ตอนที่ 5 ข้ารู้หนังสือเจ้าค่ะ

“ยังไม่ขอบคุณท่านอ๋องอีก”

เสียงแม่นมเหม่ยเอ่ยอย่างตักเตือน”

” ขอบพระทัยเว่ยอ๋องเพคะ”

หลี่ซิ่วอิงรีบเอ่ยขึ้นพร้อมย่อกายลงทำความเคารพ

” หากเจ้าทำงานที่นี่ เลิกพูดคำพิธีหูพวกนี้ซะ ข้าฟังแล้วหงุดหงิด”

เสียงเข้มเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์มากหนัก ขณะที่มองมายังร่างของหญิงสาวที่สั่นเทา แต่ยังคงสงบนิ่งรักษาท่าที นับว่านางเป็นผู้ที่จิตใจเข้มแข็งถึงแม้ว่าจะหวาดกลัวก็ตาม คนเช่นนี้หากตกเข้าไปอยู่ในจวนสกุลเฉินก็คงอยู่ไม่ลำบากมากนัก

” ท่านอ๋องมีอันใดให้ข้ารับใช้เจ้าคะ เหตุใดมาถึงที่นี่ได้”

แม่นมเหม่ยเอ่ยอย่างเปลี่ยนเรื่อง ในจวนแห่งนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่พูดจาอย่างเป็นกันเองกับเจ้าของจวนได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องคำนึกถึงความเหมาะสมเป็นสำคัญ

” ข้าเพียงออกมาสูดอากาศ”

เสียงเรียบเอ่ยตอบ สิ่งที่เขาเอ่ยนั้นทำเอาผู้ที่ได้ยินต่างประหลาดใจ หลายคนที่ทำงานอยู่ในจวนแห่งนี้มิเคยเห็นผู้เป็นนายของตนนั้นมีอารมณ์อยากสูดอากาศเฉกเช่นผู้อื่นเลยสักครั้ง ยิ่งเข้ามายุ่งกับการเลือกบ่ารับใช้เช่นนี้เองก็มิเคย

” ข้าต้องการสาวใช้ดูแลเรือนตำราที่พอรู้หนังสือ”

” เกรงว่าหม่อมฉันต้องหาบ่าวรับใช้ใหม่มาเพิ่มเจ้าค่ะ”

” คนที่ผ่านการคัดเลือกมิมีเลยหรือ”

“มิมีเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ไล่ออกทั้งหมดเถอะ”

เสียงคำสั่งที่ฟังดูราบเรียบกลับทำให้หญิงสาวที่ผ่านการคัดเลือกเมื่อสักครู่ ร่วมถึงหลี่ซิ่วอิงด้วยต้องหน้าซีดเผือก ต้องการคนที่พอรู้หนังสือเพียงคนเดียวถึงกลับไล่คนเป็นสิบออกได้อย่างง่ายดาย เขาชั่งเหมาะสมกับชายาตัวร้ายเสียจริง แต่ก็ไม่ผิดหากเห็นใจผู้อื่นจะเรียกว่าตัวร้ายได้เช่นไรกัน เขามีทั้งอำนาจ ทั้งทรัพย์สิน

มือเรียวบางจิกเข้าหากันอย่างใช้ความคิด วันนี้นางต้องการได้เป็นบ่าวรับใช้ที่จวนแห่งนี้เท่านั้น มิเช่นนั้นไม่ใช่เพียงแค่นางที่ลำบากรวมถึงทั้งท่านพ่อและท่านแม่นางด้วย

“ข้าระ…รู้เจ้าค่ะ ข้ารู้หนังสือเจ้าค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เจ้าพูดจริงหรือ…แต่ในข้อมูลเจ้า เจ้าแจ้งว่ามิรู้หนังสือมิใช่หรือ”

แม่นมเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ขออภัยแม่นมเหม่ยที่ข้าแจ้งเช่นนั้น ข้าคิดว่าเป็นเพียงบ่าวรู้หนังสือไปก็มิได้จำเป็นอันใด เลยแจ้งว่ามิรู้หนังสือเจ้าค่ะ”

หลี่ซิ่วอิงเอ่ยออกไปด้วยท่าทางไม่มั่นใจนัก

“รู้หรือไม่ โกหกหรือไม่ เรื่องเช่นนี้มันพิสูจน์ยากหรือ เช่นนั้นให้นางดูแลเรือนตำราข้า”

เสียงเรียบเอ่ยพร้อมเดินออกไปจากบริเวณดังกล่าว ร่างบางยกมือทาบที่อก ก่อนจะมองแผ่นหลังร่างใหญ่ที่เดินออกไป เขาสวมชุดสีดำสนิทปักด้วยลวดลายสีทอง ผมยาวดกดำที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยแผ่ประจายอยู่ตามแผ่นหลังของเขาเคลื่อนไหวตามแรงลม ท่วงท่าที่เขาเดินล้วนสง่างาม ในนิยายบรรยายเอาไว้ไม่ดีนัก อย่างที่เขาบอกว่าตัวหนังสือไม่สามารถเอ่ยถึงความสง่างามของชายผู้นี้ได้หมดเสียเลย เห็นเพียงด้านหลังเขายังดูดีเช่นนี้หากพบหน้าจะดูดีเช่นไรกันนะ

หลี่ซิ่วอิงสลัดความคิดในหัวออกไปเมื่อรู้ว่าตนเองนั้นไม่ควรทำเช่นนั้น ความตั้งใจแรกคือนางจะไม่มีทางเข้าไปยุ่งวุ่นวายหรือเอาตัวเองเข้าไปใกล้เนื้อเรื่องในนิยายเด็ดขาด จากนั้นแม่นมเหม่ยแบ่งหน้าที่ของสาวใช้แต่ละคนว่าต้องทำอันใดบ้าง

จวนอ๋องเว่ยถึงแม้จะใหญ่โต แต่บ่าวรับใช้ทั้งหมดในนี้กลับมีไม่มากมายหนัก เพราะนี้คือจวนของตัวร้ายสินะ ในนิยายเขียนความโหดเหี้ยมเอาไว้เสียหน้ากลัว นางยังจำคำบรรยายในนิยายได้ชัด เหตุเพราะเว่ยอ๋องผู้โหดร้ายท่ารุนบ่าวรับใช้ จึงทำให้ไม่มีผู้ที่อยากขายตนมาเป็นบ่าวที่นี่มากหนัก แต่บางคนก็ไม่มีทางเลือกเนื่องจากที่จวนแห่งนี้ให้ค่าตอบแทนที่สูงกว่าจวนอื่นๆ บางก็ถูกครอบครัวขายมาเพื่อนำเงินไป แต่พอนางได้เข้ามาสัมผัสการคัดเลือกจริงก็มิได้โหดร้ายเหมือนในนิยายเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกว่าเขาก็ดูปกติเสียด้วยซ้ำ

“หลี่ซิ่วอิง คือผู้ใด”

เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยเรียกหญิงสาว ผู้คนในจวนแห่งนี้มักเรียกเขาว่าพ่อบ้านตู๋ เป็นอีกคนที่ทำงานกับอ๋องเว่ยมานานมิแพ้แม่นมเหม่ย

“ท่านอ๋องให้เจ้าทำความสะอาดที่เรือนตำรา ตามข้ามา “

” เจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยรับอย่างว่าง่าย พร้อมนำข้าวของที่ใช้ทำความสะอาดติดไปด้วย นางมาที่จวนเพียงแค่ 2 ชั่วยาม และพึ่งเป็นบ่าวรับใช้ที่จวนแห่งนี้เพียงแค่ครึ่งชั่วยามก็ต้องทำงานเสียแล้ว มิได้มีเวลาให้นางได้ปรับตัวแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ต้องพร้อมและตื่นตัวตลอดเวลา นางสัญญากับตนเองว่าหากเว่ยอ๋องอยู่ที่ใดนางจะอยู่ทิศตรงข้ามกับชายหนุ่มเท่านั้น ชนิดที่ว่าอยู่ให้ไกลที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

“หน้าที่ของเจ้าคือ ทำความสะอาดเรือนแห่งนี้ 3 เวลาต่อวัน ห้ามมิให้มีแม้แต่ฝุ่นสักเม็ด ไม่ว่าท่านอ๋องจะได้ใช้หรือไม่ เจ้าก็ต้องทำความสะอาด”

“เจ้าค่ะ แล้วเช่นนี้ข้าต้องไปช่วยคนอื่นทำอย่างอื่นหรือไม่เจ้าคะ”

“มิต้อง หน้าที่ของเจ้ามีเพียงแค่ที่แห่งนี้ ส่วนที่อื่นๆหากเกิดเรื่องวุ่นวายแล้วข้าพบเจ้าอยู่ที่นั้นก็เตรียมตัวออกไปจากจวนอ๋องได้เลย “

” ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ย่างกายออกจากเรือนตำราแห่งนี้เลยเจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร

” อื้ม”

พ่อบ้านตู๋เอ่ยจบก็เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าเรือน