พาเที่ยว(10)

น้าปุณจอดรถหน้าผับดังแห่งนึง ฉันยกแขนดูนาฬิกาข้อมือ มันบอกเวลา 19.00น.ตรง พอฉันดูเสร็จก็หันหน้ามองน้าปุณที่กำลังขับรถเข้าซองพร้อมกับดับเครื่อง

"น้าปุณ นี้เพิ่งจะทุ่มเดียวเองนะ ผับเปิดแล้วเหรอ"

"ลงมาเถอะ"เขาไม่ตอบคำถามฉันแต่เลือกเปิดประตูรถลงออกไป ฉันได้แต่ส่ายหัวแล้วต้องลงตามเขาไปตามคำสั่ง 'นักเที่ยวซะจริง'ฉันแอบบ่นเบา ๆ หลังจากปิดประตูรถ แล้วก้าวขาตามเขาไป ถ้าขืนฉันตามติดเขาแบบนี้ อีกไม่นานฉันคงได้เป็นนักเที่ยวตัวยง เผลอ ๆ ดื่มเก่งไปอีกแน่ ๆ ตั้งแต่ที่ฉันติดสอยห้อยตามเขา ส่วนใหญ่ก็จะมาในวงพวกนี้ตลอด ไม่คิดจะพักตับบ้างเลยหรือไง ฉันคิดบ่น ๆ เขาในใจขณะที่เดินตามเขาต้อย ๆ

น้าปุณเดินเขามาด้านใน ซื่งน่าแปลกที่ด้านในเริ่มมีคนนั่งกันหลายโต๊ะแล้ว น้าปุณเดินผ่านโต๊ะหลายโต๊ะ มาเรื่อย ๆ จนมาที่บันได คงน่าจะเป็นชั้นสองของผับ ในขณะที่ฉันยังคงกวาดสายตามองไปรอบทิศทาง ผับนี้ค่อนข้างใหญ่ เวที อุ้ย สเตจใหญ่เวอร์วังมาก ท่าทางจะมีนักร้องนักดนตรีที่ดัง ๆ มาเล่นที่นี้

"อะแฮ่ม"ฉันสะดุ้งขึ้น ละสายตาจากที่มองอยู่ หันเหไปที่เสียงกระแอมนั้น เพราะมือฉันจับราวบันได แต่ขาเพิ่งจะก้าวแค่ข้างเดียว ในขณะที่น้าปุณไปถึงที่สูงแล้ว ฉันจึงรีบก้าวขาขึ้นบันไดตามเขาไป

พอไปถึงที่หน้าห้อง 'วีไอพี 17''ซึ่งมีพนักงานยืนคอยให้บริการ เขาเปิดประตูห้องให้น้าปุณ และฉันก็เดินตามไปติด ๆ

"อ้าว มาไวเหมือนกันนี้" ไม่ใช่แค่ห้องว่างเปล่า แต่มีชายหนุ่มวัยกลางคน พอ ๆ กับน้าปุณนั่งดื่มอยู่สองคน และก็ไม่ใช่ใคร นั้นก็เป็นเพื่อนของเขาที่ฉันเคยเจอมาแล้วนั่นเอง

"เอาหลานมาด้วย"

"เดี๋ยวนี้ติดหลานเหรอมึง"เสียงคนที่พูดคนแรก นั่นคือน้าน็อค และคนที่สองที่แซวน้าปุณนั่นก็เป็นน้าแจ็ค นั่นเอง ฉันยกมือขึ้นไหว้ทั้งสอง ในขณะที่น้าปุณปรายตามองขวางน้าแจ็คที่แซวเขาก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟา

ฉันคิดว่าน่าจะเรียกเขาตามที่ฉันเรียกน้าชายของฉันดีกว่า เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างทั้งหมดก็อายุมากกว่าฉันเกือบสิบปี จะเรียกว่าพี่ก็กระไรอยู่ เดี๋ยวจะหาว่าปีนเกลียว.ฉันนั่งลงที่โซฟาว่าง ไม่ติดกับใคร คือชอบความเป็นส่วนตัว และขอบอกเลยว่าวันนี้ฉันจะไม่ดื่ม ต่อให้มีค็อกเทลสีน่าลองฉันก็จะไม่

น้าน็อคยื่นเมนูมาให้ฉัน โดยมีสายตาน้าปุณมองมาที่ฉันด้วย

"อยากกินอะไรก็สั่ง"

"ส่วนเครื่องดื่มของผู้หญิงคนนี้เป็นน้ำผลไม้นะครับ"น้าปุณหันมาบอกฉันก่อนที่จะไปบอกเด็กเสิร์ฟที่คอยบริการเครื่องดื่ม

ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เด็กเสิร์ฟก่อนที่จะก้มหน้ามองดูรายการอาหารที่เมนู ก็รู้สึกหิว ๆ อยู่เหมือนกัน ราวกับทำอะไรมาเหนื่อย เอ๊ะ หรือฉันนอนจนเหนื่อย ฉันคิดแล้วอมยิ้มให้กับตัวเอง

"ยิ้มอะไรเหรอครับ"นั้นเป็นเสียงน้าน็อค เขาคงแอบมาฉันอยู่แน่ ๆ สายตาน้าชายอีกทั้งสองคนก็จ้องมาที่ฉันทันที

"ไม่มีอะไรค่ะ"ฉันก้มหน้าดูรายการอาหารต่อ

"กูเรียกเด็กมาด้วยนะ"น้าแจ็คเอ่ยขึ้นแล้วยกแก้วเหล้าสีอำพันกระดกเข้าปาก

"....."น้าปุญชายตามามองฉันแว๊บนึง

"ทำไม เกรงใจหลาน?"

"พูดมาก"น้าปุณตวาดใส่น้าแจ็คเพื่อนของเขา ก่อนจะกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก

"เดี๋ยวนี้มีหลานมาคุม"

"เหอะ"น้าปุณแค่นหัวเราะแล้ววางแก้วเหล้าลง

"อย่าเรียกว่ามาคุมเลย มาเป็นภาระมากกว่า"ว่าจบ น้าปุณก็ตวัดสายตามามองฉัน

ฉันจึงมองขวางเขากลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ เดี๋ยวก็เป็นไม้กันหมา สักพักเป็นภาระ อะไรของเขา พอฉันเลือกอาหารที่อยากกินเสร็จ ก็บอกกับเด็กเสิร์ฟทันที ซึ่งพอเขาได้ออเดอร์จากฉันแล้วก็เปิดประตูเดินออกไป ฉันจึงหยิบแก้วน้ำส้มที่เขาวางไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาดื่ม สายตาเหลือบไปเห็นประตูเปิดเข้ามา ก็เห็นหญิงสาวเดินเรียงกันเข้ามา รูปร่างดี หน้าตาสะสวย พวกเธอเข้ามาแล้วยกมือไหว้ ชายหนุ่มสามคน ก่อนที่จะแยกกันมานั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มทั้งสาม โดยมิได้นัดแนะเลย มันราวกับปรึกษากันมาเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวที่นั่งข้างน้าปุณ..หน้าตาดีเลยทีเดียว เธอนั่งปุ๊บก็เอาหัวซบไหล่ชายหนุ่มทันที

"ไม่เห็นมาตั้งหลายอาทิตย์ งานเยอะเหรอคะ"เธอพูดขึ้นซึ่งทำให้ฉันได้ยิน เพราะว่าเธอนั่งไม่ไกลฉันมากนัก ที่แท้รู้จักกันนี้เอง ฉันทำว่าไม่สนใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองสีหน้าเจ้าของไหล่กว้าง ซึ่งใบหน้าเขายิ้มมุมปากนิด ๆ มันดูหื่นกามมาก ฉันลุกขึ้นจากโซฟา

"ขอไปห้องน้ำแปบ"ฉันพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันไปมองใคร สองขาเรียวก้าวไปที่ประตูแล้วรีบเปิดออกมา

ฉันเดินออกมาจากห้อง พร้อมกับบ่นพึมพำ

"นี้กูมาทำอะไรที่นี้ มีแต่พวกหื่นกาม"ระหว่างที่เดินบ่นไป สายตาฉันก็เจอกับผู้ชายคนนึงเข้า จึงรีบเดินเข้าไปหา ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูห้องวีไอพี อีกห้องซึ่งเยื้อง ๆ กับห้องที่ฉันเพิ่งออกมา และไม่ใช่ใครที่ไหน ชายหนุ่มคนนั้นก็คือแมน เพื่อนชายของฉันเอง

"แมน"

"พั้นซ์"ฉันฉีกยิ้มกว้างให้กับเพื่อน

"มาทำอะไรที่นี้"

"มาเดินจงกรม ฮ่า ๆ ๆ "ฉันหัวเราะเสียงดัง เพราะได้ตอบกวนเพื่อนไป

"....."แมนได้แค่ยิ้ม ๆ แล้วจ้องมองฉัน

"แล้วนายมากับใคร"

"มากับเพื่อน ๆ นะ เข้าไปด้วยกันสิ"ว่าจบ แมนก็ดึงมือฉัน ส่วนอีกข้างของเขาก็ผลักประตูเขาไป ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย จู่ ๆ ตัวของฉันก็เข้าไปในห้องซะแล้ว เพื่อนของแมนฉันไม่คุ้นหน้าเลย ซึ่งมีทั้งหญิงและชาย

"ใครว่ะมึง"ชายหนุ่มอายุอานามพอ ๆ กับฉันเอ่ยถาม ทุกคนต่างจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว โดยเฉพาะสายคนผู้หญิงคนนึงที่มองฉันราวกับว่าฉันเป็นอริกับเธอ ไม่แค่นั้นเธอก็หยัดกายลุกจากโซฟา เดินมาที่ฉันกับแมน แล้วจ้องตาแข็งที่มือของแมนซึ่งกำลังจับมือฉันอยู่

"เกรช นี้พั้นซ์เพื่อนพี่"หญิงสาวได้ฟังก็ช้อนตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"พั้นซ์ นี้เกรช น้องสาวไอ้ เก่ง แล้วนั้น แชมป์" แมนแนะนำคนในห้องจนครบ แล้วจับมือฉันมาที่โซฟา ให้ฉันนั่งโดยมีเกรชเดินตามมาติด ๆ

"เพื่อนที่มหาลัยเหรอคะ"

"ใช่"

"เพื่อนจริง ๆ เหรอ"เก่งพูดพร้อมกับจ้องมองที่มือของแมน ที่ยังจับฉันไม่ปล่อย ฉันจึงเลือกที่จะสะบัดออกเบา ๆ

"เพื่อนกันค่ะ "

"พวกนี้เป็นลูกเพื่อนพ่อฉัน รู้จักตั้งแต่เด็ก ๆ พวกนี้เรียนต่อที่เมืองนอกน่ะ เธอจึงไม่เคยเห็น"

"อ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ฉันผงกหัวรับเมื่อแมนอธิบายจบ พร้อมกับหันไปพูดกับเพื่อนของเขา

"ไม่น่าเชื่อว่าพี่แมนจะมีเพื่อนหน้าบ้าน ๆ แบบนี้"

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะเกรช"แมนหันไปดุหญิงสาว ในขณะที่เธอเบ้ปากใส่ฉัน พร้อมเอามือกอดอก ท่าทางของเธอคงไม่ได้อยากจะเป็นมิตรกับฉันซะแล้ว แมนหยิบแก้วเครื่องดื่มยื่นมาให้ฉัน

"ดื่มหน่อยสิ"

"นั่นมันของพี่นะ"ฉันยังไม่ทันรับ เสียงแหลมของเกรชก็ดังขึ้น

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ยังไม่ได้ดื่ม เดี๋ยวพี่เอาแก้วใหม่ก็ได้"

"แต่แก้วนั้น เกรชอุตส่าห์ชงให้พี่"

"ก็ชงให้พี่ใหม่สิ"

"แต่แก้วนั้นเกรชตั้งใจมาก"

"อะไรนักหนาว่ะเกรช ถ้าอยากจะชงให้มัน ชงใหม่ก็ได้"เก่งพูดขัดขึ้น สงสัยคงจะรำคาญน้องสาวตัวเองมาก ในขณะที่สาวเกรช ออกอาการกระฟัดกระเฟียด แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"แมน ฉันไม่ดื่ม"

"นิดเดียวเอง"

"เดี๋ยวเกรชสั่งน้ำส้มให้เพื่อนพี่เอง"เสียงของเกรชดังขึ้น เมื่อเธอรู้ว่าฉันไม่ดื่ม ท่าทางเธอกระตือรือร้น ที่จะไปสั่งเครื่องดื่มให้ฉันมาก ระหว่งที่เธอจะหยัดกายลุก

"สักนิดเถอะนะ แค่แก้วเดียวเอง"แมนยังตื๊อให้ฉันดื่มเหล้าแก้วนั้นให้ได้ ในขณะที่เกรชหยุดชะงัก สายตามองฉันสลับกับแก้วเหล้าที่อยู่ในมือแมน

"ก็ได้ แก้วเดียวนะ"ฉันหยิบแก้วเหล้าจากมือแมนมา

"อย่ากิน!"เสียงดังของเกรชดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างหันไปมองที่เธอ

"หวงขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ไร้สาระ"

"ดื่มเถอะ อย่าสนใจ"แมนส่ายหน้าให้เกรชก่อนที่จะหันมาพูดกับฉัน รู้สึกว่ายัยเกรชนั้นหวงแก้วเหล้านี้จริง ๆ หึหึ ยิ่งหวง ฉันยิ่งอยากดื่ม แกล้งซะเลย เพราะครั้งแรกที่เจอ ทำให้ฉันไม่ประทับใจ ฉันจึงยกแก้วเหล้านั้นกระดกเข้าปากรวดเดียว มันก็ขมนิด ๆ เหล้าไม่เข้มมาก ก็ไม่มีอะไรแปลกเลย ปกติ ธรรมดา ทำไมหวงนักนะ ฉันคิดในใจ

"แมน ฉันไปก่อนนะ"

"ทำไมรีบจัง"

"คือฉันมากับผู้ใหญ่น่ะ"

"น้าปุณ?"ฉันผงกหัวรับ แล้วยิ้มให้กับทุกคน ทุกคนต่างยิ้มกลับมา มีแต่เกรชนี้แหละที่มีสีหน้าไม่ดี ฉันหยัดกายลุกขึ้น แมนก็ลุกขึ้นตาม เขาเดินนำมาเปิดประตูให้ฉันก่อนแล้วเดินออกมาด้วยกัน

"เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"

"...."ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มให้เพื่อน เราสองคนเดินมาถึงหน้าห้อง แมนก็เอื้อมมือจะเปิดประตูให้ แต่ฉันห้ามไว้

"นายกลับไปเถอะ แล้วค่อยเจอกันนะ"

"เดี๋ยวฉันจะไปขอแม่บุญธรรมเรื่องที่จะไปฉลองก่อนเปิดเทอมนะ"

"อืม"ฉันเปล่งเสียงในลำคอ แมนจึงเดินกลับไป ฉันก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างมองฉันเป็นตาเดียว ฉันก็เอามือลูบท้ายทอยด้วยความเขินอาย เดินมานั่งที่โซฟา

"ไปไหนมานานจัง อาหารเย็นหมดแล้ว"นั่นเป็นเสียงของน้าน็อค

ฉันได้แต่หันไปยิ้มให้เขา แล้วหยิบช้อนส้อมขึ้นตักอาหารใส่ในจาน จังหวะที่หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ น้าปุณลุกขึ้น พร้อมกับแก้วเหล้า เธอเดินไปที่โต๊ะสำหรับชงเหล้า น้าปุณขยับเข้ามาใกล้ฉัน แล้วพูดขึ้น

"รีบกินจะได้รีบกลับ ภาระจริง ๆ"

"ตกลงจะให้พั้นซ์เป็นอะไร ไม้กันหมา หรือภาระ?"ฉันรู้สึกว่าเริ่มมึนเพราะเหล้าแก้วนั้น จึงกล้าตอบโต้น้าชาย

"หึ"

"อย่านะ พั้นซ์รายงานคุณแม่นะ"

"ขู่?"

"ไม่เคยขู่ พูดจริง"

"เหอะ"

"เชอะ"ฉันสะบัดบ๊อบใส่ แล้วตักอาหารเข้าปากต่อ ส่วนน้าปุณก็ขยับไปนั่งที่เดิม

??????????