บทที่ 2

แต่เสด็จพ่อหน้ามืดตามัว ไม่สนทำเนียบจารีตประเพณี ต้องการให้ลูกเมียน้อยอย่างเจียงเหยาแต่งงานกับไท่จื่อซึ่งเป็นลูกเมียเอก ทั้งความรัก อำนาจ ตำแหน่งฐานะ ทุกสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้เขาล้วนอยากมอบให้เจียงเหยา ลืมไปหมดสิ้นแล้วยังมีลูกสาวที่เกิดจากเมียเอกเช่นข้าอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง

แต่เจียงเหยากลับฟังไม่เข้าหูเลยสักนิด และยังยืนกรานว่า “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ข้าตัดสินใจแล้ว พวกท่านอย่าได้เกลี้ยกล่อมข้าอีกเลย”

เสด็จพ่อกับแม่เลี้ยงต่างมีสีหน้าเป็นกังวล

เจียงเหยามองข้าอย่างท้าทาย จากนั้นแกล้งพูดอย่าว่าง่ายเชื่อฟังว่า “ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่หวังดีกับข้า แต่อย่างไรเสียข้าก็มิใช่ลูกเมียเอก หากเสด็จพ่อคิดจะยกข้าให้แต่งานกับไท่จื่อโดยไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้อื่น เช่นนั้นคงทำให้หกพิภพไม่พอใจ ลูกมิอยากให้เสด็จพ่อลำบากใจ...”

“ดังนั้นให้ลูกแต่งงานกับโม่อวี่เป็นเรื่องสมควรที่สุดแล้ว”

เสด็จพ่อน้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้งกับคำพูดนี้ และพูดออกมาอย่างตื้นตันใจว่า “เหยาเอ๋อร์...พ่อไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีน้ำใจเช่นนี้ เจ้าวางใจเถอะ ต่อให้เจ้าแต่งกับโม่อวี่ พ่อก็ไม่ยอมให้เจ้าลำบากหรอก”

จากนั้นเขาหันมามองข้าด้วยสายตารังเกียจ

“เจียงหว่าน เจ้าต้องจำไว้ให้ดีนะว่า เป็นเพราะน้องสาวเจ้าใจกว้าง เจ้าถึงมีโอกาสแต่งงานกับไท่จื่อ แต่หลังจากไปสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแล้ว หากน้องสาวเจ้าเส้นผมขาดไปแม้แต่เส้นเดียว ข้าไม่ละเว้นเจ้าแน่!”

สำหรับความลำเอียงของเสด็จพ่อนั้น ข้ารู้ซึ้งนานแล้ว

ข้าเปลี่ยนนิสัยว่านอนสอนง่ายแต่เดิมทิ้ง และโต้กลับไปอย่างไม่ลังเลว่า

“เสด็จพ่อ ท่านลืมไปแล้วรึว่า เสด็จแม่ของข้าต่างหากที่เป็นฮองเฮาซึ่งได้รับการแต่งตั้งจากกษัตริย์องค์ก่อน ข้าต่างหากที่เป็นองค์หญิงลูกเมียเอก ลูกเมียรองที่เกิดจากหญิงนางโลมอย่างเจียงเหยา มีสิทธิ์อะไรยกไท่จื่อให้ข้ากัน?”

เสด็จพ่อตกใจกับท่าทีข้า ไม่คิดว่าข้าเองก็มีด้านที่ต่อปากต่อคำอย่างนี้ด้วย เขาโกรธจนยกมือขึ้นจะตบข้า ข้าจัดการคว้าข้อมือเขาไว้ทันที และเตือนว่า “เสด็จพ่อ ตอนนี้คนจากแดนสวรรค์แดนเซียนล้วนอยู่กันพร้อมหน้า ท่านแน่ใจว่าจะตบข้าจริงรึ?”

เสด็จพ่อมองข้าอย่างเดือดดาล สุดท้ายก็วางมือลงอย่างไม่เต็มใจ

เขากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันข่มขู่ว่า “เจียงหว่าน อย่าคิดว่าเจ้าแต่งให้ไท่จื่อแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแล้วจะปีกกล้าขาแข็งได้นะ อย่าลืมตระกูลฝั่งแม่ของเจ้า ความเป็นความตายของพวกมันขึ้นอยู่กับความคิดชั่ววูบของข้าเท่านั้น!”

หัวใจของข้าหล่นลงก้นเหวหนักอึ้ง มองหน้าเสด็จพ่อของตนอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

เขาเป็นพ่อแท้ๆของข้า แต่กลับใช้ชีวิตของคนในตระกูลแม่แท้ๆของข้ามาข่มขู่ข้า!

เสด็จพ่อกับแม่เลี้ยงสะบัดเสื้อจากไป

เจียงเหยามองข้าอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง น้ำเสียงเต็มไปด้วยแววประชดประชัน

“พี่หญิง เห็นแล้วใช่หรือไม่? ต่อให้ท่านกลายเป็นชายาของเทพเซียน เสด็จพ่อก็ยังรักข้าที่สุดอยู่ดี”

“ท่านจำไว้เลยนะ ไม่ว่าจะเป็นเซียวอี้เหิงหรือโม่อวี่ ล้วนแต่เป็นของเหลือที่ข้าไม่เลือก ครั้งนี้ คนที่จะให้กำเนิดมังกรสวรรค์จะต้องเป็นข้าแน่ สำหรับไอ้ขยะไร้น้ำยานั้น ยกให้ท่านแล้วกัน”

ข้ามองเจียงเหยาด้วยสายตาเย็นชา รู้สึกได้ทันทีว่านางก็กลับชาติมาเกิดเช่นกัน