ep2

“นั่งสิ”

ชายหนุ่มมองท่าทางเด็กสาวที่ผลักประตูเข้ามาอย่างเก้ๆ กังๆ แววตาเขาสะดุดเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของเธอ ทำเอาเขาใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาของเขาจับตามองเธอทุกฝีก้าว เขาอ่านจดหมายและดูรูปถ่ายที่แนบมากับซองจดหมายแล้ว...แม่รี่ แม่ของเขาเป็นส่งเธอมาให้เขาเอง เธอเป็นลูกพี่ชายของเขา แต่เป็นพี่ชายที่ต่างพ่อ ต่างแม่ จะเรียกง่ายๆ ก็คือ เป็นลูกสาวของลูกชายพ่อเลี้ยง ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย

แมรี่แต่งงานใหม่หลังจากพ่อเขาตาย พ่อเลี้ยงมีลูกชายที่โตกว่าเขามาก เขารู้จักแค่ผิวเผินเท่านั้น เพราะทันทีที่แม่แต่งงานใหม่ เขาคิดว่านี่คือปมที่ทำให้แม่ทิ้งเขา เขาจึงบินไปเรียนต่อต่างประเทศทันที เมื่อสำเร็จการศึกษา ย่ามอบมรดกให้กับเขาที่เชียงราย เขาจึงไม่กลับไปหาแม่อีกเลย ทำได้ก็แค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ

“คุณย่าสบายดีเหรอ?”

นี่เป็นคำถามแรกที่เขาถามเด็กสาวด้วยท่าทีเมินเฉย

“สบายดีค่ะ แต่คุณย่าพูดถึงคุณอาให้ฟังบ่อยๆ”

โธมัสเลิกคิ้วอย่างสงสัย เขาไม่ค่อยส่งข่าวให้กับแม่ได้รับรู้สักเท่าไหร่ เพราะถือว่า แม่มีครอบครัวใหม่ไปแล้ว

“ตอนที่คุณทวดยังอยู่ คุณทวดส่งข่าวเรื่องคุณอาให้คุณย่าเสมอค่ะ คุณย่ายังเอารูปคุณอาใส่กรอบติดไว้เต็มบ้านเลยค่ะ”

เด็กสาวเห็นว่าชายหนุ่มสงสัย ก็สาธยายให้รู้ความเป็นมาเป็นไปอย่างร่าเริง

“ในนี้ บอกว่าเธอชื่อใบเฟิร์น”

“ค่ะ..ไม่ใช่ชื่อเล่น เป็นชื่อจริงเลยค่ะ คุณย่าเป็นคนตั้งให้”

“ทำไมเลือกที่จะมาทำงานกับฉันที่นี่”

เขาถามด้วยน้ำเสียงหมางเมิน

“เฟิร์นจบการโรงแรมค่ะ เฟิร์นใฝ่ฝันว่าจะมาทำงานกับคุณอา ตั้งแต่รู้ว่าคุณอาเปิดธุรกิจโรงแรมค่ะ”

โธมัสชะงัก! นี่หมายความว่าเด็กคนนี้ วางแผนมาแล้วซินะว่าจะมาหาเขา...เพื่ออะไร? คนพวกนั้น ทำไมยังจะต้องตามมารังควานเขาอีก

“แล้วแม่เธอล่ะ” เขากลั้นใจสัมภาษณ์เธอต่อ ไม่แน่นักหรอก บางทีเขาอาจจะผลักใสไล่ส่งเธอไปให้อยู่กับแม่ของเธอน่าจะดีกว่า

ใบเฟิร์นก้มหน้านิ่ง มีท่าทีลังเลที่จะตอบ

“ฉันถามว่า แม่เธอ ทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำไมเธอถึงไม่ไปทำงานอยู่กับพ่อและแม่ของเธอ เพราะฉันเองก็ได้ข่าวว่า พ่อของเธอก็ประกอบธุรกิจใหญ่โตอยู่ไม่ใช่หรือ?”

เขากระชากเสียงถาม ราวกับหงุดหงิดและโกรธเธอมาก่อน โดยที่เธอเองก็ตกใจ ที่เห็นเขาใส่อารมณ์กับเธอ

“เอ่อ...คุณอาคะ?”

สายตากลมโตที่มองสบมานั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว

“เอาเป็นว่า ทำไมเธอถึงไม่ไปทำงานกับพ่อกับแม่เธอ เธอน่าจะอยู่ร่วมกับครอบครัวของเธอ มากกว่าจะมาอยู่ที่นี่”

ใบเฟิร์นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบาว่า

“แม่แต่งงานใหม่ไปแล้ว พ่อเองก็...แต่งงานใหม่”

โธมัสนิ่งอึ้งไป มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“พอแม่รู้ว่า พ่อมีผู้หญิงอื่น แม่ก็หนีกลับฝรั่งเศส พ่อเลิกกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ง้อแม่ไม่สำเร็จ แล้ว...ต่างคนก็ต่างมีครอบครัวใหม่ ส่วนเฟิร์น...ก็อยู่กับคุณย่ามาตลอด คุณย่าไม่มีใคร คุณอารู้ใช่ไหมคะว่า ปู่เสียตั้งแต่เฟิร์นยังไม่เกิด”

ไม่รู้....เขาไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย หลายปีที่ผ่านมา เขาเอาแต่เรียน และทำงานๆ เขาไม่เคยเข้าใจว่า ทำไมแม่ต้องแต่งงานใหม่ ไม่เข้าใจว่า ทำไมแม่ถึงรักเขาน้อยกว่าผู้ชายคนนั้น แต่....สิ่งที่เด็กสาวคนนี้ได้รับ....มันแทบไม่ต่างอะไรจากเขาเลย

“โอเค....เธอบอกว่าเธอเรียนธุรกิจการโรงแรม ฉันขอดูวุฒิของเธอหน่อย”

ใบเฟิร์นยิ้มกริ่มแล้วยื่นใบรับรองวุฒิบัตรให้อย่างภาคภูมิใจ เธอเรียนสายวิชาชีพ จบ ปวส. ก็เท่ากับอนุปริญญา และเธอไม่ยอมที่จะเรียนต่อ เพียงเพื่ออยากจะมาหาเขาเร็วๆ

“เกรดดีนี่!”

ใบเฟิร์นยิ้มแป้น เธอตั้งใจเรียน เพราะมีเขาเป็นแรงบันดาลใจ ถ้าเธอเรียนแย่ เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ

“ทำไมไม่หางานทำที่กรุงเทพฯ มาอยู่ที่นี่ แล้วคุณย่าจะอยู่กับใคร” เขาถามลอยๆ คล้ายอดเป็นห่วงคนที่อยู่ห่างไกลไม่ได้ ทั้งที่เมื่อก่อน ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้

“ถ้าเฟิร์นได้งานทำที่นี่ เฟิร์นจะรับคุณย่ามาอยู่ด้วยค่ะ”

******