4 บ้านใหม่ในลอนดอน

แดเนียลนั่งนิ่งอยู่ในรถ มองภาพสองแม่ลูกยืนกอดร่ำลากันท่ามกลางสายลมหนาว แววตาคมเข้มสะท้อนเงาของอารมณ์ที่รู้ดีว่า จากวินาทีนี้ไปเขาต้องดูแลสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิต เมื่อวิเวียนผละออกจากอ้อมกอดของมารดา มาร์โกก็เปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพ

เด็กสาวหันกลับไปมองแม่อีกครั้ง น้ำตาเอ่อคลอหน่วย ก่อนจะไหลพรั่งพรูในขณะที่ก้าวขึ้นรถ อัญญาทนไม่ไหวรีบเคาะกระจกบอกแดเนียลทันที

“แดน!!!..พี่ฝากวิเวียนด้วยนะ...” เสียงของ อัญญา แผ่วเบาแต่ชัดเจน แดเนียลพยักหน้าด้วยความเห็นใจเธอ ก่อนจะให้คำมั่นสัญญา

”ผมสัญญา... จะดูแลวิเวียนให้ดีที่สุดครับพี่อัญญา”

รถเคลื่อนออกช้า ๆ ผ่านรันเวย์ที่ปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน วิเวียนหันกลับไปมองผ่านกระจกหลัง เห็นร่างของมารดายังยืนอยู่ตรงเดิม ร่างเล็ก ๆ นั้นค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมม่านหิมะ

แดเนียลเหลือบมองเด็กสาวข้างตัว ใบหน้ารูปไข่ซีดขาวเปื้อนน้ำตา ดวงตาน้ำตาลนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าที่กดทับหัวใจ เขามองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะไหล่เล็กนั้นอย่างแผ่วเบา

“อย่าร้องไห้ไปเลย...วิเวียน” เสียงทุ้มต่ำของเขาอ่อนลง วิเวียนพยายามกลั้นสะอื้น แต่สุดท้ายเสียงร้องไห้ก็เล็ดลอดออกมาจากลำคอเบา ๆ น้ำตาไหลรินไม่หยุดเมื่อความเจ็บปวดทั้งหมดถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

แดเนียลไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงดึงร่างบอบบางนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมกอด วิเวียนรู้สึกเหมือนเวลาทั้งหมดหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอสัมผัสกลิ่นกายของเขา มันค่อย ๆ แทรกซึมเข้าสู่ความทรงจำของเธออย่างเงียบงัน

มือของเขาลูบหลังเธอเบา ๆ จนเสียงสะอื้นค่อย ๆ แผ่วลง

“อยู่กับฉัน... เธอจะปลอดภัย วิเวียน” เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชิดข้างหูเธอจนหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ วิเวียนเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลยังพร่าด้วยน้ำตา

อ้อมแขนของแดเนียลให้ความรู้สึกปลอดภัยอบอุ่น จนซึมลึกเข้าสู่หัวใจของเด็กสาววัยสิบแปดปีที่เพิ่งผ่านสูญเสีย สายตาของเด็กสาวไล่ไปตามแนวกรามคมสัน ริมฝีปากหยัก ถึงแม้เขาจะดูแข็งกร้าวแต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน และในวินาทีนั้น หัวใจของเธอ... ก็เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน วิเวียนรู้สึกได้ถึงสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

เมืองที่ถูกปกคลุมด้วยสายฝนและเกล็ดหิมะโปรยปราย อุณหภูมิต่ำจนน้ำแข็งเริ่มจับบนขอบหน้าต่างรถ ภายในรถมีเพียงเสียงฝนกระทบหลังคาเป็นจังหวะเบา ๆ วิเวียนซบอยู่ในอ้อมอกของแดเนียล เธอหลับสนิทหลังจากร้องไห้จนหมดแรง ดวงตายังบวมแดง แก้มซีดแนบกับอกเสื้อสูทของเขาที่อบอุ่น

แดเนียลโอบกอดร่างบอบบางนั้นไว้แน่นตลอดทาง ตั้งแต่เครื่องแตะพื้นสนามบินจนถึงตอนนี้ เขามองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มอยู่ในอ้อมกอด แล้วรู้สึกบางอย่างไหววูบขึ้นในอก ความปรารถนาที่เจือปนความห่วงใย

รถลีมูซีนสีดำแล่นผ่านประตูเหล็กดัดสูงใหญ่ของคฤหาสน์ ไฟหน้ารถสะท้อนซุ้มประตู ระบบรักษาความปลอดภัยถูกเปิดด้วยกลไกอิเล็กทรอนิกส์อันซับซ้อน ก่อนเผยให้เห็นถนนหินแกรนิตยาวทอดเข้าสู่คฤหาสน์สีงาช้าง

สองข้างทางเรียงรายด้วยต้นเมเปิลและสนประดับไฟส้มอ่อนตั้งแต่เทศกาลคริสต์มาสที่เพิ่งผ่าน กลิ่นไม้เปียกฝนลอยคลุ้งในอากาศ ชวนให้รู้สึกอบอุ่นปนเหงา

“วิเวียน...” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ปลายนิ้วของเขาลูบหลังมือเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยน เพื่อให้เธอรู้ตัว

เด็กสาวขยับนิดหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เสียงทุ้มอบอุ่นของเขาดังขึ้นอีกครั้งใกล้หู

“ถึงที่พักแล้ว... ตื่นเถอะ”

เขาไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากภรรยาเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อน จะมีใครกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง แต่ในค่ำคืนนี้... ทุกอย่างกำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

รถจอดนิ่งตรงบันไดหินอ่อนหน้าคฤหาสน์ บอดี้การ์ดที่รออยู่รีบเข้ามาเปิดประตู ลมหนาวพัดกรูเข้ามาทันที กลิ่นหิมะปนฝนเย็นเฉียบแตะปลายจมูก

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณแดเนียล” เสียงของ ป้าเฮเลน หัวหน้าแม่บ้านวัยหกสิบดังขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เธอยืนรออยู่ตรงประตูพร้อมผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์ แดเนียลพยักหน้าเบา ๆ ก่อนหันไปประคองวิเวียนที่กำลังก้าวลงจากรถอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

แสงจากโคมไฟหน้าคฤหาสน์สะท้อนกับหิมะที่เกาะบนเส้นผมสีดำขลับของเธอ

“คุณวิเวียนใช่ไหมคะ” ป้าเฮเลนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“สวัสดีค่ะ...” วิเวียนเอ่ยทักทาย เธอยังคงจดจำมารยาทที่มารดาสอนมาเป็นอย่างดี แต่เสียงของเธอก็แผ่วเบาราวเสียงกระซิบ

”มาร์ธา!!! เดี๋ยวพาวิเวียนขึ้นไปพักในห้องที่เตรียมไว้นะ” แดเนียลหันไปสั่งเบา ๆ แม่บ้านสาวรีบก้าวออกมาโค้งให้เจ้านาย ก่อนหันไปเชิญวิเวียนด้วยท่าทีสุภาพ แดเนียลมองตามร่างเล็กที่เดินตามแม่บ้านขึ้นบันไดไป เส้นผมสลวยพลิ้วไปตามแรงลมจากประตู และในวินาทีนั้น เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไปในคฤหาสน์หลังนี้ มันคือสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาอ่อนโยนขึ้น

ภายในห้องพักของวิเวียน แสงไฟสีอุ่นสะท้อนกับม่านกำมะหยี่สีทอง ห้องนอนตกแต่งเรียบหรูแบบผู้ดีอังกฤษ วิเวียนมองรอบห้องด้วยความประหม่า เธอยังไม่ชินกับความโอ่อ่าของที่นี่

เด็กสาวเลื่อนกระเป๋าที่แม่บ้านลากมาส่ง เธอขยับมาใกล้ ๆ กับตู้เสื้อผ้า ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

หิมะยังตกพรำท่ามกลางแสงไฟของลอนดอนยามค่ำ ทุกสิ่งดูสวย... แต่ก็หนาวจับใจ

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น วิเวียนรีบเดินไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นแดเนียลยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนขึ้นถึงข้อศอก แสงไฟจากโคมระย้าส่องให้เห็นแนวกรามคมและแววตาที่อ่อนลงจากเดิม

“ห้องโอเคไหม” เขาถามเรียบ ๆ

”มันสวยมากค่ะ...”

“งั้นก็ดีแล้ว” เขาพูดเพียงสั้น ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาอีกก้าว มือใหญ่เอื้อมไปดึงผ้าคลุมบนเตียงให้เข้าที่อย่างไม่ตั้งใจ

“อาบน้ำให้เรียบร้อย...แล้วเดี๋ยวไปทานมื้อค่ำกัน” เด็กสาวมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา

“ค่ะ... อาแดน”

แดเนียลชะงักเล็กน้อยกับคำเรียกนั้น มันเป็นสำนวนไทยที่เธอกับแม่สื่อสารกัน เขาพอจะเข้าใจบ้างเล็กน้อย เสียงนั้นอ่อนโยนจนเหมือนละลายน้ำแข็งในหัวใจที่แข็งกร้าวมานาน เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ยช้า ๆ ประตูค่อย ๆ ปิดลง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมสะอาด