3 รักไร้เดียงสา

สองปีก่อน

อพาร์ทเมนท์เสริมสุข

หญิงสาวผู้เปียกปอนไปทั้งตัวเดินเข้ามาหยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่ง เธอเปียกเพราะฝนที่ตกหนักอยู่ด้านนอก ร่างบางสั่นคลอนไปทั้งร่าง ด้วยเพราะความหนาวเหน็บและเพราะเธอกำลังร้องไห้ เธอเคาะประตูห้องอยู่สองสามครั้ง พยายามแล้วที่จะหยุดร้องไห้ แต่มันก็ทำไม่ได้ วันนี้เธอเจอเรื่องใหญ่…เป็นเรื่องที่หนักหนาจนไม่อาจจะแบกรับมันได้อีกแล้ว

“ฮึก! พี่คีย์…” และเมื่อเจ้าของห้องมาเปิดประตู เธอก็โผเข้ากอดเขา แล้วร้องไห้โฮออกมา

“ริสา?”

“ฮือๆ พี่คีย์…ริสาไม่เหลือใครแล้ว ฮือๆ ตอนนี้ริสามีแค่พี่คีย์คนเดียว”

“มีเรื่องอะไร? ทำไมถึงร้องไห้? แล้วทำไมตัวเปียกแบบนี้? เข้ามาในห้องก่อน…” คีตะหรือคีย์ในวัยยี่สิบสี่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจก่อนจะพาคาริสาหรือริสาในวัยยี่สิบสองเข้ามาในห้อง

เขาพาร่างบางมานั่งที่โซฟาเก่าๆ ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าและเผ้าผมให้เธอ นั่งลงข้างๆแล้วมองเธอด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวยังคงสะอื้นร้องไห้ เธอดูน่าสงสารและน่าเห็นใจ ทั้งๆที่เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้นเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้มันคือเรื่องอะไรกันแน่

“ฮึก! ริสาขอโทษนะที่มาหาพี่คีย์โดยที่ไม่ได้บอกก่อน”

“ไม่เป็นไร ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ริสา?”

“ฮึก! ริสาโดนตัดหางปล่อยวัดแล้วพี่คีย์…แม่ตัดขาดกับริสา เขาไม่นับว่าริสาเป็นลูกอีกแล้ว”

“บอกพี่ได้ไหมว่าทำไม?”

“เพราะริสาไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ ริสาไม่อยากไปทำงานที่โรงเรียน ริสาอยากเป็นนักเขียน แต่แม่ไม่เข้าใจเลย แม่บังคับริสาทุกอย่าง ริสาทนไม่ไหวแล้วพี่คีย์ ตอนนี้ริสาไม่เหลือใคร…ไม่มีที่ไป ฮึก! ริสาไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

“ไม่เหลือใคร?” คีตะถามซ้ำ

“ฮึก! ถ้าพี่คีย์จะหมายถึงขนมจีน…ยายเพื่อนบ้านั่นมันไม่ยอมรับสายริสาเลย ริสาไม่เหลือใครจริงๆนะ” เธอเอ่ยพลางทำสายตาออดอ้อนใส่เขา

“แต่ริสายังมีพี่ ไม่งั้นริสาคงไม่มาที่นี่”

“พี่คีย์ให้ริสาอยู่ด้วยได้ไหม?”

“หะ?” คำขอของเธอทำให้ชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็น ข้อแรก…เขากับเธอเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงหกเดือนด้วยซ้ำ ข้อสอง…เธอเป็นแฟนคลับของเขา ข้อสาม…เธอเป็นลูกค้า และข้อสี่…เขาไม่มีอะไรเลยที่จะให้เธอพึ่งพิงได้

“พี่คีย์จะปฏิเสธริสาเหรอ? ฮึก! ถ้าไม่มีพี่คีย์…ริสาก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆนะ” คาริสาทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ริสา…คือ…มันก็ไม่ใช่ว่าริสาจะมาอยู่กับพี่ไม่ได้ ถ้าแบบชั่วคราวมันก็โอเค…”

“ริสาอยากอยู่ตลอดไป”

“หะ?!”

“พี่คีย์ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมริสาถึงไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้? พี่คีย์ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมริสาต้องไปกินกาแฟที่ร้านพี่ทุกวัน ต้องตามไปดูพี่เล่นเพลงที่คลับแทบทุกคืนทั้งๆที่ริสาไม่ชอบนอนดึกด้วยซ้ำ พี่คีย์ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมริสาถึงมาหาพี่ที่นี่ทั้งๆที่บ้านขนมจีนใกล้กว่า…”

“…” เขารู้ ทำไมจะไม่รู้

“ฮึก! ทั้งหมดมันมีแค่เหตุผลเดียว…ฮึก! เพราะริสาชอบพี่! ไม่สิ…ริสารักพี่! ริสาแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้! ยอมทิ้งทุกอย่าง…ฮือๆ ยอมให้แม่ตัดหางปล่อยวัดก็เพราะริสาอยากเป็นแฟนพี่คีย์! ริสาอยากคบกับพี่คีย์!” ถึงเธอไม่สารภาพ เขาก็พอจะมองออก เพราะตลอดหกเดือนที่ผ่านมา เธอตามเขาไปทุกที่ ตอนกลางวันไปที่ร้านกาแฟ ไปนั่งเฝ้าเขาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตอนกลางคืนก็ตามไปดูเขาที่คลับ เพราะเขาเป็นดีเจเล่นเพลงอิเล็กทรอนิกส์อยู่ที่นั่น

“…”

“พี่คีย์รู้สึกยังไงกับริสา?”

“…” แล้วเขาก็เจอคำถามที่ตอบไม่ได้

“ชอบริสาบ้างไหม? รักริสาบ้างหรือเปล่า? เรารู้จักกันมาหกเดือนแล้วนะ ริสาไม่ทำให้พี่คีย์หวั่นไหวบ้างเลยเหรอ?”

“ริสารู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่มีอะไรเลย พี่ไม่มีเงิน พี่เลี้ยงริสาไม่ได้ พี่ไม่มีปัญญาจะซื้อของแพงๆให้ริสาใช้ด้วย” เขามีแค่ความฝัน ไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่นมาก่อน นอกจากความฝันที่จะได้เป็นโปรดิวเซอร์เพลงอิเล็กทรอนิกส์และเดินสายเล่นดนตรีตามคอนเสิร์ตและเทศกาล

“ริสาแค่อยากเป็นแฟนพี่คีย์…ไม่ได้ต้องการให้พี่คีย์มาเลี้ยง ไม่อยากจะได้เงินหรือของแพงๆ ที่ต้องการคือความรักจากพี่คีย์ พี่คีย์แค่บอกมา…ว่ารู้สึกยังไงกับริสา” คาริสา…เห็นเธอน่ารัก ดูใสซื่อ แต่พอเอาเข้าจริง เธอมุ่งมั่นและกล้ามากทีเดียว

“พี่…” ส่วนคีตะ เขาต้องชอบเธออยู่แล้ว ก็เธอมันช่างน่ารัก เอาใจเก่ง ขี้อ้อน คอยตามติดเขาไปทุกที่ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะไม่ชอบเธอ

“ชอบก็บอกว่าชอบ…ไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ มันง่ายแค่นั้นเอง”

“ก็ชอบสิ…ริสาน่ารักออกขนาดนี้”

“จริงเหรอ?” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แล้วเธอก็เผยรอยยิ้มสดใสออกมา ทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ร้องไห้

“ไม่จริง”

“พี่คีย์!”

“อะไร? ก็พูดแล้ว…ริสาไม่เชื่อหรือไง?”

“เชื่อสิ…ต้องเชื่ออยู่แล้ว งั้นตอนนี้…เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?”

“หึ!”

“พี่คีย์! บอกมาสิ…เราเป็นอะไรกัน?”

“ก็แล้วริสาอยากเป็นอะไรล่ะ?”

“เมียพี่คีย์”

“เห้ย! เร็วไปมั้ง! ให้มันน้อยๆหน่อย…เป็นแฟนก็พอ” คีตะตอบไปทั้งๆที่ไม่ทันได้ฉุดคิดว่าเขาไม่ได้ต้องการสิ่งนี้ ถึงเขาจะชอบเธอ แต่มันก็ไม่มากพอที่จะไปถึงขั้นคบกัน ที่สำคัญมากกว่าอื่นใด…เขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมีความสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น

“ชิ! แต่แค่เป็นแฟนริสาก็โอเคแล้ว…”

“ถามจริง…ริสาไม่ได้กุเรื่องแม่ขึ้นมาเพื่อจะมัดมือชกพี่หรอกใช่ไหม?”

“งื้อ! เรื่องจริงทั้งนั้น! ริสาจะโกหกพี่คีย์ทำไม? พี่คีย์รู้ไหมว่าริสาเบื่อจนเหมือนอกจะแตกตายอยู่แล้ว แม่ไม่เข้าใจอะไรเลย แม่เอาแต่บังคับ ริสาเพิ่งจะเรียนจบเองนะ อยู่ๆแม่จะมาบอกให้ริสาไปแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ มันไม่ใช่ปะวะ? แล้วไหนจะเรื่องทำงานที่โรงเรียนอีก…ริสาไม่อยากทำ! ริสาอยากเป็นนักเขียน…”

“เรื่องงานพี่เข้าใจนะ พี่เห็นด้วยที่ริสาอยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่เรื่องแต่งงาน…ริสาบอกเองว่ายังไม่เคยเห็นหน้าเขา แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ”

“รู้สิ! ก็ริสามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แล้วตอนนี้ริสาก็มีแฟนแล้ว…จะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ไง” คาริสาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม แอบเขินเล็กๆที่ในที่สุดเธอก็ได้คบกับเขา คนที่ตามเฝ้ามาตลอดหกเดือนเต็มๆ

“แล้วจะปล่อยเรื่องแม่ไว้แบบนี้หรือไง?”

“จะทำไงได้…”

“ต้องหาทางคุยสิ คุยด้วยเหตุผล”

“ชิ! ถ้าคุยด้วยเหตุผลได้…ริสาคงไม่ถูกตัดหางปล่อยวัดแบบนี้หรอก พี่คีย์รู้ไหมว่าตอนริสาออกมาจากบ้านแม่พูดว่าไง…”

“ว่า?”

“อยากไปก็ไปเลย! สักวันแกจะรู้สึกว่าความฝันกับความรักมันกินไม่ได้! ซมซานกลับมาเมื่อไหร่ฉันจะจับแกแต่งงาน!”

“อืม ผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ มองข้ามความฝันที่คิดว่ามันไร้สาระ แล้วเอาความมั่นคงมาอ้าง…ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีอะไรบนโลกใบนี้ที่มันมั่นคง”

“เพราะแบบนี้ไงริสาถึงชอบพี่คีย์…เพราะเราเข้าใจกัน เรามีความฝันเหมือนกัน เราหัวอกเดียวกัน”

“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย…ไปอาบน้ำสระผมไป เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี”

“ขออ้อนหน่อย…ริสาเพิ่งเคยมีแฟนคนแรกเลยนะ”

“เชื่อได้ไหม? รุกเก่งแบบริสาเนี่ย…เพิ่งเคยมีแฟนจริงดิ?”

“งื้อ! จะโกหกทำไม? ริสานะ…ไม่เคยหวั่นไหวใจสั่นให้ใครเท่าพี่คีย์มาก่อนเลย…ไม่เชื่อจะลองดูก็ได้”

“จะลองอะไร?”

“ก็ลองอะไรก็ได้ไง ที่จะทำให้พี่คีย์เชื่อว่าพี่คีย์เป็นรักแรกของริสา”

“หึ! พูดอะไรออกมารู้ตัวไหม?”

“อะไรเหรอ?” แน่นอนว่าเธอไม่รู้ เธอใสซื่อเกินที่จะรู้ว่านั่นคือการท้าทายของเหลวในตัวของเพศชายที่พร้อมจะลุกฮืออยู่ทุกเมื่อ

“ท้าทายหรือไง?”

“พี่คีย์พูดเรื่องอะไรเนี่ย? ฟังไม่เห็นจะเข้าใจละ…อื้อ!” แล้วจูบแรกของเขาและเธอก็ได้เริ่มขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะสถานะหรือเพราะเธอท้าทายเขาด้วยความใสซื่อที่ทำให้เขาอดใจไม่ไหวต้องคว้าลำคอขาวเนียนมาประกบปากจูบอย่างแนบแน่นแล้วถอนออกมาสบตา

“ตกใจเหรอ?” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอทำตาโตใส่เขา

“ฮึก! พี่คีย์…ทะ…ทำอะไร?”

“ก็จูบไง ริสาบอกให้พี่ลองไม่ใช่เหรอ…ลองเพื่อที่จะได้เชื่อว่าพี่เป็นรักแรกของริสา”

“…”

“ก็เชื่อนะ…เชื่อแล้วจริงๆว่าไม่เคย” แล้วเขาก็จูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้มันต่างออกไปจากครั้งแรก เพราะมันดูดดื่ม ยาวนานและล้ำลึก ทำเอาหญิงสาวไหวสั่นไปทั้งร่าง ทำอะไรไม่ถูก…ได้แต่โอนอ่อนไปตามเขา ยามที่เขาสอดลิ้นเข้ามาพัวพันและดูดดึง เธอก็ได้แต่รองรับความต้องการนั้นไว้ด้วยหัวใจที่อิ่มเอม พองฟูอย่างสุขสมหวัง เธอชอบเขามานาน ตามเฝ้ามองเขามานาน บอกเขาอยู่หลายครั้งว่าเขาคือสิ่งที่เธอโปรดปราน จำได้ดีว่าเธอเจอเขาครั้งแรกที่คาเฟ่ที่เขาทำงาน เธอเข้าหาเขาเพราะถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ และหลังจากนั้นก็ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้อีกเลย

สุดท้ายเขาก็ปล่อยเลยตามเลย ปล่อยไปตามความรู้สึก ไม่ได้ยั้งคิดว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง ความสัมพันธ์นี้…เขาเริ่มมันจากศูนย์และมันจะไต่ระดับขึ้นไปถึงร้อย ถ้าหากว่าเขาไม่ยับยั้งเอาไว้ ส่วนเธอ…เธอเริ่มมันจากร้อย แต่มันจะคงไว้แบบนั้นตลอดไปหรือไม่ อนาคตคงได้รู้