ร่างทรงเทพอสูร

"เป็นมันจริงๆด้วย!''

"โพธิ์ดำ!!'' พวกมันตะโกนออกมาเมื่อได้เห็นกระบี่ทมิฬของข้า เพราะว่าเมื่อข้าเข้ามายังโลกเเห่งเซียนร่างข้าจะกลับกลายเป็นเล่อปิง เเละใช่ข้าไม่ได้มีเวลาเปลี่ยนกลับเพราะพวกมันดันมาดักรอซะก่อน ก็เลยไม่มีทางเลือกที่จะต้องเข้ามาในร่างนี้เเละปิดชีวิตพวกมันซะจะได้ยื้อไม่ให้ข่าวลือเป็นจริง

"เล่อปิง!!'' พวกพ่อเเม่เเละท่านปู่พากันวิ่งมายังจุดเกิดเหตุ พวกเขานำคนมาด้วยจำนวนนึง ถ้าให้ข้าคิดพวกเขาน่าจะรู้ได้ด้วยสร้อยของท่านเเม่ เเละการเคลื่อนไหวของพวกนักฆ่านี่

"กะ…เกิดอะไรขึ้น!?'' เมื่อพวกเขามาถึงก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะมีคนที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวนั่นก็คือคนที่พวกมันจะฆ่า กลับกันพวกมันที่จะฆ่าข้าต้องคุกเข่าลงไปกันทั้งหมด ทำให้พวกมันพยายามจะลุกขึ้นยืนเเต่บางคนก็ไม่สามารถทำได้ ด้วยคลื่นดาบของข้าเมื่อครู่ทำให้ขาของมันบิดเบี้ยวกันไปซะส่วนใหญ่

"ระดับผู้ครอบครองทั้งหมด!?'' พวกเขาตกใจเป็นอย่างมาก เพราะนักฆ่ากลุ่มใหญ่ตรงหน้าพวกเขามีเเต่ระดับผู้ครอบครังขึ้นไป ต่ำสุดก็คือเหนือมนุษย์ขั้าเก้า เเต่ถึงอย่างนั้นเเล้วพวกเขากลับต้องคุกเข่าให้กับเล่อป๋อในร่างเล่อปิง

"ดูเหมือนพวกเจ้าจะประเมิณข้าต่ำไปนะ''

"ถ้าให้ข้าเดา…พวกเจ้าคงจะมาจากเมืองจิ่นลี่'' ข้ากล่าวออกไป พวกเขาล้วนเป็นบุคคลที่เเข็งเเกร่งในโลกเเห่งเซียน เเละน่าจะรับบัญชามาจากพวกมหาเทพบนสวรรค์ ด้วยป้ายศิษย์ศิษย์สำนักอันดับหนึ่งเมืองจิ่นลี่ สำนักค่ายกลทัพเทพ พวกมันวางค่ายกลไว้เช่นกันเเต่ค่ายกลพวกมันยังมิได้ทำงานมันก็โดนข้าแอบทำลายไปบางส่วนซะก่อนเเล้ว ทำให้ค่ายกลของพวกมันไม่สามารถทำงานได้ ที่จริงก็เป็นคลื่นดาบของข้าเมื่อครู่นี่เเหละที่ทำลายค่ายกลพวกมัน ข้ามิได้ตั้งใจจะทำลายส่วนล่างของพวกมัน เพราะฉะนั้นมันคือผลพลอยได้ที่ขาพวกมันหัก

เมืองจิ่นลี่คือหนึ่งในสองเมืองที่อยู่บนเขา มีเเต่ผู้ที่เเข็งเเกร่งอยู่กัน เป็นเมืองที่มีนักพรตประสบความสำเร็จในการเป็นเซียนมากที่สุด มีพวกทรัพยากรณ์จำเป็นในการฝึกเยอะมากๆ เเต่ต้องเเย่งกัน ถึงกระนั้นเเล้วก็มีสำนักค่ายกลทัพเทพนี่เเหละที่คอยดูเเลเหตุการณ์ในเมือง เเละรับคำสั่งจากสวรรค์โดยตรง

คลื่นนน

"จงไปโทษพวกสวะบนสวรรค์เถิด…ที่ส่งพวกเจ้ามาตาย'' ข้ากล่าวออกไปพร้อมกับปลดปล่อยพลังระดับเทพสงครามออกมาให้พวกมันรับรู้ พวกมันถึงกับก้มหน้ายอมรับความตาย พวกพ่อเเม่ ท่านปู่เเละคนที่จะมาช่วยข้าถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว รวมถึงท่านน้าเเละท่านอาของข้าด้วยเช่นกัน

ฟิ้ววว ฉับ ตุบๆๆ

เพียงเเค่ดาบเดียวของข้าสามารถตัดหัวของพวกเขาได้หมด หัวของพวกเขากลิ้งลงไปบนพื้นดิน ท่านพ่อท่านเเม่ถึงกับมือสั่นตัวสั่นไปหมด พวกเขายังไม่เคยเห็นใครตายอย่างโหดเหี้ยมตรงหน้าเช่นนี้มาก่อน เเต่ข้านั้นเคย… ข้าจำมันได้เเล้ว ข้าจำมันได้ทั้งหมด ข้าฆ่าคนเป็นผักปลาในชีวิตก่อนหน้าที่ข้าจะเป็นลิปอ

"เล่อปิง…เจ้า…'' ท่านพ่อเริ่มรู้สึกกลัวข้า เเต่ข้าได้ยิ้มอย่างอบอุ่นออกไปก่อนจะเดินไปหาพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นเช่นนั้นก็เดินมาหาข้าเช่นกัน

"ท่านพ่อท่านเเม่สบายดีหรือไม่?'' ข้ากล่าวถามออกไปก่อนจะกอดพวกเขา พวกเขาเองก็กอดข้าพร้อมๆกัน

"พวกข้าสบายดี…เจ้าล่ะ?'' ท่านพ่อกล่าวถามข้ากลับ

“ข้านั้นยิ่งกว่าสบายดีเสียอีก…ท่านพ่อท่านเเม่โปรดรอข้า”

“ในตอนนี้ข้ายังคงมีเรื่องต้องทำ”

“เมื่อข้าทำมันสำเร็จเเล้วข้าจะกลับไปหาพวกท่านในทันที” ข้ากล่าวออกไปตรงๆ เพราะเมื่อข้าเข้ามาในโลกเเห่งเซียนข้ารับรู้ถึงพลังอันชั่วร้ายที่ปะทุมาจากสุสานมังกร พวกท่านพ่อท่านเเม่เองก็น่าจะรู้สึกเช่นเดียวกันเเต่คงจะรู้สึกถึงมันบางมากๆ

"เจ้าจะไปไหนงั้นหรือ?'' เมื่อข้ากล่าวลาท่านพ่อท่านเเม่เเละยิ้มให้ท่านปู่ ท่านปู่ก็กล่าวถามข้าทันที

"สุสานมังกร'' เมื่อข้ากล่าวออกไปทุกคนถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก

"ห้ะ!…ไม่!…เจ้าห้ามไป!'' ท่านปู่กล่าวห้ามข้าเมื่อรับรู้ว่าข้าจะไปไหน

“ข้ามีความจำเป็นที่ต้องไปที่นั่นจริงๆ”

"ท่านปู่โปรดเชื่อข้า!'' ข้ากล่าวออกไปเเละยังคงยืนยันว่าจะไปสุสานมังกรให้ได้

"ข้ารู้ว่าเจ้านั้นเเข็งเเกร่ง…เเต่ที่นั่นมัน…'' ท่านปู่นึกถึงเรื่องอันโหดร้ายที่เกี่ยวกับสถานที่นั้น เเถมในตอนนี้เหล่ามือปราบมารยังไปที่นั่นด้วยตัวเองอีก ถ้าหากเจอกับเล่อป๋อในร่างนี้พวกเขาอาจจะต้องสืบสวนบางอย่าง

“ท่านปู่…”

"ข้ามีคัมภีร์สู่กายาเหนือโลก'' ข้าเดินไปกระซิบท่านปู่ ในตอนนี้ข้าเชื่อว่าข้าสามารถรับมือทุกคนในโลกเซียนได้ พวกเขาล้วนอ่อนเเอกว่าจอมยุทธข้างนอกเป็นเท่าตัว อีกทั้งวรยุทธเองก็ยังอ่อนหัดนัก

"เป็นเช่นนั้นเอง…'' ท่านปู่อ้าปากค้าง นี่มันเรื่องระดับโลก ถ้าหากพวกเซียนบนสวรรค์รับรู้เข้ามีหวังเราโดนล้างตระกูลเเน่

“ไม่ต้องห่วงข้า…ไม่ว่าจะใครในโลกเซียนก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้”

"เมื่อข้ากลับมา…ข้าจะสอนท่าน'' ข้ากล่าวเบาๆกับท่านปู่ก่อนจะยิ้มอย่างมั่นใจออกมา ท่านปู่คิดอะไรเพียงสักครู่ก่อนจะพยักหน้าให้กับข้า ทำให้ท่านพ่อท่านเเม่สงสัย เเต่ท่านปู่ก็หันไปมองท่านทั้งสองเเละพยักหน้าให้กับท่านพ่อท่านเเม่ พวกท่านพ่อท่านเเม่จึงไม่ขัดขวางข้า ท่านน้าท่านอาก็ต่างให้พรกับข้า

‘ที่นั่นมัน…เกิดอะไรขึ้นกันนะ?’ เมื่อข้าพุ่งออกมาด้วยความเร็วสูงสุดหวังจะไปให้ทันเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ข้าก็คิดไปด้วย เพราะรังสีเเห่งความชั่วร้ายนี้มันรุนเเรงมากๆ เเรงกดดันเองก็เช่นกัน หรือมันจะไม่ใช่มนุษย์?

ณ สุสานมังกร

"เราต้องฆ่ามันให้ได้!!!'' เหล่านักปราบมารตะโกนออกมา พวกเขามีกันเกือบยี่สิบคน ทั้งยังอยู่ในระดับผู้ครอบครองขั้นกลางถึงขั้นสูง กำลังรุมฆ่าเด็กวัยเดียวกับหลี่เล่อป๋ออยู่ เเต่เจ้าเด็กนั่นมันไม่ธรรมดา มันมีกงเล็บมังกรทั้งสองมือ ทั้งยังมีหางมังกรและปีกมังกรอีกด้วย เด็กนั่นมันอยู่ในสภาพคลั่ง

"ฆ่ามันจบก็ไม่เหลือใครเเล้ว!!''

"ไอ้เจ้าทายาทเทพอสูร!!'' นักปราบมารพากันกล่าวออกมาเเละพยายามจะปิดชีพเด็กนั่นให้ได้ โดยที่เจ้าเด็กนี่เองก็มีบาดแผลเต็มตัวไปหมด หางก็ถูกตัดครึ่ง ปีกเองก็ถูกตัดออกไปข้างนึง เเต่ก็ยังคงสู้อย่างสุดใจ ถึงเเม้เด็กนี่จะมีขั้นบ่มเพาะเพียงระดับเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งก็ตาม เพราะมันสืบสายเลือดร่างทรงเทพอสูรโบราณ ทำให้มันเเข็งเเกร่งมากๆ

ฟึบๆ ฉับๆๆๆ

ในเพียงพริบตาเดียวพวกมันสามคนถูกจัดการเเละล้มลงไปนอนบนพื้น เป็นชายหน้ากากโพธิ์ดำที่จัดการพวกมัน เเละเข้ามายืนข้างเดียวกับเด็กที่ถูกเรียกว่าทายาทเทพอสูร โดยที่เจ้าเด็กนี่มันก็ไม่ได้ทำอะไรข้า ถึงเเม้จะอยู่ในสภาพคลั่งเเต่มันก็ยังเเยกเเยะได้ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!

"เจ้าหน้ากากโพธิ์ดำที่อ้างตัวว่าเป็นศิษย์เซียนสวรรค์งั้นรึ?''

"ก็ดี…ฆ่าเจ้าเด็กนั่นเเล้วจับหน้ากากโพธิ์ดำ!!'' หัวหน้าหน่วยปราบมารกล่าว

"ข้าตัดสินใจเเล้ว…ให้ข้าช่วยเจ้าเอง'' ข้ากล่าวออกมาทำให้พวกมันยกยิ้มมุมปาก ข้าชักกระบี่ทมิฬออกมาอีกครั้งเเละในครั้งนี้ตั้งใจจะสังหารพวกมันจริงๆ

ฉึก!!

ถึงกระบี่ข้าจะไร้คม เเต่ถ้าข้าออกเเรงจริงๆข้าก็สามารถเเทงทะลุร่างของพวกเขาไปได้ เเละใช่ เจ้าคนที่พุ่งมาข้าเเทงทะลุอกเข้าไปเป็นที่เรียบร้อย หลายคนที่จะพุ่งมาถึงกับต้องหยุดคิด ก่อนจะใช้ปราณปามีดมาหาข้าเเทนเพื่อต้องการจะโจมตีระยะไกล ในเมื่อมันเห็นว่าระยะใกล้ข้าเเข็งเเกร่ง

ตุบๆๆ ฟึบๆๆ

เมื่อมีดของพวกมันพุ่งมาปะทะกับร่างของข้า ข้าไม่ได้หลบ มีดพวกนั้นราวกับชนเข้ากับของเเข็ง มันชนกับหน้าอกของข้าเเละร่วงลงพื้นไปอย่างง่ายดาย โดยที่ข้าไม่บาดเจ็บเเม้เเต่น้อย พวกมันถึงกับหน้าเสีย

ฟึบ

"อึก!''

"เจ้าบาดเจ็บมามากเเล้วไปนอนก่อน!'' ข้ายัดยาใส่ปากของเด็กที่ยืนข้างๆข้า ทำให้เจ้าเด็กนี่หายคลั่งเเละหงายหลังลงไปกับพื้นในทันที มันคือยาที่ท่านอาจารย์ไป่มอบให้กับศิษย์ทั้งห้าคน มันสามารถฟื้นฟูร่างกายราวกับเกิดใหม่ ท่านอาจารย์มอบให้คนละสามเม็ดเผื่อคนรอบตัวอยู่ในสถานะฉุกเฉินด้วย มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากเเละข้าก็ได้ใช้ไปเม็ดนึงเเล้วกับเจ้าเด็กนี่ เพราะข้าเห็นว่ามันมีพรสวรรค์ที่น่าสนใจ ก่อนที่มันจะเสียเลือดหมดตัวไปซะก่อน

"ส่วนพวกเจ้า…ไปตายซะ!!'' ข้าไม่ลังเลที่จะพุ่งเข้าไปปิดชีพพวกเขา ข้าพอจะสัมผัสได้ว่าเจ้าเด็กนี่นอกจากจะมีสิ่งลึกลับในร่างกายที่น่ากลัว ยังมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งอีกด้วย พวกมันที่จะมาฆ่าเจ้าเด็กนี่คงจะเพราะอำนาจพนสวรรค์?

‘แปดสิบห้าดวง!?’ ข้าตกใจมากเกี่ยวกับพรสวรรค์ของเขาเมื่อข้าได้ใช้ดวงตาเกมเมอร์ของข้า มันยกระดับขึ้นจนข้าสามารถมองดูค่าสถานะต่างๆของคนที่มีระดับต่ำกว่าข้าได้

"สมควรตาย!'' เช่นนั้นเเล้วข้าก็ไม่ต้องคิดอะไรอีกพร้อมกับพุ่งเข้าไปฆ่าพวกมันโดยใช้กระบี่ทมิฬเเทงทะลุจุดสำคัญของพวกมัน หรือก็คือกลางอก หัวใจนั่นเอง พวกมันคงจะมาตามฆ่าเจ้าเด็กนี่ด้วยประสงค์ของเทพเซียนผู้ยิ่งใหญ่บนสวรรค์

เเละหลังจากที่ข้าจัดการมือปราบมารหมดเเล้ว ข้าก็ได้พาเขากลับมายังถ้ำเเสนรักของข้า มันเคยเป็นที่พักของข้าตั้งสิบเดือน ข้าไม่ลังเลที่จะช่วยเขาอย่างสุดความสามารถ ข้าต้องการความสามารถของเขา ในอนาคตเขาจะสามารถช่วยหลายๆอย่างข้าได้อย่างเเน่นอน เขายังมีสติที่ดีมากๆอีกด้วย คลั่งขนาดนั้นยังสามารถเเยกเเยะความชั่วดี ถือว่าสมบูรณ์แบบ

ฟึบๆๆๆ

"เปิดจุดสู่การบ่มเพาะกายาเหนือโลก!'' ข้าได้ใช้นิ้วของข้าจิ้มไปต่างจุดต่างๆทั่วร่างกายของเขา เป็นการทะลวงขั้นบำเพ็ญกายให้เขาเข้าสู่ระดับกายเหล็กได้ในทันที ซึ่งมันเป็นเพียงเเต่ความคิดใหม่ๆของข้า ข้าจึงลองดูเพียงเท่านั้น ปรากฏว่ามันทำได้ก็ดี

"เช่นนั้นเเล้ว…เจ้าก็คือคนของนิกายกายาเหนือโลกตั้งเเต่นี้เป็นต้นไป'' ข้ากล่าวก่อนจะเอนหลังนอนลงไปบนพื้น ด้วยความเหนื่อยล้า เพราะมันก็กินตบะของข้าไปพอสมควรในการเปิดจุดทะลวงให้กับเขา อีกทั้งวันนี้ยังเจอเเต่การฆ่าฟันมาอีกด้วย

3 วันผ่านไป

"อะ…อึก!'' เขาพยายามลุกขึ้นนั่งเเต่ก็ต้องปวดกายไปทั้งตัว

"ฟื้นเเล้วงั้นรึ…เจ้าอาจจะปวดกายไปราวๆเจ็ดวัน'' ข้ากล่าวออกไปพร้อมกับยื่นเม็ดยาสีเนื้อให้กับเขา

"เเต่ถ้าหากเจ้ากินยานี้…วันรุ่งขึ้นเจ้าจะหายปวด'' ข้ากล่าวอีกครั้งพร้อมกับเขาที่หยิบยาไปจากมือข้าเเละใส่ปากกลื่นไปในทันที จะว่าไปมันก็เม็ดใหญ่อยู่นะ เเต่เขากินไปง่ายๆเลยงั้นหรือ? เเล้วทำไมถึงยอมกินง่ายจัง?

"ท่านช่วยข้าด้วยเหตุอันใด?'' เขากล่าวถามข้ามาตรงๆ เพราะเขาคิดว่ายาเม็ดนี้มันน่าจะไม่ใช่ยาระดับต่ำ เเต่กลับมาให้คนอย่างเขากินทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน เเละเขาก็เป็นถึงทายาทร่างทรงเทพอสูร

“เพราะข้าเองก็เคยโดนตามล่าแบบเจ้า" ข้าตอบกลับไปทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวข้า

"ข้ามีนามว่าหลี่เล่อป๋อ'' ข้าถอดหน้ากากออก เเละเมื่อเขาได้ยินชื่อข้าเขาก็รู้ถึงตัวตนของข้าในทันที

"ท่านยังไม่ตายงั้นรึ!?'' เขาตกใจมาก เพราะทั่วทั้งโลกต่างคิดว่าข้านั้นได้ตายไปเเล้ว

"จะว่าไปเจ้าก็เกือบตายมิใช่หรือ?'' ข้ากล่าวถามกลับไปทำให้เขานิ่งเงียบ

"ข้ามีนามว่าจิ้งเหอ…ข้าคือทายาทคนสุดท้ายของร่างทรงเทพอสูรไฮดร้า'' เขากล่าวเเนะนำตนเองออกมาเมื่อข้ายอมเปิดเผยความลับของข้ากับเขา

‘แบบนี้คุยกันง่ายหน่อย…' ข้าคิดในใจ ก่อนจะหยุดนั่งสมาธิ

ตุบ ตู้ม!! ฟึบๆ

"ท่านจะทำอะไร!?'' เขาตกใจมากเเละพยายามจะพุ่งตัวออกไปจากบริเวณที่เขานอนอยู่เพื่อตั้งท่าเตรียมสู้ เมื่อข้าทุบพื้นอย่างรุนเเรงจนเกิดเป็นหลุมใหญ่ด้วยความตกใจที่เขากล่าวออกมา

"เจ้าบอกว่าเจ้าคือร่างทรงเทพอสูรมังกรเก้าหัวงั้นรึ!?'' ข้าตกใจมาก เเม้เเต่ในเกมข้าก็ได้ยินเพียงเเค่ข่าวลือว่าร่างทรงมังกรเก้าหัวนั้นมันมีอยู่จริง เเต่ก็ไม่เคยพบเจอมาก่อน มังกรเก้าหัวไฮดร้าคือตัวตนที่เหนือกว่ามังกรทุกตัว เหล่ามังกรคือสิ่งมีชีวิตที่เเข็งเเกร่งที่สุดในโลก เเต่มังกรเก้าหัวนั้นสามารถฆ่ามังกรธรรมดาๆได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เเละเเทบจะเป็นอมตะซะด้วยซ้ำ ในอดีตบรรพกาลไฮดร้าคือตัวตนเเห่งการทำลายล้าง มันคือราชาของโลกอย่างเเท้จริง!

"ไม่ผิด…'' เขากล่าวออกมาขณะที่ยังอยู่ในท่าทางระวังจากข้า

"เจ้านี่มันอันตรายอย่างเเท้จริง'' ข้ากล่าวออกไป ข้าคิดว่าข้านั้นคือสัตว์ประหลาดเเล้วซะอีก เเต่ไอเจ้านี่มันเกินคนไปจริงๆ มีทั้งพรสวรรค์ที่สูงลิบ เเละยังมีร่างทรงเทพอสูรอย่างไฮดร้าสถิตไว้อยู่อีก

"เเล้วเหตุใดกายของข้าจึงเป็นเช่นนี้'' เขากล่าวถามเมื่อรับรู้ว่าร่างกายของเขานั้นนอกจากจะปวดไปหมดเเล้วยังรู้สึกว่าเเข็งเเกร่งมากกว่าเดิมหลายต่อหลายเท่าอีกด้วย

"นิกายเหนือโลก…ข้าคือผู้สืบทอดนิกายเหนือโลก'' ข้ากล่าวออกไป ทำให้สีหน้าของเขาตกใจอย่างมาก

"เเละเจ้าก็เพิ่งจะกลายเป็นหนึ่งในคนของนิกายเหนือโลก'' เมื่อข้ากล่าวออกไปเขาก็คิดได้ในทันที เรื่องของนิกายเหนือโลกนั้นได้สูญหายไปนานเเล้ว ในตอนนี้หลี่เล่อป๋อผู้นี้จะสร้างมันขึ้นมาใหม่ ทั้งยังทำให้จิ้งเหอกลายเป็นผู้บำเพาะกายที่เเข็งเเกร่งอีกด้วย ถ้าหากเขามีกายที่เเข็งเเกร่งเเล้วยังมีร่างทรงเทพอสูรไฮดร้าอีก ใครกันที่จะงัดเขาลง? เเต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเเล้ว เล่อป๋อก็เชื่อว่าต่อให้จะเป็นใครก็ตามหรือไม่ว่าจะมีพลังภายในเเข่งเเกร่งถึงเพียงไหนถ้าหากเจ้าเต่าทองคำออกมาเมื่อใด มันไร้ผลสำหรับข้า ทั้งยังเป็นอาวุธที่เหนือทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียอีก…