3 อำลา

หิมะโปรยลงตลอดทั้งวันจนขาวโพลนไปทั่วเมือง โบสถ์เก่าแก่อายุเกือบร้อยปีตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสายลมหนาว เสียงระฆังดังแผ่วในอากาศเย็นจัดขณะทุกคนร่วมไว้อาลัยให้กับ โธมัส เวสโตรว์

ภายในโบสถ์อบอวลด้วยกลิ่นเทียนไขและดอกลิลลี่ที่วางเรียงรายรอบโลงศพ เป็นกลิ่นหอมอ่อนโยนที่ปนเศร้า

แสงเทียนส่องกระทบกับผิวไม้เนื้อเข้มของโลงศพสะท้อนประกายอบอุ่นราวกับลมหายใจสุดท้ายของผู้ล่วงลับ

วิเวียน สวมเดรสดำเรียบ มือเล็กกำผ้าเช็ดหน้าแน่น ดวงตาสีเทาอ่อนบวมแดงจากการร้องไห้มาหลายวัน เธอนั่งเงียบอยู่แถวหน้า ข้างกายคือ อัญญา มารดาชาวไทยที่เลิกรากับโธมัสเมื่อสองปีก่อน เธอมาให้กำลังใจลูกสาว เบื้องหลังของสองแม่ลูกคือชายร่างสูงในชุดสูทสีดำ

น้องชายบุญธรรมของผู้วายชนม์ และตอนนี้คือเสาหลักคนสุดท้ายของตระกูล เวสโตรว์ ถึงแม้เขาจะไม่ใช่สายเลือดของเวสโตรว์อย่างแท้จริง แต่ก็มีความผูกพันธ์ในสายเลือด

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อทุกคนพร้อมเพียง เสียงบาทหลวงเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายอย่างสงบ

“ขอให้ดวงวิญญาณของคุณโธมัส เวสโตรว์ ได้พักผ่อนในอ้อมแขนของพระเจ้า...”

เมื่อฝาโลงศพถูกปิดลง เสียงสะอื้นของวิเวียนก็ดังขึ้นในความเงียบ อัญญายื่นมือมากุมมือลูกสาวไว้แน่น น้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาเธอเช่นกัน แดเนียลมองภาพนั้นอยู่นาน ความบอบบางของสองแม่ลูกทำให้หัวใจที่เยือกเย็นของเขาเกิดรอยร้าว

พิธีจบลงท่ามกลางหิมะที่เริ่มตกหนักขึ้น แขกผู้มาร่วมงานทยอยออกจากโบสถ์ อัญญาหันมองแดเนียล ก่อนสูดหายใจลึกแล้วเดินเข้ามาหาเขา

“แดน...” เธอเรียกเสียงแผ่ว ริมฝีปากซีดสั่นไหว

“พี่ฝากวิเวียนด้วยนะ...” น้ำเสียงของอัญญาสั่นแต่แน่วแน่ แดเนียลสบตาเธอ เขาเห็นความกังวลในนั้น และความรักของแม่ที่ยอมตัดใจ

“พี่อัญญาไม่ต้องห่วงครับ...” เขาเอ่ยเรียบ ๆ แต่หนักแน่น

“วิเวียนจะอยู่ในความดูแลของผม... อย่างดีที่สุด” น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนแก้มของอัญญา ขณะเธอยิ้มบาง ๆ ให้ชายตรงหน้า

“ขอบคุณนะ... แดนคือคนเดียวที่พี่ไว้ใจได้จริง ๆ”

วิเวียนมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจทั้งหมด แต่หัวใจกลับบีบแน่น เธอรู้... ชีวิตหลังจากนี้คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

สองวันต่อมา

ภายในบ้านของโธมัส บ้านที่ต่อจากนี้จะถูกปิดตายไว้พร้อมความทรงจำทั้งหมด แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามา พลอยให้ความอบอุ่นท่ามกลางหิมะหนา หิมะด้านนอกยังคงตกไม่หยุด เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเป็นระยะ ราวกับเสียงกระซิบจากอดีตที่ยังไม่ยอมจางหาย

บนเตียงกลางห้องนอน กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกเปิดทิ้งไว้ เสื้อกันหนาวสีเทาและผ้าพันคอไหมพรมสีขาวที่วิเวียนถักเองวางพาดอยู่ด้านบนอย่างเรียบร้อย เธอจำได้ดีว่าถักมันในวันที่พ่อยังอยู่

‘ไหมพรมเส้นนี้คงจะพันได้ถึงฤดูหนาวปีหน้าซะละมั้ง’

รอยยิ้มบางจางวูบขึ้นบนใบหน้าของเธอ ก่อนจะถูกแทนด้วยความเงียบและกลืนหายไปกับเสียงสะอื้นในลำคอ

มือเล็กหยิบกล่องกำมะหยี่สีเข้มขึ้นมา เปิดดูอย่างทะนุถนอม นาฬิกาข้อมือเรือนนั้นยังคงเดินอย่างเงียบงัน เข็มวินาทีหมุนไปช้า ๆ เหมือนจงใจบอกว่า เวลายังไม่หยุด แม้หัวใจของเธอจะหยุดไปตั้งแต่วันที่พ่อจากไปแล้วก็ตาม และของชิ้นสุดท้ายที่วางอยู่ข้างกล่องนาฬิกา... คือ ตุ๊กตาชุดหมีสีคาราเมล ที่โธมัสเคยซื้อให้ในวันเกิดตอนอายุ15 ขนมันเริ่มซีดจากกาลเวลา แต่ยังคงอบอุ่นในอ้อมกอดของเธอทุกครั้งที่เธอร้องไห้

วิเวียนกอดมันแน่นขึ้นอีกครั้ง กลิ่นผ้าฝ้ายจาง ๆ คล้ายยังมีไออุ่นของพ่อที่ยังหลงเหลือ

“พ่อ!!!...” เสียงเรียกนั้นเบาเกินกว่าจะได้ยิน

เธอหลับตา น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนขนตุ๊กตา ก่อนจะยิ้มทั้งที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตา เด็กสาวร่างเล็กในชุดดำ... ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นท่ามกลางความทรงจำทั้งหมดของบ้านหลังนี้ ราวกับกำลังรอให้ใครบางคนกลับมาเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง แม้รู้ดีว่าไม่มีวันนั้นอีกแล้ว อัญญาที่เห็นลูกร้องไห้ก็มานั่งปลอบใจ ก่อนจะช่วยลูกสาวจัดกระเป๋าเงียบ ๆ

“เอาไว้นะลูก... มันจะทำให้หนูไม่รู้สึกโดดเดี่ยว” วิเวียนส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อมารดายื่นกรอบรูปครอบครัวให้ลูกสาวน้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้ง

“แม่คะ... หนูไม่อยากไปเลย” อัญญายิ้มทั้งน้ำตา ลูบผมลูกสาวเบา ๆ

“แม่รู้จ้ะ แต่หนูต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปอยู่กับอาแดน... เขาเป็นคนที่พ่อของหนูไว้ใจที่สุด”

“แม่รักหนูนะ วิเวียน” เธอกอดลูกแน่น

“หนูก็รักแม่ค่ะ...” เสียงสั่นพร่าดังอยู่ในอ้อมแขนของผู้ให้กำเนิด

หิมะยังคงตกโปรยปรายเมื่อรถลีมูซีนสีดำจอดรออยู่หน้าทางออก แดเนียลนั่งรออยู่ในรถด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเห็นวิเวียนลากกระเป๋าออกมาพร้อมมารดา มาร์โกผายมือเปิดประตูรถให้วิเวียนอย่างช้า ๆ

“พร้อมแล้วใช่มั้ย...วิเวียน!!!” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นในอากาศหนาวจัด วิเวียนไม่ตอบทันที เธอเพียงหันกลับไปมองหน้าแม่อีกครั้ง ก่อนโผเข้ากอดร่างมารดาแน่น ร่างเล็กสั่นเทาในอ้อมแขนของอัญญา

“ไม่เอา...วิเวียน อย่าร้องไห้สิลูก เด็กโตต้องไม่ร้องไห้นะจ๊ะ” อัญญากระซิบเบา ๆ ปลอบลูกสาวสุดที่รัก

“ถ้ามีโอกาส แม่จะไปเยี่ยมหนู” วิเวียนพยักหน้า ริมฝีปากสั่นไหว

“แม่สัญญากับหนูแล้วนะคะ...”

“ไม่ลืมแน่นอนลูก”

เมื่อรถเคลื่อนออกจากโรงเรียน เสียงเครื่องยนต์ประสานกับเสียงหัวใจของวิเวียนที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอมองผ่านกระจกไปยังทิวทัศน์ขาวโพลนภายนอก ก่อนเหลือบมองชายข้างตัว แดเนียลดูสงบนิ่ง ใบหน้าคมภายใต้แสงจางของหิมะมีบางสิ่งที่ยากจะอ่านออก ความสุขุมที่แฝงความเศร้า ความอ่อนโยนที่ไว้ใต้รอยยิ้ม เขารับรู้ถึงสายตานั้น แต่ไม่หันมามอง เพียงเอ่ยเสียงต่ำ

“อย่ากลัวไปเลย ฉันจะดูแลเธอ...อย่างดีที่สุด วิเวียน!!!” เสียงทุ้มลึกนั้นแทรกผ่านหัวใจของวิเวียนอย่างอบอุ่นแต่แปลกประหลาด เธอพยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ยังไม่เข้าใจนักว่า ชีวิตของเธอกำลังเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ แดเนียลหันไปมองนอกหน้าต่าง สายตาแข็งกร้าวกลับคืนมาอีกครั้ง เพราะในส่วนลึกของใจ เขารู้ดี...คำสัญญานั้นกำลังพาเขากลับเข้าสู่สงครามที่เขาพยายามหนีมาทั้งชีวิต

การตายของโธมัส... ไม่ใช่อุบัติเหตุ และเขามีหน้าที่จะต้องปกป้องเด็กสาวลูกครึ่งผู้บริสุทธิ์ที่นั่งอยู่ข้างเขานับต่อจากนี้