ตอนที่ 1 เจ้าสาวกลางป่า (2)

โจวหยวนกลับถึงกระท่อมใจกลางป่าลึกก็สว่างจ้าแล้ว วันนี้ตอนเช้ามืดเขากับหลัวต้านกำลังเอาของป่าไปขาย แต่ดันเจอหญิงสาวในชุดแต่งงานเสียก่อน เขาจึงไม่เข้าเมืองแล้ว

ไม่ถึงครึ่งชั่วยามหลัวต้านก็ตามเขากลับมาเพราะของป่าที่เอาไปขายจะเป็นพวกเนื้อรมควัน เขาติดต่อกับร้านอาหารป่าไว้แล้ว จึงสามารถเอาของไปส่งได้ตลอด ส่วนร้านขายยาข้างกำแพงเมืองจะเปิดตั้งแต่ย่ำรุ่ง จึงไม่เป็นปัญหาของหลัวต้านที่ต้องรอเวลาเปิดร้านสายหน่อยเหมือนร้านอื่น

“เจ้าไปบอกผู้เฒ่าจ้าวว่าข้าพาหญิงสาวถูกใจกลับบ้าน แต่นางล้มป่วย รอหายดีแล้วจะให้ผู้เฒ่าจ้าวจัดงานแต่งให้”

“พี่โจวจะแต่งกับนางหรือ”

“ข้าเห็นร่างกายนางแล้ว ย่อมต้องแต่ง”

“แต่นางถูกพิษ นี่ก็เที่ยงแล้วยังไม่ฟื้น นางจะรอดหรือไม่”

“รอดแน่นอน” โจวหยวนแบ่งเงินที่ขายของได้ให้หลัวต้านแล้วหยิบกระต่ายรมควันสองตัวจากในเพิงครัวมาส่งให้ “ต้มน้ำแกงให้แม่เจ้ากินหน่อย น้ำค้างลงเร็ว ค่ำแล้วก็อย่าให้นางออกมานั่งรับลมนอกบ้านนานนัก”

“ได้ ขอบคุณพี่โจว พรุ่งนี้ข้าค่อยมาใหม่” หลัวต้านจากไปทางใต้ เดินไปตามเส้นทางเล็กๆ กลับเข้าหมูบ้านเกาสุ่ยไป

โจวหยวนถอดเสื้อตัวสั้นออกไปพร้อมกับเดินไปทางลำธาร แล้วสลัดกางเกงขายาวที่มัดเอวไว้หลวมๆ กองไว้บนฝั่ง เรือนร่างเขาสูงใหญ่กำยำ ผิวคร้ามแดดเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาแลไม่คล้ายชาวบ้านธรรมดา แต่การใช้ชีวิตของเขานั้นเรียบง่ายจนไกลเกินกว่าจะเป็นผู้รากมากดีอะไร

โจวหยวนต้มยาและป้อนหญิงสาวไปครั้งหนึ่งแล้ว นางไร้สติ แต่ก็ยังสำรอกออกมาอย่างหนัก เลอะเสื้อผ้าของตัวเองและเขา เขาจึงต้องถอดเสื้อผ้าของนางออก เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ให้ ส่วนเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปต้มยาให้นางใหม่ รอบที่สองนางสามารถดื่มลงไปได้ด้วยหัวคิ้วขมวดมุ่นเพราะเขาบีบกร้ามของนางไว้

สุดท้ายนางดื่มยาไปจนหมดแล้วก็แน่นิ่งไป โจวหยวนคิดถึงผิวขาวจัดนวลเนียนใต้ร่มผ้านั้นแล้วก็อดคิดไปถึงหน้าอกอวบอิ่มเย้ายวนนั้น แม้เขาจะไม่ได้มองเต็มตา แต่ถือว่ารู้เห็นมากแล้ว

เขาเลื่อนมือลงไปยังกลางกายที่ผงาดขึ้นชี้พ้นผิวน้ำ เขาก้มลงไปมอง เห็นมันตั้งโด่สู้มือเขาเต็มตา หลายวันแล้วที่เขาไม่มีอาการเช่นนี้ วันนี้เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ เขาจึงไม่ยับยั้งชั่งใจใดๆ ขยับมือขึ้นลงรัวเร็ว น้ำในลำธารไล่เอื่อย แต่รอบตัวเขากลับเป็นระรอกคลื่นกระเพื่อมเป็นวงๆ ขยายออกไป

“อา” โจวหยวนยันมือข้างหนึ่งกับโขดหินขณะที่สะโพกเกร็งกระตุกอยู่หลายครั้ง ตัวเขาหลับตาครางเสียงต่ำ มือขยับอยู่กับลำเนื้อนั้นผ่อนแรงลงแล้ว แต่ถึงกระนั้นลำเนื้อก็ยังไม่ยอมสงบลงแต่อย่างใด เขาก้มมองมันแล้วก็เริ่มลงมือใหม่อีกครั้ง

“พี่โจว” เสียงหญิงสาวนางหนึ่งเรียกจากด้านหลัง “ให้ข้าช่วยดีหรือไม่”

นางคือสะใภ้หวัง แต่นางเป็นหม้าย มีลูกชายหนึ่งคน บัดนี้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเกาสุ่ยกับแม่สามีและลูก นางมักเข้าหาบุรุษเพื่อให้ได้รับความสงสารจากพวกเขา ไม่เว้นแม้กับโจวหยวนเอง

“พี่โจว วันนี้ข้าไม่มีกับข้าว จะมาแบ่งเนื้อกับท่านสักหน่อยได้หรือไม่” นางพูดไปด้วยปลดกระโปรงสีน้ำตาลเนื้อผ้าหยาบไปด้วย จากนั้นตามด้วยเสื้อแขนแคบ ภายในไม่มีเสื้อผ้าชิ้นอื่นอีก

โจวหยวนที่กำลังกระสัน เขาก็คว้าตัวสะใภ้หวังหันหลังให้ แล้วเริ่มจัดการนางตามแบบฉบับของเขา แม้จะเข้าง่ายไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ได้เข้า เขาจึงกระแทกสะโพกทันที เสียงเสพสังวาสดังรัวเร็วพร้อมกับเสียงครางกระเส่าของสะใภ้หวัง นางเสียวซ่านจนตาเคลิ้มลอย นี่เป็นเหตุผลที่นางมาหาโจวหยวนบ่อยครั้ง เพราะนางรู้ว่าโจวหยวนนั้นหนุ่มแน่นและหล่อเหลาที่สุดในหมู่บ้าน ที่สำคัญเขามีอารมณ์อยู่ตลอด แต่ก็ไม่ยอมแต่งกับใครทั้งนั้น บุรุษเก่งกาจไร้พันธะเช่นนี้ นางล่อลวงมาหลายคนแล้ว แต่ทำแล้วก็แลกเปลี่ยนประโยชน์กัน ไม่คิดจะจริงจังแต่อย่างใด แต่หากว่าโจวหยวนอยากจริงจังกับนาง นางก็ยินดีเช่นกัน

โจวหยวนกุมบั้นเอวของนางไว้ขยับรัวเร็วจนสุขสม สะใภ้หวังเองก็กรีดร้องสุขสมไปพร้อมกับเสียงหอบหายใจ นางถึงกับใช้มือรองน้ำขาวขุ่นมาดื่มกิน จากนั้นก็นั่งลงปรนเปรอให้เขาอีก นางต้องรีบตักตวง เพราะโจวหยวนไม่เคยอ้อยอิ่งอยู่กับนางนานนัก ขณะที่นางมัวเมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ดันนางออก นางจำต้องหยุดอย่างแสนเสียดาย แต่นางก็ไม่ได้ต่อว่าโจวหยวน

ชายหนุ่มอาบน้ำต่อ “เข้าไปในครัว มีเนื้อหมูป่าอยู่สองชิ้น เจ้าเอาไปให้หมดเถอะ”

“ขอบคุณพี่โจว” สะใภ้หวังไม่ชักช้า นางรีบล้างเนื้อล้างตัวแล้วใส่เสื้อผ้า จากนั้นก็วิ่งไปที่เพิงครัว คว้าเนื้อหมูได้ก็วิ่งกลับบ้านทันที

โจวหยวนอาบน้ำเสร็จก็ซักผ้าของเขาและของหญิงสาว เสื้อของนางเป็นชุดแต่งงานอย่างดี มีสามชั้นรวมถึงเอี๊ยมตัวเล็กด้วย ที่หนักสุดก็เสื้อคลุมแต่งงานของนาง เนื้อผ้าดีใช้ได้ การปักเย็บไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เขาจึงได้แต่สงสัยว่านางเป็นคุณหนูบ้านใดกัน เหตุใดจึงถูกพามาทิ้งไว้กลางป่า หรือนางจะหนีมาเองก็สุดจะรู้ได้เช่นกัน

แต่กระนั้น เขาเก็บคนได้ ซ้ำยังแย่งชีวิตนางกับยมโลกมาแล้ว เพราะฉะนั้น ชีวิตนางนับจากนี้ต้องเป็นของเขาตลอดไป