บทที่ 3

ชาติก่อน คนของสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามาสู่ขอ  เจียงเหยาเลือกเซียวอี้เหิงที่ชาติกำเนิดสูงส่ง บวกกับเสด็จพ่อลำเอียง เลยจัดการหมั้นหมายนางกับเซียวอี้เหิงเสียเลย

ส่วนข้าได้แต่แต่งงานกับโม่อวี่ที่ชาติกำเนิดต่ำต้อย

จักรพรรดิสรวงสวรรค์มีพระราชโองการประกาศว่า ระหว่างข้ากับเจียงเหยา หากผู้ใดให้กำเนิดมังกรสวรรค์ได้ ก็จะเป็นผู้ครองสวรรค์เก้าชั้นฟ้าคนต่อไป และปกครองหกพิภพในภายภาคหน้า!

เจียงเหยามั่นใจหนักหนา เพราะเซียวอี้เหิงสายเลือดบริสุทธิ์ จะได้ลูกหลานที่เป็นมังกรหรือหงส์นั้นไม่ใช่ปัญหาเลย

แต่นางกลับวางแผนผิด

เซียวอี้เหิงมีโรคประจำตัวอยู่ ไม่อาจมีสัมพันธ์ลึกซึ้งได้ ตรงกันข้าม โม่อวี่ได้รับสืบทอดสันดานเดิมของจิ้งจอก เรี่ยวแรงยามอยู่บนเตียงนั้นมีมากเหนือคนธรรมดา

ต่อมาเจียงเหยาพยายามใช้ทุกวิถีทางถึงสามารถตั้งท้องขึ้นมาได้

พวกเราคลอดลูกในวันเดียวกัน

แต่เด็กที่เกิดมากลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ลูกของเจียงเหยา หากมิได้ตายเสียแต่ในท้อง ก็เป็นเพียงหนูเทาระดับต่ำ ทำเอาจักรพรรดิสรวงสวรรค์พิโรธมาก ยังเดือดร้อนไปถึงเซียวอี้เหิง ทำเอาเขาโดนปลดจากตำแหน่งไท่จื่อ

ส่วนตอนลูกของข้าถือกำเนิด หกพิภพสะเทือน เกิดเมฆสีรุ้ง ห้าดาวทอประกายเชื่อมถึงกัน เป็นนิมิตอันเป็นมงคลด้วยการถือกำเนิดของมังกรสวรรค์

เจียงเหยาริษยาจนแทบบ้า และฆ่าข้ายามข้าเผลอไผล

ครั้งนี้นางตัดสินใจเลือกโม่อวี่ เพราะหวังว่าโม่อวี่จะทำให้นางคลอดมังกรสวรรค์ได้อย่างราบรื่น

แต่นางไม่ยอมใช้สมองครุ่นคิดดูเลยว่า สตรีซึ่งถือกำเนิดจากหญิงนางโลมแพศยาคนหนึ่งมีสัมพันธ์กับไท่จื่อสายเลือดบริสุทธิ์ยังให้กำเนิดมังกรสวรรค์ไม่ได้ ครั้งนี้เลือดจิ้งจอกเทาชั้นต่ำ จะให้กำเนิดมังกรสวรรค์ได้อย่างไรกัน?

ไม่นาน ก็มาถึงวันแต่งงาน

เพื่อชดเชยให้เจียงเหยา เสด็จพ่อเลยเตรียมสินสมรสเจ้าสาวสมบูรณ์พร้อมสรรพให้นาง แทบจะขนมาหมดท้องพระคลังแล้ว

ส่วนข้ามีเพียงกล่องเครื่องประดับเก่าคร่ำกล่องหนึ่ง นี่เป็นมรดกที่เสด็จแม่เหลือไว้ให้ข้า

เจียงเหยายิ่งสาแก่ใจใหญ่ นางประชดว่า “พี่หญิง เอาสินสมรสเพียงน้อยนิดแต่งงานกับไท่จื่อแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า หรือท่านไม่รู้สึกว่ายากแค้นเลยรึ? ช่างไม่กลัวขายขี้หน้าเสียเลยนี่!”

ข้ายิ้มละไม ยิ้มในความโง่งมไม่รู้เรื่องของเจียงเหยา และยิ่งขบขันความไร้สมองของเสด็จพ่อด้วย

สวรรค์เก้าชั้นฟ้าน่ะเป็นสถานที่สำคัญที่เหล่าเทพเซียนจากสวรรค์มากมายสร้างขึ้น ผู้ที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นเทพเซียนที่บำเพ็ญเพียรฝึกฝนตบะเพื่อบรรลุ

เพชรนิลจินดาที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายมนุษย์เหล่านี้ มีแต่จะทำให้เหล่าเทพรังเกียจ

เจียงเหยาเห็นข้าไม่ตอบอะไรนาง ก็มีสีหน้าบูดบึ้ง

แต่วินาทีต่อมา นางก็หัวเราะขึ้นมาอีกว่า “พี่หญิง ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่านตอนนี้นะ เพราะใครจะให้กำเนิดมังกรสวรรค์ได้นั้นยังไม่รู้แน่ดอก พี่หญิงกับไท่จื่อต้องพยายามกันให้ดีล่ะ”

“ไม่เช่นนั้น หากให้กำเนิดตัวชั้นต่ำอะไรออกมา ตำแหน่งไท่จื่อของเซียวอี้เหิงคงสูญแน่ ถึงตอนนั้นชีวิตสุขสบายของท่านก็คงไม่เหลือเช่นกัน”

ชาติก่อน ยามข้าเข้าสู่สวรรค์เก้าชั้นฟ้าคราแรก ก็ได้ยินเหล่าข้ารับใช้เทพเซียนแอบพูดคุยกันว่า ร่างกายเซียวอี้เหิงไม่แข็งแรง และมีโรคประจำตัว

ต่อมาเจียงเหยาคลอดลูกตายอีกหลายครั้งขนาดนั้น ยิ่งเป็นการเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับข่าวลือนี้มากขึ้นไปอีก

และเพราะเชื่อในข่าวลือเหล่านี้ จักรพรรดิสรวงสวรรค์เลยรู้สึกว่าเซียวอี้เหิงรับหน้าที่นี้ไม่ไหว เลยปลดเขาออก

ข้าคิดถึงชะตากรรมของเซียวอี้เหิงที่เจอมาในชาติก่อนแล้วอดรู้สึกสงสารไม่ได้

ข้าจึงเงยหน้าพลางยิ้มเย็นมองเจียงเหยาว่า “เจ้าเองก็รู้นี่ว่า ใครจะให้กำเนิดมังกรสวรรค์นั้นยังมิรู้แน่ดอก แต่ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นไท่จื่อเฟย เจ้าพูดจาเยี่ยงนี้กับข้า มิเท่ากับเป็นการจงใจทำผิดฐานลบหลู่เบื้องสูงต่อข้ารึ?”

“ดังนั้นข้าจะขอเตือนน้องหญิงสักคำนะ ต่อไปยามอยู่ต่อหน้าข้า ทำตัวว่าง่ายสักหน่อยจะดีกว่า”