5 อยากใกล้ให้มากกว่านี้

ภายในห้องพักที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างหรูหรา เพดานสูงประดับบัวไม้แกะสลักอย่างประณีต มือเรียวบางของวิเวียนแวกมันออกเพื่อชมทัศนียภาพ กลิ่นน้ำยาทำความสะอาดจาง ๆ ที่ลอยเข้ามาทำให้ทุกลมหายใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่

วิเวียนยืนนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาไม่แน่ใจ ทุกอย่างดูสวยงามเกินกว่าจะเป็นจริง ราวกับความฝัน

‘ที่นี่...จะเป็นบ้านของฉันจริง ๆ หรือ?’ ความคิดนั้นวนเวียนอยู่ในใจ แต่เสียงของแดเนียลยังดังก้องอยู่ในหัว ‘อยู่กับฉัน... เธอจะปลอดภัย วิเวียน’

คำพูดนั้นฟังดูเหมือนอ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วยน้ำหนักที่เธอจับต้องได้ วิเวียนเคยคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เคยก่อเรื่องกับใคร ไม่เคยมีศัตรู แต่แดเนียลพูดเหมือนรู้บางอย่างที่เธอปกปิดเอาไว้…

มันหมายความว่าเธอไม่ปลอดภัย หรือเขาจะรู้ว่าการเสียชีวิตของบิดาเธอจะไม่ใช่อุบัติเหตุกันแน่? วิเวียนสูดหายใจลึก รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกไหลไปทั่วร่างกาย ยังดีที่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขาตลอดทางยังคงอยู่ในใจราวกับแสงแดดที่สาดลงบนผิวหน้า

การโอบที่มั่นคงและความอ่อนโยนอยู่ในทุกสัมผัส ลมหายใจของเขา แผ่นอกที่อบอุ่น เสียงหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอ ทุกอย่างล้วนทำให้เธออยากอยู่ที่นี่

แค่สัมผัสของเขาก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เธอรู้สึกปลอดภัย…และในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความใกล้ชิดที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน ความรู้สึกอบอุ่นนั้นไม่ใช่เพียงร่างกาย แต่มันสัมผัสได้ถึงใจ จนเธอแทบลืมหายใจไปชั่วขณะในตอนนั้น

วิเวียนรู้ตัวว่าความรู้สึกบางอย่างใหม่ ๆ เริ่มก่อตัวขึ้น ความผูกพันที่ลึกซึ้ง และความหวั่นไหวมันเกิดขึ้นกับเธออย่างรวดเร็วและแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ถ้าไม่ได้นั่งพิจารณาดี ๆ แบบนี้เธอจะไม่มีวันรู้ตัวเลย

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง หลังวิเวียนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หมาด ๆ ผมยังชื้นติดใบหน้า เธอสวมชุดนอนแขนยาวเนื้อผ้านุ่มสีฟ้าอ่อน คลุมร่างกายพอดีตัว ไม่หนาเกินไปแต่ก็เพียงพอสำหรับอากาศหนาวของลอนดอน เธอยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก สะท้อนแสงไฟอบอุ่นในห้อง ทำให้ผิวขาวซีดของเธอดูละมุนตา

“เข้ามาได้ค่ะ ประตูไม่ได้ล็อก” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เมื่อมั่นใจว่าแดเนียลเป็นคนเคาะ

ประตูห้องนอนถูกเปิดออก แสงจากทางเดินสาดเข้ามา เผยให้เห็นร่างสูงของแดเนียลในชุดลำลอง เสื้อคอเต่าสีเทากับกางเกงผ้าขนสัตว์เรียบง่ายพอดีตัว เห็นแนวไหล่กว้างและสรีระสง่างาม แม้จะเป็นชุดลำลอง แต่ก็ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาอย่างไม่อาจปฏิเสธ ดวงตาคมลึกของเขาจับจ้องมาที่เธอราวกับอ่านทุกความรู้สึกในใจ

“เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พลางมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนแต่แอบแฝงความปรารถนาอย่างลึก ๆ

“ค่ะ” วิเวียนตอบสั้น ๆ และรีบหันหน้าเข้ากระจก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นเพียงเขามองเรือนร่างของเธอในชุดนอน แสงไฟในห้องสะท้อนให้เห็นเส้นผมที่ยังชื้นและผิวขาวของเธอเพียงเล็กน้อย เธอดูสวยเซ็กซี่อย่างธรรมชาติ

แดเนียลก้าวเข้ามาภายในห้องและปิดประตูลง ด้วยท่าทีที่ไม่ได้เร่งเร้า ก่อนจะเดินนั่งลงบนเตียง สายตายังคงจับจ้องวิเวียนที่กำลังนั่งหวีผมหน้ากระจก วิเวียนรู้สึกถึงความอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้เขา แม้หัวใจจะสั่นรัวจนแทบไม่กล้าหายใจเลยก็ตาม

วิเวียนลุกขึ้น แววตาของเขายังไม่ละจากใบหน้าของเธอ

“ลงไปทานมื้อค่ำกันเถอะ” ความจริงเขาสามารถให้มาร์ทามาตามเธอก็ได้ แต่หัวใจเขาอยากมาด้วยตัวเอง

ระหว่างมื้อค่ำ แดเนียลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“พรุ่งนี้จะให้มาร์ทาพาเธอเดินดูรอบ ๆ บ้าน จะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน แล้วก็ไปซื้อของใช้ที่จำเป็นเพิ่มเติม ถ้ามีอะไรต้องการนอกจากนี้ ก็บอกมาร์ทาได้เลยนะ”

“ค่ะ...” เสียงวิเวียนเบาจนแทบเป็นเพียงลมหายใจ

แดเนียลมองเธออยู่นาน ความเงียบระหว่างทั้งคู่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดบางอย่าง เงียบสงัดจนแม้แต่เสียงฝนด้านนอกก็แทบไม่ยิน

ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่แฝงความลึกซึ้งที่วิเวียนสัมผัสได้ มันเป็นความรู้สึกที่ต่างจากออกไปจากความห่วงใยแบบธรรมดา มันทำให้เธออยากกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เหมือนตอนที่อยู่ในรถ ที่ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นและสงบ

หลังมื้อค่ำ แดเนียลเดินขึ้นมาส่งเธอถึงห้องนอน

“พักผ่อนให้สบายนะ วิเวียน” เขาบอกเธอเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง

“เดี๋ยวค่ะ อาแดน!!!” เธอตัดสินใจรวบรวมความกล้า ร้องเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสั่น

“มีอะไรเหรอ วิเวียน”

“คือ...ห้องมันใหญ่เกินไป หนูไม่กล้านอนคนเดียว” เสียงเล็ก ๆ ของเธอสั่นระริก แดเนียลนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนถามเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยน

“เธออยากอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้เหรอ”

“ค่ะ...ตอนอยู่หอ หนูนอนรวมกับเพื่อน ๆ จนชิน” เขาพยักหน้า ช้า ๆ อย่างเข้าใจ

“งั้นเอางี้ ห้องของฉันเป็นห้องแฝด มีห้องเล็กที่ติดกันอยู่ เธอจะไปนอนที่นั่นก่อนก็ได้”

วิเวียนเงยหน้าขึ้นมองเขา และทำตามความต้องการของหัวใจไปพร้อม ๆ กับภารกิจลับ

“มีห้องเล็กกว่านี้เหรอคะ...” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพยายามความคุมมันให้เป็นปกติ

“ใช่ ตอนนั้นฉันสร้างไว้สำหรับลูก แต่…ก็อย่างที่เธอรู้ ภรรยาฉันจากไปก่อนจะมีลูกด้วยกัน ห้องนั้นเลยว่างเปล่ามาตลอด” หัวใจของวิเวียนกระตุก เธอรับรู้ถึงความเศร้าแผ่วเบาในน้ำเสียงของเขา มันยิ่งทำให้เธออยากเข้าใกล้เขามากขึ้นไปอีก

“หนู...ขอโทษค่ะ อาแดน”

“ไม่เป็นไร” เขายิ้มบาง ๆ แต่ดวงตายังคงสะท้อนความเจ็บปวดบางส่วน

“อย่างน้อย ห้องนั้นอาจจะถูกสร้างมาเพื่อเธอก็ได้” เขาบอกพร้อมรอยยิ้ม

ความอบอุ่นและความปลอดภัยแผ่ซ่านทั่วใจของเธอ ราวกับมีใครสักคนคอยปกป้องจริง ๆ ครั้งแรกในชีวิตที่วิเวียนรู้สึกว่าโลกนี้ไม่อันตรายอีกต่อไป… และหัวใจเล็ก ๆ ของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงหัวใจดังเป็นจังหวะเดียวกับสายตาที่เขามองเธอ