สำนักเขาเขียว

ณ เมืองหลิ่งซาน

‘พวกเขาคงจะช่วยหลิงถิงได้เพียงเเค่นี้…’ ข้าคิดในใจ เพราะที่นี่มีเเต่คนใจดี จากที่ข้าลองดูคร่าวๆ ดีเเล้วที่หลิงถิงไม่ได้ไปเมืองจิ่นลี่

"เก็บเงินที่ตระกูลข้า…เอิ่ก'' ชายหนุ่มที่กำลังเมาเดินออกมาจากหอนางโลมพร้อมกับเดินเซไปเซมาเเตะเนื้อต้องตัวหญิงสาวไปทั่ว ซึ่งเมื่อเขาเห็นข้า เขาก็เดินมาหาข้าด้วยรอยยิ้มน่าเกลียดนั่นทันที

"นายน้อยโปรดกลับมาจ่ายเงินก่อนค่ะ!'' ผู้ดูเเลหอนางโลมวิ่งออกมาตามเขาคนนี้

‘เเต่ถึงยังไงมันก็จะมีพวกแบบนี้อยู่เเล้วล่ะนะเเต่ละเมือง’

‘เเต่ว่านายน้อยงั้นรึ…' ข้าคิดในใจก่อนจะเดินผ่านเขาไปอย่างว่องไวจนเขาหันซ้ายหันขวาไม่พบจึงหันหลังกลับมาพบว่าข้าผ่านเขาไปตั่งเเต่เมื่อใดก็ไม่มีใครทราบ ผู้ดูเเลหอนางโลมเห็นเช่นนั้นจึงหยุดยืนดูสถานการณ์ นางคงคิดว่าข้าน่าจะไม่ธรรมดาอย่างเเน่นอน

"เเม่นางจะไปไหน~'' เขาหันกลับมาเเละเดินมาหาข้าอีกครา

ฟึบ ฟุบ

"เดี๋ยวเจ้าจะไม่ได้ตายดี'' ข้ากล่าวออกไปพร้อมกับจับไหล่เขาเเละกดร่างเขาลงกับพื้นโดยที่เขาไม่สามารถขัดขืนข้าได้

"นะ…นายน้อยจิ่นโดนหญิงสาวกดร่างลงพื้นงั้นรึ!?'' คนที่กำลังมองดูข้าเเละเขาต่างเเสดงท่าทางตกใจกันออกมา

‘ตระกูลจิ่น?…งั้นก็เป็นมันที่เป็นอัจฉริยะของเมืองจิ่นลี่’

‘เพราะตระกูลจิ่นที่เป็นชายเเละอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีเเต่มีขั้นบ่มเพาะอยู่ในระดับยอดฝีมือ’

‘นั่นก็คือจิ่นสือ’ ข้าคิดในใจเกี่ยวกับสถานะของเขา เขาน่าจะกินเหล้ามาหลายวันเเล้ว ด้วยความมึนเมาที่ไม่ลดลงเลยเเม้เเต่น้อย เเต่จิ่นสือที่ข้าเคยพบในเกมเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้ เเถมเขายังดูสูงส่งมากด้วย

"เจ้า…เพิ่งจะผิดหวังกับอะไรมาใช่หรือไม่?'' ข้ากล่าวถามคนที่กำลังนั่งคุกเข่าเเละเซไปเซมาอยู่บนพื้น เขาแทบจะไม่สามารถทรงตัวได้ เเละที่ผู้ดูเเลหอนางโลมมาตามเขาให้ไปจ่ายเงินเพราะที่เขาบอกให้ไปเก็บที่ตระกูลของเขา ตระกูลของเขาอยู่ที่อีกเมืองนึง…

"แม่นาง…ฮึก…ฮือ'' เขาร้องออกมาเมื่อข้าพูดถึงสิ่งที่เขาน่าจะผิดหวัง เเสดงว่าใช่ เขาจะต้องผิดหวังอะไรบางอย่างที่เขาทุ่มเทไปมากมายอย่างเเน่นอน

"เจ้าเรียกข้า…หรือเรียกเเม่นางคนไหน?'' ข้ากล่าวถามลึกเข้าไปอีก เผื่อจะเป็นเรื่องผู้หญิง เเต่ระดับนายน้อยจิ่นสืออัจฉริยะเเห่งตระกูลจิ่น ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้มิใช่หรือ?

ตุบๆๆ

"ฮืออออ'' เขาก้มลงหัวชิดพื้นเเละใช้มือทุบพื้นไม่หยุด นี่มันชัดเจนเเล้ว เขาผิดหวังเรื่องผู้หญิงมา เเม่นางคนไหนกันนะที่ทำให้คนอย่างเขาเป็นถึงขนาดนี้

"เฮ้อ…ตั่งเเต่ท่านขุนนางสวรรค์ใช้อำนาจในการแต่งงานกับเเม่นางหลิวหลิงถิง''

"เขาก็เป็นแบบนี้'' ผู้ดูเเลหอนางโลมเดินมาข้างๆข้าเเละกล่าวอธิบายข้าเเทนคนที่กำลังร้องไห้อยู่ไม่หยุด

"งั้นหรือ…เป็นเช่นนี้นี่เอง''

"เอาล่ะ…ลุกขึ้นเเละตามข้ามา'' ข้ากล่าวก่อนจะเดินนำไป

"เจ้าจะลุก…หรือไม่ลุก?'' ข้ากล่าวถามเขาอีกคราเมื่อสัมผัสได้ว่าเขายังคงฟุบกับพื้นเเละร้องไห้อยู่ เเละใช่ข้าใช้เเรงกดดันที่น่ากลัวใส่เขา หรือจิตสังหาร ทำให้ประสามสัมผัสของเขาสั่งการให้เขาป้องกันตัวในทันที

"ตามข้ามา'' ข้ากล่าวอีกครั้งซึ่งในครั้งนี้เขาเริ่มหยุดร้องลงเเละพยายามเดินตามข้ามาอย่างโซซัดโซเซ ทุกคนในบริเวณเมื่อครู่ถึงกับตัวสั่นด้วยจิตสังหารของข้า ถึงเเม้ข้าจะปล่อยไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

ณ ป่าหลังเขาหลิ่งซาน

"ข้าถามเจ้า…เจ้ามีสถานะอันใดกับหลิวหลิงถิง?'' ข้ากล่าวถามออกไปเมื่อเขาเริ่มฟื้นคืนสติด้วยยาต้านพิษของข้า ซึ่งมันสามารถขจัดฤทธิ์เหล้าได้

“ข้าพบเจอกับเเม่นางเมื่อสามปีก่อน”

“หลังจากนั้นข้าก็พยายามทุกอย่างเพื่อให้นางชอบข้า”

เเกร๊กก

"เเต่สุดท้ายเเล้ว…เจ้าอ้วนนั่นมัน!…!!!!'' เขากล่าวก่อนจะทุบไปที่ต้นไม้เข้าอย่างเเรก ต้นไม้หักไปเกือบครึ่ง

‘กายของมันเเข็งเเกร่งมาก’ ข้าคิดในใจ นี่ขนาดมันไม่ได้ฝึกเคล็ดสู่กายาเหนือโลก

"เจ้าอยากฆ่ามันไหม?'' ข้ากล่าวถามออกไปทำให้เขาสับสนพอสมควร

"ท่านหญิงเป็นใคร?'' เขากล่าวถามข้า เพราะข้ามีอะไรดีถึงจะสามารถไปท้าทายขุนนางสวรรค์ได้ หรือว่าข้าจะเป็นมาร?

"ข้านามว่าหลี่เล่อปิง'' เมื่อข้ากล่าวออกไปเขาถึงกับตาโตในทันที

"ข้าเสียมารยาทเเม่นางเเล้ว!'' เขาคารวะให้ข้าในทันทีเมื่อรู้ว่าข้าเป็นใคร เพราะก่อนหน้านั้นมันพยายามจะล่วงเกินข้า

"ข้ามีนามว่าจิ่นสือ…ข้าขออภัยเเม่นางเล่อปิง!'' เขาถึงกับคุกเข่าให้ข้า ดูเหมือนเขาจะกลัวข้ามาก…

“ลุกขึ้นมา…หลิวหลิงถิงถือว่าเป็นเครือญาติของข้า”

“พวกมันรังเเกนาง…เท่ากับรังเเกคนของข้า”

“ไออ้วนที่เจ้าบอก…ข้ามีเคล็ดวิชาให้เจ้าฝึก”

“เมื่อเจ้าพร้อมจงไปจับมันมาให้ข้า” ข้ากล่าวออกไป ซึ่งเขาก็รับฟังข้าทุกอย่างโดยไม่โต้เถียง นี่คือนายน้อยจิ่นที่ข้ารู้จักในเกมจริงๆงั้นหรือ? หรือในตอนนี้เขาจนหนทางเเล้วจริงๆ

"ขอเพียงท่านเล่อปิงมีเวลาให้ข้า…ไม่ว่าอะไรข้าจะรีบฝึกให้เสร็จเเละไปทำตามที่ท่านกล่าว'' เขากล่าวออกมาอย่างจริงจัง ข้าก็ไม่ได้เชื่อใจเขาหรอกนะว่าเขาจะทำได้ เเต่ถ้าหากเขามีกายเพชรขึ้นไปเขาจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้เเน่ๆ ส่วนผู้อำนวยการมือปราบมาร มันเข้ามายุ่งอย่างเเน่นอน เเต่เดี๋ยวมันจะได้เจอข้าถ้าหากมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง

"เเล้วหลิวหลิงถิงคิดกับเจ้าเช่นไร?'' ข้ากล่าวถามคำถามที่ข้าลืมถามเขาไป มันคือสิ่งตัดสินว่าข้าจะผลักดันเขาดีหรือไม่?

"เรื่องนี้ท่านต้องไปถามนางด้วยตนเอง'' เขากล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ ซึ่งข้าก็ไม่ได้ตอบอะไร ข้าได้ไปที่ห้องของเขาพร้อมกับเปิดจุดกายสู่กายาเหนือโลกเเละสอนวิธีฝึกให้กับเขา ถ้าหากเรื่องกายนี้ถูกเปิดเผยเมื่อใด ข้าก็ไม่ลังเลที่จะต้องฆ่าเขาเช่นกัน เเละเรื่องนี้ก็จะเป็นตัวตัดสินว่าเขาเชื่อใจได้หรือไม่

"ห้ามไปบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้'' ในตอนเเรกเขาก็ตกใจมากเช่นกันที่ข้ามีเคล็ดวิชากายาเหนือโลก ข้ากล่าวกับเขาก่อนเขาจะฟุบหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเเละเจ็บปวด

ณ สำนักเขาเขียว

"ดูสะอาดดี'' ข้ายืนมองดูสำนักจากภายนอกสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไป

"เจ้า!!!หยุด-'' คลื่นแรงกดดันระดับเซียนของข้ารวมถึงขั้นบ่มเพาะระดับเทพสงครามขั้นที่เจ็ดได้แผ่ออกไปเป็นวงกว้าง ทำให้ยามที่จะหยุดข้าหมดสติไปกลางอากาศเเละร่วงลงไปนอนบนพื้น

"มีผู้บุกรุก!!'' เมื่อยามได้สลบลงไป ทุกคนที่ยังยืนไหวต่างตะโกนบอกคนทั้งสำนัก

"ไม่ทราบใครไปทำให้ท่านเซียนโกรธ!?'' เจ้าสำนักเขาเขียวถึงกับพุ่งออกมารับหน้าด้วยตนเอง

‘ผู้ครอบครองขั้นที่เก้า…' ข้าเห็นสถานะของเขาถึงกับถอนหายใจ ข้าคงจะหวังมากเกินไปจริงๆ นึกว่าเขาจะมีขั้นบ่มเพาะสูงกว่านี้

"ข้ามาหาหลิวหลิงถิง'' ข้ากล่าวออกไปตรงๆ ทุกคนถึงกับหันมอง หรือเเม่นางหลิวหลิงถิงจะมีคนมารับไปเมืองเฟยฉีเเล้ว? เจ้าสำนักถึงกับกัดฟันเเน่น

"ข้ามีนามว่าหลี่เล่อปิง'' ข้ากล่าวนามของข้าออกไปเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเขา เหมือนเจ้าสำนักต้องการจะช่วยหลิงถิง

"เป็นเช่นนี้!'' เขาถอนหายใจยาวออกมาเมื่อรับรู้ว่าอยู่ฝ่ายเดียวกัน เเละการที่ข้ามีระดับบ่มเพาะขนาดนี้คงจะเป็นเรื่องง่ายไปอีกที่จะช่วยเหลือหลิงถิง เเสดงว่าพ่อของนางคงจะส่งเล่อปิงมาช่วยเหลืออย่างเเน่นอน

“โปรดตามข้ามา” เจ้าสำนักกล่าวก่อนจะเดินนำไปยังข้างในสำนักลึกสุด ระหว่างทางก็มีศิษย์มากมายจ้องมองข้า บ้างก็จ้องมองว่าข้าสวย บ้างก็มองตามข้าจนข้าเดินไปไกลเเล้วก็ยังคงมองอยู่ ถ้าถามว่าข้ารู้ได้เช่นไร นอกจากอาณาเขตของข้าเเล้ว สัมผัสของข้ายังดีมากๆอีกด้วย

"แม่นางให้ข้าช่วยหรือไม่?…ข้าเองก็เป็นขุนพลในโลกภายนอก''

"เดี๋ยวสำนักของท่านจะลำบาก'' หลิวหลิงถิงกล่าวตอบ ขณะที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ เธอกำลังควบคุมลมปราณอย่างต่อเนื่อง ส่วนชายเมื่อครู่ที่กล่าว เขาเป็นลูกชายคนโตของเจ้าสำนักเขาเขียว

“เเม่นาง…ถึงเช่นไรเเล้วจิ่นสือก็เป็นเพื่อนข้า”

"ข้าช่วยได้ข้าก็จะช่วยให้ถึงที่สุด'' เขากล่าวออกมาอย่างจริงจังทำให้หลิวหลิงถิงลืมตาขึ้นมามองเขาเพียงครู่เดียวก่อนจะหลับตาลงต่อ นางเชื่อว่าคนที่จะสามารถช่วยนางได้ในตอนนี้มีเพียงท่านพี่เล่อปิงเท่านั้น เพราะได้ยินข่าวจากท่านพ่อมาว่าพี่เล่อปิงมีระดับบ่มเพาะที่สูงมาก เเละยังเเข็งเเกร่งมากๆด้วย อีกทั้งนางกำลังเดินทางมาที่นี่

"เจ้าจะเลิกกล่าวเช่นนี้หรือไม่?…เจ้ากำลังทำให้ถิงถิงอึดอัด'' เป็นเจ้าสำนักเขาเขียวที่กล่าวสอนลูกของตน

"เเต่ว่าท่านพ่อ-…ท่านพาใครมาอีก?'' เขากล่าวถามเมื่อได้เห็นข้า ความงามของข้าทำให้เขาสงสัยว่าข้าอาจจะอยู่ในสถานะเดียวกันกับถิงถิง

“ไอ้ขุนนางสวรรค์เวรนั่น!” เขากำหมัดเเน่นด้วยความโกรธ มันคิดจะจับสาวงามทำเมียหมดเลยงั้นหรือ!?

"ท่านพี่เล่อปิง!!!'' เมื่อหลิงถิงลืมตามมาพบข้านางวิ่งมากอดข้าในทันที

"ใครกันที่ผ่านมาทำให้เจ้าเฉาเป็นดอกไม้สีเทา'' ข้ากล่าวออกไปก่อนจะกอดนางเช่นกัน

‘ในเมื่อเจ้าอยู่ในการดูเเลของข้าเเล้ว…จะใครก็ไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้ทั้งนั้น’ ข้าคิดในใจพลางลูบหัวของนาง ซึ่งนางถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"ขอบคุณเจ้าสำนักเขาเขียวเเละลูกชายของท่านที่ประสงค์ดีกับนาง'' ข้ากล่าวขอบคุณออกไปอย่างจริงใจ

"มะ…เเม่นางเล่อปิง!?'' ลูกชายของเจ้าสำนักเขาเขียวตกใจมาก ที่ข้าปรากฏตัวออกมา เพราะเขารูกันหมดว่าพวกขุนนางสวรรค์กำลังตามตัวข้าอยู่

"เจ้าคนแอบอ้างนามว่าโพธิ์ดำจงออกมาเดี๋ยวนี้!!'' เสียงตะโกนดังลั่นออกมาจากข้างหน้าสำนักเขาเขียว

"ท่านต้องรีบหนี!'' ลูกชายของเจ้าสำนักเขาเขียวกล่าวกับข้า

“จำเอาไว้…สักวันจะมีชายที่เจ้ารู้จักปรากฏตัว”

"จงต่อต้านพวกขุนนางสวรรค์ให้ถึงที่สุด'' ข้ากล่าวกับหลิวหลิงถิงเเละเจ้าสำนักเขาเขียว ซึ่งพวกเขาก็ตอบตกลง ถ้าหากเป็นเเม่นางเล่อปิงที่เป็นคนสั่งการ แผนที่นางวางไว้จะต้องสำเร็จเป็นเเน่

"เจ้าจะออกมาหรือไม่-''

ฟึบๆ โครมม

ข้าได้ปากหอกที่หยิบมาจากศิษย์คนนึงที่กำลังฝึกกระบวนท่าอยู่ปาออกไปจากสำนัก ทำให้พวกมันต้องหลบการโจมตีของข้าเเละตั้งท่าเตรียมโจมตีทันที

"เจ้าว่าใครแอบอ้าง?'' ข้ากล่าวถามออกไปก่อนจะดึงเสื้อขึ้นเผยให้เห็นปานโพธิ์ดำ

วึบ คลื่นน

ข้าได้สัมผัสกับปราณโพธิ์ดำ ซึ่งพลังสีทองก็ปะทุออกมาจากปาน ในตอนนี้พวกขุนนางสวรรค์เเละมือปราบมารต่างมาดักรอข้า เมื่อได้ยินว่าข้ามีวิชาแปลกๆ

"ขออภัยท่านศิษย์เซียนสวรรค์!!''

"ท่านเป็นศิษย์เซียนสวรรค์อย่างเเท้จริง!''

"โปรดให้อภัยพวกเราด้วย!'' เมื่อพวกมันสัมผัสได้ถึงพลังของเซียนที่เเท้จริง พวกมันถึงกับก้มกราบข้ากันเลยทีเดียว

“จงไปบอกขุนนางสวรรค์…ในเรื่องการเเต่งงานของหลิวหลิงถิง!”

"ว่ามันเป็นคนสั่งเองหรือเซียนสวรรค์เป็นคนสั่งกันเเน่!'' ข้ากล่าวตะโกนออกไปพร้อมกับใส่เเรงกดดันระดับเซียนเข้าไปด้วย พวกมันถึงกับคุกเข่ากันด้วยความกลัว

"จงอย่าให้ข้าได้ปรากฏตัวเป็นครั้งที่สอง!!''

ตุบ โครมมม

ข้าใช้หอกของเจ้าศิษย์คนนั้นทิ่มลงพื้นเเละเเขวนหน้ากากโพธิ์ดำเอาไว้ อย่างน้อยถ้าหากมันจะทำอะไรก็ต้องเห็นเเก่หน้ากากนี่หน่อย เพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของอาจารย์ที่เป็นเซียนอยู่บนสวรรค์จริงๆ ซึ่งถ้ามันจะไปฟ้องคนที่สั่งการของมัน เเต่มันก็จะต้องโดนสอบสวนด้วยเช่นกัน