6 หัวใจที่พร้อมจะเปิดประตู

แดเนียลพาวิเวียนเดินผ่านประตูไม้บานเล็ก ช่องทางที่เชื่อมกับห้องนอนใหญ่ของเขา ไปยังห้องนอนอีกห้อง ภายในห้องเล็กๆ นี้ ทุกอย่างดูอ่อนโยนและปลอดภัย ผนังถูกทาด้วยสีพาสเทลอ่อน มีลวดลายการ์ตูนรูปสัตว์น้อยประดับเรียงรายรอบห้อง ผ้าม่านสีครีมบางเบา มีเปลไม้สีขาววางอยู่ ข้าง ๆ คือเก้าอี้โยกบุผ้านุ่มที่ถูกจัดไว้อย่างเหมาะเจาะสำหรับมารดาที่ต้องลุกขึ้นให้นมลูกในยามค่ำคืน โต๊ะเล็กข้างเก้าอี้มีตะเกียงทรงกลมให้แสงอบอุ่นพอเพียงและไม่แสบตา แสงสีส้มจากเตาผิงลอดผ่านช่องประตูห้องเข้ามาให้ความอบอุ่น

“ห้องนี้...สวยมากค่ะอาแดน เล็ก ๆ แต่อบอุ่นดี” วิเวียนเอ่ยเบา ๆ พลางลูบผ้าคลุมเตียงที่สะอาดไร้ฝุ่น สัมผัสเย็นเล็กน้อยทว่านุ่มนวล แดเนียลยังคงยืนขวางทางที่กรอบประตู ร่างสูงใหญ่เป็นเงาทมึนภายใต้แสงไฟ

“แต่การเข้าออกห้องนี้จะต้องผ่านห้องนอนของฉัน...เธอโอเคไหม” ราวกับเขาประกาศสิทธิ์เอาไว้ ว่าเธอจะต้องใกล้ชิดกับเขาหากต้องใช้ห้องนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ รอยยิ้มที่ซ่อนความกล้าหาญและความหวั่นไหวไว้พร้อมกัน เขาพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้าคมคายของเขาเคร่งขรึม

“เรื่องความสะอาดไม่ต้องห่วงนะ ฉันให้คนทำความสะอาดห้องนี้ทุก ๆ อาทิตย์ มันถูกดูแลเป็นอย่างดี” แดเนียลยืนพิงกรอบประตู ราวกับผู้ปกครองที่กำลังเฝ้ามองทรัพย์สินอันล้ำค่า วิเวียนจ้องมองเขาไม่นาน ใจเธออ่อนยวบโดยไม่รู้เหตุผล

ใต้ความเข้มแข็งและเงียบสงบที่ดูเย็นชาของเขา เธอเห็นบางสิ่งที่เปราะบาง ถูกบดบังไว้ด้วยอำนาจมืด และในวินาทีนั้น เธอกลับอยากอยู่ใกล้ ๆ เขา

“ถ้ามีอะไร...ก็เรียกฉันได้ตลอด” เสียงทุ้มเรียบแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทำให้หัวใจเด็กสาวเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ค่ะ” วิเวียนพยัก เสียงของเธอเบาหวิวราวกับลมหายใจ แดเนียลยิ้มเพียงเล็กน้อย รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็น แต่กลับทำให้หัวใจของเธอหวาบหวิว เขาหันตัวจะเดินออกไป แต่ชะงักเมื่อหันกลับมามองเธออีกครั้ง

“กู๊ดไนท์นะ วิเวียน” เสียงเรียบง่ายนั้นทำให้หัวใจของวิเวียนเต้นแรงราวกับสะดุด

วิเวียนยืนมองประตูที่ถูกปิดลงอยู่นาน ความเงียบอบอวลไปทั่วห้อง แต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงเต้นของหัวใจ เธอรู้ว่าประตูบานนี้ไม่ได้ทำหน้าที่ขวางกั้น แต่เป็นเพียงฉากบาง ๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยในพื้นที่ของเขา แม้จะมีตัวล็อกอยู่ด้านใน เธอก็ไม่คิดจะใช้มัน เพราะนั่นจะเท่ากับการปฏิเสธการปกป้องจากเขา

แดเนียลเดินออกมายืนเงียบ ๆ อยู่หน้าประตูห้องนอนของเด็กสาว เขาไม่คิดเลยว่าการอยู่ห่างออกไปเพียงแค่บานประตูเดียว... มันจะทำให้ใจของเขาสงบใจได้ถึงขนาดนี้ มาเฟียหนุ่มได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเด็กสาวจากอีกฟาก เขาไม่ได้ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่เป็นความรู้สึกโล่งใจและพึงพอใจที่รู้ว่าเธออยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม

“ขอบคุณนะคะ... อาแดน” เธอพึมพำ ชื่อของเขาถูกเรียกด้วยความผูกพันและปรารถนา เธออยากให้เขาอยู่ใกล้ ไม่ใช่เพราะกลัวความมืดหรือฟ้าร้อง แต่เพราะเธอรู้ดีว่าความอบอุ่นที่เธอโหยหานั้นมีเพียงหนึ่งเดียวคือ อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้

ค่ำคืนนี้ฝนตกยาวนานกว่าทุกคืนที่ผ่านมาในวินเซอร์เฮาส์ ความเงียบสงัดมีเพียงเสียงฝนและเสียงหัวใจของคนทั้งสองที่เต้นรัวแข่งกันท่ามกลางสายฝน สายลมหนาวจากทะเลเหนือพัดกระแทกหน้าต่างเป็นระยะ เสียงฝนกระทบหลังคาและฟ้าร้องไกล ๆ เริ่มขยับใกล้เข้ามา วิเวียนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ความเหงาเริ่มกัดกินหัวใจที่บอบช้ำ เธอหลับตา พยายามกล่อมตัวเองให้หลับ... แต่ความฝันกลับพาเธอไปยังสถานที่เดิม ๆ ที่คุ้นเคย

“พ่อ! อย่าทิ้งหนูไป... พ่อ!!!” เสียงตะโกนสะท้อนก้องอยู่ในห้องนอนหลายครั้งของวิเวียน จนแดเนียลที่ยังไม่หลับรู้สึกเป็นห่วงเธอ และนั่นก็เป็นสัญญาณให้เขาตัดสินใจเข้ามาให้ห้องนอนของเธอ

ประตูไม้บานเล็ก ๆ ที่เชื่อมระหว่างสองห้องถูกเปิดออกอย่างเงียบงัน แสงไฟสีส้มจากเตาผิงในห้องใหญ่สาดเข้ามา เผยให้เห็นเงาของชายร่างสูงในชุดนอน แดเนียลยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมลึกของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะก้าวเข้ามาหาเธออย่างแผ่วเบา

วิเวียนยังคงกระสับกระส่ายภายใต้ความฝัน มือเล็กกำผ้าห่มแน่น น้ำตาอุ่นไหลอาบแก้มที่ซีดขาว ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยคำใด ร่างสูงใหญ่ของเขาก็พุ่งเข้ามา อ้อมกอดของแดเนียลรวดเร็วและหนักแน่น มันเป็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยการควบคุมอย่างทะนุถนอม

“วิเวียน...” เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น

“ฉันอยู่ที่นี่แล้ว...” เขากระซิบช้า ๆ ข้างหู เสียงนั้นอบอุ่นแต่เธอก็ยังไม่รู้สึกตัว

“ไม่มีใครทำร้ายเธอ...วิเวียน” เด็กสาวสะดุ้งตื่นเธอกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อเริ่มรู้สึกตัว

“มันแค่... ฝันร้ายนะ”

“เธอแค่ฝันร้าย วิเวียน” เขาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอ น้ำเสียงเรียบแต่แฝงด้วยห่วงใยทะนุถนอม

“อาแดน หนูฝันถึงพ่อ แล้วพ่อก็จากหนูไป” วิเวียนเงยหน้าขึ้นบอกความฝันของเธอ ดวงตาสั่นระริกมองเขาอย่างไม่แน่ใจว่าควรกลัวหรืออบอุ่นในเวลาเดียวกัน

“ฮื้อๆๆๆ”

“ชู่วว!!...” เขาแนบริมฝีปากแตะหน้าผากเธอเบา ๆ

“เธอไม่เป็นอะไรแล้ว นิ่งซะ”

สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนเสียงสะอื้นของเด็กสาวหายไป เขาคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย มือใหญ่ลูบหลังเธอช้า ๆ เหลือเพียงเสียงฝนที่กระหน่ำอยู่นอกหน้าต่าง กับเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นประสานกัน

ภายใต้ความมืดสลัว วิเวียนรู้ดีแล้วว่า หัวใจที่บอบบางของเธอ... ได้หล่นหายไปในอ้อมแขนของเขา และแม้ฟ้าจะร้องหรือพายุจะโหมแรงเพียงใด เธอก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ความฝันปลอม ๆ ของเธอทำให้เขาเชื่อสนิทใจ

วิเวียนซบหน้าลงกับแผงอกแข็งแกร่งของเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวและจังหวะที่มั่นคง ความอบอุ่นของเขาไม่ใช่การปลอบโยน... แต่เป็นการถ่ายเทความเข้มแข็งและอำนาจเข้าสู่ตัวเธอ