แตกคอกัน

“อีกไม่กี่เดือนข้าจะคลอดแล้ว อีกอย่างช่วงนี้ท่านไม่ค่อยไปหาอนุอี้ที่เรือน ข้าถึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าควรมีสตรีมาปรนนิบัติท่านเพิ่มอีกคน”

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนมักมากในกามอย่างนั้นหรือ”

“หรือไม่จริงล่ะเจ้าคะ” นางตอบเขาทันที สามีของนางมีความต้องการเรื่องอย่างว่าค่อนข้างสูง ขนาดเขาไม่ได้ชอบพอนาง แต่ทุกครั้งที่ร่วมหลับนอนนางแทบไม่ได้พักผ่อนจวบจนรุ่งสาง

“เอาเถิด ฟังจากที่เจ้าพูดคิดว่าคงมีคนในใจอยู่แล้ว เจ้าเลือกใครมาเป็นอนุคนใหม่ของข้าอย่างนั้นหรือ” ฟังจากประโยคที่นางพูดเมื่อครู่ ทำเอาชายหนุ่มพูดไม่ออก เพราะทุกครั้งที่เขาไปค้างคืนกับนางที่เรือนล้วนแทบไม่ได้นอนหลับ หรือว่าเขาจะหักโหมกับนางมากเกินไปจนนางรับไม่ไหวจนถึงกับคิดให้เขามีอนุเพิ่มเช่นนี้

“ซูปี้เจ้าค่ะ นางชอบพอท่าน ข้าคิดว่านางเหมาะสมที่สุดที่จะมาเป็นอนุ” ครั้นได้ยินคำตอบของนาง เขาถึงกับหน้าตึงกำหมัดแน่น ซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง นี่นางคิดอะไรของนางกันถึงได้ให้สาวใช้คนสนิทของตัวเองเลื่อนฐานะจากสาวใช้มาเป็นอนุ

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้มีความคิดที่จะยกซูปี้ขึ้นมาเป็นอนุ แต่ข้าจะไม่คัดค้าน เพียงแต่เจ้าคิดดีแล้วอย่างนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ ข้าพอเห็นอยู่บ้างว่าท่านแอบสนใจสาวใช้ของข้า ไม่ดีหรือเจ้าคะที่ข้าทำให้ท่านสมปรารถนา”

“เจ้า...แล้วแต่เจ้าเถิด” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมดคำพูดที่จะเอื้อนเอ่ย ตอนนี้เขามีอนุเพียงหนึ่งคนแต่ในจวนกลับมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นหลายเรื่อง แล้วถ้ามีอนุเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเกรงว่าเรื่องพวกนั้นจะยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิม

“อีกอย่างท่านแม่อยากให้ท่านมีลูกเยอะ ๆ นี่เจ้าคะ แต่ข้ามีลูกให้ท่านเยอะขนาดนั้นคงไม่ไหว อีกทั้งอนุอี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์ มีเพียงหนทางนี้ที่จะทำให้ท่านแม่สมหวัง”

“เจ้าช่างกตัญญูจริง ๆ” สิ้นคำพูด ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพหนุ่มเดินออกมาจากในห้อง ทิ้งให้ฮูหยินของตนมองตามจนลับสายตา

ทางฝั่งของอี้เหรินได้เรียกตัวซูปี้ไปหาที่เรือนอย่างเปิดเผย ในเวลานี้นางไม่ได้สนใจเรื่องใดอีกต่อไป

“เรียนนายหญิงเล็ก ซูปี้มาแล้วเจ้าค่ะ”

“ให้นางเข้ามา”

ทว่าทันทีที่หญิงสาวเดินเข้าไปในเรือนนอน ใบหน้าของนางได้หันขวับไปตามแรงตบทำให้มุมปากมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย เพราะถูกฝ่ามือของอนุอี้ตบเข้าเต็มแรง

“บังอาจนัก! เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าอย่างนั้นหรือ”

“เป็นท่านเองมิใช่หรือที่เป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้ข้า แต่กลับผัดวันประกันพรุ่ง พอถึงตอนนี้ฮูหยินทำให้ข้าได้สมใจ ท่านถึงได้พาลโมโหเช่นนี้”

“ไร้ยางอาย” นางพยายามสะกดกลั้นอารมณโกรธของตัวเอง เมื่อคิดว่าสาวใช้ผู้นี้ยังมีประโยชน์ต่อตัวเอง

“ท่านก็ไม่ต่างจากข้านักหรอก เดิมทีใช่ว่าท่านแม่ทัพจะเต็มใจอ้าแขนรับท่านเป็นอนุ หากไม่ใช่เพราะท่านกับฮูหยินผู้เฒ่าร่วมมือกันใช้เล่ห์เหลี่ยม มีหรือท่านจะได้มาเชิดหน้าชูตาที่นี่”

“ทำไม พอเจ้านายของเจ้าทำดีกับเจ้านิดหน่อย เจ้าถึงกับต้องแว้งกัดข้าเลยหรือ อย่าลืมว่าเจ้าทำอะไรไว้ หากเรื่องชั่วช้าที่เจ้าทำแพร่ออกไป อย่าคิดเลยว่าจะยังมีชีวิตอยู่” อี้เหรินพูดด้วยน้ำเสียงผ่านไรฟัน โดยใช้เรื่องที่หญิงสาวแอบใส่ผงหงฮวาลงในอาหารของชวี่อิงมาข่มขู่

“เช่นนั้นท่านก็บอกไปเลยสิเจ้าคะ ใช่ว่าข้าลงมือทำคนเดียวเสียเมื่อใด หากข้าตาย ท่านก็ต้องตายด้วย”

“น่าขันนัก เจ้าคงคิดว่าตัวเองจะขึ้นมามีตำแหน่งเหมือนกับข้าถึงได้กล้าเอ่ยเช่นนี้สินะ ซูปี๋เอ๋ย เจ้ามีฐานะนะต่ำต้อย ส่วนข้าแม้จะเป็นอนุแต่ก็มาจากชนชั้นขุนนาง ไม่ว่าเจ้าจะตายแล้วเกิดใหม่กี่ร้อยชาติ อย่าได้หวังเลยว่าจะเทียบเคียงข้าได้”

“…” ซูปี้ไม่ได้ตอบอันใดกลับไป นางเพียงกำหมัดแน่น คอยดูเถิดคนแรกที่นางจะกำจัดก็คือสตรีตรงหน้า