาต้องเรียนรู้งานใหม่หมดเพราะจำอะไรไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ดูแลไร่แห่งนี้จนสร้างผลผลิตและกำไรมหาศาลได้สำเร็จ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะนาย” เสียงมิ้ว หลานสาวของแม่บ้านคนเก่าแก่เอ่ยทักทายเจ้านาย

“อืม วันนี้มีอะไรกินบ้าง”

“วันนี้มีข้าวต้มกุ้งค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านพร้อมจิบกาแฟไปพลางระหว่างรออาหารเช้ามาเสิร์ฟ

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ ภูชิตก็ขับรถกระบะคู่ใจเข้าไปในไร่ เมื่อมาถึงเขาก็จ้องมองรอบ ๆ ด้วยสายตาชื่นชมในความสวยของมัน และภูมิใจในตัวเองที่ทำให้ไร่ของพ่อเขาประสบความสำเร็จได้มากขนาดนี้

“นายครับ แย่แล้วครับ คนงานตีกัน” คนงานในไร่วิ่งมาบอกภูชิตด้วยท่าทีแตกตื่นไม่น้อย

“อะไรนะ ตีกันเรื่องอะไร”

“นายไปดูเถอะครับ ไม่มีใครห้ามพวกมันได้เลย ผมถึงต้องรีบมาบอกนาย”

ภูชิตพยักหน้าแล้วรีบขับรถตรงไปยังบริเวณที่มีคนงานรวมตัวมุงดูคนทะเลาะกัน

“มึงมาแย่งน้องเจนกูทำไม กูรักของกูก่อนมึงอีก!”

“มึงรักก่อนแล้วยังไง น้องเจนเขาเลือกกู ไม่ได้เลือกมึง พอแพ้แล้วก็พาลมาพูดจาหาเรื่องกูอยู่ได้!”

“เออ กูมันพาล แล้วคนพาลอย่างกูเนี่ย จะเอาเลือดชั่ว ๆ ของมึงออกเอง!”

เสียงคนงานทั้งสองทะเลาะกันดังไปทั่วบริเวณ จากที่ฟังก็จับใจความได้คร่าว ๆ ว่าคงเป็นเรื่องผู้หญิง พอสรุปได้อย่างนั้นภูชิตก็ส่ายหน้าทันที

“มึงคิดว่ากูกลัวเหรอ แน่จริงเข้ามาสิวะ!”

และแล้วชายหนุ่มทั้งคู่ก็ปรี่เข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ขนาดมีคนพยายามห้ามก็ยังไม่อาจทำให้ทั้งคู่หยุดได้

ปัง!

เสียงปืนดังลั่นทำให้คนงานทุกคนหยุดชะงักก่อนจะหันไปตามเสียง เมื่อเห็นร่างสูงของเจ้านายหนุ่มสีหน้าของตัวต้นเรื่องทั้งสองก็ซีดเผือดลงทันที

“กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามทะเลาะกันในไร่ ถ้าจะทะเลาะกันก็ลาออกจากไร่กูซะ!” ภูชิตตวาดด้วยน้ำเสียงดุดันจนคนงานบริเวณนั้นต่างพากันก้มหน้าลงทันที