8 ที่เรียนใหม่

ที่โต๊ะอาหาร

มาร์ทา และป้าเฮเลนช่วยกันจัดโต๊ะไว้อย่างเรียบร้อย อาหารเช้ามีไข่คน แพนเค้ก และนมร้อนกลิ่นหอมละมุนพร้อมทั้งกาแฟที่กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง

วิเวียนนั่งเงียบ ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามแดเนียล เธอแอบมองเขาทุกครั้งที่เขาเงยหน้า มือหนาที่จับถ้วยกาแฟนิ่ง มั่นคง และสายตาคมที่ดูเหมือนจะอ่านใจเธอออก

“โรงเรียนที่ฉันจะพาเธอไป เป็นโรงเรียนเอกชนในเครือของมูลนิธิที่ฉันให้ทุนอยู่ทุกปี เธอไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น”

“ค่ะ” เธอตอบเบา ๆ

“ขอบคุณนะคะ อาแดน” รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“เรียกฉันว่าแดเนียลเฉย ๆ ก็ได้ เอาตามที่เธออยากเรียก”

คำพูดนั้นทำให้วิเวียนนิ่งงัน หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง เขารู้ได้ยังไงกัน เธอแค่พึมพำไม่ได้อยากเรียกแบบนั้นจริง ๆ สักหน่อย

โรงเรียนเอกชนเซนต์เบลมอนต์

รถลีมูซีนสีดำหรูจอดตรงหน้าประตูโรงเรียน ผู้คนหันมามองทันทีเมื่อเห็นชายในชุดสูทสีเข้มเดินลงจากรถ เขาเดินเคียงข้างไปกับเด็กสาวลูกครึ่งผมสีดำที่ดูโดดเด่นไม่แพ้กัน

ที่นี่คือโรงเรียนเอกชนชื่อดัง โรงเรียนที่แดเนียล บริจาคเงินสนับสนุนทุนการศึกษาปีละหลายล้านปอนทันทีที่เขาเดินเข้าสำนักงานใหญ่ ผู้บริหารสถานศึกษาถึงกับรีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยความนอบน้อม

“คุณวินเซอร์! ไม่คิดว่าจะมาเองเลยนะคะ”

“ผมอยากพาหลานสาวมาสมัครเรียนด้วยตัวเองครับ” เขาตอบเสียงเรียบแต่เปี่ยมอำนาจ ขั้นตอนดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่มีใครกล้าปฏิเสธชื่อเสียงของเขา

ช่วงพักกลางวัน วิเวียนเดินเล่นอยู่ลานโรงเรียน เพื่อนกลุ่มหนึ่งห้องเดียวกันเดินเข้ามาทัก

“เฮ้!!!...เธอชื่ออะไรนะ วิเวียนเหรอ เมื่อเช้านี้ พวกฉันเห็นเธอมากับคุณแดเนียล” เด็กสาวคนหนึ่งพูดพลางยิ้มเย้ย ๆ

“เธอเป็นอะไรกับเค้าเหรอ?”

“หลาน” วิเวียนตอบอย่างสุภาพ

“หลานเหรอ?” อีกคนหัวเราะเบา ๆ

“อย่ามาโกหกเลย ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีไม่เห็นเค้าว่าเค้าจะมีหลานสักคน”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบตัว กลิ่นอายการดูถูกสะท้อนขึ้นไปในอากาศ พวกนั้นไม่เชื่อ เพราะบอกว่าเธอคล้ายคนเอเชียมากกว่า

วิเวียนกำมือแน่น แต่ยังคงเงียบ ไม่อยากมีปัญหาในวันแรก แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเริ่มพูดหาเรื่องเธอ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“พอได้แล้วแอมเบอร์ ลูซี่!!!” ทุกคนในกลุ่มหันไปมองชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียน ผมยุ่งเล็กน้อยกับรอยยิ้มกวน ๆ บนใบหน้า

“พีเจ!!!...นายมายุ่งอะไรด้วยนี่มันเรื่องของสาว ๆ” เด็กสาวในกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“คุณแดเนียลให้ทุนฉัน เขาคือผู้มีพระคุณ เพราะฉะนั้นพวกเธอห้ามรังแกคนของเขาเด็ดขาด”

บรรยากาศชะงักทันที พวกนั้นหน้าเสีย ก่อนจะแยกย้ายกันไปอย่างเสียฟอร์ม เพราะเกรงกลัวอำนาจของพีเจ

”ขอบคุณนะ พี่เจ” วิเวียนเงยหน้ามองเขา พีเจยักไหล่

“ไม่เป็นไร ถ้าเธอมีปัญหากับพวกนั้น เรียกฉันได้ทุกเมื่อ” เขายิ้มให้เธอด้วยแววตาอบอุ่นปนซุกซน

หลังเลิกเรียนพีเจไปส่งวิเวียนถึงประตูทางออกของโรงเรียน แท้จริงแล้วพีเจคือลูกชายของมาร์โก ซึ่งมาร์โกสั่งลูกชายเอาไว้ว่าให้พีเจคอยดูแล วิเวียนเป็นอย่างดี

รถลีมูซีนคันเดิมมารอรับวิเวียน มาร์โกในชุดสูทสีดำเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพ

“คุณหนู วิเวียน เชิญนั่งรอในรถสักครู่นะครับ”

“แล้วคุณแดเนียลล่ะคะ” เธอถามอย่างสงสัย

“คุณแดเนียลยังไม่เลิกงานครับ เย็นนี้ท่านมีประชุมสำคัญ”

วิเวียนพยักหน้าช้า ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิด มาร์โกเดินเข้าไปหาพีเจในโรงเรียน เขาไม่ค่อยลงรอยกับพ่อเท่าไหร่ เพราะว่าพีเจนั้นอยู่กับแม่ มาร์โกหย่าขาดกับภรรยาตั้งแต่ลูกชายยังเล็ก ๆ

“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ พีเจ?” เสียงทุ้มต่ำของมาร์โกเต็มไปด้วยอำนาจ แม้จะไม่ดังแต่ก็มีแรงกดดันในตัวเอง พีเจปรายตามองพ่อเพียงแวบเดียว

“กำลังจะกลับ แต่ไม่ใช่บ้าน” เขาตอบเรียบ ๆ พลางแกว่งกุญแจเล่นไปมาบนนิ้วมือ

“จะพากันไปเที่ยวเตร่ที่ไหน?” คำพูดของมาร์โกทำให้พีเจชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะหยันเบา ๆ

“ผมจะไปติวหนังสือกับเพี่อน”

“วันนี้คุณหนูวิเวียนเป็นอย่างไรบ้าง”

“ก็ดี ไม่มีใครรังแกเธอ”

“ดี!! แกต้องดูแลคุณหนูวิเวียน อย่าให้เพื่อนคนไหนมารังแกรู้มั้ย”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมยอมทำตามคำสั่งคุณแดเนียล แต่ไม่ใช่คำสั่งของคุณ” มาร์โกกัดกรามแน่น ดวงตาคมเข้มจ้องลูกชายที่ยืนเชิดหน้าอย่างท้าทาย

“พีเจ!!”

“แกไม่รู้อะไร โลกของแกกับฉันมันต่างกัน”

“คุณเลือกงาน เลือกเจ้านายมากกว่าครอบครัว นั่นใช่มั้ยคือโลกของคุณ” มาร์โกหลับตาลงช้า ๆ ราวกับถูกมีดกรีดใจ

“มันไม่ได้เท่ห์อย่างที่แกคิด...พีเจ มันมีแต่ความสูญเสีย”

“ดูคนรอบ ๆ ตัวของคุณแดเนียลสิ”

“เขาแข็งแกร่ง มั่นคง ใคร ๆ ก็เคารพ” พีเจสวนกลับทันที ดวงตาเป็นประกายขึ้นเมื่อเอ่ยถึงชื่อแดเนียล

“เพราะแกยังไม่รู้... ว่าความแข็งแกร่งของเขาต้องแลกมาด้วยอะไร” พีเจนิ่งไปชั่วอึดใจ

“ผมไม่สน ว่ามันต้องแลกด้วยอะไร!!!”

พีเจพูดจบ ก็บิดกุญแจสตาร์ทรถออกไปทันทีอย่างไม่แยแส เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องไปทั่ว ทิ้งให้ผู้เป็นบิดามองตามด้วยความอึดอัด