3

บทที่ 3อาหารมื้อแรกที่เปลี่ยนไป

คำพูดของหลินจือเหนียงทำให้หวานซื่อกับเหนียงซื่อยืนนิ่งราวกับถูกสาป “คุณย่าจะทำอาหารเอง?” นี่มันเรื่องอะไรกัน ตั้งแต่พวกเธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็ไม่เคยเห็นแม่สามีแตะต้องงานครัวเลยสักครั้ง นางมองว่ามันเป็นงานของพวกทาสรับใช้ แล้ววันนี้เกิดนึกครึ้มอะไรขึ้นมา

“ยังจะยืนบื้อกันอีก” หลินจือเหนียงพูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย แม้จะไม่ใช่การตวาดอย่างเคย แต่ก็แฝงไปด้วยอำนาจจนสะใภ้ทั้งสองสะดุ้ง

“พาลูกๆ ไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาด เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว”

ทั้งสองคนยังคงลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาจริงจังของแม่สามีก็ไม่กล้าขัดขืน ได้แต่จูงมือลูกชายฝาแฝดของตัวเองเดินออกไปจากห้องครัวอย่างงุนงง

เมื่อลับสายตาของทุกคนแล้ว หลินจือเหนียงก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นางรีบปิดประตูครัวที่ทำจากไม้ผุๆ ลงกลอนกันคนเข้ามาเห็น ก่อนจะหลับตาลงทำสมาธิ

“ซูเปอร์มาร์เก็ต”

สิ้นความคิด ภาพของชั้นวางสินค้าสว่างไสวก็ปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง คราวนี้หลินจือเหนียงไม่รอช้า นางใช้สมาธิ ‘เดิน’ ตรงไปยังแผนกอาหารสดทันที

ข้าวสารหอมมะลิเม็ดสวย เอามาหนึ่งถุงเล็กๆ หมูสามชั้น แค่เห็นมันก็แทบน้ำลายไหล จัดมาหนึ่งชิ้นใหญ่ ไข่ไก่สดๆสิบฟอง ผักกวางตุ้งเขียวสด...หนึ่งกำ ที่ขาดไม่ได้คือเครื่องปรุง น้ำมันพืช เกลือ ซีอิ๊วขาว

นางเลือกของอย่างรวดเร็ว ในใจก็ตื่นเต้นจนมือสั่น นี่คือการนำของออกจากมิติครั้งแรก นางต้องทำให้แนบเนียนที่สุด

“ออกมา”

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง บนโต๊ะไม้เก่าๆ ที่ว่างเปล่าเมื่อครู่ บัดนี้กลับมีวัตถุดิบทั้งหมดที่นางเลือกวางอยู่ราวกับมีเวทมนตร์

หลินจือเหนียงยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เอาล่ะ ได้เวลาแสดงฝีมือแล้ว

ถึงแม้ชาติก่อนนางจะไม่ใช่เชฟมือฉมัง แต่การทำอาหารง่ายๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนยุคใหม่ นางจัดการล้างข้าวซาวน้ำตั้งไฟบนเตาดินอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็หั่นหมูสามชั้นเป็นชิ้นพอดีคำ นำลงไปเจียวในกระทะเหล็กเก่าๆ จนน้ำมันหมูออกมาส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ

กลิ่นหอมของน้ำมันหมูและเนื้อที่เริ่มสุก ลอยออกไปแตะจมูกของหวานซื่อกับเหนียงซื่อที่กำลังพาลูกๆ ล้างหน้าอยู่ตรงลานดินหลังบ้าน ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ กลิ่นแบบนี้พวกเธอไม่ได้กลิ่นอาหารที่มีเนื้อสัตว์มานานแค่ไหนแล้วนะ?

หลินจือเหนียงผัดหมูสามชั้นกับผักกวางตุ้ง ปรุงรสด้วยซีอิ๊วและเกลืออย่างง่ายๆ แต่กลิ่นของมันกลับยั่วยวนจนท้องร้อง จากนั้นก็นำไข่ไก่มาทำเป็นไข่เจียวฟูๆ หอมกรุ่น

ไม่นานนัก บนโต๊ะเตี้ยๆ กลางบ้านก็มีอาหารสามอย่างวางอยู่ข้าวสวยร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น, ผัดหมูสามชั้นสีสวยน่ากิน, และไข่เจียวสีเหลืองทองจานใหญ่

“เข้ามาได้แล้ว จะกินข้าวกันได้หรือยัง”

เสียงของหลินจือเหนียงดังออกมาจากในบ้าน หวานซื่อกับเหนียงซื่อกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะจูงมือลูกเดินเข้ามา แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ทั้งสี่ชีวิตแทบหยุดหายใจ

นี่มัน...อาหารจริงๆ หรือว่าพวกเธอกำลังฝันไป?

เด็กน้อยสองคนตาโตเป็นประกาย จ้องมองหมูสามชั้นในจานตาไม่กะพริบ

ส่วนสองสะใภ้นั้นทั้งตกใจ ทั้งสับสน และหวาดกลัวปะปนกันไปหมด แม่สามีไปเอาของพวกนี้มาจากไหน

"มองอะไรกันอยู่ล่ะ" หลินจือเหนียงตักข้าวสวยใส่ชามให้หลานชายทั้งสองคนก่อน แล้วเลื่อนไปตรงหน้าพวกเขา

"กินสิ มองอยู่เฉยๆ แล้วมันจะอิ่มหรือไง"

พูดจบนางก็เริ่มลงมือกินข้าวของตัวเองเป็นคนแรก โดยไม่สนใจสายตาทั้งสี่คู่ที่ยังคงมองมาอย่างตะลึงงัน