บทที่ 12 สืบสาวราวเรื่อง

ชางอวี่ติดตามเหมยลี่ไปจนถึงจวนตระกูลหวง จึงต้องใช้วิธีอื่นในการลอบเข้าจวนแห่งนี้ เพื่อต้องการสืบให้รู้ว่าผู้ที่เหมยลี่มาพบเป็นผู้ใด เมื่อมาถึงเรือนเล็กหลังหนึ่งชางอวี่ก็พบว่า เหมยลี่หันมองซ้ายขวาก่อนจะหายเข้าไปด้านใน ตัวของชางอวี่จึงยืนแอบอยู่ด้านหลังหน้าต่างเงียบ ๆ

หวงฉุนฟางที่กำลังนั่งพักผ่อนกลับต้องแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเหมยลี่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนคล้ายกับพบเจอเรื่องตกใจ จนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ “เหมยลี่เจ้ามาทำอันใดที่เรือนของข้า”

“คุณหนูสามแย่แล้วเจ้าค่ะ แย่แล้ว”

“แย่อะไรของเจ้าพูดมาให้ชัดกว่านี้มิได้รึ เจ้าเอาแต่พูดว่าแย่ ๆ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคือเรื่องอะไร” หวงฉุนฟางเริ่มไม่สบอารมณ์ เมื่อเหมยลี่เอาแต่พูดคำว่าแย่กับนาง

“ที่บ่าวบอกว่าแย่แล้วเป็นเพราะวันนี้ซื่อจื่อถูกคนช่วยไว้ได้ และกลับมาที่จวนบ่าวถึงได้รีบหาวิธีออกมารายงานคุณหนูเจ้าค่ะ” เหมยลี่รีบพูดเพราะนางเกรงว่าโจรพวกนั้นจะถูกจับตัวได้แล้ว

พรึบ! “เจ้าว่าอะไรนะ! เด็กนั่นมีคนช่วยเอาไว้และกลับมาที่จวนแล้วเช่นนั้นรึ ไหนเจ้าบอกว่าไอ้พวกชั้นต่ำทำงานได้ดีมิใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ หา! เหมยลี่” หวงฉุนฟางลุกขึ้นตะคอกด่าทอเหมยลี่ เมื่อสาวใช้คนนี้เคยพูดเอาไว้เสียดิบดี ว่าทุกอย่างไม่ผิดพลาดแน่นอน

ซูเจียวถือโอกาสซ้ำเติมเหมยลี่ เพราะนางกลัวจะถูกแย่งความสำคัญ “ใช่เจ้าเป็นคนพูดเองนะว่า คนที่เจ้าไปหามาใช้งานล้วนเชื่อถือได้ แต่แล้วกลับปล่อยให้เด็กนั่นถูกช่วยกลับมาได้อย่างไร คุณหนูเจ้าคะบ่าวว่าท่านควรเก็บตัวอยู่เงียบ ๆ อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวอันใดจะดีกว่าเจ้าค่ะ”

“อืม เจ้าพูดถูกซูเจียวข้าต้องเก็บตัวอยู่ในเรือน ไม่ควรเอาตัวเข้าไปยุ่งที่จวนอ๋องในยามนี้ รอให้ผ่านไปจนทุกคนหลงลืมเรื่องนี้แล้ว ค่อยลงมือกำจัดเจ้าเด็กนั่นทีหลัง ข้าไม่มีทางปล่อยให้ลูกของพี่หญิงรอง ได้สืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อของจวนอ๋องแน่” หวงฉุนฟางยังคงไม่เลิกริษยาพี่สาวของตน ที่ได้ดิบได้ดีแต่งเข้าเป็นสะใภ้จวนอ๋อง

เหมยลี่ย่อมต้องประจบเอาใจหวงฉุนฟาง เพื่อมิให้เงินทองที่เคยได้รับขาดมือ “เช่นนั้นบ่าวจะคอยดูสถานการณ์ในจวนอ๋อง หากคุณหนูต้องการให้ลงมืออีกเมื่อใด สามารถส่งคนไปบอกบ่าวได้นะเจ้าคะ”

“อืม เจ้ารีบกลับไปได้แล้ว นับจากนี้ต้องคอยติดตามเด็กนั่นอย่างใกล้ชิด และส่งข่าวมาให้ข้าเป็นครั้งคราวก็พอ”

“เจ้าค่ะคุณหนูสาม เอ่อ ว่าแต่เรื่องนั้น...” เหมยลี่แสร้งพูดถึงเรื่องค่าจ้างของนาง

ตุบ! “ไม่ต้องห่วงค่าแรงของเจ้ายังคงได้เหมือนเดิม ขอแค่ทำงานให้ข้าอย่าได้คิดทรยศทีหลังก็พอ”

“ขอบคุณคุณหนูสาม บ่าวจะทำงานอย่างซื่อสัตย์เจ้าค่ะ บ่าวขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ” เหมยลี่หยิบถุงเงินที่ด้านในน่าจะมีอยู่สักห้าตำลึงเงิน ก่อนจะถอยกลับออกไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข

“หึ หากข้าไม่เห็นว่าเจ้ายังพอมีประโยชน์ให้ใช้สอยละก็ เจ้าไม่มีทางได้เงินจากข้าแม้แต่อีแปะเดียวแน่เหมยลี่”

ซูเจียวรู้ว่าเจ้านายหมายความอย่างไร นางจึงพูดวิธีที่จะทำให้เจ้านายสบายใจ “คุณหนูอดทนไว้ก่อนนะเจ้าคะ เมื่อใดที่กำจัดซื่อจื่อได้นังเหมยลี่ก็ไม่มีประโยชน์ที่ต้องเก็บไว้อีก ถึงเวลานั้นบ่าวจะช่วยจัดการให้ท่านเองเจ้าค่ะ”

“ขอบใจมากซูเจียว ยังคงเป็นเจ้าที่เข้าใจความต้องการของข้า”

“คุณหนูทำใจให้สบายเถิดเจ้าค่ะ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามนะเจ้าคะ”

“ฮ่า ๆ ๆ”

ชางอวี่ปล่อยให้เหมยลี่ออกจากจวนตระกูลหวง ส่วนตนเองนั้นอยู่ฟังหวงฉุนฟางพูดกับสาวใช้คนสนิทจนจบ จากนั้นจึงรีบกลับไปรายงานทุกคำพูดของนายบ่าวทั้งสามต่อหลี่อ๋อง

“ท่านอ๋อง”

หลี่อ๋องเอ่ยหยอกล้อคนสนิทของตน เมื่อเห็นว่าชางอวี่ทำสีหน้าเคร่งขรึม ทั้งยังสายตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจ “มีเรื่องอะไรเจ้าถึงได้ทำเหมือนกับอยากสังหารคนเช่นนั้น”

“ท่านอ๋องจะมิให้กระหม่อมอยากสังหารคนได้อย่างไร เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องการลักพาตัวซื่อจื่อ ก็คือคุณหนูสามหวงสตรีที่อยากเป็นพระชายาของพระองค์นั่นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ชางอวี่พูดออกมาก็พยายามควบคุมความโกรธของตน

“เจ้าบอกว่าคนบงการคือผู้ใดนะชางอวี่ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นฝีมือของหวงฉุนฟาง” ถึงจะถามย้ำกับชางอวี่ในสิ่งที่ได้ยิน แต่ตอนนี้แววตาของหลี่อ๋องแทบอยากสังหารคนเช่นกัน

ชางอวี่ที่ได้ยินคำพูดทุกอย่างของหวงฉุนฟาง ย่อมรายงานอย่างไม่ตกหล่นแม้ครึ่งคำ “ทูลท่านอ๋องหลังจากพระองค์มีคำสั่งเรื่องสาวใช้ผู้นั้น กระหม่อมได้ตามพ่อบ้านไปที่เรือนหยางชู เพื่อดูท่าทีของนางและเป็นอย่างที่แม่นางจื่อหนิงพูดไว้ไม่มีผิด สาวใช้ของหวงฮูหยินมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด

นางแสร้งทำทีเป็นห่วงเป็นใยซื่อจื่อ ขอให้ซื่อจื่อให้อภัยจนหาวิธีออกจากจวนได้สำเร็จ กระหม่อมติดตามนางไปจนถึงจวนแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นตระกูลหวง และคนที่นางไปพบก็คือคุณหนูสามหวง ที่เกิดอาการตกใจปนโกรธแค้นที่กำจัดซื่อจื่อไม่สำเร็จ พวกนางยังวางแผนเอาไว้ว่า รอให้เรื่องนี้เงียบหายไปเสียก่อน จากนั้นค่อยลงมือสังหารซื่อจื่ออีกครั้ง ตอนนี้สาวใช้นามว่าเหมยลี่กำลังกลับมาที่จวน โดยระหว่างทางนางแวะซื้อขนมตามคำสั่งของซื่อจื่อ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องต้องการให้จับตัวนางมาไต่สวนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

กรอดด “หวงฉุนฟาง!! นางหญิงชั่วช้าแค่ไม่ได้เป็นชายาของเปิ่นหวาง ถึงกับอิจฉาริษยาหลานของตนเพียงนี้เชียวรึ ได้ ๆ เจ้าคิดว่าความอำมหิตที่ชาวบ้านร่ำลือของเปิ่นหวาง เป็นเพียงเรื่องล้อเล่นกระนั้นหรือ ครั้งนี้เจ้าจะได้รับรู้ถึงมันด้วยตนเองจนกว่าจะตาย ชางอวี่หากสาวใช้นางนั้นกลับมาถึงจวน นำตัวนางไปยังคุกใต้ดินเปิ่นหวางจะให้นางสารภาพด้วยตนเอง”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

ชางอวี่ไปดักรอเหมยลี่อยู่ระหว่างทางเดิน ซึ่งนางจะต้องผ่านทางเดินนี้กลับเรือนหยางชู ส่วนเหมยลี่พยายามทำใจดีสู้เสือ ทำตัวเป็นสาวใช้และพี่เลี้ยงของซื่อจื่อน้อยตามปกติ แต่นี่จะเป็นวันสุดท้ายที่นางจะได้ทำงานในจวนอ๋องแห่งนี้

เมื่อเหมยลี่เดินมาถึงจุดที่ชางอวี่ดักรออยู่ จู่ ๆ นางก็รู้สึกคล้ายกับมีบางอย่างกระทบด้านหลัง ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใดโลกก็มืดสนิทลงทันที ชางอวี่รีบนำตัวเหมยลี่ลงไปยังคุกใต้ดิน ซึ่งบัดนี้มีหลี่อ๋องนั่งรออยู่ด้วยสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดา ว่ากำลังคิดจะทำสิ่งใด

ตุบ! “ท่านอ๋อง สาวใช้นางนี้ที่คอยดูแลซื่อจื่อนามว่าเหมยลี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ปลุกนางขึ้นมา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉาด! ฉาด! อ๊ะ!

“โอ้ย ทะ ทะ ที่นี่คือที่ไหนเมื่อกี้ข้ายังอยู่ในจวนนี่นา แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกะ...ทะ ทะ ท่านอ๋อง!”

“ใช่เปิ่นหวางเอง เหตุใดเจ้าต้องทำท่าทางตกใจยามเห็นหน้าเปิ่นหวาง” หลี่อ๋องจ้องมองเหมยลี่ด้วยดวงตาอันคมกริบ

เหมยลี่ไม่รู้ว่านางถูกพาตัวมาที่นี่ด้วยเหตุใด จึงพยายามหาคำพูดที่จะช่วยให้ตนรอดไปจากที่นี่ “เอ่อ บะ บะ บ่าวตกใจเพราะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใดเพคะ เพราะก่อนหน้านี้บ่าวไปซื้อขนมที่ซื่อจื่อชอบกิน แต่จู่ ๆ ก็หมดสติไปโดยไม่รู้ตัวพอลืมตาก็เจอท่านอ๋องอยู่ตรงหน้าแล้วเพคะ”

หลี่อ๋องไม่อยากเสียเวลาพูดอ้อมค้อมกับเหมยลี่ การไต่สวนด้วยน้ำเสียงอันดุดันจึงเริ่มขึ้น “เปิ่นหวางอยากรู้ว่า จวนอ๋องแห่งนี้เลี้ยงดูเจ้าไม่ดีหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวเป็นนกสองหัวรับเงินผู้อื่น คิดทำร้ายบุตรชายเพียงคนเดียวของน้องชายน้องสะใภ้เปิ่นหวาง ห๊ะ!”

“ท่านอ๋องบ่าวทำอันใดผิดหรือเจ้าคะ ที่ผ่านมาบ่าวดูแลซื่อจื่อเป็นอย่างดีไม่มีบกพร่อง ต้องมีคนใส่ร้ายบ่าวเพราะอิจฉาบ่าวเป็นแน่เพคะ” เหมยลี่ยังปากแข็งไม่ยอมรับออกมาง่าย ๆ

“อ่อ เจ้าคิดว่าคนอย่างเปิ่นหวางโง่เขลา หูเบาแค่บ่าวอย่างเจ้าบอกว่าไม่ได้ทำอันใดผิด ก็ปล่อยเจ้าให้กินอยู่อย่างสุขสบายต่อไปสินะ ชางอวี่นางปากแข็งไม่เบาเจ้าช่วยทุบให้มันอ่อนเสียหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ปากแข็งนักใช่ไหมนังบ่าวไม่รักดี มานี่! ข้าขอดูหน่อยเถิดว่าปากเจ้ามันจะแข็งได้แค่ไหนกัน” ชางอวี่รอคำสั่งนี้จากหลี่อ๋องอยู่นานแล้ว

“ทะ ทะ ท่านอ๋องโปรดเมตตาบ่าวด้วยเพคะ บ่าวไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ เมตตาบ่าวด้วยเถิดท่านอะ...อ้า ๆ ๆ”

เขาเดินตรงเข้ามาจับปลายคางของเหมยลี่ เพื่อให้นางอ้าปากค้างเอาไว้ ก่อนจะใช้คีมเหล็กดึงฟันของนางทีละซี่ เลือดสีแดงฉานที่ไหลออกมาจากปาก รวมถึงความเจ็บปวดจากฝีมือของชางอวี่ เหมยลี่ถูกชางอวี่ดึงฟันออกไปสองซี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“อั้นอ๋องอ่าวออมแอ๊วเออะ (ท่านอ๋องบ่าวยอมแล้วเพคะ) ”

“ชางอวี่”

“ฮือ ๆ ๆ ท่านอ๋อง อึก บ่าวยอมพูดแล้วเพคะ เรื่องที่ซื่อจื่อถูกโจรลักพาตัวไปเป็นฝีมือของคุณหนูสามหวง เพราะนางอิจฉาริษยาฮูหยินที่ได้แต่งเข้าจวนอ๋อง แม้จะเป็นเพียงแค่น้องสะใภ้ของท่าน และนางยังฝันมาตลอดว่าจะได้เข้ามาอยู่ในจวนนี้ ในฐานะพระชายาของท่านอ๋อง

นางไม่ต้องการให้ซื่อจื่ออยู่ขวางหูขวางตา หากในอนาคตนางมีบุตรชายกับท่าน บุตรของนางต้องได้เป็นซื่อจื่อเพียงคนเดียวเท่านั้นเพคะ ที่ผ่านมานางพยายามทำทีมาเยี่ยมซื่อจื่อ เพราะต้องการวางแผนรวบหัวรวบหางท่านอ๋อง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรท่านอ๋องก็ไม่สนใจนาง บ่าวสำนึกผิดแล้วต่อไปจะทำงานอย่างซื่อสัตย์ ไม่คิดทรยศจวนอ๋องอีกแล้วเพคะ”

หลี่อ๋องรับปากสิ่งที่เหมยลี่เอ่ยขอ “ได้เปิ่นหวางจะไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้าต้องไปยืนยันต่อหน้านายท่านหวง พูดสิ่งชั่วร้ายที่หวงฉุนฟางได้ทำลงไป”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตาเพคะ”

“ชางอวี่เตรียมตัวไปเยี่ยมตระกูลหวง พาคนไปมากหน่อยอย่าให้ใครออกจากจวนแม้แต่คนเดียว” หลี่อ๋องสะกดกลั้นความโกรธแค้น ที่มีต่อหวงฉุนฟางเอาไว้เพื่อใช้มันยามไปถึงตระกูลหวง