ข้าจึงกลัว…

"เจ้าจะไปเเล้วงั้นหรือ?'' ท่านปู่กล่าวถามข้าเมื่อข้าได้เปิดจุดให้พวกท่านเสร็จ โดยที่ท่านปู่นั้นฟื้นมาคนเเรก หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ข้านั้นได้มอบทรัพยากรณ์จำเป็นให้กับครอบครัวหวังจะให้พวกเขาเเข็งเเกร่งขึ้น จนสามารถปกป้องตนเองได้ ซึ่งตามที่ข้าคิดพวกท่านน่าจะฟื้นประมาณเวลานี้ ท่านปู่นั้นฟื้นมาก่อนเเละได้เห็นข้ากำลังวางของจำเป็นให้กับพวกเขา รวมถึงได้เห็นจิ้งเหอที่กำลังนั่งควบคุมปราณของตนเองอยู่

"ถูกต้อง'' ข้ากล่าวตอบไปตรงๆ

"เจ้าจะกลับมาอีกคราเมื่อใด?'' ท่านปู่กล่าวถามข้าพลางสำรวจร่างกายของตนเอง

"ไม่เกินสองปี'' ข้าตอบไป ข้าเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะยกระดับไปถึงร่างทรงเทพเจ้านั้นต้องใช้กี่ปี เเต่ข้าคิดว่าไปคราวนี้น่าจะไปได้เพียงระดับร่างศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามเท่านั้น

“ท่านปู่…ของพวกนี้น่าจะทำให้พวกท่านเเข็งเเกร่งขึ้นในสองปีเช่นกัน”

“เเละนี่คือหยก…ในเมื่อพวกท่านรู้ว่าข้ายังไม่เป็นอะไร”

“ข้าก็อยากรู้ถึงพวกท่านบ้าง…ถ้าหากท่านทำลายมัน”

"ข้าจะมาหาพวกท่านในทันที'' ข้ากล่าวคืนคำพูดให้กับพวกท่านปู่ที่เคยมอบสร้อยให้กับข้า

“เจ้ามิต้องห่วง…ข้าจะปกป้องตระกูลของเราไม่ให้ใครมาทำอะไรได้'' ท่านปู่กล่าวออกมา ซึ่งเขากำลังมองดูสิ่งที่ข้าทิ้งไว้ให้ พวกมันล้วนเเต่เป็นทรัพยากรณ์ชั้นดี ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ ยา หรือสมุนไพร ข้าต้องการให้ครอบครัวของเรามีเเต่ของดีๆใช้ เเละมีระดับพลังที่เหนือกว่าใครในโลกเซียน

"ท่านพี่!!'' เหล่าเด็กๆ ซินหยางเเละซินเหมยวิ่งมาหาข้า

"พวกเจ้าจงจำไว้…จงอย่าให้ใครมาดูถูกพวกเจ้าแบบนั้นได้'' ข้ากล่าวกับพวกเขาเพราะก่อนหน้านั้น

สามชั่วโมงก่อนหน้า

"พวกท่านพ่อท่านเเม่หายไปไหนก็ไม่มีใครบอกเรา…'' ซินเหมยกล่าวด้วยความน้อยใจ ตอนมาโรงเรียนพวกเขาก็มากันเองโดยที่ท่านพ่อเเละท่านเเม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เเล้ว

"เจ้าเมืองต้องเดินกลับเองเเหละฮ่าๆ''

"ดูสิ…ท่านเจ้าเมืองในอนาคตทำไมดูอ่อนเเอจัง?''

"ถ้าหากไม่มีท่านหลี่เล่อปิงอยู่พวกเจ้าคงไม่มีใครสนใจฮ่าๆ'' เหล่าเด็กวัยเดียวกันกับซินเหมยเเละซินหยางพากันพูดคุยเกี่ยวกับทั้งสองด้วยความดังของเสียงที่ตั้งใจให้ทั้งคู่ได้ยิน ซึ่งมันก็เป็นตามที่พวกเขาบอกส่วนนึง ทั้งคู่ไม่ได้มีพรสวรรค์มากมายเหมือนกับหลี่เล่อปิงเเละหลี่เล่อป๋อ พวกเขาก็เพียงเเค่ดีกว่าเด็กทั่วไปมาหน่อยนึงเท่านั้น

"พวกตัวสำรองฮ่าๆ'' พวกมันยังคงว่าพี่น้องทั่งคู่อยู่ โดยที่พวกมันนั้นคือลูกของพวกมีชื่อเสียงในเมืองเช่นกัน ทั้งคู่จึงไม่ได้กล่าวอะไรกับพวกมัน นอกจากพวกมันจะมีเยอะกว่าเเล้วท่านพ่อท่านเเม่ยังสั่งห้ามทำอะไรพวกเขาด้วย เเน่นอนว่าทั้งคู่นั้นมีความสามารถในการต่อสู้กว่าลูกคุณหนูพวกนั้นเเน่ เพียงเเต่พวกเขาฟังคำสั่งพ่อเเม่เพราะพ่อเเม่ไม่ได้รับรู้ว่าลูกโดนอะไรมาบ้าง

"พวกเจ้าควรให้เกียรติพวกเขามากกว่านี้นะ'' เสียงใสกล่าว นางยืนอยู่ข้างหลังเด็กกลุ่มนั้น

"เเล้วเจ้าเป็นใครกัน?…ข้าเป็นถึงลูกชายคนโตของ-''

"ท่านหลี่เล่อปิง!?'' พวกเขาตกใจมากจนทำตัวไม่ถูก หลี่เล่อปิงเป็นตัวตนต้องห้ามสำหรับทุกคนในเมือง ทั้งความฉลาดของนางเเละความสามารถของนางถึงขนาดทำให้ลูกเจ้าเมืองข้างๆต้องอับอายจนหมดสภาพ ไม่ใช่คนที่จะท้าทายด้วยได้ เเม้เเต่พวกผู้ใหญ่ก็ยังต้องเคารพเมื่อเจอนาง

“ใช่…ข้าเอง” ข้ากล่าวตอบกลับไป ข้าได้ยินมันทั้งหมด ที่พวกเขาพูด เมื่อสองพี่น้องไม่ทำอะไรพวกเขา พวกเขาเหิมเกริมถึงเพียงนี้เลยงั้นหรือ? ข้าพอเข้าใจว่าพวกเขาเองก็เป็นเด็ก หรือพ่อเเม่พวกเขาจะไม่สั่งสอนมา?

"ท่านพี่เล่อปิง!!'' ซินเหมยเเละซินหยางวิ่งมากอดข้าด้วยความคิดถึง ซึ่งที่จริงเเล้วทั้งสองไม่ได้สนใจคำพูดเจ้าเด็กพวกนี้ด้วยซ้ำ

"ไงเจ้าพวกเด็กน้อย…ไปหาอะไรกินกันเถอะ'' ข้ากล่าวพลางจูงมือทั้งคู่เดินออกไปจากบริเวณโรงเรียน โดยปล่อยให้เจ้าพวกที่ด่าน้องๆของข้ายังยืนนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน ข้าถึงกับต้องกลับมาคิดว่าข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

ร้านอาหารหลิวหลง

"ท่านพี่เล่อปิง~'' ทั้งสองคนยังคงนั่งจ้องมองข้า ข้ารู้ว่าพวกเขานั้นชื่นชมข้ามาก และใช่ ในตอนนี้ทั่วทั้งร้านกำลังนั่งมองข้าอยู่ เพราะข้าคือหลี่เล่อปิง ที่ในตอนนี้เป็นเพียงลูกสาวคนเดียวของเจ้าเมือง เเละเป็นคนที่มีความสามารถรวมถึงฉลาดล้ำหน้าใคร ถึงยังไงข้าก็ยังหยุดสงสัยไม่ได้ ถ้าหากเล่อปิงได้มาวัดพรสวรรค์ นางจะมีพรสวรรค์กี่จุด?

"หลิวหลิงถิงไปไหน?'' ข้ากล่าวถามน้องทั้งสองเผื่อพวกเขาจะรู้

“ท่านพี่หลิวหลิงถิงได้ไปเรียนต่อที่เขาเขียว”

“เมืองหลิ่งซาน” เป็นซินหยางที่กล่าวตอบคำถามของข้า ส่วนซินเหมยนางยังคงนั่งมองข้า

‘ดีเเล้ว…น่าจะเหมาะกับธาตุของนาง’ ข้าคิดในใจพลางจิบน้ำชา

"เเล้วเหตุใดท่านลุงถึงมีสีหน้าไม่ดี?'' ข้ากล่าวถามเมื่อท่านลุงหรือพ่อของหลิวหลิงถิงที่ได้ยินซินหยางกล่าวเมื่อครู่ ทำให้เขาเริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยดี ราวกับไม่อยากให้ลูกสาวของตนไปเรียนที่นั่น

"เพราะ…'' ท่านลุงกลั้นใจไม่ยอมบอกข้าเเละสะบัดหน้าหนีข้า

"ถ้าหากท่านยังเห็นข้าเป็นญาติ…โปรดบอกข้าเดี๋ยวนี้'' ข้ากล่าวจบท่านลุงก็หยุดเดินลง เมื่อทั้งสองพี่น้องเห็นท่าไม่ดีจึงยอมเงียบๆไม่กล่าวอะไร

"อำนาจขุนนางสวรรค์…'' ท่านลุงกล่าวออกมาข้าก็เข้าใจในทันที มันเคยมีเควสโลกที่ร่วมกันกำจัดขุนนางสวรรค์อยู่เช่นกัน สามารถเรียกเขาได้ว่าร่างทรงเหล่าเซียน เป็นผู้ที่มีอำนาจบนสวรรค์ที่ใช้ร่างของเขาในการสั่งการหลายๆอย่างในเบื้องล่าง หลายครั้งที่เซียนสวรรค์ไม่ได้สั่งเเต่มันก็ทำไปเอง อำนาจของมันค้ำฟ้าเพราะเหล่าเซียนให้พลังมันเเละคอยช่วยเหลือมันตลอด

"ข้าจะจัดการให้เอง'' ข้ากล่าวออกไปโดยไม่ต้องให้ท่านลุงอธิบายอะไรเพิ่มอีก อารมณ์ของข้าไม่ดีมากๆในตอนนี้ พวกมันกล้าใช้อำนาจบีบบังคับคนของข้า เพราะเเน่นอนว่าตระกูลหลิวกับตระกูลหลี่ของข้านั้นร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งเเต่ต้นตระกูล พวกเขาเปรียบเสมือนเป็นญาติของข้า เท่ากับว่าพวกมันกำลังหาเรื่องข้าอยู่เช่นกัน

“เล่อปิงข้าว่า-”

"ท่านลุงโปรดเชื่อใจข้า…ท่านน่าจะรู้เรื่องของข้าดี'' ข้ากล่าวขัดท่านลุงที่พยายามจะห้ามข้า เเต่ข้ามั่นใจว่าท่านปู่น่าจะเล่าเรื่องความสามารถของข้าให้กับเขาฟังบ้าง

‘กิจกรรมโลกจะเริ่มเมื่อหลิวหลิงถิงถูกส่งตัวไปที่เมืองเฟยฉี’ ซึ่งเมืองเฟยฉีคือเมืองที่จะตัดสินว่าใครจะได้ขึ้นไปเป็นเซียน เมืองนี้ตองมีอำนาจ ต้องมีพรรคพวก ถึงจะอยู่รอด

‘เช่นนั้นก็อีกไม่เกินสามปี…ข้าไปทันเเน่’ ข้าคิดในใจ เเต่ก็อยากจะเเวะไปหานางก่อน ไม่ให้นางถูกใครรังเเกได้

‘เเต่มือปราบมารก็อยู่ที่นั่น…’ ข้าคิดอะไรหลายๆอย่างพลางกินซาลาเปาไปด้วย ซึ่งทั้งสองพี่น้องก็ไม่ได้ชวนข้าคุยอีกเมื่อข้ากำลังนั่งคิด

‘เเล้วมันจะทำไม?…ข้าไม่ได้ไปหาเรื่องพวกมัน’ ข้าคิดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนซาลาเปาที่ข้ากินจะหมด พร้อมกับยกชาขึ้นมาจิบเเละเรียกเก็บเงิน

"พวกเจ้าจงจำไว้…จงอย่าให้ใครมาดูถูกพวกเจ้าแบบนั้นได้''

“พี่ใหญ่คนนี้จะปกป้องพวกเจ้าเอง” ข้ากล่าวพร้อมกับมอบหยกที่เหมือนกับของท่านปู่ให้กับเด็กน้อยทั้งสอง เผื่อพวกเขาถูกจับเเยกกัน

"ท่านจะไปที่นั่นจริงๆงั้นหรือ!?'' ทั้งคู่กล่าวราวกับยื้อไม่ให้ข้าไป เหมือนพวกเขาจะรู้อะไรมา?

"ไปไหน?'' ท่านปู่กล่าวถามทันทีเมื่อเห็นท่าทางไม่ดีของซินเหมยเเละซินหยาง

"เรื่องหลิวหลิงถิง'' ข้ากล่าวออกไปท่านปู่ถึงกับตาโตทันที

“ถ้าเจ้าไปที่นั่นมันจะมีเเต่อันตราย!!” ท่านปู่กล่าว เพราะคนที่นั่นมีเเต่คนเเข็งเเกร่ง อำนาจสวรรค์อาจจะดูข้าออกว่าข้าคือใคร ที่จริงพวกมันก็ตามหาข้ามานานเเล้วเช่นกัน หลังจากที่เล่อปิงได้กลับมาพวกมันก็หวังจะพาข้าในร่างเล่อปิงไปให้ขุนนางสวรรค์ตรวจสอบ เเต่พวกมันกลับตายซะหมดนี่สิ

“ท่านปู่…อันตรายไม่สามารถทำอะไรข้าได้…เเต่มันสามารถทำพวกท่านได้”

"พวกท่านต้องเเข็งเเกร่งขึ้นให้เร็วที่สุด'' ข้ากล่าว เพราะถ้าหากข้าไม่ได้ทำอะไรเลย หลิวหลิงถิงข้าก็ไม่เเน่ใจว่านางจะโดนอะไรบ้าง…

"นายท่านให้ข้าไปด้วยหรือไม่?'' จิ้งเหอกล่าวถามข้าเมื่อพอรับรู้ว่าที่ที่ข้าจะไปมันอันตราย

“เจ้าจงอยู่ปกป้องครอบครัวข้าให้ถึงที่สุด'' ข้ากล่าวจบท่านพ่อท่านเเม่ก็ทยอยตื่น ซึ่งข้ากำลังรอพวกท่านอยู่เช่นกัน ต่อไปก็เป็นท่านน้าท่านอา

"ข้าจะไปหลิ่งซาน'' ข้ากล่าวย้ำอีกครั้ง เมื่อพวกท่านพยายามกล่าวไม่ให้ข้าไป

"ไม่ว่าจะยังไงข้าก็ต้องไป…พวกท่านก็เห็นถึงความเเข็งเเกร่งของข้า''

“เจ้านิกายกระบี่เทพ…เเม่ทัพหลิ่งกวาง…ข้าชนะพวกเขามาเเล้ว”

“เเม่ทัพเหวินเจี้ยนก็เป็นผู้ติดตามของข้า” ข้ากล่าวสิ่งที่ข้าได้ทำไปเพื่อให้พวกท่านสบายใจ ว่าข้าสามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้อย่างเเน่นอน

"เจ้าอาจจะไม่รู้…ว่าในตอนนี้คนทั่วแผ่นดินพยายามจะจับเจ้าให้ได้'' ท่านปู่กล่าวออกมา เเละมันก็ทำให้ข้ามั่นใจขึ้นว่าที่พวกเขามองข้าไม่ว่าจะข้าจะทำอะไรในเมือง ไม่ใช่เพราะข้ามีความสามารถอย่างเดียว

"ข้าจะยินดีมากถ้าพวกเขาโผล่กันออกมาทักทายข้าบ้าง'' ข้ากล่าวออกไปเพราะที่ผ่านมานอกจากเจ้าพวกชุดดำที่ดักรอข้าตรงทางเข้าโลกเซียนเเล้วก็ไม่มีใครมาล่าข้าอีกเลย

"ข้ากลัว…ที่เจ้าไม่เคยกลัวอะไรนี่เเหละ'' ท่านปู่กล่าว เเต่เขาก็ยอมให้ข้าไป เหลือเพียงท่านพ่อเเละท่านเเม่

“ข้าก็กลัว…ที่ในตอนนี้ข้าสามารถทำอะไรได้”

“เเล้วข้าไม่ได้ทำมัน”

"ข้าจึงกลัว…ว่าข้าจะเสียใจไปตลอดชีวิต'' เมื่อข้ากล่าวประโยคพวกนี้ออกมาท่านเเม่ถึงกับเปลี่ยนท่าทาง

"เเละข้าก็เชื่อมั่นว่า…เล่อปิง…จะไม่ให้ข้าตายอย่างเเน่นอน''

"ใช่ไหมท่านพี่เล่อปิง?'' ข้ากล่าวก่อนจะเงยหน้ามองเพดานอันสูงลิบ วันนี้นางมาดูรอบที่สองเเล้ว รอบเเรกข้าไม่ได้ทักนางเพราะนางมาไวไปไวราวกับนางกำลังติดเรื่องบางอย่างอยู่

"เล่อปิง?'' ทุกคนพากันสงสัยข้า สองพี่น้องในตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าข้าคือใคร

"ข้าก็นึกว่าท่านพ่อท่านเเม่จะเป็นอะไร…'' เสียงทุ้มกล่าว ดูเหมือนในตอนนี้นางจะสามารถพูดได้เเล้ว

"เล่อปิง!?''

"เล่อปิงงั้นหรือ!?'' พวกท่านพ่อท่านเเม่ตกใจกันอย่างมาก ท่านน้าท่านอาเองก็เช่นกัน ส่วนเด็กทั้งสองคนกำลังงุนงนสับสนอยู่

วึบๆ

"ท่านพี่เล่อป๋อ!!!!'' ซินหยางเเละซินเหมยตกใจมาก น้ำตาของทั้งคู่ไหลออกมาไม่หยุด

"ท่านคือท่านพี่เล่อปิงมาตลอดเองงั้นหรือ!?'' ทั้งคู่กล่าวถามข้า

"ถูกต้อง…อย่าไปบอกใครเชียวล่ะ'' ข้ากล่าวกับทั้งสองก่อนจะเงยหน้ามองเพดานอีกครั้ง

“ท่านพ่อท่านเเม่…ข้าคิดถึงพวกท่าน” เสียงทุ้มกล่าวอีกครั้ง ท่านพ่อท่านเเม่ถึงกับน้ำตาไหลออกไม่รู้ตัว

“เชิญคุยกัน…ข้าต้องรีบไปจัดการธุระต่อ'' ข้ากล่าวก่อนจะเดินเเยกออกมา เพราะเดี๋ยวข้าจะน้ำตาไหลไปด้วย

"เล่อป๋อ…ไอติมรสนม…ฮึก…ถ้าเจ้าอยากได้เพิ่มที่นี่มีเพียบเลยนะ…'' นางกล่าวทิ้งท้ายทำให้ข้าหยุดเดิน

"…'' ข้าไม่ได้กล่าวอะไรก่อนจะเดินจากไปจากบริเวณนี้

"ข้าไปกินเเน่…ข้าสาบาน…ข้าจะไปกินมันเเละพาเจ้ากลับมาที่นี่'' ข้ากล่าวเตือนใจกับตนเอง ทำให้ข้าต้องพยายามรีบทำทุกอย่างขึ้น นี่คือบ้านของนาง เเละนางจากบ้านไปนานเเล้ว ไม่ว่านางจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้นางกลับมาไม่ได้ ข้าจะไปทำลายเหตุผลพวกนั้นเเละพานางกลับมาเอง