ตอนที่ 6 ตอบแทน

บทที่ 6

"ไม่ได้เล่นข้าเจ็บจริง ๆ แต่ไม่ใช่ที่ข้อเท้า" ลู่เอินเอื้อมมือลงมาถกกระโปรงขึ้นมาจนเกือบถึงหัวเข่า ซีอ่าวรีบตะครุบข้อมือนางให้หยุดไว้

"องค์หญิงน้อยทำไมเจ้าต้องด้อยค่าตัวเองเช่นนี้" ซีฮ่าวเริ่มมีน้ำเสียงดุ

"ข้า ข้า แค่"

"ถึงเจ้าจะชอบพอใครก็ไม่ควรทำเช่นนี้"

"ข้าชอบแค่ท่านเพียงผู้เดียว" น้ำเสียงนางเริ่มสั่น

"เจ้ายังไม่รู้จักความรักดีหรอกองค์หญิงน้อย"

"ข้ารู้ ข้ารู้ตัวดีว่าข้าชอบท่านเพราะท่านเป็นเทพสงครามที่องอาจผ่าเผย ช่วยเหลือทั้งสามเผ่าจากมารจื่อหยางและฮวนชินเมื่อหลายสืบปีก่อน และท่านยังเคยช่วยชีวิตข้าไว้ด้วย" ดวงตาใสเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วย

"สงครามปราบมารครั้งนั้นพ่อกับแม่เจ้าก็อยู่ด้วย ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังยังไงดี แบบนี้เขาเรียกว่าชื่นชม และที่ช่วยชีวิตเจ้าเรื่องนั้นข้าจำไม่ได้จริง ๆ "

"ตอนนั้นข้ายืนเก็บฝักบัวอยู่ในศาลาริมสระน้ำที่วังปีศาจ และข้ากำลังจะตกน้ำแต่ท่านก็มาช่วยข้าไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นถ้าข้าคงจมน้ำตายแน่"

"เด็กน้อยคนนั้นคือเจ้าเอง"

ลู่เอินยิ้มออกมาพยักหน้ารับ

"องค์หญิงน้อย เมื่อเราเห็นคนอื่นที่ได้รับความเดือนร้อนถ้าเราช่วยได้เราก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วย วันนั้นเป็นเพราะข้ายื่นมือไปเก็บฝักบัวทำให้เจ้าตกใจ จนเกือบหล่นน้ำข้าจึงคว้าตัวเจ้าไว้"

"นั้นแหละเจ้าค่ะ ท่านช่วยชีวิตข้า"

ซีฮ่าวคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาและส่ายหัวเบา ๆ กับความน่ารักของนาง

"เอาเถอะ ๆ ช่วยชีวิตก็ช่วยชีวิต แล้วเจ้าจะตอบแทนข้ายังไงดีล่ะ เจ้ารู้ไหมบุญคุณช่วยชีวิตนี้ยิ่งใหญ่มากนะ อาจจะต้องใช้ทั้งชีวิตของเจ้าตอบแทนบุญคุณ" ซีฮ่าวกล่าวบอกนาง เขากะแค่จะขู่นางเล่น ๆ

"........"ลู่เอินนิ่งเงียบครุ่นคิดในใจ

(คงจะกลัวแล้วสินะ) ซีฮ่าวคิดในใจ

"ข้าจะตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้า ด้วยการเป็นภรรยาของท่านเอง เหมือนท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าที่จะอยู่เคียงข้างตลอดชีวิต"

"........" เทพสงครามหนุ่มมองไปยังดวงตาสีนิลคู่นั้น เขาตะลึงในคำพูดขอนาง ที่แน่วแน่เพียงนี้ หรืออาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของหญิงสาวที่ชื่นชอบบุรุษสักคนก็เป็นได้ และถ้าเกิดเขารับนางมาเป็นภรรยาเพื่อตอบแทนบุญคุณจริง ๆ ซึ่งมันก็ไม่ได้เกิดจากความรักอยู่ดี นางก็ยังไม่เข้าใจในความหมายของความรักเหมือนเดิม

"เรื่องตอบแทนบุญคุณเอาไว้ก่อน แต่เจ้าต้องทำความเข้าใจเรื่องความรักใหม่ อย่างเช่นพ่อกับแม่เจ้าทั้งสองคนนั้นต่างรักกันและกันมาก เพราะทั้งคู่ผ่านหลาย ๆ เหตุการณ์เป็นตายมาด้วยกัน จนทำให้ความรักของทั้งสองมั่นคงอย่างที่เจ้าเห็น" ซีอ่าวอธิบายให้นางเข้าใจ

"ถ้าท่านคิดว่าข้าไม่เข้าใจเรื่องความรัก งั้นท่านก็ช่วยสอนให้ข้าสิ" นางยังคงต่อรองกับเขา

"......." (ข้าจนมุมจนได้สินะ)

"นะ ท่านอาจารย์ ยังไงท่านก็เป็นอาจารย์สอนวิชาอยู่แล้ว"

"แต่ เรื่องนี้ข้าก็ไม่.." ซีฮ่าวอึกอัก

"ท่านจะบอกว่าท่านอายุหกหมื่นกว่าปีแล้ว ท่านคงจะไม่ใช่ไม่เคยมีความ.."

"ก็ได้ ๆ ข้าจะค่อยชี้แนะให้เจ้าเอง" (ข้าตกหลุมพรางนางเข้าเเล้ว นางนี้แสบได้ใครมา)

"เจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังท่านที่ค่อยชี้แนะนะเจ้าคะ" นางยิ้มหวานจนตาหยี่ ชายหนุ่มก็เกือบจะเผลอยิ้มตามนาง

"สรุปแล้วเจ้าไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่ไหม"

"ข้าเจ็บจริง ๆ เจ้าค่ะ" นางจึงก้มลงไปถกกระโปรงอีกครั้ง แต่ซีฮ่าวก็คว้าข้ามือนางไว้อีก

"องค์หญิงน้อยเจ้าเลิกล้อเล่นได้แล้ว"

ลู่เอินชำเรื่องมองใบหน้าชายหนุ่มเขาพยายามหลบสายตาไม่มองที่ต้นขานาง

ฝ่ามือเรียวอีกข้างจึงเลื่อนมือมาจับมือเขาให้หลุดออก และนางพับม้วนชายกระโปรงขึ้นมาจนถึงหัวเข่า ซีฮ่าวแสร้งมองไปทางอื่น

"เจ้าเป็นสตรีจะมาเปิดเผยแบบนี้ต่อหน้าบุรุษไม่ได้"

"ถ้าข้าไม่เปิดเผยตอนนี้จะให้ข้าเปิดเมื่อไร เลือดได้ไหลออกหมดตัว ดูสินี้"

จบคำพูดนางซีอ่าวจึงได้หันไปมอง หัวเข่านางแดงช้ำ รอยถลอกจากการกระแทกจนเลือดไหลจนชุ่มกระโปรงด้านใน

"ไหนข้าดูหน่อย ทำไมเจ้าไม่บอกแต่แรก" ซีฮ่าวรีบเช็คเลือดให้นางอย่างเบามือ

"ซี๊ด"

"เจ็บหรือไม่" ซีฮ่าวเอ๋ยถามนาง

"......" นางพยักหน้ารับ

"เดี๋ยวข้าจะใส่ยาทนเจ็บอีกหน่อยนะ"

"อืม.."

"เรียบร้อย"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ นี้ก็ถือเป็นบุญคุณอีกหนึ่งเรื่องที่ท่านช่วยทำแผลให้ข้า แล้วชีวิตนี้ข้าจะตอบแทนท่านหมดไหมเนี้ย"

"เจ้าเลิกพูดล้อเล่นได้เเล้ว"

"ข้าจริงจังเจ้าค่ะ" นางย้อนกลับเขา

"วันนี้ไม่ต้องเรียนแล้วกับไปพักก่อน เดี๋ยวข้าไปส่ง"

"เจ้าค่ะ" (ในที่สุดข้าก็มีโอกาสใกล้ชิดเขาได้แล้ว) ลู่เอินยิ้มคิดในใจ

นางจึงเดินกะเพก ๆ ไปโดยมีซีฮ่าวค่อยประคองคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

"ไม่ได้การแล้ว แบบนี้อีกนานกว่าจะถึง" กล่าวจบ ซีฮ่าวจึงรวบตัวนางอุ้มขึ้นมา ใช้พลังเพียงพริบตาเดียวทั้งคู่ก็มายื่นอยู่หน้าเตียงนอนของลู่เอิน ชายหนุ่มค่อย ๆ ว่างนางลงช้า ๆ

"เจ้าพักให้หายก่อนสักสองสามวันเเล้วค่อยไปเรียน"

"อย่างนี้ข้าเรียนไม่ทันคนอื่นสิเจ้าคะ" นางเอ่ยออกมา ทำหน้าเสียดายทั้งที่ ที่ผ่านมา นางคิดแต่จะหาวิธีที่ไม่ต้องไปเรียน

"เดี๋ยวข้าจะมาสอนให้เจ้าเอง"

"เข้าทาง" นางพึมพำเบา ๆ

"เจ้าว่าอะไรนะ"

"เอ่อ ดีเจ้าค่ะ" นางยิ้มจนตาหยี่

"ข้าไปก่อนล่ะ" กล่าวจบซีฮ่าวก็ใช้พลังหายตัวออกมา กลับมายังหอศึกษาเช่นเดิม ระหว่างที่ชายหนุ่มเดินกลับมายังกลุ่มลูกศิษย์ ที่กำลังฝึกกระบี่อยู่นั่น เขานึกถึงช่วงเวลาเมื่อครู่ที่ได้คุยกับลู่เอิน รอยยิ้มก็พุดอยู่บนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

"ท่านเทพยิ้มอะไรคนเดียวขอรับ"

จู่ ๆ จางหมิงก็ปรากฏตัวและเอ่ยทักขึ้นซีฮ่าวจึงรู้สึกตัว

"นี้ข้ายิ้มอยู่เหรอ" กล่าวจบซีฉ่าวก็เดินมุ่งหน้าไปหาลูกศิษย์ทันที ทิ้งให้จางหมิงยืนงงงวยกับพฤติกรรมแปลก ๆ ของเจ้านายตน