ตอนที่ 1 เจ้าสาวกลางป่า (1)

สองสาวใช้รีบสวมใส่ชุดแต่งงานให้เสิ่นรั่วหลานด้วยมือสั่นเทา เสร็จแล้วก็รีบหวีผมเกล้าผม ทุกการกระทำคล่องแคล้วแต่ก็ดูร้อนรนไม่เหมือนจะมีงานมงคลเลยสักนิดเดียว ส่วนว่าที่เจ้าสาวอย่างรั่วหลาน นางยิ่งกายสั่นเทิ้ม ด้วยเพราะเช้านี้นางตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงกรีดร้องของสาวใช้ เมื่อตื่นเต็มตาก็ได้เห็นบ่าวชายนอนอยู่บนเตียงของนาง

เพียงไม่นานนายท่านเสิ่นกับฮูหยินรองก็ตามกันมา จากนั้นก็สั่งให้ลากบ่าวชายคนนั้นไปโบยจนตาย แล้วก็พากันออกไป ปล่อยให้รั่วหลานมึนงงจนกระทั่งสาวใช้ทั้งสองเข้ามาประคองนางไปอาบน้ำแต่งตัว

ตอนนี้เองที่ฮูหยินรองผู้ปกครองภายในบ้านเข้ามาพร้อมสาวใช้ร่างใหญ่สองคนแล้วสั่งการทันที “อุดปากนาง จัดการให้เรียบร้อย” ใบหน้างามอวบอิ่มนั้นดูชั่วร้ายไม่อาจปิดได้มิด หลังจากจ้องตากับรั่วหลานชั่วขณะ ฮูหยินรองก็ยิ้มเยาะแล้วจากไป

สาวใช้ร่างใหญ่เข้าไปอุดปากรั่วหลาน หญิงสาวดิ้นรนสุดชีวิต เพราะหากฮูหยินรองลงมาจัดการด้วยตัวเองก็คงไม่ใช่เรื่องดีอะไรแล้ว ส่วนบิดาผู้นั้นก็ไม่ได้โผล่หน้ามาให้เห็นอีก สาวใช้พารั่วหลานไปยังห้องเก็บฟืน กดนางลงนั่งจากนั้นก็มีแม่นมคนหนึ่งถือถ้วยยากลิ่นเหม็นขื่นเข้ามา

รั่วหลานดิ้นหนักอีกครั้ง นางเข้าใจทันที ทั้งบิดาและฮูหยินรอง กำลังคิดกำจัดนางเสียเพื่อไม่ให้ในภายหน้าเรื่องราวรั่วไหลจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้ จากนั้นก็ปล่อยข่าวไปว่างนางป่วยตายก่อนขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว แค่นี้พวกเขาทั้งสกุลเสิ่นก็รอดตัวแล้ว ช่างใจดำอำมหิตนัก!

“คุณหนูใหญ่ ไร้หนทางแก้แล้ว ท่านก็ไปเสียดีๆ เถอะเจ้าค่ะ”

“อือ!” รั่วหลานไม่ยินยอม

“ง้างปาก!” แม่นมสั่งสาวใช้อีกคนให้ง้างปากนาง รั่วหลานกัดปากไว้จนเลือดไหลก็ไม่ยอม

“ไม่ยอมก็โบยสักสองสามไม้” แม่นมสั่งอีก สาวใช้อีกคนก็รีบเข้ามาพร้อมไม้โบยแล้วก็ฟาดใส่หลังรั่วหลานสามครั้งติดกัน

หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาไหล ร่างอ่อนยวบทันที จากนั้นสาวใช้ก็กรอกยา นางต่อต้านบ้าง กลืนไปบ้าง จนกระทั่งยาข่มเหม็นขื่นนั้นหมดชาม

“เดี๋ยวก่อน! รอก่อน” สาวใช้ข้างกายฮูหยินรองวิ่งเข้ามา “กรอกยาแล้วหรือ” ท่าทางมิได้ดูร้อนใจสักนิด

“แม่นางหรง พวกเราจัดการเสร็จแล้ว” แม่นมท่าทางนอบน้อมยิ่ง

“ทางสกุลกู้ยอมให้เปลี่ยนตัวเจ้าสาวแล้ว ตอนนี้ก็ไม่อาจตั้งโถงเซ่นไหว้ให้คุณใหญ่ได้อีก” หงเซี่ยมองรั่วหลานด้วยสายตาเย็นชาคราหนึ่งแล้วพูดกับแม่นม “คุณหนูใหญ่ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรแล้ว นายหญิงสั่งให้พาไปทิ้งนอกเมือง นับจากนี้ไม่มีคุณหนูใหญ่เสิ่นรั่วหลานอีกแล้ว”

รั่วหลานสติรางเลือน แต่ก็ได้ยินที่หรงเซี่ยพูดทุกอย่าง เปลี่ยนตัวเจ้าสาวหรือ ทิ้งนอกเมืองหรือ หากไม่ใช่แผนการของฮูหยินรองแล้วจะเป็นใครไปได้ แม้นางจะเก็บเนื้อเก็บตัว แต่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าฮูหยินรองอยากขึ้นตำแหน่งนายหญิงใหญ่มานานแล้ว

สองตาเริ่มพร่าเลือนแล้ว ในท้องแสบร้อนอย่างหนัก น้ำตาไหลจากสองหางตาไม่หยุด หญิงสาวไม่มีแรงแม้จะฝืนตัวอีก สาวใช้พานางขึ้นรถม้าคันเก่าครำครึ เดินทางออกนอกกำแพงเมืองไปหลายสิบลี้

“คุณหนูใหญ่แน่นิ่งไปแล้ว ทิ้งไว้ในป่าแถวนี้เถอะ”

“จะเปลี่ยนชุดให้นางหรือไม่” สาวใช้อีกคนเห็นชุดแต่งงานของรั่วหลานก็เสียดาย

สาวใช้คนแรกไม่อยากแตะต้องรั่วหลานมากนัก “ไม่ต้องหรอก รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับไปรายงานฮูหยินกันเถอะ”

สองสาวใช้ตกลงกันเสร็จก็ให้คนขับรถม้าหยุดยังชายป่าแล้วพวกนางก็แบกรั่วหลานที่ร่างกายอ่อนยวบไปแล้ว เดินเข้าป่าไประยะหนึ่ง คนขับรถม้าที่จ้างมาไม่กล้ามองด้วยซ้ำ เขาไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว จึงถอยออกไปยืนห่างๆ เมื่อสองสาวใช้ทิ้งคนเสร็จก็กลับมาขึ้นรถ จากนั้นก็พากันเข้าเมือง คนขับรถม้าได้เงินไปถุงใหญ่ก็ปิดปากเงียบ

รั่วหลานสติเลือนลางมาตลอด รู้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหนสักแห่งอยู่นานมาก ตอนนี้ทั้งหนาว ทั้งมืดมิด สติค่อยจางหาย แต่ก่อนที่นางจะไม่รับรู้สิ่งใดอีก นางเห็นเงาร่างสูงใหญ่ดูน่ากลัวท่าทางคุกคามเข้ามาใกล้ คล้ายกำลังพิศมองว่านางคือสิ่งใด ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

นางเข้าใจว่าเป็นหมี เข้าใจว่าตัวเองต้องตายแน่แล้ว ได้แต่หลั่งน้ำตาด้วยเพราะไร้หนทางป้องกันตัวเอง ร่างกายไม่อาจขยับ ปวดแสบร้อนตั้งแต่ในปากลงไปถึงท้อง นางจึงหลับตาลงยอมรับชะตากรรมอย่างไม่ยินยอม

“พี่โจว นางตายแล้วกระมัง”

พี่โจวที่เด็กหนุ่มเรียกเดินไปนั่งยองอยู่ข้างเสิ่นรั่วหลานที่หมดสติไปแล้ว เขาจุดคบไฟเล็กในมือขึ้น เห็นหญิงสาวที่ใส่ชุดแต่งงานเนื้อผ้าดี ลายปักดูประณีตงดงาม แต่ใบหน้าซีดเซียว ซ้ำยังมีรอยคล้ำที่ริมฝีปากและร่องรอยจากการถูกทำร้ายร่างกายมาด้วย

โจวหยวนใช้สองนิ้วแตะที่ลำคอของนาง จนแน่ใจว่าคนยังไม่ตาย แต่ชีพจรอ่อนแรงเต็มทีแล้ว

“ใกล้แล้ว” เขาลุกขึ้น ปลดกระบุกที่สะพายหลังออก เจ้าเข้าเมืองไปส่งของ ขากลับซื้อยาแก้พิษมาด้วย”

“แก้พิษใด?” เด็กหนุ่มไม่ได้สงสัยว่าหญิงสาวถูกพิษจริงหรือไม่ แต่เขาจะซื้อยาแก้พิษใดกลับมานี่สิปัญหา

“ยาเบื่อหนู” โจวหยวนไม่ต้องคิดมากก็ตอบทันใดพร้อมทั้งตวัดร่างหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ยังคว้าปิ่นหยกที่กำลังร่วงหล่นจากมวยผมของหญิงสาวไว้ได้ทันและเหน็บเอวตัวเองไว้

“อ้อ”

“รีบหน่อย”

“เข้าใจแล้ว” เด็กหนุ่มนามว่าหลัวต้านกระชับกระบุงใบใหญ่แล้วเร่งฝีเท้าเข้าเมืองพร้อมโบกมือร้องบอกโจวหยวน