9 ไม่อยากรู้สึกแบบนั้น

มาร์โกมองตามลูกชายที่ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างหัวร้อน ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด มันเกิดจากความผิดพลาดในอดีตที่เขาไม่อาจกลับไปแก้ไขได้

รถลีมูซีนคันหรูเคลื่อนออกจากหน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดัง หลังกลับถึงคฤหาสน์ มาร์ทาก็พาวิเวียนไปซื้อของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าใหม่

“คุณหนูต้องมีชุดไว้หลาย ๆ โอกาสนะคะ คุณแดเนียล ท่านมักออกงานสังคมบ่อย ๆ” วิเวียนพยักหน้า เธอยิ้มเล็กน้อยอย่างเกรงใจ ก่อนจะหยุดชะงัก...

ที่มุมหนึ่งของร้านคาเฟ่บนชั้นสองของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง วิเวียนเห็นร่างสูงในชุดสูทสีเทาเข้มที่คุ้นตา ดวงตาคมที่เธอไม่มีวันลืม กำลังมองหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามอย่างตั้งใจ

แดเนียลนั่งอยู่ตรงนั้น กับผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายหรูหราในชุดเดรสผ้าไหมสีน้ำเงิน ดวงหน้าสวยเฉียบแบบหญิงยุโรป กำลังมองเขาอย่างหยาดเยิ้ม

“นั่นอาแดนหรือเปล่าค่ะ” เด็กสาวเอ่ยถาม และชี้ไปบริเวณนั้น

“อ๋อ!!! ใช่ค่ะ คุณหนูอย่าเข้าไปเลยค่ะ คุณแดเนียลน่าจะยังเจรจาธุรกิจอยู่”

“มาร์ทา!! คุณรู้จักผู้หญิงคนนั้นมั้ย”

“อ๋อ!! เธอชื่อเวโรนิก้าค่ะ เป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าของอังกฤษ เธอเป็นเจ้าแบรนด์เครื่องสำอางแล้วก็เครื่องประดับ รวมไปถึงโครงการแฟชั่นใหม่ ๆ ที่กำลังเป็นที่จับตามอง เธอดูสวยแล้วก็เหมาะกับคุณแดเนียลมาก” ประโยคหลังทำให้วิเวียนเม้มปากแน่น

ที่โต๊ะของแดเนียล ภายในคาเฟ่

“ฉันอยากให้คุณมาร่วมลงทุนค่ะ คุณแดเนียล” เสียงหวานเอ่ยอย่างนุ่มนวล แต่แฝงแรงจูงใจที่ไม่ใช่เพียงธุรกิจ

“ถ้าได้ชื่อของคุณมาอยู่ในบอร์ดบริหารละก็ มันจะเป็นข่าวใหญ่ในแวดวงแฟชั่นยุโรปเลยทีเดียวค่ะ” แดเนียลเพียงยกแก้วกาแฟสีดำขึ้นจิบ ริมฝีปากเขาแตะขอบแก้วอย่างนิ่งเรียบ ดวงตาเย็นแต่มีประกายบางอย่างซ่อนอยู่

“ธุรกิจหลาย ๆ อย่างของผมมันไม่ค่อยเกี่ยวกับแฟชั่นเท่าไร แต่ผมจะพิจารณาอีกที ถ้าผลตอบแทนมันคุ้มค่า” เขาไม่เชิงปฏิเสธ

“คุณต้องลองเปิดใจนะคะ ฉันรู้ ว่าคนเก่ง ๆ อย่างคุณคงไม่หยุดแค่รถถังหุ้มเกาะหรอกค่ะ”

เวโรนีก้าเอนตัวเข้ามาใกล้นิด ๆ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงแตะลอยมาแตะจมูก

“บางสิ่ง... มันไม่ได้คุ้มค่าที่ตัวเงินเสมอไปนะคะ คุณแดเนียล” เธอยิ้มให้เขาอย่างออดอ้อน ยิ้มแบบผู้หญิงที่รู้ดีว่ากำลังยั่วคนที่เธออยากได้

วิเวียนยืนนิ่งอยู่หลังกระจกบานนั้น ดวงตาสั่นระริก ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นวาบขึ้นกลางอก

หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมภาพตรงหน้าถึงทำให้หายใจแทบไม่ออก

“คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” มาร์ทาเดินมาถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าค่ะ...” เธอตอบเสียงเบา

“งั้นเราไปลองชุดกันเถอะค่ะ” มาร์ทาหันไปมอง แล้วยิ้มให้เธอ วิเวียนพยักหน้าเงียบ ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบทึบแสงลง ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่กล้ายอมรับ กำลังเติบโตอย่างเงียบงันในส่วนลึกของหัวใจ

คืนนั้นที่คฤหาสน์

แดเนียลกลับมาช้ากว่าปกติ ไฟในห้องของเขาถูกเปิดเอาไว้ วิเวียนนั่งอยู่บนโซฟาริมหน้าต่าง เธออยู่ในชุดนอนกระโปรงสั้นแนบเนื้อ ผ้าซาตินลื่นไหลดุจน้ำเน้นให้เห็นเรือนร่างที่เติบโตเต็มที่ของเธออย่างชัดเจน ตั้งแต่ช่วงขาเรียวยาวไปจนถึงส่วนโค้งเว้าของสะโพกและอก แดเนียลเห็นเรือนร่างเธอชัดจนจนไม่กล้ามองตรง ๆ ดวงตาของวิเวียนเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่กล้าถาม แต่มันเต็มไปด้วยไฟแห่งความหึงหวงโดยที่เธอไม่รู้ตัว

“อาแดน...กลับดึกจัง” เสียงเธอแผ่วเบา แต่ความสั่นเครือซ่อนความน้อยใจไว้ไม่มิด

“มีงานเล็กน้อย” เขาตอบเรียบ ๆ แล้วถอดเสื้อสูทสีเข้มวางไว้บนโซฟา มัดกล้ามเนื้อใต้เสื้อเชิ้ตของเขากำลังเต้นตุบ ๆ เธอมองเขาอย่างลังเลก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ผู้หญิงคนนั้น... ใครเหรอคะ”

แดเนียลชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหลานสาว ดวงตาเขานิ่งจนอ่านไม่ออก ราวกับพยายามปิดบังพายุที่กำลังก่อตัวอยู่ภายในใจของเธอ

“อ๋อ เธอชื่อเวโรนีก้า เป็นนักธุรกิจ เจ้าของแบรนด์เครื่องสำอาง” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมาและไม่ถามว่าเธอไปรู้มาได้อย่างไร

“นักธุรกิจ หรือคนที่อาแดนสนใจคะ” วิเวียนจงใจขยับตัวบนเก้าอี้เล็กน้อย ทำให้ผ้าซาตินลื่นไถลเน้นให้เห็นเรียวขาและเนินอกชัดขึ้นอีก เธอรู้ว่าเขากำลังพยายามห้ามตัวเองไม่ให้มอง แต่เธอกลับต้องการให้เขาหันมาสนใจ แดเนียลหรี่ตาเล็กน้อย แววตาของเขาคมกริบราวกับกำลังจับผิด

“วิเวียน!!!..ความจริงเธอควรบอกเรื่องราววันนี้ของเธอมากกว่า”

“หนูแค่ถาม…” เสียงเธอสั่นเบา

“เรื่องเรียนไม่ได้มีอะไรค่ะ ทุกอย่างปกติดี”

แดเนียลก้าวเข้าใกล้เพียงหนึ่งก้าว แต่กลับทำให้บรรยากาศทั้งห้องแน่นขึงราวกับอากาศหยุดไหล แรงดึงดูดที่แดเนียลระงับไว้กำลังจะระเบิดออกมา

“คืนนี้ เธอจะพักที่ห้องเล็กเหมือนเดิมเหรอ” เขาถามเสียงต่ำ พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอเอื้อมมือไปสัมผัสเธอ

“ค่ะ หนูไม่ชอบห้องใหญ่” คำพูดนั้นทำให้เขาแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ แต่สุดท้ายก็เพียงสูดลมหายใจลึก ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการต่อสู้กับความต้องการภายในที่ดุเดือด

“งั้นก็ไปพักเถอะ” เสียงของเขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่แฝงแรงสะกดจิตบางอย่าง มันคือคำสั่งที่แข็งกร้าว เธอก้มหน้าลง ยอมถอยอย่างช้า ๆ ทั้งที่ในอกเต็มไปด้วยความสับสน และความผิดหวังที่เขาไม่ยอมก้าวข้ามเส้นแบ่งนั้น