ตอนที่ 5 กลั่นแกล้ง

บทที่ 5

วันนี้องค์หญิงน้อยลู่เอินและหนิงอันนั่งเรียนวิชา ใกล้ ๆ กัน โดยลู่เฟยและหนิงเห่อนั่งอยู่ด้านหลัง โดยที่ลู่เอินนั้นดูตั้งตารอเป็นพิเศษ

เมื่อซีฮ่าวก้าวเข้ามา เเววตาของลู่เอินก็เป็นประกายทันที

"ว้าว เขาช่างเปล่งประกาย" ลู่เอินพึมพำเบา ๆ

ในสายตาของลู่เอินนั้น ไม่ว่าจะเป็นท้วงทางการก้าวเดินนั้นช่างสง่า คือทุก ๆ อย่างของซีฮ่าวนั้นดูดีไปหมด

ขณะที่ชื่นชมชายหนุ่มอยู่นั้น หญิงสาวรอบ ๆ กายนางก็ออกอาการชื่นชมไม่ต่างกัน

ลู่เอินถอนลมใจยาว ก้มหน้าลง (มีสาว ๆ ชื่นชมเขาเยอะถึงเพียงนี้) นางคิดในใจแต่พอนางเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตาเข้ากับซีฮ่าวพอดี นางส่งยิ้มหวานให้เขา

ซีฮ่าวจึงแสร้งมองไปทางอื่น คร่าแรกเขา เห็นว่าลู่เอินนางก้มหน้าอยู่ จึงแปลกใจปกตินางจะมองเขาตลอด ทว่าจู่ ๆ นางก็เงยน่าขึ้นมาสบตากับเขาพอดีและยังส่งยิ้มหวานให้อีก

ตึกตัก ๆ ตึกตัก ๆ (ใจข้าเต้นแรงอีกแล้ว) ซีฮ่าวคิดในใจ

ตลอดทั้งวันนี้บทเรียน ที่เขาจะเริ่มเริ่มการสอนคือเพลงกระบี่บทหนึ่ง ให้แก่ลูกศิษย์ เมื่อแสดงและอธิบายแล้วจึงให้ลูกศิษย์แต่ละคนลองทำและทบทวนด้วยตัวเอง โดยที่ซีอ่าวจะทำการทดสอบการเรียนนี้อีกครั้งหนึ่ง

ต่างคนต่างฝึกซ่อมเพลงกระบี่ที่ซีฮ่าวสอน ลู่เอินก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยนางพยายามฝึกซ่อมอยู่กับหนิงอัน แต่กับมีสายตาของเทพธิดาสองคนที่มองนางอย่างริษยา

"ข้าไม่ชอบนางเลย นางจงใจมองท่านอาจารย์ นางใช้สายตาหยาดเยิ้มยั่วเย้า เยี่ยงนั้น" เหวินซือธิดาของเทพองค์หนึ่งของเผ่าเทพนางเอ่ยขึ้นขณะจับตามองมาที่ลู่เอิน

"แต่ท่านอาจารย์ก็มองนางเหมือนกันนะข้าเห็นอยู่" หลี่ยู่สหายสนิทของเหวินซือเอ่ยตอบนาง

"ท่านอาจารย์ก็มองทุกคนอยู่แล้วแหละ เจ้าค่อยดูนะข้าจะทำให้นางขายหน้า" เหวินซือพูดจบก็ตรงดิ่งมาที่ลู่เอิน นางตั้งใจใช้ไหล่ชนด้านหลังของลู่เอินอย่างแรงจนนางถลาและล้มลง

"อุ้ย ! โทษทีข้าไม่ทันเห็นว่ามีเด็กน้อยมายืนแกว่งกระบี่เล่นแถวนี้" เหวินซือกล่าวและหันไปหัวเราะกับหลี่ยู่

"นี่ พวกเจ้าจงใจแกล้งข้าชัด ๆ " ลู่เอินมองหน้าสองคนนั้นอย่างไม่ยอมแพ้ หนิงอันจึงรีบไปประคองลู่เอินให้ลุกขึ้น ขณะที่นางกำลังลุก หางตานางเห็นว่าซีฮ่าวกำลังเดินมาทางนี้พอดี นางจึงแสร้งเจ็บขาล้มลงอีกครั้ง

"โอ้ย !! หนิงอันข้าเจ็บ " ลู่เอินเอามือจับที่ข้อเท้าข้างซ้ายไว้

"โถองค์หญิงน้อยช่างอ่อนแอจังเนอะ" หลี่ยู่พูดกระแนะกระแหน โดยมีเหวินซือช่วยเสริมทัพ

"นี้พวกเจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ" หนิงอันชี้หน้านางทั้งสอง กำลังจะลุกขึ้นเอาเรื่อง แต่ลู่เอินรั่งข้อมือนางไว้ และขยิบตาให้ หนิงอันสงสัยถึงการกระทำของลู่เอิน แต่ก็ตามน้ำนางไปก่อน

"เกิดอะไรขึ้น แล้วองค์หญิงน้อยเจ้าเป็นอะไร" ซีฮ่าวย่อตัวมาคุกเข่าอยู่หน้าลู่เอิน

"เมื่อครู่ข้ากำลังฝึกซ่อมอยู่ ขาเกิดพลิกก็เลยล้มลงข้อเท้าหน้าจะแพงเจ้าค่ะ" ลู่เอินตอบซีฮ่าวพร้อมทำหน้าเศร้าสร้อย

"ไหนข้าดูหน่อย" ซีอ่าวจึงจับข้อเท้านางอย่างเบามือ

ชายหนุ่มก้มหน้าลงดูข้อเท้านาง ลู่เอินกับเงยหน้าขึ้นยกคิ้วให้ เหวินซือกับหลี่ยู่ ทั้งสองคนนั้นได้เเต่มองตาเขียวปั๊ด

เมื่อนิ้วมือใหญ่แตะลงที่ข้อเท้านาง ลู่เอินแสร้งสะดุ้งว่าเจ็บ แถมยังตีสีหน้าเนียนดูเหมือนจะเจ็บจริงด้วย

"เดี๋ยวข้าพาไปทายาให้" พูดจบซีฮ่าวก็รวบตัวนางอุ่มขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที

"เดี๋ยวลู่เอินเป็นอะไร" ลู่เฟยสังเกตุเห็นมีกลุ่มคนมุ่งจึงได้เดินเข้ามาดูก็พบว่า ซีฮ่าวกำลังอุ้มลู่เอินอยู่

"นางบาดเจ็บที่ข้อเท้า ข้ากำลังจะพาไปทายา" ซีฮ่าวตอบกลับลู่เฟยไป

"ส่งนางมาให้ข้า เดี๋ยวข้าพานางไปเอง " ลู่เฟยกล่าว ซีฮ่าวลังเลเล็กน้อย ทว่าระหว่างนั้นลู่เอิน ก็ขยิบตายุกยิกให้หนิงอัน หนิงอันที่หัวเร็วก็เข้าใจในทันที

"ลู่เฟยนางแค่ข้อเท้าพลิกทายาก็หายพวกเราไปฝึกต่อเถอะ" หนิงอันเอ่ยออกมาอย่างรู้งาน

"แต่ข้าไม่อยากรบกวนท่านอาจารย์"

"ไม่เป็นไรไม่ได้รบกวนข้าหรอก พวกเจ้าไปฝึกต่อเถอะ ข้าดูแลนางเอง"

"พวกเจ้าทุกคนด้วยตั้งใจฝึกต่อเดี๋ยวข้ามา"

"ขอรับ"

จังหวะที่ซีฮ่าวอุ้มลู่เอินไว้ และกล่าวแก่ทุกคนนั้น เหวินซือและหลี่ยู่ยังคงจ้องมองลู่เอินอย่างริษยา ไม่มีใครได้ทันสังเกตุ ลู่้อินมองไปที่สองคนนั้น นางใช้สายตาจิกมองและยิ้มเหยียดอย่างผู้ชนะ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น นางก็ตีสีหน้าเศร้าสร้อยเจ็บปวดเเบบเดิม

ซีฮ่าวอุ้มนางมายังห้องพักในหอศึกษา ชายหนุ่มขะมักเขม้นถอดรองเท้านางอย่างเบามือ เขาค่อย ๆ จับข้อเท้าข้างซ้ายของนางพลิกดูไปมา ก็พบว่าข้อเท้านางไม่ได้เป็นอะไร

ลู่เอินนางนั่งมองไปยังใบหน้าของอาจารย์อย่างหลงใหล แต่เมื่อพบว่าข้อเท้านางไม่ได้เป็นอะไร ซีฮ่าวจึงเงยหน้าขึ้นก็สบตากับนางพอดี และลู่เอินนางก็ส่งยิ้มหวานกับมา

"องค์หญิงน้อยข้อเท้าเจ้าไม่ได้เป็นอะไร" ซีฮ่าวเอ่ยบอกนาง

"จิ องค์หญิงน้อยอีกแล้ว" ลู่เอินทำหน้าบึ้งตึง

"ข้าเจ็บข้อเท้าข้างนี้ต่างหากเจ้าค่ะ" นางชี้ไปที่ข้อเท้าด้านขวา

ซีฮ่าวถอนลมหายใจเบา ๆ กับความเอาแต่ใจของนางช่างสมคำล่ำลือจริง ๆ ชายหนุ่มจึงเริ่มดูข้อเท้าอีกข้างให้นางต่อ เขาค่อยทำอย่างเบามือที่สุด แต่กับพบว่าข้อเท้านางก็ปกติดี

"องค์หญิงปีศาจน้อยข้อเท้าเจ้าทั้งสองข้างไม่ได้เป็นอะไร" ซีฮ่าวกล่าวออกมาเสียงเรียบ

"เอ๊ะ เมื่อครู่ข้ายังเจ็บอยู่เลย"

"เลิกเล่นได้แล้วองค์หญิงน้อย"

"ไม่ได้เล่นข้าเจ็บจริง ๆ แต่ไม่ใช่ที่ข้อเท้า" ลู่เอินเอื้อมมือลงมาถกกระโปรงขึ้นมาจนเกือบถึงหัวเข่า ซีอ่าวรีบตะครุบข้อมือนางให้หยุดไว้