7 ใจละเมอ

เสียงฝนยังคงตกไม่ขาดสาย ราวกับสวรรค์กำลังร้องไห้ เขาเอื้อมไปเปิดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะลูบเรือนผมของเธอเบา ๆ

“มันแค่ฝันร้าย...วิเวียน” ร่างเล็กขดตัวแน่นไม่ตอบเหมือนกำลังจมอยู่ในฝันร้ายและอ้อมกอดของเขา แดเนียล

“แต่มันเหมือนจริงมากเลยค่ะ อาแดน!!!” เสียงเธอสั่นเทา น้ำตาไหลซึมลงบนอกของเขา

“โอเค... ฉันอยู่นี่แล้ว วิเวียน” เขากระซิบช้า ๆ เสียงทุ้มอบอุ่นแทรกอยู่ท่ามกลางเสียงฝน หัวใจของแดเนียลเหมือนถูกบีบ มือใหญ่ลูบเส้นผมนุ่มช้า ๆ อย่างแผ่วเบา

เขานั่งปลอบเธออยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ปล่อยให้เด็กสาวร้องไห้จนค่อย ๆ สงบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ จากนั้นเด็กสาวจึงค่อย ๆ ผละออกจากเขา ใบหน้าร้อนวูบด้วยความอายเมื่อเห็นว่าตัวเองยังอยู่ในอ้อมแขนของแดเนียล

“อาแดน!!!...” เธอพึมพำเบา ๆ เสียงนั้นสั่นราวกับจะร้องอีกครั้ง แดเนียลมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

”ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย วิเวียน”

“ค่ะ...” เธอตอบด้วยเสียงที่เริ่มเป็นปกติ

”พ่อมาหาหนูในฝัน... แล้วพ่อก็หนีไป มันเหมือนจริงมาก” แดเนียลนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดด้วยเสียงอ่อนลง

“เธอคงคิดถึงพ่อมากสินะ” วิเวียนพยักหน้าเบา ๆ

“ตั้งแต่แม่เลิกกับพ่อ หนูก็อยู่กับพ่อมาตลอด จนพ่อไม่มีเวลาดูแลหนู ก็เลยส่งหนูไปอยู่เรียนโรงเรียนประจำ แต่หนูก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ เย็นไหนที่พ่อว่าง เราจะนั่งกินมื้อเย็นด้วยกัน...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นขึ้นจนห้องทั้งห้องสั่นสะเทือน วิเวียนสะดุ้งโหยง ก่อนจะเผลอขยับขึ้นไปนั่งบนตักเขาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

แดเนียลชะงัก หัวใจอ่อนยวบอย่างห้ามไม่อยู่ เขามองเด็กสาวในอ้อมแขน เหมือนดอกไม้ที่เพิ่งโดนฝนแรกกระหน่ำ

“ตกใจเสียงฟ้าร้องเหรอ” เขาถามเบา ๆ

“ค่ะ... หนูไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว อาแดน” เสียงเธอสั่นจนแทบเป็นเสียงกระซิบก่อนจะแอบลอบยิ้มน้อย ๆ

แดเนียลประคองหัวไหล่มน จ้องมองเด็กสาวอยู่นาน สายตาที่ครั้งหนึ่งเคยแข็งกร้าวกลับนุ่มลงอย่างห้ามไม่อยู่ เขาพยักหน้าเบา ๆ

“คืนนี้ ฉันจะอยู่กับเธอ” เขาพูดช้า ๆ ก่อนจะเอนกายพิงหัวเตียงไว้ แล้วดึงร่างเด็กสาวให้ขยับเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ วิเวียนวางศีรษะลงบนต้นแขนของเขา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเขาแผ่ซ่าน กลิ่นของความปลอดภัยที่เธอโหยหามานาน

เสียงฟ้าร้องยังคงดังอยู่ไกล ๆ แต่ในอ้อมแขนของแดเนียลทำให้ทุกอย่างค่อย ๆ เบาลง จนเหลือเพียงจังหวะหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะ ข้างหูเธอ

“ขอบคุณนะคะ... อาแดน” เสียงเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนจะบอกให้เขาหลับไปพร้อม ๆ กับเธอ

แดเนียลก้มลงมองใบหน้าสวยที่สงบลง ก่อนจะหอมเบา ๆ ไปที่เส้นผมสีดำขลับ หัวใจของมาเฟียผู้ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครกลับสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุม

เขาเอื้อมมือดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่เธออย่างระมัดระวัง ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหูของเธออีกครั้ง

“ฝันดีนะ... วิเวียน” เขากระซิบเบา ๆ พร้อมเอนตัวลงข้างเธอ แขนแกร่งโอบรอบเอวบางอย่างระมัดระวัง

ฝนยังคงตกต่อเนื่อง แต่ในห้องเล็ก ๆ นี้ กลับอบอุ่นเกินกว่าจะเรียกว่าเหงา แสงไฟจากเตาผิงที่ลอดผ่านมาทางช่องประตูทำให้ใบหน้าของเขาดูอบอุ่นและอ่อนโยนกว่าที่เคยเห็น

มือหนายื่นออกมาปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากของเธอเบา ๆ ลมหายใจของเด็กสาวค่อย ๆ สม่ำเสมอขึ้นเมื่อศีรษะเล็กซบอยู่บนอกเขา กลิ่นกายของแดเนียลอบอุ่นและมั่นคงแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึก ที่ไม่ทำให้วิเวียนฝันร้ายอีกต่อไป

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง อาบผิวขาวเนียนละเอียดของวิเวียน ที่ยังนอนขดอยู่บนเตียงนุ่ม มือเรียวเอื้อมออกไปตามหาความอบอุ่นที่เคยโอบกอดเธอไว้เมื่อคืน แต่กลับสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่าและผ้าปูที่เย็นเฉียบ

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะลุกจากเตียงและเดินออกมาจากห้องนอน แต่ภาพแรกที่ตกกระทบดวงตากลมโตก็ทำให้ลมหายใจของเธอสะดุด...

แดเนียลกำลังยืนอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า โดยมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวที่พันรอบบั้นเอว แผ่นหลังกำยำกว้าง ไหล่หนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง

ความร้อนผ่าวพลันแล่นริ้วขึ้นมาบนใบหน้า ช่องท้องของเธอปั่นป่วนด้วยความรู้สึกประหลาดที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ภาพตรงหน้ากลับดึงดูดและทำให้เธออยากสัมผัส... อยากรู้...

“หลับสบายดีไหม...วิเวียน” เสียงทุ้มต่ำของคนที่กำลังยืนแต่งตัวเอ่ยถามอย่างไม่รู้สึกรู้สา เขาถามโดยที่เขาไม่ได้หันมามองเธอด้วยซ้ำ

เสียงทักทายนั้นทำให้สติเธอกลับคืนก่อนที่เด็กสาวจะรีบตะแคงตัวหันหลังกลับในทันที หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ความรู้สึกวาบหวามและภาพที่น่าตื่นตะลึงเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิด เลือดลมสูบฉีดจนทั่วใบหน้าและร่างกายจนร้อนผ่าว เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังจะลุกเป็นไฟ

“หนูต้องขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยค่ะ...อาแดน” เสียงของเธอเบาหวิว แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายปนความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

แดเนียลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกับผิวเบา ๆ เขาคงสวมเสื้อเรียบร้อยแล้ว ความรู้สึกโล่งใจปนผิดหวังอย่างรุนแรง ทำให้วิเวียนกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ พลางแอบถอนหายใจ ก่อนที่เขาจะเดินมาประชิดตัวเธอจากทางด้านหลัง

“ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ เดี๋ยวลงไปทานอาหารเช้ากัน” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา แต่ในความลึกของดวงตาคู่นั้น วิเวียนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่คล้ายกับความอบอุ่น และความปรารถนาที่ซ่อนเร้น