ตอนที่ 4 คนที่ข้าชอบ

หลังเลิกเรียก

"ลู่เอิน วันนี้เจ้าตั้งใจเรียนมากเลยนะ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าตั้งอกตั้งใจเพียงนี้" ลู่เฟยเอ่ยขึ้นขณะที่เลิกเรียนแล้วกำลังจะกลับตำหนัก

"อืม เจ้ากลับไปก่อนนะเดี๋ยวข้าตามไป"

ลู่เอินบอกกับลู่เฟย ตอนนี้ทั้งคู่เริ่มมีสหายบางเเล้ว

"ได้เจ้ารีบกับจะข้าจะเดินไปพร้อมสหายข้า"

"อืม"

ลู่เอินรอจนทุกคนกลับหมดแล้ว และซีฮ่างก็เดินออกมา

"องค์หญิงปีศาจน้อย เจ้ายังไม่กลับอีกหรือ"

"ข้ารอท่าน แต่เรียกข้าว่าลู่เอิน เฉย ๆ ก็พอ องค์หญิงน้อยอะไร ข้าโตเพียงนี้เเล้ว"

"โตแล้วหรือ ไม่กี่ปีก่อนข้าเห็นเจ้ายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย"

ลู่เอินหน้ามุ้ยทันที (อะไรข้าโตแล้วสวยเพียงนี้ยังมองข้าเป็นเด็กอีก) นางคิดในใจ

ซีฮ่าวขำออกมาเบา ๆ ที่นางทำแบบนั้น

"ท่านขำอะไร" นางกล่าวเสียงเเข็ง ซีฮ่าวหยุดขำ ด้วยความสูงที่มากกว่านาง ชายหนุ่มโน้มตัวลงมา ใช้นิ่วดีดที่หน้าผากนางเบา ๆ

"ขำเจ้านั่นแหละเด็กน้อย"

"อุ้ย!! "นางใช้มือแตะที่นางผากตัวเองและทำหน้าบึ้งใส่

"ไหนบอกว่ารอข้า เจ้ามีเรื่องอะไร" ชายหนุ่มเอ่ยถามนาง เขาเอามือไพล่หลังไว้ใบหน้าเฉไฉมองไปทางอื่น

"ข้าจะบอกว่า ข้าชอบท่าน" ลู่เอินกล่าวออกมา จนซีอ่าวต้องหันหน้ากลับมามองใบหน้านางอีกครั้ง สีหน้านางที่ดูจริงจังยิ่งนัก ทำเอาหัวใจเข้าเต้นรัว แต่พยายามจะเก็บอาการไว้

"องค์หญิงน้อย เจ้ายังเด็กอยู่รู้จักความรักชายหญิงด้วยรึ"

"ข้าบอกอยู่ ว่าข้าโตแล้วไงทำไมชอบมาว่างข้าเป็นเด็ก ข้าอายุจะสิบเก้าแล้ว"

"แต่ข้าอายุหกหมื่นกว่าปีแล้วนะ"

"นั้นมันก็เรื่องของท่าน ท่านแก่เองส่วนข้าอายุเท่านี้คือโตเเล้ว และข้าก็รู้จักความรักด้วย ชิ ข้าบอกว่าข้าชอบท่าน ก็คือชอบท่าน และข้าก็จะทำให้ท่านมาชอบข้าให้ได้ด้วย " กล่าวจบนางก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้ซีฮ่าวยืนอึ้งอยู่

จางหมิงที่แอบอยู่เมื่อครู่นี้ก็เดินออกมา

"เมื่อครู่ นางบอกว่าข้าแก่ เจ้าได้ยินไหม"

"เต็มสองหูขอรับ"

"......." ซีฮ่าวลูบไปที่หัวใจตัวเองที่เต้นแรงเมื่อครู่

"นางดูชอบท่านจริง ๆ นะขอรับ"

"แต่นางยังเด็กอยู่"

"ท่านก็อย่ามองว่านางเป็นเด็กสิขอรับ"

"นี้ เจ้าหมายความว่าไร"

"ท่านเทพ ท่านก็เปิดใจให้นางสิขอรับ"

"แต่ ข้าเชื่อว่านางยังไม่รู้จักความรักดีพอ"

"ข้าบอกว่าข้าโตแล้ว ๆ ยังจะเรียกองค์หญิงน้อย ๆ อยู่ได้ ค่อยดูเถอะข้าจะทำให้ท่านมาชอบข้าให้ได้ ชิ" ลู่เอินบ่นพึมพำขณะเเดินกลับตำหนัก

ทว่าจู่ ๆ ก็มีสตรีคนนึงเอ่ยทักทายนาง

"นี้เจ้า"

"โอ้ย ตกใจหมด" ลู่เอินมองหญิงที่เข้ามาทักทาย ดูภายนอกนางก็เป็นสตรีน่าตาน่ารักคนนึง

"เรียกข้าเหรอ" ลู่เอินเอ่ยถามนาง

"ใช่ ข้าชื่อหนิงอัน คือพี่ข้าหนิงเห่อน่ะ เดินไปกับพี่ชายเจ้า ข้าก็เลยมารอเจ้าเดินกลับเป็นเพื่อนนะ"

"อ๋อ ข้าชื่อลู่เอิน เจ้ามาจากไหนหรอ"

ข้ามาจากเผ่าจิ้งจอก ที่อยู่ทางเหนือของเผ่าเทพนี้แหละ แต่อยู่ไกลออกไป ข้าก็พึงมาที่นี่ครั้งแรก" หนิงอันเล่าให้ลู่เอินฟัง

"ส่วนข้า…" ลู่เอินกำลังจะเล่าให้หนิงอันฟังบ้าง

"ส่วนเจ้าข้ารู้แล้วพี่เจ้าบอกข้าหมดแล้ว องค์หญิงน้อยเผ่าปีศาจ"

"องค์หญิงน้อยอีกแล้ว ข้าโตเพียงนี้แล้วยังเรียกองค์หญิงน้อย ๆ กันอีก แล้วหนิงอัน เจ้าอายุเท่าไหร่"

"ข้า สองพันกว่าปี"

"แม่เจ้า สองพันกว่าปี เจ้าดูเหมือนอายุรุ่นเดียวกับข้าเลย" ลู่เอินอุทานออกมา

"เจ้าพูดเหมือนคนเผ่ามนุษย์เลย"

"แม่ข้านางเป็นมนุษย์นะ ข้าเลยได้ไปเผ่ามนุษย์บ่อย ๆ จึงติดคำพูดมาบ้าง"

"แล้วเจ้าล่ะอายุเท่าไหร่" หนิงอันถามกลับบ้าง

"ข้าสิบแปดนะย่างสิบเก้า"

"โอ้โหเจ้าเด็กมากเลย" หนิงอันอุทานออกมา ลู่เอินหน้ามุ้ยทันที

"ขอโทษ ๆ แต่อายุสิบแปดของมนุษย์ก็โตเป็นผู้ใหญแล้วเนอะ"

"ใช่ไหมล่ะ ข้าบอกแล้วว่าข้าโตแล้ว"

"จ้า ๆ แต่เจ้าก็เข้าฌาณบำเพ็ญเพิ่มตบะอยู่บ้างใช่ไหม อายุจะได้ยืนเหมือนเผ่าปีศาจท่านพ่อเจ้า"

"อืมของเข้าฌานบำเพ็ญกับท่านแม่บ่อย ๆ อยู่แล้ว "

"ดี ไม่งั้นนะอีกไม่กี่สิบปีเจ้าจะแก่หนังเหียวเดินหลังค่อมแบบนี้" หนิงอันทำท่าเรียนแบบคนแก่ที่เดินหลังค่อมให้ลู่เอินดู นางก็หัวเราะสนุกสนานด้วยกัน

"ถึงตำหนักข้าแล้วเจ้าเข้าไปก่อนไหม" ลู่เอินเอ่ยถามหญิงอันดมืาอเดินมาถึงหน้าตำหนักพอดี

"อ๋อนั่น พี่ชายข้าออกมาพอดี" หนิงอันชี้ไปยังด้านหลังของลู่เอิน นางจึงหันมองตามที่หนิงอันชี้ไป ก็พบลู่เฟยกับชายอีกคนก็คงจะเป็น หนิงเห่อพี่ชายหนิงอัน

หนิงเห่อก้าวออกมาจากตำหนักแต่สายตา

ยังคงมอง ลู่เอินตาไม่กระพริบ นางก็มองเขากลับด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"อือ แล้วเจอ" ลู่เฟยกับหนิงเห่อร่ำลา

กัน นางกับหนิงอันก็ร่ำลากันเช่นกัน

"เจ้ามีเพื่อนแล้วเหรอ" ลู่เฟยถามนาง

"เจ้าก็มีเพื่อนแล้วนิ" ลู่เอินถามกลับ

" ข้าถามเจ้าก่อน "

"ใช่ นางกับข้าคุยกัยถูกคอดี"

"นางเป็นน้องสาวของสหายข้าที่ออกไปเมื่อกี้"

"ข้ารู้แล้ว" ลู่เอินตอบกลับไป

"แต่เมื่อครู่หนิงเห่อ มองเจ้าตาไม่กระพริบเลยนะ แต่ดูเจ้าทำหน้าใส่เขาสิ"

"ข้าทำหน้ายังไง" ลู่เอินถามกลับ

"บึ้งตึง ไม่ยิ้มแย้มเลย"

"ทำไมข้าต้องยิ้มแย้มให้เขาด้วย ข้าก็เห็นเจ้ามองหนิงอันตาไม่กระพริบเลย"

"แต่หนิงอันนางยังรู้จักเขินอาย ยิ้มตอบบ้าง"

"ทำไมข้าต้องยิ้มด้วย ข้าจะยิ้มให้คนที่ข้าชอบคนเดียว"

"ใคร"