10 ก็คนมันน้อยใจ

ในห้องนอนเล็ก ๆ ถูกเปิดประตูทิ้งเอาไว้ ไม่ใช่เพียงจงใจให้แสงไฟจากเตาผิงลอดผ่านเข้ามา แต่ยังรวมถึงคนที่เธอปรารถนาอีกด้วย วิเวียนนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม ผืนผ้าซาตินเย็นบางแนบไปกับผิวกาย แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงราวจะทะลุออกมาจากอก

เสียงฝนตกเบา ๆ ข้างนอกเหมือนจังหวะที่กล่อมความคิดให้ลอยวนกลับไปหาเขา แดเนียล ชายผู้มีแววตาเยือกเย็นแต่กลับทำให้เธอสั่นไหวทุกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตั้งแต่คืนที่เขาโอบกอดเธอไว้ในความมืด ทุกอย่างในใจเหมือนถูกจุดไฟ เธอยังจำสัมผัสอบอุ่นบนเส้นผม เสียงกระซิบแผ่วเบา ทุกอย่างเธอจำมันได้ขึ้นใจ ตั้งแต่นั้นมา... คำพูดนั้นก็ฝังแน่นอยู่ในทุกลมหายใจของเด็กสาว

วิเวียนพลิกตัวช้า ๆ ผ้าห่มเลื่อนลงเผยผิวที่สะท้อนแสงจางจากหน้าต่าง เสียงฝนที่สาดกระทบกระจกเหมือนเสียงหัวใจของเธอที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่ได้หนาว แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความร้อนจากความคิดถึงที่เอ่อล้น

“แดเนียล!!...” เธอพึมพำชื่อเขาในความมืด ราวกับว่าเสียงนั้นจะปลุกความปรารถนาในใจของเขาได้

เธอรู้ดีว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้ เขาเป็นคนที่เธอไม่ควรเข้าใกล้ด้วยซ้ำ แต่หัวใจกลับไม่ยอมฟังเหตุผล มันสั่นสะเทือนทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มอ่อน ๆ ของเขา ทุกครั้งที่สายตาเขามองมาอย่างอ่อนโยนถึงแม้บางครั้งจะเห็นความเย็นชาบ้างก็ตาม

ภาพของเขากับเวโรนีก้า ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายของเขาอย่างสง่างาม ภาพนั้นยังคงติดตา และมันก็สร้างความเจ็บปวดและร้อนรนให้เธอไม่น้อย ความหึงหวงที่ไม่ควรเกิดกลับเผาใจเธออย่างช้า ๆ

เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ทุกครั้งที่ได้ที่ภาพนี้ปรากฏขึ้นในหัว ใจของเธอก็เต้นแรงจนเจ็บ

ความรู้สึกนี้ไม่ใช่เพียงความหลงใหล แต่เป็นการยอมจำนนให้ผู้ชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยอำนาจ ความลึกลับ และความอันตราย เข้ามากุมหัวใจของเธอไว้โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ

และในค่ำคืนที่ฝนยังไม่หยุดตก... วิเวียนก็รู้เพียงอย่างเดียวว่าเธอกำลังหลงรักเขาอย่างหมดใจรักที่ไม่อาจห้าม รักที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง... แม้แต่ตัวและหัวใจของเธอเอง

รุ่งเช้า วิเวียนอยู่ในชุดนักเรียนหญิงมัธยมปลายเสื้อสเวตเตอร์สีกรมท่า ที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนปักอยู่บนหน้าอกซ้าย เธอสวมทับเสื้อเชิ้ตอีกชั้นสลัดภาพความสาวและความเซ็กซี่เมื่อคืนออกไป

เธอเดินตรงไปยังห้องอาหารอย่างสง่างาม เสื้อเชิ้ตขาวเรียบกริบภายใต้เสื้อกั๊กสีเข้ม และกระโปรงพลีทความยาวพอดีเข่า ทำให้เธอดูสุภาพตามแบบฉบับของนักเรียนผู้ดีอังกฤษ แต่ดวงตาที่จับจ้องไปยังมาร์ทาที่กำลังจัดอาหารเช้ากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเรียบร้อยนั้น

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ คุณมาร์ทา” วิเวียนเอ่ยเสียงเรียบ ชุดนักเรียนที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่ปกปิดความปรารถนาที่เร่าร้อนเมื่อคืนไว้ทั้งหมด

“ไม่มีค่ะคุณหนู ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“คุณแดเนียลล่ะ” เธอถามเพราะตื่นมาก็ไม่เห็นเขา

“น่าจะออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ นายท่านสั่งว่าให้มาร์โกไปส่งคุณหนู” วิเวียนเดินเข้าไปใกล้ แล้วจ้องมาร์ทาด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

“เค้ารีบไปไหนแต่เช้าคะ”

“ไม่แน่ใจค่ะ มื้อเช้าก็ไม่ทานด้วย”

ระหว่างนั่งรถไปโรงเรียน

“มาร์โก คุณพอจะทราบมั้ยคะ ว่าเจ้านายคุณไปไหนแต่เช้า”

“ท่านไม่ได้บอกไว้ครับ คุณหนู” มาร์โกที่นั่งหน้าเหลือบมองผ่านกระจกหลัง เห็นสีหน้าเธอแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้

“คุณหนู... เรื่องของคุณแดเนียล อย่าเก็บมาคิดมากเลยครับ ท่านมีภาระเยอะ”

“ภาระ... หรือความลับกันแน่คะ” มาร์โกนิ่งไม่ตอบ

ช่วงเย็นวันนั้น แดเนียลกลับมาที่คฤหาสน์ระหว่างทานมื้อค่ำ เขาก็อบรมวิเวียนเรื่องที่เธอแต่งชุดหล่อแหลม แต่พอหลังมื้อค่ำจบลง วิเวียนก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทันที แดเนียลรีบมาตามเธอไปที่ห้องนอนของตนเอง แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า

ความโดดเดี่ยวที่เขาคุ้นเคยกำลังกลับมาโอบล้อมเขาอีกครั้ง แดเนียลขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับมันกำลังก่อตัวขึ้นในอก ก่อนจะได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกลาเวนเดอร์ที่ลอยมาแตะจมูก

เขาเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง ที่ซึ่งมีแจกันคริสตัลใบเล็กตั้งอยู่ ภายในบรรจุดอกลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อนที่วิเวียนนำมาจัดใส่ไว้เมื่อเช้านี้ กลิ่นหอมสงบนั้นเป็นดั่งร่องรอยเดียวที่ทิ้งไว้ให้รู้ว่าเขารู้ว่าเธอเคยอยู่ตรงนี้... เป็นร่องรอยของความบริสุทธิ์ที่พยายามเติมเต็มความเย็นชาของเขา

มือหนาเลื่อนไปสัมผัสกลีบดอกไม้เบา ๆ ความรู้สึกเหมือนถูกความอ่อนโยนอันบริสุทธิ์เข้าจู่โจมอย่างกะทันหัน แดเนียลพยายามสลัดความคิดนี้ออกไป เขาไม่ควรปล่อยให้ความรู้สึกแบบนี้แทรกซึมเข้ามา โดยเฉพาะ... เด็กสาวที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขาเอง

มาเฟียหนุ่มเห็นไฟในห้องของเธอส่องแสงออกมาจากช่องประตูที่แง้มเอาไว้ สำหรับชายที่เคยใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางกระสุนและความตาย เขาไม่เคยกลัวสิ่งใด แต่ในค่ำคืนนี้... เขากลับกลัวสิ่งที่เกิดขึ้นในใจตัวเองมากที่สุด และก่อนที่เขาจะเปิดมันเข้าไป อีกใจหนึ่งก็ร้องห้ามทันทีว่าอย่าเข้าไป จนต้องชะงักมือที่จะผลักประตูเอาไว้

“เธอก็แค่เด็กสาวมัธยมคนหนึ่ง...แต่ทำไมใจฉันถึงไม่สงบเช่นนี้นะ วิเวียน!!” เขาพึมพำก่อนจะเดินจากไป

คืนต่อมา

สายฝนตกพรำไม่ขาดสายตั้งแต่หัวค่ำ หยดน้ำกระทบหลังคาของคฤหาสน์เป็นจังหวะเบา ๆ สม่ำเสมอ ราวกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างเงียบงันในห้วงความคิดที่สับสนอีกครั้ง

วิเวียนยืนนิ่งอยู่ตรงระเบียงห้องนอนของตัวเอง ร่างเล็กสวมชุดนอนหมีสีคาราเมล ชุดที่พ่อของเธอเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด มันดูแปลกตาและขัดกับบรรยากาศหรูหราของคฤหาสน์หลังนี้อย่างชัดเจน

สายฝนโปรยบาง ๆ พัดมากระทบใบหน้าและปลายผมที่เปียกชื้น เธอไม่แม้แต่จะหลบมัน เพียงแค่มองออกไปในม่านฝนที่พร่าเลือนอยู่เบื้องหน้า

เธออยากลืม อยากลบทุกภาพที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ภาพของแดเนียลกับผู้หญิงคนนั้น และคำพูดเย็นชาที่เขาพูดใส่เธอเมื่อตอนหัวค่ำ

“อย่าทำตัวแบบนี้อีก” มันเหมือนเป็นคำสั่ง แต่แฝงด้วยบางสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ และตอนนี้… วิเวียนก็เลือกที่จะประชดเขา ด้วยการใส่ชุดที่มันตรงข้ามที่สุดเท่าที่จะหาได้มาสวมใส่ เขาหาว่าเธอแต่งชุดนอนวาบหวิวเกินไปและเจตนายั่วยวนเขา ทั้งที่อากาศก็หนาวเหน็บ